ZSBD-2st-1.2-w7.tresc-1.4-Slajd19
Założenia standardu MPEG-7
Podstawowym założeniem przyświecającym twórcom standardu MPEG-7 była standaryzacja opisu metadanych. Wcześniej pojawiało się wiele niezgodnych ze sobą propozycji formatów opisów multimediów, MPEG-7 korzysta z ich doświadczeń i normuje format opisu jako powszechnie uznany i oficjalny standard.
MPEG-7 jest całkowicie niezależny od sposobu kodowania i przechowywania medium i może dotyczyć np. obrazów narysowanych na papierze. Jeśli jednak dany format kodowania może zawierać informacje o strukturalnej dekompozycji obiektu multimedialnego (jak np. MPEG-4), informacje te mogą być wykorzystane przy tworzeniu opisów MPEG-7.
MPEG-7 jest standardem elastycznym i rozszerzalnym. Jako efekt analizy szerokiego spektrum potencjalnych zastosowań, MPEG-7 jest formatem ogólnego przeznaczenia. Jednocześnie daje on możliwość rozszerzenia składni języka metadanych o elementy przydatne w specyficznych zastosowaniach.
MPEG-7 jest oparty o język XML. Wybór formatu do tekstowych opisów był w zasadzie oczywisty, biorąc pod uwagę elastyczność, prostotę i pozycję na rynku języka XML. Dzięki temu, że twórcy MPEG-7 postanowili nie opracowywać od podstaw nowego formatu, ale oparli się o XML, automatycznie dostępnych jest szereg narzędzi do parsowania i przeszukiwania opisów. Język definicji składni opisów MPEG-7 (Description Definition Language - DDL) został zdefiniowany w oparciu o XML Schema, który jest silnym narzędziem opisu struktury (gramatyki) dokumentów XML.
Mimo niekwestionowanych zalet XML, ma on też pewne wady. XML jest nieodpowiedni dla transmisji strumieniowej, choćby ze względu na nieoszczędny sposób reprezentacji informacji. Dlatego też, w ramach standardu MPEG-7 z myślą o transmisji (szczególnie strumieniowej) opisów opracowany został binarny format opisów MPEG-7 o nazwie BiM. BiM umożliwia bardzo dobrą kompresję opisów XML-owych z zachowaniem pewnych możliwości nawigacji po strukturze opisu na poziomie binarnym.
