Analiza matematyczna 1/Wykład 5: Obliczanie granic

Z Studia Informatyczne
Wersja z dnia 12:50, 9 cze 2020 autorstwa Luki (dyskusja | edycje) (Zastępowanie tekstu - "\ <\" na "<")
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania

Obliczanie granic

Wykład ten jest kontynuacją poprzedniego wykładu dotyczącego ciągów o wyrazach rzeczywistych. Wykład rozpoczynamy od definicji liczby e jako granicy pewnego ciągu. Podajemy twierdzenia o arytmetyce granic niewłaściwych i liczymy pewne granice specjalne. Wprowadzamy pojęcia granicy dolnej i granicy górnej ciągu.

Liczba e

Zajmiemy się teraz pewnym przykładem ciągu zbieżnego, którego granica odgrywa ważną rolę w matematyce.

Twierdzenie 5.1. [Liczba e, symbol 1]

(1) Ciąg {en} o wyrazach en=(1+1n)n jest zbieżny.
Jego granicę oznaczamy przez e, przy czym

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle e \ \approx\ 2,718281828458563411277850606202642376785584483618617451918618203\ldots. }

(2) Jeśli {an} jest ciągiem o wyrazach dodatnich takim, że limn+an=+, to

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\bigg(1+\frac{1}{a_n}\bigg)^{a_n} \ =\ e. }

W dowodzie powyższego twierdzenia wykorzystamy następujący lemat, którego dowód indukcyjny zostawiamy jako proste ćwiczenie.

Lemat 5.2.

Dla każdego n3 mamy n!>2n1.

Dowód 5.2.

(Ad (1))
Krok 1. Pokażemy, że ciąg {en} jest rosnący. W tym celu dla dowolnego n obliczymy iloraz:

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \frac{e_{n+1}}{e_n} \ =\ \frac{\displaystyle\bigg(1+\frac{1}{n+1}\bigg)^{n+1}}{\displaystyle\bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^n} \ =\ \bigg(1+\frac{1}{n}\bigg) \frac{\displaystyle\bigg(1+\frac{1}{n+1}\bigg)^{n+1}}{\displaystyle\bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^{n+1}} }

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \ =\ \frac{n+1}{n}\bigg[\frac{n(n+2)}{(n+1)^2}\bigg]^{n+1} \ =\ \frac{n+1}{n}\bigg[1-\frac{1}{(n+1)^2}\bigg]^{n+1}. }

Jakob Bernoulli (1654-1705)
Zobacz biografię
Stosując nierówność Bernoullego

(patrz uwaga 2.16.) z r=n+12 oraz x=1(n+1)2>1, dostajemy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \frac{e_{n+1}}{e_n} \ >\ \frac{n+1}{n} \bigg(1-\frac{n+1}{(n+1)^2}\bigg) \ =\ \frac{n+1}{n} \bigg(1-\frac{1}{n+1}\bigg) \ =\ \frac{n+1}{n}\cdot\frac{n}{n+1} \ =\ 1. }

Pokazaliśmy zatem, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \frac{e_{n+1}}{e_n} \ >\ 1 \qquad\forall\ n\ge 1, }

czyli ciąg {en} jest rosnący.

Krok 2. Pokażemy, że ciąg {en} jest ograniczony. Ponieważ jest to ciąg liczb dodatnich, więc wystarczy pokazać, że jest on ograniczony z góry. Korzystając ze wzoru dwumianowego Newtona (patrz twierdzenie 1.40.), mamy

