Analiza matematyczna 1/Wykład 5: Obliczanie granic: Różnice pomiędzy wersjami

Z Studia Informatyczne
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
m Zastępowanie tekstu – „.</math>” na „</math>.”
Linia 175: Linia 175:
Niech
Niech
<math>x_n=\bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^{n+1}</math>
<math>x_n=\bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^{n+1}</math>
oraz <math>y_n=\bigg(1+\frac{1}{n+1}\bigg)^n.</math>
oraz <math>y_n=\bigg(1+\frac{1}{n+1}\bigg)^n</math>.
Zauważmy, że
Zauważmy, że


Linia 201: Linia 201:
Niech <math>\{a_n\}</math> będzie dowolnym ciągiem
Niech <math>\{a_n\}</math> będzie dowolnym ciągiem
o wyrazach dodatnich takim, że
o wyrazach dodatnich takim, że
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=+\infty.</math>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=+\infty</math>.
W celu udowodnienia naszego twierdzenia skorzystamy
W celu udowodnienia naszego twierdzenia skorzystamy
z [[Analiza matematyczna 1/Wykład 3: Odległość i ciągi#twierdzenie_3_25|twierdzenia 3.25.]](5).
z [[Analiza matematyczna 1/Wykład 3: Odległość i ciągi#twierdzenie_3_25|twierdzenia 3.25.]](5).
W tym celu weźmy dowolny
W tym celu weźmy dowolny
podciąg <math>\{a_{n_k}\}</math> ciągu <math>\{a_n\}.</math>
podciąg <math>\{a_{n_k}\}</math> ciągu <math>\{a_n\}</math>.


Wybierzmy z kolei podciąg
Wybierzmy z kolei podciąg
Linia 249: Linia 249:
do liczby <math>e</math>
do liczby <math>e</math>
wynikają z faktów, iż są to podciągi ciągów
wynikają z faktów, iż są to podciągi ciągów
<math>\{x_n\}</math> <br> i <math>\{y_n\}</math> mających granicę <math>e.</math>
<math>\{x_n\}</math> <br> i <math>\{y_n\}</math> mających granicę <math>e</math>.
Zatem korzystając z
Zatem korzystając z
twierdzenia o trzech ciągach ([[Analiza matematyczna 1/Wykład 4: Ciągi liczbowe#twierdzenie_4_11|twierdzenia 4.11.]]),
twierdzenia o trzech ciągach ([[Analiza matematyczna 1/Wykład 4: Ciągi liczbowe#twierdzenie_4_11|twierdzenia 4.11.]]),
wnioskujemy, że
wnioskujemy, że
<math>\lim_{l\rightarrow+\infty}\bigg(1+\frac{1}{a_{n_{k_l}}}\bigg)^{a_{n_{k_l}}}=e.</math>
<math>\lim_{l\rightarrow+\infty}\bigg(1+\frac{1}{a_{n_{k_l}}}\bigg)^{a_{n_{k_l}}}=e</math>.


Ponieważ wystartowaliśmy od dowolnego podciągu
Ponieważ wystartowaliśmy od dowolnego podciągu
Linia 259: Linia 259:
zatem korzystając z [[Analiza matematyczna 1/Wykład 3: Odległość i ciągi#twierdzenie_3_25|twierdzenia 3.25.]](5),
zatem korzystając z [[Analiza matematyczna 1/Wykład 3: Odległość i ciągi#twierdzenie_3_25|twierdzenia 3.25.]](5),
dostajemy, że
dostajemy, że
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\bigg(1+\frac{1}{a_n}\bigg)^{a_n}=e.</math>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\bigg(1+\frac{1}{a_n}\bigg)^{a_n}=e</math>.
}}
}}


Linia 279: Linia 279:
'''(2)''' jeśli <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a_{n+1}}{a_n}=a>1,</math>
'''(2)''' jeśli <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a_{n+1}}{a_n}=a>1,</math>
to
to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=+\infty.</math>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=+\infty</math>.
}}</span>
}}</span>


