Analiza matematyczna 1/Wykład 5: Obliczanie granic: Różnice pomiędzy wersjami

Z Studia Informatyczne
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
m Zastępowanie tekstu – „.↵</math>” na „</math>”
Linia 431: Linia 431:
=
=
b,\quad
b,\quad
-\infty<a\le +\infty.
-\infty<a\le +\infty</math></center>
</math></center>


Ustalmy dowolne <math>M\in\mathbb{R}</math>.
Ustalmy dowolne <math>M\in\mathbb{R}</math>.
Linia 439: Linia 438:
więc ciąg <math>\{a_n\}</math> jest ograniczony od dołu, to znaczy
więc ciąg <math>\{a_n\}</math> jest ograniczony od dołu, to znaczy


<center><math>\exists \overline{M}\in\mathbb{R}\ \forall n\in\mathbb{N}: a_n\ge \overline{M}.
<center><math>\exists \overline{M}\in\mathbb{R}\ \forall n\in\mathbb{N}: a_n\ge \overline{M}</math></center>
</math></center>


Ponieważ <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n=+\infty</math>,
Ponieważ <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n=+\infty</math>,
Linia 446: Linia 444:


<center><math>\exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N:
<center><math>\exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N:
b_n\ge M-\overline{M}.
b_n\ge M-\overline{M}</math></center>
</math></center>


Zatem dla dowolnego <math>n\ge N</math> mamy
Zatem dla dowolnego <math>n\ge N</math> mamy
Linia 455: Linia 452:
\overline{M}+(M-\overline{M})
\overline{M}+(M-\overline{M})
=
=
M.
M</math></center>
</math></center>


Ponieważ <math>M\in\mathbb{R}</math> było wybrane dowolnie,
Ponieważ <math>M\in\mathbb{R}</math> było wybrane dowolnie,
Linia 490: Linia 486:
1^{\infty},\quad
1^{\infty},\quad
\infty^0,\quad
\infty^0,\quad
0^0.
0^0</math></center>
</math></center>


}}
}}
Linia 610: Linia 605:
\frac{x}{2\pi}\cdot\pi
\frac{x}{2\pi}\cdot\pi
<
<
\frac{1\cdot\mathrm{tg}\, x}{2}.
\frac{1\cdot\mathrm{tg}\, x}{2}</math>
</math>


Zatem
Zatem
Linia 620: Linia 614:
<
<
\mathrm{tg}\, x
\mathrm{tg}\, x
\quad\text{dla}\ 0<x<\frac{\pi}{2}.
\quad\text{dla}\ 0<x<\frac{\pi}{2}</math>
</math>


Zatem dla
Zatem dla
Linia 639: Linia 632:
<
<
\mathrm{tg}\, x
\mathrm{tg}\, x
\quad\text{dla}\ 0<x<\frac{\pi}{2}.
\quad\text{dla}\ 0<x<\frac{\pi}{2}</math>
</math>


Pierwsza z powyższych nierówności implikuje, że
Pierwsza z powyższych nierówności implikuje, że
Linia 646: Linia 638:
<math>0
<math>0
\le
\le
1-\frac{\sin x}{x}.
1-\frac{\sin x}{x}</math>
</math>


Druga z powyższych nierówności implikuje, że
Druga z powyższych nierówności implikuje, że
Linia 668: Linia 659:
<math>1-\frac{\sin x}{x}
<math>1-\frac{\sin x}{x}
\le
\le
1-\cos x.
1-\cos x</math>
</math>
</center>
</center>


Linia 707: Linia 697:
<
<
x^2
x^2
\quad\text{dla}\ 0<|x|<\frac{\pi}{2}.
\quad\text{dla}\ 0<|x|<\frac{\pi}{2}</math></center>}}
</math></center>}}


Podamy teraz granice pewnych funkcji specjalnych.
Podamy teraz granice pewnych funkcji specjalnych.
Linia 835: Linia 824:
\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^{\alpha}\cdot\frac{1}{a}
\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^{\alpha}\cdot\frac{1}{a}
=
=
\frac{1}{a}.
\frac{1}{a}</math></center>
</math></center>


Ponieważ <math>a>1</math>, więc <math>\frac{1}{a}<1</math>.
Ponieważ <math>a>1</math>, więc <math>\frac{1}{a}<1</math>.
Linia 850: Linia 838:
\frac{|a|}{n+1}
\frac{|a|}{n+1}
=
=
|a|\cdot\frac{1}{n+1}.
|a|\cdot\frac{1}{n+1}</math></center>
</math></center>


Z (1) wiemy, że ostatni ciąg dąży do <math>0</math>, zatem
Z (1) wiemy, że ostatni ciąg dąży do <math>0</math>, zatem
Linia 883: Linia 870:


<center><math>\forall n\in\mathbb{N}:
<center><math>\forall n\in\mathbb{N}:
a\le g^n.
a\le g^n</math></center>
</math></center>


Pokażemy, że <math>g=1</math>. Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że
Pokażemy, że <math>g=1</math>. Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że
Linia 931: Linia 917:
<center><math>\exists N_1\in\mathbb{N}
<center><math>\exists N_1\in\mathbb{N}
\forall n\ge N_1:
\forall n\ge N_1:
\frac{n+1}{n}<\eta.
\frac{n+1}{n}<\eta</math></center>
</math></center>


Korzystając z (4), wiemy, że
Korzystając z (4), wiemy, że
Linia 938: Linia 923:


<center><math>\exists N_2\in\mathbb{N}\ \forall N\ge N_2:
<center><math>\exists N_2\in\mathbb{N}\ \forall N\ge N_2:
\sqrt[n]{N_1}<\eta.
\sqrt[n]{N_1}<\eta</math></center>
</math></center>


