Zio-6a-wyk-Slajd89
Standard kodowania(1)
Standard kodowania powinien też określać sposób tworzenia identyfikatorów, czyli nazw zmiennych, nazw funkcji itp. Identyfikatory powinno się tak dobierać, aby łatwo było domyślić się, jaką rolę dany identyfikator pełni w programie.
Identyfikator zadeklarowany w trzecim wierszu jest klasycznym przykładem dobrze dobranego identyfikatora. Jego nazwa, Kolor, sugeruje, że będzie w tej zmiennej pamiętany numer koloru. Ponadto mamy komentarz, który opisuje rolę zmiennej Kolor – wynika z niego, że faktycznie zmienna ma pamiętać numer rozważanego koloru. Jest też informacja o dopuszczalnych wartościach, jakie może przyjmować zmienna kolor: są to liczby całkowite od 1 do N.
Generalnie należy unikać nazw jednoliterowych, chyba że nawiązują one do specyfikacji programu lub też występują w zewnętrznym opisie algorytmu (np. w artykule prezentującym ten algorytm). Ponieważ nazwy N, A i B zadeklarowane w pierwszych dwóch wierszach, wystąpiły w specyfikacji programu KolorGraf , zatem mogą również wystąpić w programie. Ponadto są one opisane w komentarzu i dla każdej zmiennej podano zakres wartości, jakie może ona przyjmować. Zatem te deklaracje są jak najbardziej poprawne pod względem metodycznym.