Linia 299: Linia 299:
że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=a</math> i <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n=+\infty,</math> gdzie
że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=a</math> i <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n=+\infty,</math> gdzie
<math>-\infty<a\le+\infty,</math> to
<math>-\infty<a\le+\infty,</math> to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}(a_n+b_n)=+\infty.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}(a_n+b_n)=+\infty</math>.<br>
<br>
<br>
'''(2)'''
'''(2)'''
Linia 306: Linia 306:
że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=a</math> i <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n=+\infty,</math> gdzie
że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=a</math> i <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n=+\infty,</math> gdzie
<math>-\infty\le a<+\infty,</math> to
<math>-\infty\le a<+\infty,</math> to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}(a_n-b_n)=-\infty.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}(a_n-b_n)=-\infty</math>.<br>
<br>
<br>
'''(3)'''
'''(3)'''
Linia 313: Linia 313:
że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=a</math> i <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n=\pm\infty,</math> gdzie
że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=a</math> i <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n=\pm\infty,</math> gdzie
<math>0<a\le+\infty,</math> to
<math>0<a\le+\infty,</math> to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}(a_n\cdot b_n)=\pm\infty.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}(a_n\cdot b_n)=\pm\infty</math>.<br>
<br>
<br>
'''(4)'''
'''(4)'''
Linia 320: Linia 320:
że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=a</math> i <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n=\pm\infty,</math> gdzie
że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=a</math> i <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n=\pm\infty,</math> gdzie
<math>-\infty\le a<0,</math> to
<math>-\infty\le a<0,</math> to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}(a_n\cdot b_n)=\mp\infty.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}(a_n\cdot b_n)=\mp\infty</math>.<br>
<br>
<br>
'''(5)'''
'''(5)'''
Linia 327: Linia 327:
że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=a\in\mathbb{R}</math> i <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n=\pm\infty</math>
że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=a\in\mathbb{R}</math> i <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n=\pm\infty</math>
oraz <math>b_n\ne 0</math> dla <math>n\in\mathbb{N},</math> to
oraz <math>b_n\ne 0</math> dla <math>n\in\mathbb{N},</math> to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a_n}{b_n}=0.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a_n}{b_n}=0</math>.<br>
<br>
<br>
'''(6a)'''
'''(6a)'''
Linia 336: Linia 336:
<math>0<a\le+\infty</math> oraz <math>b_n>0</math> dla <math>n\in\mathbb{N},</math>
<math>0<a\le+\infty</math> oraz <math>b_n>0</math> dla <math>n\in\mathbb{N},</math>
to
to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a_n}{b_n}=+\infty.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a_n}{b_n}=+\infty</math>.<br>
<br>
<br>
'''(6b)'''
'''(6b)'''
Linia 345: Linia 345:
<math>0<a\le+\infty</math> oraz <math>b_n<0</math> dla <math>n\in\mathbb{N},</math>
<math>0<a\le+\infty</math> oraz <math>b_n<0</math> dla <math>n\in\mathbb{N},</math>
to
to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a_n}{b_n}=-\infty.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a_n}{b_n}=-\infty</math>.<br>
<br>
<br>
'''(7a)'''
'''(7a)'''
Linia 354: Linia 354:
<math>-\infty\le a<0</math> oraz <math>b_n>0</math> dla <math>n\in\mathbb{N},</math>
<math>-\infty\le a<0</math> oraz <math>b_n>0</math> dla <math>n\in\mathbb{N},</math>
to
to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a_n}{b_n}=-\infty.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a_n}{b_n}=-\infty</math>.<br>
<br>
<br>
'''(7a)'''
'''(7a)'''
Linia 363: Linia 363:
<math>-\infty\le a<0</math> oraz <math>b_n<0</math> dla <math>n\in\mathbb{N},</math>
<math>-\infty\le a<0</math> oraz <math>b_n<0</math> dla <math>n\in\mathbb{N},</math>
to
to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a_n}{b_n}=+\infty.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a_n}{b_n}=+\infty</math>.<br>
<br>
<br>
'''(8a)'''
'''(8a)'''
Linia 372: Linia 372:
<math>0\le a<1</math> oraz <math>a_n>0</math> dla <math>n\in\mathbb{N},</math>
<math>0\le a<1</math> oraz <math>a_n>0</math> dla <math>n\in\mathbb{N},</math>
to
to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n^{b_n}=0.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n^{b_n}=0</math>.<br>
<br>
<br>
'''(8b)'''
'''(8b)'''
Linia 381: Linia 381:
<math>0\le a<1</math> oraz <math>a_n>0</math> dla <math>n\in\mathbb{N},</math>
<math>0\le a<1</math> oraz <math>a_n>0</math> dla <math>n\in\mathbb{N},</math>
to
to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n^{b_n}=+\infty.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n^{b_n}=+\infty</math>.<br>
<br>
<br>
'''(9a)'''
'''(9a)'''
Linia 390: Linia 390:
<math>1<a\le+\infty,</math>
<math>1<a\le+\infty,</math>
to
to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n^{b_n}=0.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n^{b_n}=0</math>.<br>
<br>
<br>
'''(9b)'''
'''(9b)'''
Linia 399: Linia 399:
<math>1<a\le+\infty,</math>
<math>1<a\le+\infty,</math>
to
to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n^{b_n}=+\infty.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n^{b_n}=+\infty</math>.<br>
<br>
<br>
'''(10)'''
'''(10)'''
Linia 408: Linia 408:
<math>-\infty\le b<0,</math>
<math>-\infty\le b<0,</math>
to
to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n^{b_n}=0.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n^{b_n}=0</math>.<br>
<br>
<br>
'''(11)'''
'''(11)'''
Linia 417: Linia 417:
<math>0<b\le+\infty,</math>
<math>0<b\le+\infty,</math>
to
to
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n^{b_n}=+\infty.</math>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n^{b_n}=+\infty</math>.
}}</span>
}}</span>


Linia 434: Linia 434:
</math></center>
</math></center>


Ustalmy dowolne <math>M\in\mathbb{R}.</math>
Ustalmy dowolne <math>M\in\mathbb{R}</math>.
Ponieważ <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=a</math>
Ponieważ <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_n=a</math>
(gdzie <math>-\infty<a\le +\infty</math>),
(gdzie <math>-\infty<a\le +\infty</math>),
Linia 466: Linia 466:


zatem  udowodniliśmy, że
zatem  udowodniliśmy, że
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} (a_n+b_n)=+\infty.</math>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} (a_n+b_n)=+\infty</math>.
}}
}}


Linia 474: Linia 474:
poszczególnych ciągów.
poszczególnych ciągów.
Dla przykładu rozważmy dwa ciągi <math>\{a_n\}</math> i <math>\{b_n\}</math> rozbieżne do
Dla przykładu rozważmy dwa ciągi <math>\{a_n\}</math> i <math>\{b_n\}</math> rozbieżne do
<math>+\infty</math> i zbadajmy ich różnicę <math>\{a_n-b_n\}.</math>
<math>+\infty</math> i zbadajmy ich różnicę <math>\{a_n-b_n\}</math>.
Okazuje się, że w zależności od konkretnych ciągów
Okazuje się, że w zależności od konkretnych ciągów
<math>\{a_n\}</math> i <math>\{b_n\},</math> ich różnica może mieć granicę właściwą
<math>\{a_n\}</math> i <math>\{b_n\},</math> ich różnica może mieć granicę właściwą
Linia 585: Linia 585:
<math>
<math>
\forall 0<|x|<\frac{\pi}{2}:
\forall 0<|x|<\frac{\pi}{2}:
\bigg|\frac{\sin x}{x}-1\bigg|<x^2.</math>
\bigg|\frac{\sin x}{x}-1\bigg|<x^2</math>.
}}</span>
}}</span>


Linia 602: Linia 602:
<math>P_{\triangle OAB}</math> oznacza pole trójkąta <math>OAB,</math><br>
<math>P_{\triangle OAB}</math> oznacza pole trójkąta <math>OAB,</math><br>
<math>P_{\vartriangleleft OAB}</math> oznacza pole wycinka koła <math>OAB,</math><br>
<math>P_{\vartriangleleft OAB}</math> oznacza pole wycinka koła <math>OAB,</math><br>
<math>P_{\triangle OAC}</math> oznacza pole trójkąta <math>OAC.</math>
<math>P_{\triangle OAC}</math> oznacza pole trójkąta <math>OAC</math>.


