SO-1st-2.3-w14.tresc-1.0-Slajd18
Likwidowanie zakleszczenia
Likwidacja zakleszczenia polega na powiększeniu przydziału zasobowego pewnych procesów, kosztem innych. W ten sposób przynajmniej część procesów uda się zakończyć. W celu odzyskania zasobów, przetrzymujące je procesy można usunąć z systemu. Tracony jest wówczas cały efekt dotychczasowego przetwarzania i to jest zasadniczy koszt tego podejścia. Najlepiej usunąć procesy, które tworzą cykl. Sam wybór procesu może być uzależniony od czasu działania w systemie (im dłużej proces działa, tym potencjalnie więcej jest do stracenia) lub priorytetu procesu. Nie ma natomiast sensu usuwać procesów, które są wprawdzie zakleszczone, ale nie współtworzą cyklu, gdyż żaden z zakleszczonych procesów nie czeka na przetrzymywane przez nie zasoby. W skrajnym przypadku można usunąć wszystkie zakleszczone procesy.
Alternatywą dla usuwania procesów jest odbieranie zasobów. Z odbieraniem zasobów wiąże się problem odtworzenia stanu. Jeśli stan zasobu jest istotny dla przetwarzania procesu, należy stan ten zapamiętać, albo ponowić ciąg instrukcji zmierzających do osiągnięcia tego stanu. Zapamiętanie stanu zasobu jest mniej lub bardziej kłopotliwe w zależności od rodzaju zasobu, a dokładniej od złożoności pamięciowej takiej operacji. Nie stanowi na ogół problemu zapamiętanie stanu procesora — jest to kwestia zapamiętania od kilkudziesięciu do kilkuset bajtów. Można zachować stan pamięci fizycznej pod warunkiem dostępności przestrzeni wymiany. Znaczenie bardziej kłopotliwe może być zapamiętanie stanu urządzeń wejścia-wyjścia, gdyż efekty ich pracy, widziane są na zewnątrz, a więc wymykają się spod kontroli systemu operacyjnego.
Problemem związanym z ponownym wykonaniem pewnego fragmentu przetwarzania jest uniknięcie głodzenia, czy wręcz uwięzienia, gdyż zakleszczenie może wystąpić ponownie.
