SO-1st-2.3-w12.tresc-1.0-Slajd8
Implementacja semafora ogólnego na poziomie systemu operacyjnego (1)
Celem implementacji na poziomie systemu operacyjnego jest zlikwidowanie aktywnego czekania i związanego z tym marnotrawstwa czasu procesora.
Zamiast permanentnego testowania zmiennej semaforowej, stan procesu zmieniany jest na oczekujący , w związku z czym planista przydziału procesora nie uwzględnia go, wybierając proces do wykonania. Z semaforem wiąże się kolejka procesów oczekujących na jego podniesienie. W definicji struktury danych na potrzeby semafora użyto abstrakcyjnej konstrukcji list of . Kolejkę taką można zbudować w oparciu o odpowiednie pola do wskazywania procesów, przechowywane w deskryptorze procesu. W strukturze semaforowej jest wówczas tzw. głowa listy, czyli wskaźnik na deskryptor pierwszego z oczekujących procesów.
W samej implementacji operacji opuszczania interesujący jest sposób modyfikacji pola wartość struktury semaforowej. Jest ono zmniejszane bezwarunkowo i może osiągnąć wartość ujemną. Interpretacja wartości tego pola jest następująca:
- wartość dodatnia oznacza, że semafor jest podniesiony i przy takim stanie proces nie jest blokowany w operacji opuszczania,
- wartość ujemna oznacza, że semafor jest opuszczony, są procesy oczekujące na podniesienie semafora, a ich liczba jest równa wartości bezwzględnej pola wartość,
- wartość 0 oznacza, że semafor jest opuszczony ale nie ma procesów oczekujących na jego podniesienie (jest to szczególny przypadek poprzedniego punktu).