Podstawiając wzory na poszczególne pola, dostajemy:
Podstawiając wzory na poszczególne pola, dostajemy:
Linia 628: Linia 628:
Zauważmy, że dla <math>x=0</math> zachodzi równość, natomiast dla
Zauważmy, że dla <math>x=0</math> zachodzi równość, natomiast dla
<math>x>1</math> nierówność jest oczywista, gdyż
<math>x>1</math> nierówność jest oczywista, gdyż
<math>\sin x\le 1<x.</math>
<math>\sin x\le 1<x</math>.
Zatem pokazaliśmy nierówność (1) dla dowolnego <math>x\ge 0.</math><br>
Zatem pokazaliśmy nierówność (1) dla dowolnego <math>x\ge 0</math>.<br>
'''(Ad (2))'''
'''(Ad (2))'''
Powróćmy raz jeszcze do wyprowadzonych w pierwszej części
Powróćmy raz jeszcze do wyprowadzonych w pierwszej części
Linia 722: Linia 722:
0      &\quad p<0;
0      &\quad p<0;
\end{array}  
\end{array}  
\right.</math>}}</span>
\right</math>.}}</span>
'''(2)'''
'''(2)'''
jeśli <math>a>1</math> oraz <math>\alpha\ge 0,</math> to
jeśli <math>a>1</math> oraz <math>\alpha\ge 0,</math> to
Linia 773: Linia 773:
+\infty &\quad a>1.
+\infty &\quad a>1.
\end{array}  
\end{array}  
\right.</math>
\right</math>.


<center>
<center>
Linia 798: Linia 798:
\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{\sin x_n}{x_n}=1,</math>
\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{\sin x_n}{x_n}=1,</math>
gdzie <math>\{x_n\}\subseteq \mathbb{R}minus\{0\}</math>
gdzie <math>\{x_n\}\subseteq \mathbb{R}minus\{0\}</math>
jest dowolnym ciągiem takim, że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} x_n=0.</math>
jest dowolnym ciągiem takim, że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} x_n=0</math>.
<center>
<center>
{| border="0" align="center" cellspacing="10"
{| border="0" align="center" cellspacing="10"
Linia 817: Linia 817:
Gdy <math>p>0,</math> to mamy do czynienia z symbolem
Gdy <math>p>0,</math> to mamy do czynienia z symbolem
<math>\infty^p</math> (z <math>p>0</math>). Z [[#twierdzenie_5_4|twierdzenia 5.4.]] (11)
<math>\infty^p</math> (z <math>p>0</math>). Z [[#twierdzenie_5_4|twierdzenia 5.4.]] (11)
wynika, że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} n^p=+\infty.</math>
wynika, że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} n^p=+\infty</math>.


Gdy <math>p=0,</math> to ciąg jest stały oraz
Gdy <math>p=0,</math> to ciąg jest stały oraz
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} n^0=\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} 1=1.</math>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} n^0=\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} 1=1</math>.


Gdy <math>p<0,</math> to mamy do czynienia z symbolem
Gdy <math>p<0,</math> to mamy do czynienia z symbolem
<math>\infty^p</math> (z <math>p<0</math>). Z [[#twierdzenie_5_4|twierdzenia 5.4.]] (10)
<math>\infty^p</math> (z <math>p<0</math>). Z [[#twierdzenie_5_4|twierdzenia 5.4.]] (10)
wynika, że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} n^p=0.</math><br>
wynika, że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} n^p=0</math>.<br>
'''(Ad (2))'''
'''(Ad (2))'''
Niech <math>c_n=\frac{n^{\alpha}}{a^n}</math> dla <math>n\in\mathbb{N}.</math>
Niech <math>c_n=\frac{n^{\alpha}}{a^n}</math> dla <math>n\in\mathbb{N}</math>.
Liczymy
Liczymy


Linia 838: Linia 838:
</math></center>
</math></center>


Ponieważ <math>a>1,</math> więc <math>\frac{1}{a}<1.</math>
Ponieważ <math>a>1,</math> więc <math>\frac{1}{a}<1</math>.
Korzystając z [[#twierdzenie_5_3|twierdzenia 5.3.]], wnioskujemy,
Korzystając z [[#twierdzenie_5_3|twierdzenia 5.3.]], wnioskujemy,
że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} c_n=0.</math><br>
że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} c_n=0</math>.<br>
'''(Ad (3))'''
'''(Ad (3))'''
Na początku policzmy granicę ciągu <math>\{c_n\},</math> gdzie
Na początku policzmy granicę ciągu <math>\{c_n\},</math> gdzie
Linia 854: Linia 854:


Z (1) wiemy, że ostatni ciąg dąży do <math>0,</math> zatem
Z (1) wiemy, że ostatni ciąg dąży do <math>0,</math> zatem
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{c_{n+1}}{c_n}=0.</math>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{c_{n+1}}{c_n}=0</math>.
Korzystając z Twierdzenia [[#twierdzenie_5_3|twierdzenia 5.3.]],
Korzystając z Twierdzenia [[#twierdzenie_5_3|twierdzenia 5.3.]],
wnioskujemy, że
wnioskujemy, że
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} c_n=0.</math>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} c_n=0</math>.
Z kolei korzystając z [[Analiza matematyczna 1/Wykład 4: Ciągi liczbowe#twierdzenie_4_9|twierdzenia 4.9.]] (7),
Z kolei korzystając z [[Analiza matematyczna 1/Wykład 4: Ciągi liczbowe#twierdzenie_4_9|twierdzenia 4.9.]] (7),
wnioskujemy, że
wnioskujemy, że
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a^n}{n!}=0.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a^n}{n!}=0</math>.<br>
'''(Ad (4))'''
'''(Ad (4))'''
''Przypadek <math>1^o.</math>''
''Przypadek <math>1^o</math>.''
Gdy <math>0<a\le 1.</math>
Gdy <math>0<a\le 1</math>.


Wówczas <math>\{\sqrt[n]{a}\}</math> jest ciągiem niemalejącym i
Wówczas <math>\{\sqrt[n]{a}\}</math> jest ciągiem niemalejącym i
Linia 886: Linia 886:
</math></center>
</math></center>


Pokażemy, że <math>g=1.</math> Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że
Pokażemy, że <math>g=1</math>. Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że
<math>g<1.</math>
<math>g<1</math>.
Wówczas przechodząc do granicy w powyższej nierówności dostajemy
Wówczas przechodząc do granicy w powyższej nierówności dostajemy


Linia 897: Linia 897:
</math></center>
</math></center>


sprzeczność z założeniem, że <math>a>0.</math>
sprzeczność z założeniem, że <math>a>0</math>.
Zatem <math>g=1</math> i
Zatem <math>g=1</math> i
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \sqrt[n]{a}=1.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \sqrt[n]{a}=1</math>.<br>
''Przypadek <math>1^o.</math>''
''Przypadek <math>1^o</math>.''
Gdy <math>a>1.</math>
Gdy <math>a>1</math>.


