SO-1st-2.3-w6.tresc-1.0-Slajd46
Algorytmy wstępnego stronicowania
Sens wstępnego sprowadzania wynika z analizy efektywności wymiany, przedstawionej wcześniej. W praktyce, skuteczność tego podejścia zależy od trafności decyzji o wstępnym sprowadzeniu. Na koszt wymiany wpływa również trafność decyzji o usuwaniu stron, ale sprowadzanie wstępne nie jest obligatoryjne, a więc daje potencjalny zysk, jednak obarczony ryzykiem. Przed omówieniem algorytmów warto przypomnieć, że sprowadzanie (również wstępne) przeprowadza się w wyniku wystąpienia błędu strony.
Algorytm DPMIN (ang. Demand Prepaging MIN) — jest optymalny w klasie algorytmów ze sprowadzaniem na żądanie, ale oparty jest (podobnie jak wcześniej przedstawione algorytmy optymalne) na znajomości przyszłego ciągu odniesień do stron. W wyniku wystąpienia błędu strony wszystkie dostępne ramki są wypełniane stronami, do których nastąpi odniesienie w najbliższej przyszłości.
Algorytm OBL (ang. One Block Lookahead) wykorzystuje założenie o lokalności przestrzennej odniesień do pamięci i wraz ze stroną, której zaadresowanie spowodowało błąd, sprowadza stronę następną (jeśli nie ma jej jeszcze w pamięci). Skojarzenie stron ma tu charakter statyczny.
Algorytm SL (ang. Spatial Lookahead) również wykorzystuje założenie o lokalności przestrzennej, ale informacja o powiązaniu stron budowana jest w czasie działania algorytmu, ma więc charakter dynamiczny.
Algorytm FDPA (ang. Fixed-space Demand Prepaging) opiera się na wskazówkach programisty lub wnioskach ze statycznej analizy kodu, przekazywanych do systemu poprzez wykonania specjalnych instrukcji. Instrukcje to dotyczą zarówno wskazania stron potrzebnych w przyszłości, jak i zbędnych. Algorytm uwzględnia więc również wskazówki odnośnie usuwania stron.