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\begin{array}”): {\displaystyle \begin{array} {lll} \displaystyle e_n & = & \bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^n \ =\ \binom{n}{0} +\binom{n}{1}\frac{1}{n} +\binom{n}{2}\frac{1}{n^2} +\binom{n}{3}\frac{1}{n^3} +\ldots +\binom{n}{n-1}\frac{1}{n^{n-1}} +\binom{n}{n} \frac{1}{n^n}\\ & = & 1 +1 +\frac{1}{2!}\frac{n(n-1)}{n^2} +\frac{1}{3!}\frac{n(n-1)(n-2)}{n^3} +\ldots +\frac{1}{(n-1)!}\frac{n(n-1)(n-2)\cdot\ldots\cdot 2}{n^{n-1}}\\ & & +\ \frac{1}{n!}\frac{n(n-1)(n-2)\cdot\ldots\cdot 1}{n^n}\\ & = & 1 +1 +\frac{1}{2!}\bigg(1-\frac{1}{n}\bigg) +\frac{1}{3!}\bigg(1-\frac{1}{n}\bigg)\bigg(1-\frac{2}{n}\bigg) +\ldots +\frac{1}{(n-1)!}\bigg(1-\frac{1}{n}\bigg)\cdot\ldots\cdot\bigg(1-\frac{n-2}{n}\bigg)\\ && +\ \frac{1}{n!}\bigg(1-\frac{1}{n}\bigg)\cdot\ldots\cdot\bigg(1-\frac{n-1}{n}\bigg)\\ & < & 1+1+\frac{1}{2!}+\frac{1}{3!}+\ldots+\frac{1}{(n-1)!}+\frac{1}{n!}. \end{array}}

Korzystając z Lematu lematu 5.2., mamy

en<1+1+121+122++12n1.

Korzystając ze wzoru na sumę skończonego ciągu geometrycznego (patrz przyklad 1.12.), dostajemy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle e_n < 1+\frac{1-\frac{1}{2^n}}{1-\frac{1}{2}} < 1+\frac{1}{1-\frac{1}{2}} \ =\ 3. }

Pokazaliśmy zatem, że

n: |en|<3,

czyli że ciąg {en} jest ograniczony.
Krok 3. Ponieważ ciąg {en} jest rosnący i ograniczony, więc korzystając z twiedzenia 4.15., wnioskujemy, że jest on zbieżny.

(Ad (2)) [Dowód nadobowiązkowy]

Niech xn=(1+1n)n+1 oraz yn=(1+1n+1)n. Zauważmy, że

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\begin{array}”): {\displaystyle \begin{array}{lll} \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} x_n & = & \lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^{n+1} \ =\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^n\cdot\bigg(1+\frac{1}{n}\bigg) \ =\ e\cdot 1 \ =\ e,\\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} y_n & = & \lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\bigg(1+\frac{1}{n+1}\bigg)^n \ =\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\bigg(1+\frac{1}{n+1}\bigg)^{n+1}\cdot\bigg(1+\frac{1}{n+1}\bigg)^{-1} \ =\ e\cdot 1 \ =\ e. \end{array}}

Niech {an} będzie dowolnym ciągiem o wyrazach dodatnich takim, że limn+an=+. W celu udowodnienia naszego twierdzenia skorzystamy z twierdzenia 3.25.(5). W tym celu weźmy dowolny podciąg {ank} ciągu {an}.

Wybierzmy z kolei podciąg {ankl} ciągu {ank}, który jest monotonicznie rosnący do + oraz taki, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall l\in\mathbb{N}:\ l < a_{n_{k_l}} \quad\} oraz Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \quad a_{n_{k_l}}+1 \ \le\ a_{n_{k_{l+1}}} }

Dla każdego l wyraz ankl jest zawarty w pewnym przedziale [Nl,Nl+1) o końcach naturalnych (przy czym ciąg {Nl}l jest silnie rosnący). Korzystając z monotoniczności funkcji potęgowej oraz funkcji wykładniczej (o podstawie większej od 1), mamy

(1+1Nl+1)Nl(1+1ankl)Nl(1+1ankl)ankl(1+1ankl)Nl+1(1+1Nl)Nl+1ee

gdzie zbieżności ciągów {(1+1Nl+1)Nl}l i {(1+1Nl)Nl+1}l do liczby e wynikają z faktów, iż są to podciągi ciągów {xn}
i {yn} mających granicę e. Zatem korzystając z twierdzenia o trzech ciągach (twierdzenia 4.11.), wnioskujemy, że liml+(1+1ankl)ankl=e.

Ponieważ wystartowaliśmy od dowolnego podciągu {ank} ciągu {an}, zatem korzystając z twierdzenia 3.25.(5), dostajemy, że limn+(1+1an)an=e.