Wówczas <math>0<\frac{1}{a}<1,</math>
Wówczas <math>0<\frac{1}{a}<1,</math>
Linia 913: Linia 913:
</math></center>
</math></center>


skąd wynika, że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \sqrt[n]{a}=1.</math>
skąd wynika, że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \sqrt[n]{a}=1</math>.


'''(Ad (5))'''
'''(Ad (5))'''
Ustalmy dowolny <math>\varepsilon>0.</math>
Ustalmy dowolny <math>\varepsilon>0</math>.
Oznaczmy <math>\eta\ \stackrel{df}{=}\ \sqrt{1+\varepsilon}>1.</math>
Oznaczmy <math>\eta\ \stackrel{df}{=}\ \sqrt{1+\varepsilon}>1</math>.
Ponieważ
Ponieważ


Linia 941: Linia 941:
</math></center>
</math></center>


Niech <math>N\ \stackrel{df}{=}\ \max\{N_1,N_2\}.</math>
Niech <math>N\ \stackrel{df}{=}\ \max\{N_1,N_2\}</math>.
Wówczas dla dowolnego <math>n\ge N</math> mamy
Wówczas dla dowolnego <math>n\ge N</math> mamy


Linia 975: Linia 975:


zatem
zatem
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\sqrt[n]{n}=1.</math><br>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\sqrt[n]{n}=1</math>.<br>
'''(Ad (6))'''
'''(Ad (6))'''
Gdy <math>|a|<1,</math> to mamy znany nam ciąg geometryczny zbieżny do
Gdy <math>|a|<1,</math> to mamy znany nam ciąg geometryczny zbieżny do
Linia 981: Linia 981:


Gdy <math>a=1,</math> to ciąg <math>\{1^n\}</math> jest ciągiem stałym, którego
Gdy <math>a=1,</math> to ciąg <math>\{1^n\}</math> jest ciągiem stałym, którego
wszystkie wartości wynoszą <math>1,</math> zatem <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a^n=1.</math>
wszystkie wartości wynoszą <math>1,</math> zatem <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a^n=1</math>.


Gdy <math>a>1,</math> to dla dowolnej liczby <math>M>0,</math> ustalając
Gdy <math>a>1,</math> to dla dowolnej liczby <math>M>0,</math> ustalając
Linia 1001: Linia 1001:
</math></center>
</math></center>


co oznacza, że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a^n=+\infty.</math>
co oznacza, że <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a^n=+\infty</math>.


Gdy <math>a\le -1,</math> to zauważmy, że
Gdy <math>a\le -1,</math> to zauważmy, że
Linia 1105: Linia 1105:
jeśli istnieje podciąg
jeśli istnieje podciąg
<math>\{a_{n_k}\}</math> taki, że
<math>\{a_{n_k}\}</math> taki, że
<math>\lim\limits_{k\rightarrow +\infty} a_{n_k}=a.</math><br>
<math>\lim\limits_{k\rightarrow +\infty} a_{n_k}=a</math>.<br>
'''(2)'''
'''(2)'''
'''''Granicą dolną''''' ciągu <math>\{a_n\}</math> nazywamy
'''''Granicą dolną''''' ciągu <math>\{a_n\}</math> nazywamy
Linia 1119: Linia 1119:
</center>
</center>


gdzie <math>S\subseteq\overline{\mathbb{R}}</math> jest zbiorem punktów skupienia ciągu <math>\{a_n\}.</math><br>
gdzie <math>S\subseteq\overline{\mathbb{R}}</math> jest zbiorem punktów skupienia ciągu <math>\{a_n\}</math>.<br>
'''(3)'''
'''(3)'''
'''''Granicą górną''''' ciągu <math>\{a_n\}</math> nazywamy
'''''Granicą górną''''' ciągu <math>\{a_n\}</math> nazywamy
Linia 1133: Linia 1133:
</center>
</center>


gdzie <math>S\subseteq\overline{\mathbb{R}}</math> jest zbiorem punktów skupienia ciągu <math>\{a_n\}.</math><br>}}
gdzie <math>S\subseteq\overline{\mathbb{R}}</math> jest zbiorem punktów skupienia ciągu <math>\{a_n\}</math>.<br>}}


[[File:AM1.M05.W.R11.mp4|253x253px|thumb|right|Wykres ciągu <math>\bigg\{(2+(-1)^n)\cdot n\cdot \sin\frac{1}{n}\bigg\}</math>]]
[[File:AM1.M05.W.R11.mp4|253x253px|thumb|right|Wykres ciągu <math>\bigg\{(2+(-1)^n)\cdot n\cdot \sin\frac{1}{n}\bigg\}</math>]]
Linia 1140: Linia 1140:
Obliczyć granicę dolną i górną dla ciągu
Obliczyć granicę dolną i górną dla ciągu
<math>\{a_n\},</math> gdzie
<math>\{a_n\},</math> gdzie
<math>a_n=(2+(-1)^n)n\sin\frac{1}{n}.</math>
<math>a_n=(2+(-1)^n)n\sin\frac{1}{n}</math>.


Ponieważ
Ponieważ
Linia 1147: Linia 1147:
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_{2n}=3</math> oraz <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_{2n+1}=1,</math>
<math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_{2n}=3</math> oraz <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a_{2n+1}=1,</math>
zatem jedynymi punktami skupienia ciągu <math>\{a_n\}</math> są liczby
zatem jedynymi punktami skupienia ciągu <math>\{a_n\}</math> są liczby
<math>1</math> i <math>3.</math>
<math>1</math> i <math>3</math>.
Zatem
Zatem


Linia 1177: Linia 1177:
<math>\{a_n\}</math> ma granicę <math>g\in\overline{\mathbb{R}}</math>
<math>\{a_n\}</math> ma granicę <math>g\in\overline{\mathbb{R}}</math>
wtedy i tylko wtedy, gdy
wtedy i tylko wtedy, gdy
<math>\liminf\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n=\limsup\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n=g.</math>
<math>\liminf\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n=\limsup\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n=g</math>.
}}
}}


