Sw3.6-m10-1.2-Slajd7

Z Studia Informatyczne
Wersja z dnia 10:41, 4 wrz 2006 autorstwa PZakrzewski (dyskusja | edycje)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania

HART (ang. Highway Addressable Remote Transducer)

HART (ang. Highway Addressable Remote Transducer)


Strumień bitów komunikatu HART dzielony jest na bajty (8 bitowe znaki), z których każdy jest kodowany zgodnie z regułami stosowanymi w układach UART: 1 bit startu, 8 bitów danych, 1 bit parzystości i 1 bit stopu.

Komunikat rozpoczyna się wstępem, którego długość wynosi 5 lub 20 bajtów (przy braku synchronizacji); same znaki FFH. Specyfikacja HART przewiduje dwa rodzaje formatu ramki: krótki i długi. Formaty różnią się polem adresu. Znak startu (pole SC) służy do rozróżnienia kierunku transmisji (M ? S lub S ? M), zaznaczenia czy ramka została wygenerowana w trybie cyklicznego generowania odpowiedzi przez moduł slave (ang. burst) oraz określenia formatu ramki. Adres dla formatu krótkiego ma długość 1 bajtu. Najstarszy bit jest adresem master’a („1” - pierwotny, „0” - wtórny). Kolejny bit BM służy do przełączania slave z/do trybu „burst”. Następne dwa bity są zerami, a cztery ostatnie to pole adresu slave. Adres ramki długiej definiuje dwa pierwsze bity jak wyżej. Pozostałe sześć bitów oznacza producenta. Drugi bajt określa typ urządzenia. Dalsze sześć bajtów to unikatowy numer modułu slave. Pole statusu (2 bajty) występuje opcjonalnie w odpowiedzi modułu slave i dotyczy jego stanu. Pole danych może zawierać 0 - 25 bajtów, a treść jest zdefiniowana w polu instrukcji.

Protokół HART może być użyty różnych trybach komunikacyjnych. Przewidziano możliwość stosowania dwóch modułów master (pierwotny i wtórny). Wtórny master w postaci podręcznego komunikatora może być użyty bez zakłócania komunikacji z masterem pierwotnym, służy do monitorowania i konfigurowania pracy systemu. Oba moduły master mają różne adresy, co pozwala na identyfikacje odpowiedzi modułu (modułów) slave na rozkazy każdego z nich. Najczęściej stosowanym trybem jest komunikacja cyfrowa master-slave, realizowana jednocześnie z transmisją analogową 4-20mA. Odpowiada to konfiguracji sieciowej punkt-punkt ”. W tym przypadku można wyróżnić dwa węzły analogowe i dwa węzły cyfrowe. Protokół HART może być też użyty w konfiguracji „wielopunkt” zrealizowany na magistrali, ale wtedy mogą występować wyłącznie węzły cyfrowe. Opcjonalnym trybem komunikacyjnym jest „burst”, w którym pojedynczy moduł slave cyklicznie wysyła standardowe komunikaty. Szczelina czasowa między komunikatami umożliwia modułowi master zmianę rozkazu lub trybu.


<< Poprzedni slajd | Spis treści | Następny slajd >>