Kolejne twierdzenie będzie przydatne przy wyznaczaniu pewnych granic ciągów. Jego dowód jak i zastosowania pozostawione są na ćwiczenia (patrz zadanie 5.6.).

Twierdzenie 5.3.

Jeśli {an} jest ciągiem liczbowym o wyrazach dodatnich (to znaczy n: an>0), to
(1) jeśli limn+an+1an=a<1, to limn+an=0;
(2) jeśli limn+an+1an=a>1, to limn+an=+.

Arytmetyka granic niewłaściwych

Analogicznie do twierdzeń o "arytmetyce" granic (twierdzenie 4.9.), można sformułować cały szereg twierdzeń dotyczący "arytmetyki" granic niewłaściwych. Poniższe twierdzenie zbiera informacje dotyczące granicy sumy, różnicy, iloczynu i ilorazu ciągów, gdy przynajmniej jeden z ciągów ma granicę niewłaściwą. Podamy dowód jednego z poniższych punktów. Pozostałe dowody można zrobić analogicznie.

Twierdzenie 5.4. [O "arytmetyce" granic niewłaściwych]

(1) a+=+, dla <a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie <a+, to limn+(an+bn)=+.

(2) a= dla a<+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie a<+, to limn+(anbn)=.

(3) a(±)=± dla 0<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=±, gdzie 0<a+, to limn+(anbn)=±.

(4) a(±)= dla a<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=±, gdzie a<0, to limn+(anbn)=.

(5) a±=0 dla a, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=± oraz bn0 dla n, to limn+anbn=0.

(6a) a0+=+ dla 0<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie 0<a+ oraz bn>0 dla n, to limn+anbn=+.

(6b) a0= dla 0<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie 0<a+ oraz bn<0 dla n, to limn+anbn=.

(7a) a0+= dla a<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie a<0 oraz bn>0 dla n, to limn+anbn=.

(7a) a0=+ dla a<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie a<0 oraz bn<0 dla n, to limn+anbn=+.

(8a) a+=0 dla 0+a<1, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie 0a<1 oraz an>0 dla n, to limn+anbn=0.

(8b) a=+ dla 0+a<1, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=, gdzie 0a<1 oraz an>0 dla n, to limn+anbn=+.

(9a) a=0 dla 1<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=, gdzie 1<a+, to limn+anbn=0.

(9b) a+=+ dla 1<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie 1<a+, to limn+anbn=+.

(10) b=0 dla b<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=+ i limn+bn=b, gdzie b<0, to limn+anbn=0.

(11) b=+ dla 0<b+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=+ i limn+bn=b, gdzie 0<b+, to limn+anbn=+.

Dowód 5.4.

(Ad (1)) Załóżmy, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n \ =\ a,\quad \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n \ =\ b,\quad -\infty<a\le +\infty. }

Ustalmy dowolne M. Ponieważ limn+an=a (gdzie <a+), więc ciąg {an} jest ograniczony od dołu, to znaczy

M n: anM.

Ponieważ limn+bn=+, więc

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N:\ b_n\ge M-\overline{M}. }

Zatem dla dowolnego nN mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle a_n+b_n \ \ge\ \overline{M}+(M-\overline{M}) \ =\ M. }

Ponieważ M było wybrane dowolnie, więc pokazaliśmy, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall M\in\mathbb{R}\ \exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N:\ a_n+b_n\ge M, }

zatem udowodniliśmy, że limn+(an+bn)=+.

Uwaga 5.5. [Symbole nieoznaczone]

Dla pewnych działań na ciągach nie można z góry przewidzieć, jaka jest granica "wynikowa" mimo, że znane są granice poszczególnych ciągów. Dla przykładu rozważmy dwa ciągi {an} i {bn} rozbieżne do + i zbadajmy ich różnicę {anbn}. Okazuje się, że w zależności od konkretnych ciągów {an} i {bn}, ich różnica może mieć granicę właściwą lub niewłaściwą lub nie mieć granicy. Mówimy wówczas, że jest symbolem nieoznaczonym. Oznacza to w szczególności, że dla takiego symbolu nie możemy sformułować twierdzenia analogicznego do twierdzenia 5.4..
Mamy siedem takich symboli nieoznaczonych:

,0,00,,1,0,00.