Linia 1200: Linia 1200:
"<math>\Longleftarrow</math>":<br>
"<math>\Longleftarrow</math>":<br>
Załóżmy teraz, że
Załóżmy teraz, że
<math>\mathop{\underline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n=\mathop{\overline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n=g\in\overline{\mathbb{R}}.</math>
<math>\mathop{\underline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n=\mathop{\overline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n=g\in\overline{\mathbb{R}}</math>.
Oznacza to w szczególności, że <math>g</math> jest jedynym punktem
Oznacza to w szczególności, że <math>g</math> jest jedynym punktem
skupienia ciągu <math>\{a_n\}.</math><br>
skupienia ciągu <math>\{a_n\}</math>.<br>
''Przypadek <math>1^o.</math>'' Załóżmy, że <math>g\in\mathbb{R}.</math><br>
''Przypadek <math>1^o</math>.'' Załóżmy, że <math>g\in\mathbb{R}</math>.<br>
Należy pokazać, że
Należy pokazać, że


Linia 1231: Linia 1231:
(właściwą lub niewłaściwą).
(właściwą lub niewłaściwą).
Oczywiście <math>\overline{g}\not\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon)</math>,
Oczywiście <math>\overline{g}\not\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon)</math>,
czyli <math>\overline{g}\ne g.</math>
czyli <math>\overline{g}\ne g</math>.
Zatem otrzymaliśmy sprzeczność z faktem, że <math>g</math> jest jedynym
Zatem otrzymaliśmy sprzeczność z faktem, że <math>g</math> jest jedynym
punktem skupienia ciągu <math>\{a_n\}.</math><br>
punktem skupienia ciągu <math>\{a_n\}</math>.<br>
<br>
<br>
''Przypadek <math>2^o</math> i <math>3^o.</math>'' Załóżmy, że <math>g=+\infty</math> lub <math>g=-\infty.</math><br>
''Przypadek <math>2^o</math> i <math>3^o</math>.'' Załóżmy, że <math>g=+\infty</math> lub <math>g=-\infty</math>.<br>
Dowód w tych dwóch przypadkach jest podobny do dowodu
Dowód w tych dwóch przypadkach jest podobny do dowodu
przypadku <math>1^o</math> i pozostawiamy go jako ćwiczenie.
przypadku <math>1^o</math> i pozostawiamy go jako ćwiczenie.
}}
}}

Wersja z 09:16, 5 wrz 2023

Obliczanie granic

Wykład ten jest kontynuacją poprzedniego wykładu dotyczącego ciągów o wyrazach rzeczywistych. Wykład rozpoczynamy od definicji liczby e jako granicy pewnego ciągu. Podajemy twierdzenia o arytmetyce granic niewłaściwych i liczymy pewne granice specjalne. Wprowadzamy pojęcia granicy dolnej i granicy górnej ciągu.

Liczba e

Zajmiemy się teraz pewnym przykładem ciągu zbieżnego, którego granica odgrywa ważną rolę w matematyce.

Twierdzenie 5.1. [Liczba e, symbol 1]

(1) Ciąg {en} o wyrazach en=(1+1n)n jest zbieżny.
Jego granicę oznaczamy przez e, przy czym

e 2,718281828458563411277850606202642376785584483618617451918618203.

(2) Jeśli {an} jest ciągiem o wyrazach dodatnich takim, że limn+an=+, to

limn+(1+1an)an=e.

W dowodzie powyższego twierdzenia wykorzystamy następujący lemat, którego dowód indukcyjny zostawiamy jako proste ćwiczenie.

Lemat 5.2.

Dla każdego n3 mamy n!>2n1

Dowód 5.2.

(Ad (1))
Krok 1. Pokażemy, że ciąg {en} jest rosnący. W tym celu dla dowolnego n obliczymy iloraz:

en+1en=(1+1n+1)n+1(1+1n)n=(1+1n)(1+1n+1)n+1(1+1n)n+1

=n+1n[n(n+2)(n+1)2]n+1=n+1n[11(n+1)2]n+1.

Jakob Bernoulli (1654-1705)
Zobacz biografię
Stosując nierówność Bernoullego

(patrz uwaga 2.16.) z r=n+12 oraz x=1(n+1)2>1, dostajemy

en+1en>n+1n(1n+1(n+1)2)=n+1n(11n+1)=n+1nnn+1=1.

Pokazaliśmy zatem, że

en+1en>1 n1,

czyli ciąg {en} jest rosnący.

Krok 2. Pokażemy, że ciąg {en} jest ograniczony. Ponieważ jest to ciąg liczb dodatnich, więc wystarczy pokazać, że jest on ograniczony z góry. Korzystając ze wzoru dwumianowego Newtona (patrz twierdzenie 1.40.), mamy

en=(1+1n)n=(n0)+(n1)1n+(n2)1n2+(n3)1n3++(nn1)1nn1+(nn)1nn=1+1+12!n(n1)n2+13!n(n1)(n2)n3++1(n1)!n(n1)(n2)2nn1+ 1n!n(n1)(n2)1nn=1+1+12!(11n)+13!(11n)(12n)++1(n1)!(11n)(1n2n)+ 1n!(11n)(1n1n)<1+1+12!+13!++1(n1)!+1n!.

Korzystając z Lematu lematu 5.2., mamy

en<1+1+121+122++12n1.

Korzystając ze wzoru na sumę skończonego ciągu geometrycznego (patrz przyklad 1.12.), dostajemy

en<1+112n112<1+1112=3.

Pokazaliśmy zatem, że

n:|en|<3,

czyli że ciąg {en} jest ograniczony.
Krok 3. Ponieważ ciąg {en} jest rosnący i ograniczony, więc korzystając z twiedzenia 4.15., wnioskujemy, że jest on zbieżny.

(Ad (2)) [Dowód nadobowiązkowy]

Niech xn=(1+1n)n+1 oraz yn=(1+1n+1)n. Zauważmy, że

limn+xn=limn+(1+1n)n+1=limn+(1+1n)n(1+1n)=e1=e,limn+yn=limn+(1+1n+1)n=limn+(1+1n+1)n+1(1+1n+1)1=e1=e.

Niech {an} będzie dowolnym ciągiem o wyrazach dodatnich takim, że limn+an=+. W celu udowodnienia naszego twierdzenia skorzystamy z twierdzenia 3.25.(5). W tym celu weźmy dowolny podciąg {ank} ciągu {an}.

