Analiza matematyczna 1/Ćwiczenia 8: Granica i ciągłość funkcji
8. Granica i ciągłość funkcji
Ćwiczenie 8.1.
Dla danego zbioru znaleźć jego punkty skupienia oraz punkty izolowane:
Korzystając z definicji, zbadaj które z punktów zbioru są punktami skupienia, a które punktami izolowanymi. Następnie zbadaj, czy poza zbiorem są jakieś punkty skupienia zbioru
Najpierw rozważmy punkty zbioru
Dla dowolnego punkt jest izolowany.
Definiując bowiem mamy
Punkt jest punktem skupienia gdyż dla ciągu mamy
Dowolny punkt nie jest punktem skupienia zbioru Aby to pokazać rozważmy trzy przypadki.
Gdy to dla mamy
Gdy to dla mamy
Gdy to
Wówczas dla mamy
W każdym z powyższych trzech przypadków nie istnieje ciąg taki, że Zatem punkty nie są punktami skupienia zbioru
Ćwiczenie 8.2.
Obliczyć granice funkcji w punkcie:
(1)
(2)
(3)
(4)
(5)
(1)-(5) Skorzystać z definicji Heinego granicy funkcji w punkcie.
(1) Skorzystamy z definicji Heinego granicy funkcji w punkcie. Niech będzie ciągiem takim, że Wówczas
o ile granica po prawej stronie istnieje. Zauważmy, że ciąg jest ograniczony, mianowicie
Zatem korzystając z twierdzenia o iloczynie ciągów ograniczonego i zbieżnego do zera (patrz twierdzenie 4.7.), mamy
Uwaga: W dalszych przykładach używając definicji
Heinego do liczenia granicy funkcji w punkcie
nie będziemy dopisywać indeksów rozumiejąc, że
liczymy granicę dla ciągu
takiego, że
(2)
Z definicji Heinego granicy funkcji w punkcie, mamy
(3) Z definicji Heinego granicy funkcji w punkcie wiemy, że należy obliczyć granicę:
Jednak granica ta nie istnieje. Możemy to na przykład stwierdzić obliczając granice jednostronne
(4) Granica nie istnieje. Możemy to na przykład stwierdzić dobierając dwa ciągi takie, że i dla których powyższe wyrażenie będzie miało dwie różne granicy. Dla mamy
ale dla mamy
(5) Z definicji Heinego granicy funkcji w punkcie wiemy, że należy obliczyć granicę:
Jednak granica ta nie istnieje. Możemy to na przykład stwierdzić obliczając granice jednostronne
Ćwiczenie 8.3.
Obliczyć granice funkcji w punkcie:
(1)
(2)
;
(1)
Skorzystać z granicy specjalnej
dla
(patrz twierdzenie 8.19.).
(2) Obliczyć granice jednostronne funkcji
w punkcie .
(1) Liczymy
(2)
Ćwiczenie 8.4.
Zbadać ciągłość następujących funkcji:
(1)
(2)
dla
(1)-(2) Sprawdzić z definicji Heinego ciągłość funkcji dla
(1)
Funkcja jest ciągła dla każdego (jako złożenie funkcji ciągłych). Należy sprawdzić jej ciągłość dla Zauważmy, że jeśli ciąg ma granicę to ciąg może nie mieć granicy lub może mieć granicę zależną od ciągu Biorąc na przykład dla mamy
Natomiast, gdy dla mamy
Odpowiedź: Funkcja nie jest ciągła dla
(2)
Funkcja jest ciągła dla każdego (jako złożenie funkcji ciągłych). Należy sprawdzić jej ciągłość dla Dla dowolnego ciągu takiego, że mamy
z twierdzenia o iloczynie ciągu ograniczonego i zbieżnego do
zera
(patrz Twierdzenie Uzupelnic t.new.am1.w.04.070|).
Ponieważ więc funkcja jest ciągła dla
Odpowiedź: Funkcja jest ciągła.
Ćwiczenie 8.5.
Zbadać ciągłość następującej funkcji:
Obliczyć najpierw wartość granicy rozważając trzy przypadki: i
Dla mamy
Dla mamy
Dla podstawmy Wówczas i mamy
Zatem wnioskujemy, że Zatem funkcja jest ciągła dla dowolnego oraz nie jest ciągła dla gdyż
Odpowiedź: Funkcja jest ciągła na zbiorze i nie jest ciągła w punkcie
Ćwiczenie 8.6.
Udowodnić, że dla dowolnych liczb rzeczywistych funkcja
ma co najmniej pierwiastków rzeczywistych.
Obliczyć granice jednostronne funkcji w punktach Skorzystać z własności Darboux.
Dziedziną funkcji jest . Funkcja jest ciągła w swojej dziedzinie.
Rozważmy przedział (pamiętamy, że ). Policzmy granice jednostronne funkcji na końcach tego przedziału. Widać, że
To znaczy, że dla punktów bliskich (i mniejszych od ) funkcja ma wartości ujemne, a dla punktów bliskich (i większych od ) funkcja ma wartości dodatnie. Skora funkcja jest w przedziale ciągła, to możemy skorzystać z własności Darboux i wywnioskować, że funkcja ma w przedziale przynajmniej jedno miejsce zerowe.
Teraz postępujemy analogicznie dla każdego z przedziałów dla W każdym z przedziałów mamy
a zatem w każdym z tych przedziałów, korzystając z własności Darboux, mamy co najmniej jedno miejsce zerowe.
W rezultacie otrzymujemy, że funkcja ma co najmniej miejsc zerowych.