Przykład 5.6.

Dla każdego z powyższych symboli nieoznaczonych podamy przykłady ciągów mających granicę, dających w wyniku wykonania wskazanych działań ciągi o różnych granicach g lub bez granicy.

limn+an=+limn+bn=+an=n2bn=n2limn+(anbn)=0an=n2bn=nlimn+(anbn)=+an=nbn=n2limn+(anbn)=an=nbn=(na)limn+(anbn)=a(gdzie a)an=n+(1)nbn=n{anbn}nie ma granicy



limn+an=0limn+bn=+ 0an=1nbn=n2limn+(anbn)=an=1nbn=n2limn+(anbn)=+an=anbn=nlimn+(anbn)=a(gdzie a)an=(1)nnbn=n{anbn}nie ma granicy


limn+an=0limn+bn=000an=1nbn=1n2limn+anbn=an=1nbn=1n2limn+anbn=+an=anbn=1nlimn+anbn=a(gdzie a)an=(1)nnbn=1n{anbn}nie ma granicy


limn+an=+limn+bn=+an=n2bn=nlimn+anbn=+an=anbn=nlimn+anbn=a(gdziea)an=n+(1)nn2bn=n{anbn}nie ma granicy


limn+an=1limn+bn=+1an=1+1nbn=n2limn+anbn=+an=1bn=nlimn+anbn=1an=1+1nbn=nlimn+anbn=ean=1+1nbn=nlnalimn+anbn=a(gdzie a>1)an=1+(1)nnbn=n{anbn} nie ma granicy


limn+an=limn+bn=00an=2n2bn=1nlimn+anbn=+an=nbn=0limn+anbn=1an=1anbn=1nlimn+anbn=a(gdzie a(0,1))an=anbn=1nlimn+anbn=a(gdzie a>1)an=(3+(1)n)nbn=1n{anbn}nie ma granicy


limn+an=0limn+bn=000an=1nbn=1nlimn+anbn=1an=0bn=1nlimn+anbn=0an=anbn=1nlimn+anbn=a(gdzie a(0,1))


Granice specjalne

<flash>file=AM1.M05.W.R01.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Rysunek do dowodu lematu 5.7.

W następnym lemacie podamy pewne nierówności liczbowe przydatne w następnym twierdzeniu.

Lemat 5.7.

Zachodzą następujące nierówności liczbowe:
(1) x0: sinxx,
(2) Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \forall 0<|x|<\frac{\pi}{2}:\ \bigg|\frac{\sin x}{x}-1\bigg|<x^2.}

Dowód 5.7. [nadobowiązkowy]

(Ad (1)) Wobec rysunku znajdującego się obok mamy następujące nierówności między polami:

POAB<POAB<POAC,

gdzie:
POAB oznacza pole trójkąta OAB,
POAB oznacza pole wycinka koła OAB,
POAC oznacza pole trójkąta OAC.

Podstawiając wzory na poszczególne pola, dostajemy:

1sinx2<x2ππ<1tgx2.

Zatem

sinx<x<tgxdla 0<x<π2.

Zatem dla x(0,π2) nierówność (1) jest udowodniona. Zauważmy, że dla x=0 zachodzi równość, natomiast dla x>1 nierówność jest oczywista, gdyż sinx1<x. Zatem pokazaliśmy nierówność (1) dla dowolnego x0.
(Ad (2)) Powróćmy raz jeszcze do wyprowadzonych w pierwszej części nierówności

sinx<x<tgxdla 0<x<π2.

Pierwsza z powyższych nierówności implikuje, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle 0 \ \le\ 1-\frac{\sin x}{x}. }

Druga z powyższych nierówności implikuje, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle x\cos x \ \le\ \frac{\sin x}{\cos x}\cos x }


xcosxsinx


Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle 1-\frac{\sin x}{x} \ \le\ 1-\cos x. }

Zatem łącząc dwie otrzymane nierówności, dostajemy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle 0 \ \le\ 1-\frac{\sin x}{x} \ \le\ 1-\cos x, }

przy czym

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle 1-\cos x \ =\ 2\sin^2\frac{x}{2} < 2\bigg(\frac{x}{2}\bigg)^2 < x^2 }

(gdzie wykorzystaliśmy udowodnioną już nierówność sinx<x). Zatem ostatecznie

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle 0 \ \le\ 1-\frac{\sin x}{x} < x^2, }

skąd dostajemy dowodzoną nierówność

|sinxx1|<x2dla 0<|x|<π2.