Wybierzmy z kolei podciąg {ankl} ciągu {ank}, który jest monotonicznie rosnący do + oraz taki, że

l:l<ankl oraz ankl+1ankl+1

Dla każdego l wyraz ankl jest zawarty w pewnym przedziale [Nl,Nl+1) o końcach naturalnych (przy czym ciąg {Nl}l jest silnie rosnący). Korzystając z monotoniczności funkcji potęgowej oraz funkcji wykładniczej (o podstawie większej od 1), mamy

(1+1Nl+1)Nl(1+1ankl)Nl(1+1ankl)ankl(1+1ankl)Nl+1(1+1Nl)Nl+1ee

gdzie zbieżności ciągów {(1+1Nl+1)Nl}l i {(1+1Nl)Nl+1}l do liczby e wynikają z faktów, iż są to podciągi ciągów {xn}
i {yn} mających granicę e. Zatem korzystając z twierdzenia o trzech ciągach (twierdzenia 4.11.), wnioskujemy, że liml+(1+1ankl)ankl=e.

Ponieważ wystartowaliśmy od dowolnego podciągu {ank} ciągu {an}, zatem korzystając z twierdzenia 3.25.(5), dostajemy, że limn+(1+1an)an=e.

Kolejne twierdzenie będzie przydatne przy wyznaczaniu pewnych granic ciągów. Jego dowód jak i zastosowania pozostawione są na ćwiczenia (patrz zadanie 5.6.).

Twierdzenie 5.3.

Jeśli {an} jest ciągiem liczbowym o wyrazach dodatnich (to znaczy n:an>0), to
(1) jeśli limn+an+1an=a<1, to limn+an=0;
(2) jeśli limn+an+1an=a>1, to limn+an=+.

Arytmetyka granic niewłaściwych

Analogicznie do twierdzeń o "arytmetyce" granic (twierdzenie 4.9.), można sformułować cały szereg twierdzeń dotyczący "arytmetyki" granic niewłaściwych. Poniższe twierdzenie zbiera informacje dotyczące granicy sumy, różnicy, iloczynu i ilorazu ciągów, gdy przynajmniej jeden z ciągów ma granicę niewłaściwą. Podamy dowód jednego z poniższych punktów. Pozostałe dowody można zrobić analogicznie.

Twierdzenie 5.4. [O "arytmetyce" granic niewłaściwych]

(1) a+=+, dla <a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie <a+, to limn+(an+bn)=+.

(2) a= dla a<+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie a<+, to limn+(anbn)=.

(3) a(±)=± dla 0<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=±, gdzie 0<a+, to limn+(anbn)=±.

(4) a(±)= dla a<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=±, gdzie a<0, to limn+(anbn)=.

(5) a±=0 dla a, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=± oraz bn0 dla n, to limn+anbn=0.

(6a) a0+=+ dla 0<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie 0<a+ oraz bn>0 dla n, to limn+anbn=+.

(6b) a0= dla 0<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie 0<a+ oraz bn<0 dla n, to limn+anbn=.

(7a) a0+= dla a<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie a<0 oraz bn>0 dla n, to limn+anbn=.

(7a) a0=+ dla a<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie a<0 oraz bn<0 dla n, to limn+anbn=+.

(8a) a+=0 dla 0+a<1, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie 0a<1 oraz an>0 dla n, to limn+anbn=0.

(8b) a=+ dla 0+a<1, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=, gdzie 0a<1 oraz an>0 dla n, to limn+anbn=+.

(9a) a=0 dla 1<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=, gdzie 1<a+, to limn+anbn=0.

(9b) a+=+ dla 1<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie 1<a+, to limn+anbn=+.

(10) b=0 dla b<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=+ i limn+bn=b, gdzie b<0, to limn+anbn=0.

(11) b=+ dla 0<b+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=+ i limn+bn=b, gdzie 0<b+, to limn+anbn=+.

Dowód 5.4.

(Ad (1)) Załóżmy, że

limn+an=a,limn+bn=b,<a+.

Ustalmy dowolne M. Ponieważ limn+an=a (gdzie <a+), więc ciąg {an} jest ograniczony od dołu, to znaczy

M n:anM.

Ponieważ limn+bn=+, więc

N nN:bnMM.

Zatem dla dowolnego nN mamy

an+bnM+(MM)=M.

Ponieważ M było wybrane dowolnie, więc pokazaliśmy, że

M N nN:an+bnM,

zatem udowodniliśmy, że limn+(an+bn)=+.

Uwaga 5.5. [Symbole nieoznaczone]

Dla pewnych działań na ciągach nie można z góry przewidzieć, jaka jest granica "wynikowa" mimo, że znane są granice poszczególnych ciągów. Dla przykładu rozważmy dwa ciągi {an} i {bn} rozbieżne do + i zbadajmy ich różnicę {anbn}. Okazuje się, że w zależności od konkretnych ciągów {an} i {bn}, ich różnica może mieć granicę właściwą lub niewłaściwą lub nie mieć granicy. Mówimy wówczas, że jest symbolem nieoznaczonym. Oznacza to w szczególności, że dla takiego symbolu nie możemy sformułować twierdzenia analogicznego do twierdzenia 5.4..
Mamy siedem takich symboli nieoznaczonych:

,0,00,,1,0,00.

Przykład 5.6.

Dla każdego z powyższych symboli nieoznaczonych podamy przykłady ciągów mających granicę, dających w wyniku wykonania wskazanych działań ciągi o różnych granicach g lub bez granicy.

limn+an=+limn+bn=+an=n2bn=n2limn+(anbn)=0an=n2bn=nlimn+(anbn)=+an=nbn=n2limn+(anbn)=an=nbn=(na)limn+(anbn)=a(gdzie a)an=n+(1)nbn=n{anbn}nie ma granicy



limn+an=0limn+bn=+ 0an=1nbn=n2limn+(anbn)=an=1nbn=n2limn+(anbn)=+an=anbn=nlimn+(anbn)=a(gdzie a)an=(1)nnbn=n{anbn}nie ma granicy


limn+an=0limn+bn=000an=1nbn=1n2limn+anbn=an=1nbn=1n2limn+anbn=+an=anbn=1nlimn+anbn=a(gdzie a)an=(1)nnbn=1n{anbn}nie ma granicy


limn+an=+limn+bn=+an=n2bn=nlimn+anbn=+an=anbn=nlimn+anbn=a(gdziea)an=n+(1)nn2bn=n{anbn}nie ma granicy


limn+an=1limn+bn=+1an=1+1nbn=n2limn+anbn=+an=1bn=nlimn+anbn=1an=1+1nbn=nlimn+anbn=ean=1+1nbn=nlnalimn+anbn=a(gdzie a>1)an=1+(1)nnbn=n{anbn} nie ma granicy


limn+an=limn+bn=00an=2n2bn=1nlimn+anbn=+an=nbn=0limn+anbn=1an=1anbn=1nlimn+anbn=a(gdzie a(0,1))an=anbn=1nlimn+anbn=a(gdzie a>1)an=(3+(1)n)nbn=1n{anbn}nie ma granicy


limn+an=0limn+bn=000an=1nbn=1nlimn+anbn=1an=0bn=1nlimn+anbn=0an=anbn=1nlimn+anbn=a(gdzie a(0,1))


Granice specjalne

Plik:AM1.M05.W.R01.svg
Rysunek do dowodu lematu 5.7.

W następnym lemacie podamy pewne nierówności liczbowe przydatne w następnym twierdzeniu.

Lemat 5.7.

Zachodzą następujące nierówności liczbowe:
(1) x0:sinxx,
(2) 0<|x|<π2:|sinxx1|<x2.

Dowód 5.7. [nadobowiązkowy]

(Ad (1)) Wobec rysunku znajdującego się obok mamy następujące nierówności między polami:

POAB<POAB<POAC,

gdzie:
POAB oznacza pole trójkąta OAB,
POAB oznacza pole wycinka koła OAB,
POAC oznacza pole trójkąta OAC.

Podstawiając wzory na poszczególne pola, dostajemy:

1sinx2<x2ππ<1tgx2.

Zatem

sinx<x<tgxdla 0<x<π2.

Zatem dla x(0,π2) nierówność (1) jest udowodniona. Zauważmy, że dla x=0 zachodzi równość, natomiast dla x>1 nierówność jest oczywista, gdyż sinx1<x. Zatem pokazaliśmy nierówność (1) dla dowolnego x0.
(Ad (2)) Powróćmy raz jeszcze do wyprowadzonych w pierwszej części nierówności

sinx<x<tgxdla 0<x<π2.

Pierwsza z powyższych nierówności implikuje, że

01sinxx.

Druga z powyższych nierówności implikuje, że

xcosxsinxcosxcosx


xcosxsinx


1sinxx1cosx.

Zatem łącząc dwie otrzymane nierówności, dostajemy

01sinxx1cosx,

przy czym

1cosx=2sin2x2<2(x2)2<x2

(gdzie wykorzystaliśmy udowodnioną już nierówność sinx<x). Zatem ostatecznie

01sinxx<x2,

skąd dostajemy dowodzoną nierówność

|sinxx1|<x2dla 0<|x|<π2.

Podamy teraz granice pewnych funkcji specjalnych. Znajomość tych granic będzie przydatna do rozwiązywania zadań.

Twierdzenie 5.8. [Granice specjalne]

(1)

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} n^p= \left\{ \begin{array} {ll} +\infty &\quad p>0,\\ 1 &\quad p=0,\\ 0 &\quad p<0; \end{array} \right} .

(2) jeśli a>1 oraz α0, to limn+nαan=0;

<flash>file=AM1.M05.W.R02.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {1n}

<flash>file=AM1.M05.W.R03.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {n2n}

(3) jeśli a to limn+ann!=0;

(4) jeśli a>0, to limn+an=1;

<flash>file=AM1.M05.W.R04.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {2nn!}

<flash>file=AM1.M05.W.R05.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {2n}

(5) limn+nn=1;

(6) jeśli a>0, to Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} a^n= \left\{ \begin{array} {ll} \text{nie istnieje} &\quad a\le -1,\\ 0 &\quad |a|<1,\\ 1 &\quad a=1,\\ +\infty &\quad a>1. \end{array} \right} .

<flash>file=AM1.M05.W.R06.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {nn}

<flash>file=AM1.M05.W.R07.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {12n}

(7) limn+sin1n1n=1.

(8)

limn+sinxnxn=1, gdzie {xn}minus{0} jest dowolnym ciągiem takim, że limn+xn=0.

<flash>file=AM1.M05.W.R08.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {2n}

<flash>file=AM1.M05.W.R09.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {sin1n1n}


Dowód 5.8. [nadobowiązkowy]

(Ad (1)) Gdy p>0, to mamy do czynienia z symbolem p (z p>0). Z twierdzenia 5.4. (11) wynika, że limn+np=+.

Gdy p=0, to ciąg jest stały oraz limn+n0=limn+1=1.

Gdy p<0, to mamy do czynienia z symbolem p (z p<0). Z twierdzenia 5.4. (10) wynika, że limn+np=0.
(Ad (2)) Niech cn=nαan dla n. Liczymy

limn+cn+1cn=limn+(n+1)αanan+1nα=limn+(1+1n)α1a=1a.

Ponieważ a>1, więc 1a<1. Korzystając z twierdzenia 5.3., wnioskujemy, że limn+cn=0.
(Ad (3)) Na początku policzmy granicę ciągu {cn}, gdzie cn=|ann!| (gdzie a). Policzmy

cn+1cn=|a|n+1=|a|1n+1.

Z (1) wiemy, że ostatni ciąg dąży do 0, zatem limn+cn+1cn=0. Korzystając z Twierdzenia twierdzenia 5.3., wnioskujemy, że limn+cn=0. Z kolei korzystając z twierdzenia 4.9. (7), wnioskujemy, że limn+ann!=0.
(Ad (4)) Przypadek 1o. Gdy 0<a1.

Wówczas {an} jest ciągiem niemalejącym i ograniczonym, zatem zbieżnym (z twierdzenia 4.15.) oraz

g=limn+an=supnan1

(patrz twierdzenie 4.14.). Zatem ang, a więc

n:agn.

Pokażemy, że g=1. Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że g<1. Wówczas przechodząc do granicy w powyższej nierówności dostajemy

alimn+gn=0,

sprzeczność z założeniem, że a>0. Zatem g=1 i limn+an=1.
Przypadek 1o. Gdy a>1.