Podamy teraz granice pewnych funkcji specjalnych. Znajomość tych granic będzie przydatna do rozwiązywania zadań.

Twierdzenie 5.8. [Granice specjalne]

(1)

limn+np={+p>0,1p=0,0p<0;

(2) jeśli a>1 oraz α0, to limn+nαan=0;

<flash>file=AM1.M05.W.R02.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {1n}

<flash>file=AM1.M05.W.R03.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {n2n}

(3) jeśli a to limn+ann!=0;

(4) jeśli a>0, to limn+an=1;

<flash>file=AM1.M05.W.R04.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {2nn!}

<flash>file=AM1.M05.W.R05.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {2n}

(5) limn+nn=1;

(6) jeśli a>0, to Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\begin{array}”): {\displaystyle \displaystyle\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a^n= \left\{ \begin{array} {ll} \text{nie\ istnieje} &\quad a\le -1,\\ 0 &\quad |a|<1,\\ 1 &\quad a=1,\\ +\infty &\quad a>1. \end{array} \right.}

<flash>file=AM1.M05.W.R06.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {nn}

<flash>file=AM1.M05.W.R07.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {12n}

(7) limn+sin1n1n=1.

(8)

limn+sinxnxn=1, gdzie {xn}{0} jest dowolnym ciągiem takim, że limn+xn=0.

<flash>file=AM1.M05.W.R08.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {2n}

<flash>file=AM1.M05.W.R09.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {sin1n1n}


Dowód 5.8. [nadobowiązkowy]

(Ad (1)) Gdy p>0, to mamy do czynienia z symbolem p (z p>0). Z twierdzenia 5.4. (11) wynika, że limn+np=+.

Gdy p=0, to ciąg jest stały oraz limn+n0=limn+1=1.

Gdy p<0, to mamy do czynienia z symbolem p (z p<0). Z twierdzenia 5.4. (10) wynika, że limn+np=0.
(Ad (2)) Niech cn=nαan dla n. Liczymy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{c_{n+1}}{c_n} \ =\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{(n+1)^{\alpha}a^n}{a^{n+1}n^{\alpha}} \ =\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^{\alpha}\cdot\frac{1}{a} \ =\ \frac{1}{a}. }

Ponieważ a>1, więc 1a<1. Korzystając z twierdzenia 5.3., wnioskujemy, że limn+cn=0.
(Ad (3)) Na początku policzmy granicę ciągu {cn}, gdzie cn=|ann!| (gdzie a). Policzmy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \frac{c_{n+1}}{c_n} \ =\ \frac{|a|}{n+1} \ =\ |a|\cdot\frac{1}{n+1}. }

Z (1) wiemy, że ostatni ciąg dąży do 0, zatem limn+cn+1cn=0. Korzystając z Twierdzenia twierdzenia 5.3., wnioskujemy, że limn+cn=0. Z kolei korzystając z twierdzenia 4.9. (7), wnioskujemy, że limn+ann!=0.
(Ad (4)) Przypadek 1o. Gdy 0<a1.

Wówczas {an} jest ciągiem niemalejącym i ograniczonym, zatem zbieżnym (z twierdzenia 4.15.) oraz

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle g \ =\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \sqrt[n]{a} \ =\ \sup_{n\in\mathbb{N}}\sqrt[n]{a} \ \le\ 1 }

(patrz twierdzenie 4.14.). Zatem ang, a więc

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall n\in\mathbb{N}:\ a\le g^n. }

Pokażemy, że g=1. Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że g<1. Wówczas przechodząc do granicy w powyższej nierówności dostajemy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle a \ \le\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} g^n \ =\ 0, }

sprzeczność z założeniem, że a>0. Zatem g=1 i limn+an=1.
Przypadek 1o. Gdy a>1.

Wówczas 0<1a<1, więc z udowodnionej już części dostajemy, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{1}{\sqrt[n]{a}} \ =\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\sqrt[n]{\frac{1}{a}} \ =\ 1, }

skąd wynika, że limn+an=1.

(Ad (5)) Ustalmy dowolny ε>0. Oznaczmy η =df 1+ε>1. Ponieważ

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{n+1}{n} \ =\ \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \bigg(1+\frac{1}{n}\bigg) \ =\ 1, }

zatem

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \exists N_1\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N_1:\ \frac{n+1}{n}<\eta. }

Korzystając z (4), wiemy, że limn+N1n=1, zatem

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \exists N_2\in\mathbb{N}\ \forall N\ge N_2:\ \sqrt[n]{N_1}<\eta. }

Niech N =df max{N1,N2}. Wówczas dla dowolnego nN mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle 1 \ \le\ \sqrt[n]{n} \ =\ \sqrt[n]{N_1}\sqrt[n]{\frac{N_1+1}{N_1}\cdot\frac{N_1+2}{N_1+1}\cdot\ldots\cdot\frac{n}{n-1}} < \eta\cdot\sqrt[n]{\eta^{n-N_1}} < \eta^2 \ =\ 1+\varepsilon, }

czyli

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall n\ge N:\ |\sqrt[n]{n}-1| < \varepsilon. }

Ponieważ ε>0 było dowolne, więc pokazaliśmy, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall\varepsilon>0\ \exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N:\ |\sqrt[n]{n}-1| < \varepsilon, }

zatem limn+nn=1.
(Ad (6)) Gdy |a|<1, to mamy znany nam ciąg geometryczny zbieżny do zera (patrz przykład 3.22.).

Gdy a=1, to ciąg {1n} jest ciągiem stałym, którego wszystkie wartości wynoszą 1, zatem limn+an=1.

Gdy a>1, to dla dowolnej liczby M>0, ustalając N>logaM dla każdego nN, mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle a^n \ \ge\ a^N \ \ge\ a^{\log_aM} \ =\ M, }

zatem pokazaliśmy, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall M>0\ \exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N:\ a^n\ge M, }

co oznacza, że limn+an=+.

Gdy a1, to zauważmy, że a2k1 oraz a2k11 (dla dowolnego k). Zatem ciąg {an} nie ma granicy (ani właściwej ani niewłaściwej).
(Ad (7)) Wykorzystamy tu lemat 5.7. Podstawiając x=1n w nierówności z lematu, mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall n\in\mathbb{N}:\ \bigg|\frac{\sin \frac{1}{n}}{\frac{1}{n}}-1\bigg| < \frac{1}{n^2}. }

Ponieważ limn+1n2=0, więc korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach, mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \bigg(\frac{\sin \frac{1}{n}}{\frac{1}{n}}-1\bigg) \ =\ 0, }

a zatem

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{\sin \frac{1}{n}}{\frac{1}{n}} \ =\ 1, }

co należało dowieść.
(Ad (8)) Ponieważ limn+xn=0, więc od pewnego miejsca wyrazy ciągu {xn} są w przedziale Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \bigg(\-\frac{\pi}{2},\frac{\pi}{2}\bigg),} to znaczy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \exists N\in\mathbb{N}:\ x_n\in \bigg(\-\frac{\pi}{2},\frac{\pi}{2}\bigg)\setminus\{0\}. }

Z lematu 5.7 wnioskujemy zatem, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall n\ge N:\ \bigg|\frac{\sin x_n}{x_n}-1\bigg| < x_n^2. }

Ponieważ mamy limn+xn2=0, więc korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach, mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \bigg(\frac{\sin x_n}{x_n}-1\bigg) \ =\ 0, }

a zatem

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{\sin x_n}{x_n} \ =\ 1, }

co należało dowieść.

Granica górna i granica dolna

<flashwrap>file=AM1.M05.W.R10.swf|size=small</flashwrap>

<div.thumbcaption>Ciąg mający trzy punkty skupienia

Jak już wiemy nie wszystkie ciągi mają granicę. Na przykład ciągi an=(1)n i bn=(1)nn nie mają granic nawet niewłaściwych. Zauważmy jednak, że z tych ciągów można wybrać podciągi, które mają granice (właściwe lub niewłaściwe) (na przykład {a2n} i {b2n}).