Wówczas 0<1a<1, więc z udowodnionej już części dostajemy, że

limn+1an=limn+1an=1,

skąd wynika, że limn+an=1.

(Ad (5)) Ustalmy dowolny ε>0. Oznaczmy η =df 1+ε>1. Ponieważ

limn+n+1n=limn+(1+1n)=1,

zatem

N1nN1:n+1n<η.

Korzystając z (4), wiemy, że limn+N1n=1, zatem

N2 NN2:N1n<η.

Niech N =df max{N1,N2}. Wówczas dla dowolnego nN mamy

1nn=N1nN1+1N1N1+2N1+1nn1n<ηηnN1n<η2=1+ε,

czyli

nN:|nn1|<ε.

Ponieważ ε>0 było dowolne, więc pokazaliśmy, że

ε>0 NnN:|nn1|<ε,

zatem limn+nn=1.
(Ad (6)) Gdy |a|<1, to mamy znany nam ciąg geometryczny zbieżny do zera (patrz przykład 3.22.).

Gdy a=1, to ciąg {1n} jest ciągiem stałym, którego wszystkie wartości wynoszą 1, zatem limn+an=1.

Gdy a>1, to dla dowolnej liczby M>0, ustalając N>logaM dla każdego nN, mamy

anaNalogaM=M,

zatem pokazaliśmy, że

M>0 N nN:anM,

co oznacza, że limn+an=+.

Gdy a1, to zauważmy, że a2k1 oraz a2k11 (dla dowolnego k). Zatem ciąg {an} nie ma granicy (ani właściwej ani niewłaściwej).
(Ad (7)) Wykorzystamy tu lemat 5.7. Podstawiając x=1n w nierówności z lematu, mamy

n:|sin1n1n1|<1n2.

Ponieważ limn+1n2=0, więc korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach, mamy

limn+(sin1n1n1)=0,

a zatem

limn+sin1n1n=1,

co należało dowieść.
(Ad (8)) Ponieważ limn+xn=0, więc od pewnego miejsca wyrazy ciągu {xn} są w przedziale (π2,π2), to znaczy

N:xn(π2,π2)minus{0}.

Z lematu 5.7 wnioskujemy zatem, że

nN:|sinxnxn1|<xn2.

Ponieważ mamy limn+xn2=0, więc korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach, mamy

limn+(sinxnxn1)=0,

a zatem

limn+sinxnxn=1,

co należało dowieść.

Granica górna i granica dolna

Plik:AM1.M05.W.R10.mp4
Ciąg mający trzy punkty skupienia

Jak już wiemy nie wszystkie ciągi mają granicę. Na przykład ciągi an=(1)n i bn=(1)nn nie mają granic nawet niewłaściwych. Zauważmy jednak, że z tych ciągów można wybrać podciągi, które mają granice (właściwe lub niewłaściwe) (na przykład {a2n} i {b2n}).

Co więcej, z poprzedniego wykładu (patrz wniosek 4.18.) wiemy, że z każdego ciągu liczbowego można wybrać podciąg posiadający granicę (właściwą lub niewłaściwą). Takie a, które są granicami jakichś podciągów danego ciągu będziemy nazywać punktami skupienia wyjściowego ciągu.

Postawmy następującą definicję. Definicja 5.9.

Niech {an} będzie ciągiem.
(1) Mówimy, że a jest punktem skupienia ciągu {an}, jeśli istnieje podciąg {ank} taki, że limk+ank=a.
(2) Granicą dolną ciągu {an} nazywamy

lim infn+an=lim_n+an =df infS,

gdzie S jest zbiorem punktów skupienia ciągu {an}.
(3) Granicą górną ciągu {an} nazywamy

lim supn+an=limn+an =df supS,

gdzie S jest zbiorem punktów skupienia ciągu {an}.
Plik:AM1.M05.W.R11.mp4
Wykres ciągu {(2+(1)n)nsin1n}

{{przyklad|5.10.||

Obliczyć granicę dolną i górną dla ciągu {an}, gdzie an=(2+(1)n)nsin1n.

Ponieważ limn+nsin1n=sin1n1n=1 (patrz twierdzenie 5.8. (7)), limn+a2n=3 oraz limn+a2n+1=1, zatem jedynymi punktami skupienia ciągu {an} są liczby 1 i 3. Zatem

lim_n+an=1,limn+an=3.

Dla ciągów zbieżnych zarówno granica górna jak i granica dolna są równe granicy. Okazuje się, że jest również na odwrót, to znaczy, jeśli policzymy granicę dolną i granicę górną i okaże się, że są sobie równe, to ten ciąg jest zbieżny. Dokładniej, zachodzi następujące twierdzenie.

Twierdzenie 5.11.

Jeśli {an} jest ciągiem liczbowym, to {an} ma granicę g wtedy i tylko wtedy, gdy lim infn+an=lim supn+an=g.

Dowód 5.11. [nadobowiązkowy]

Niech {an} będzie ciągiem liczbowym.
"":
Jeśli limn+an=g, to dla dowolnego podciągu {ank} ciągu {an} także limk+ank=g (patrz twierdzenie 3.25.). Zatem jedynym punktem skupienia ciągu {an} jest g oraz

lim_n+an=limn+an=g,

co należało pokazać.
"":
Załóżmy teraz, że lim_n+an=limn+an=g. Oznacza to w szczególności, że g jest jedynym punktem skupienia ciągu {an}.
Przypadek 1o. Załóżmy, że g.
Należy pokazać, że

ε>0 N nN:an(gε,g+ε).

Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że

ε>0 N nN:an∉(gε,g+ε).

Możemy wówczas skonstruować podciąg {ank} ciągu {an}, którego elementy nie leżą w przedziale (gε,g+ε), w następujący sposób:

n11an1∉(gε,g+ε),n2>n1an2∉(gε,g+ε),n3>n2an3∉(gε,g+ε),

Z Wniosku wniosek 4.18. wiemy, że z tego ciągu można wybrać podciąg mający granicę g (właściwą lub niewłaściwą). Oczywiście g∉(gε,g+ε), czyli gg. Zatem otrzymaliśmy sprzeczność z faktem, że g jest jedynym punktem skupienia ciągu {an}.

Przypadek 2o i 3o. Załóżmy, że g=+ lub g=.
Dowód w tych dwóch przypadkach jest podobny do dowodu przypadku 1o i pozostawiamy go jako ćwiczenie.