Co więcej, z poprzedniego wykładu (patrz wniosek 4.18.) wiemy, że z każdego ciągu liczbowego można wybrać podciąg posiadający granicę (właściwą lub niewłaściwą). Takie a, które są granicami jakichś podciągów danego ciągu będziemy nazywać punktami skupienia wyjściowego ciągu.

Postawmy następującą definicję. Definicja 5.9.

Niech {an} będzie ciągiem.
(1) Mówimy, że a jest punktem skupienia ciągu {an}, jeśli istnieje podciąg {ank} taki, że limk+ank=a.
(2) Granicą dolną ciągu {an} nazywamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \liminf\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ =\ \mathop{\underline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ \stackrel{df}{=}\ \inf S, }

gdzie S jest zbiorem punktów skupienia ciągu {an}.
(3) Granicą górną ciągu {an} nazywamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \limsup\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ =\ \mathop{\overline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ \stackrel{df}{=}\ \sup S, }

gdzie S jest zbiorem punktów skupienia ciągu {an}.

<flashwrap>file=AM1.M05.W.R11.swf|size=small</flashwrap>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\cdotn”): {\displaystyle \bigg\{(2+(-1)^n)\cdotn\cdot \sin\frac{1}{n}\bigg\}}

{{przyklad|5.10.||

Obliczyć granicę dolną i górną dla ciągu {an}, gdzie an=(2+(1)n)nsin1n.

Ponieważ limn+nsin1n=sin1n1n=1 (patrz twierdzenie 5.8. (7)), limn+a2n=3 oraz limn+a2n+1=1, zatem jedynymi punktami skupienia ciągu {an} są liczby 1 i 3. Zatem

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \mathop{\underline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ =\ 1, \qquad \mathop{\overline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ =\ 3. }

Dla ciągów zbieżnych zarówno granica górna jak i granica dolna są równe granicy. Okazuje się, że jest również na odwrót, to znaczy, jeśli policzymy granicę dolną i granicę górną i okaże się, że są sobie równe, to ten ciąg jest zbieżny. Dokładniej, zachodzi następujące twierdzenie.

Twierdzenie 5.11.

Jeśli {an} jest ciągiem liczbowym, to {an} ma granicę g wtedy i tylko wtedy, gdy lim infn+an=lim supn+an=g.

Dowód 5.11. [nadobowiązkowy]

Niech {an} będzie ciągiem liczbowym.
"":
Jeśli limn+an=g, to dla dowolnego podciągu {ank} ciągu {an} także limk+ank=g (patrz twierdzenie 3.25.). Zatem jedynym punktem skupienia ciągu {an} jest g oraz

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \mathop{\underline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ =\ \mathop{\overline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ =\ g, }

co należało pokazać.
"":
Załóżmy teraz, że lim_n+an=limn+an=g. Oznacza to w szczególności, że g jest jedynym punktem skupienia ciągu {an}.
Przypadek 1o. Załóżmy, że g.
Należy pokazać, że

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \forall\varepsilon>0\ \exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N:\ a_n\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon). }

Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że

ε>0 N nN: an∉(gε,g+ε).

Możemy wówczas skonstruować podciąg {ank} ciągu {an}, którego elementy nie leżą w przedziale (gε,g+ε), w następujący sposób:

n11an1∉(gε,g+ε),n2>n1an2∉(gε,g+ε),n3>n2an3∉(gε,g+ε),

Z Wniosku wniosek 4.18. wiemy, że z tego ciągu można wybrać podciąg mający granicę g (właściwą lub niewłaściwą). Oczywiście g∉(gε,g+ε), czyli gg. Zatem otrzymaliśmy sprzeczność z faktem, że g jest jedynym punktem skupienia ciągu {an}.

Przypadek 2o i 3o. Załóżmy, że g=+ lub g=.
Dowód w tych dwóch przypadkach jest podobny do dowodu przypadku 1o i pozostawiamy go jako ćwiczenie.