Niech <math>N\ \stackrel{df}{=}\ \max\{N_1,N_2\}</math>.
Niech <math>N\ \stackrel{df}{=}\ \max\{N_1,N_2\}</math>.
Linia 962: Linia 946:
|\sqrt[n]{n}-1|
|\sqrt[n]{n}-1|
<
<
\varepsilon.
\varepsilon</math></center>
</math></center>


Ponieważ <math>\varepsilon>0</math> było dowolne, więc pokazaliśmy, że
Ponieważ <math>\varepsilon>0</math> było dowolne, więc pokazaliśmy, że
Linia 1016: Linia 999:
\bigg|\frac{\sin \frac{1}{n}}{\frac{1}{n}}-1\bigg|
\bigg|\frac{\sin \frac{1}{n}}{\frac{1}{n}}-1\bigg|
<
<
\frac{1}{n^2}.
\frac{1}{n^2}</math></center>
</math></center>


Ponieważ <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{1}{n^2}=0</math>,
Ponieważ <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{1}{n^2}=0</math>,
Linia 1043: Linia 1025:
to znaczy
to znaczy


<center><math>\exists N\in\mathbb{N}: x_n\in \bigg(-\frac{\pi}{2}, \frac{\pi}{2}\bigg) minus\{0\}.
<center><math>\exists N\in\mathbb{N}: x_n\in \bigg(-\frac{\pi}{2}, \frac{\pi}{2}\bigg) minus\{0\}</math></center>
</math></center>


Z [[#lemat_5_7|lematu 5.7]]
Z [[#lemat_5_7|lematu 5.7]]
Linia 1052: Linia 1033:
\bigg|\frac{\sin x_n}{x_n}-1\bigg|
\bigg|\frac{\sin x_n}{x_n}-1\bigg|
<
<
x_n^2.
x_n^2</math></center>
</math></center>


Ponieważ mamy <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} x_n^2=0</math>,
Ponieważ mamy <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} x_n^2=0</math>,
Linia 1157: Linia 1137:
\mathop{\overline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n
\mathop{\overline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n
=
=
3.
3</math>
</math>
</center>
</center>


Linia 1207: Linia 1186:


<center><math>\forall\varepsilon>0\ \exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N:
<center><math>\forall\varepsilon>0\ \exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N:
a_n\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon).
a_n\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon)</math></center>
</math></center>


Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że
Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że


<center><math>\exists \varepsilon>0\ \forall N\in\mathbb{N}\ \exists n\ge N: a_n\not\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon).
<center><math>\exists \varepsilon>0\ \forall N\in\mathbb{N}\ \exists n\ge N: a_n\not\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon)</math></center>
</math></center>


Możemy wówczas skonstruować podciąg
Możemy wówczas skonstruować podciąg

Wersja z 21:31, 11 wrz 2023

Obliczanie granic

Wykład ten jest kontynuacją poprzedniego wykładu dotyczącego ciągów o wyrazach rzeczywistych. Wykład rozpoczynamy od definicji liczby e jako granicy pewnego ciągu. Podajemy twierdzenia o arytmetyce granic niewłaściwych i liczymy pewne granice specjalne. Wprowadzamy pojęcia granicy dolnej i granicy górnej ciągu.

Liczba e

Zajmiemy się teraz pewnym przykładem ciągu zbieżnego, którego granica odgrywa ważną rolę w matematyce.

Twierdzenie 5.1. [Liczba e, symbol 1]

(1) Ciąg {en} o wyrazach en=(1+1n)n jest zbieżny.
Jego granicę oznaczamy przez e, przy czym

e 2,718281828458563411277850606202642376785584483618617451918618203.

(2) Jeśli {an} jest ciągiem o wyrazach dodatnich takim, że limn+an=+, to

limn+(1+1an)an=e.

W dowodzie powyższego twierdzenia wykorzystamy następujący lemat, którego dowód indukcyjny zostawiamy jako proste ćwiczenie.

Lemat 5.2.

Dla każdego n3 mamy n!>2n1

Dowód 5.2.

(Ad (1))
Krok 1. Pokażemy, że ciąg {en} jest rosnący. W tym celu dla dowolnego n obliczymy iloraz:

en+1en=(1+1n+1)n+1(1+1n)n=(1+1n)(1+1n+1)n+1(1+1n)n+1

=n+1n[n(n+2)(n+1)2]n+1=n+1n[11(n+1)2]n+1.

Jakob Bernoulli (1654-1705)
Zobacz biografię
Stosując nierówność Bernoullego

(patrz uwaga 2.16.) z r=n+12 oraz x=1(n+1)2>1, dostajemy

en+1en>n+1n(1n+1(n+1)2)=n+1n(11n+1)=n+1nnn+1=1.

Pokazaliśmy zatem, że

en+1en>1 n1,

czyli ciąg {en} jest rosnący.

Krok 2. Pokażemy, że ciąg {en} jest ograniczony. Ponieważ jest to ciąg liczb dodatnich, więc wystarczy pokazać, że jest on ograniczony z góry. Korzystając ze wzoru dwumianowego Newtona (patrz twierdzenie 1.40.), mamy

en=(1+1n)n=(n0)+(n1)1n+(n2)1n2+(n3)1n3++(nn1)1nn1+(nn)1nn=1+1+12!n(n1)n2+13!n(n1)(n2)n3++1(n1)!n(n1)(n2)2nn1+ 1n!n(n1)(n2)1nn=1+1+12!(11n)+13!(11n)(12n)++1(n1)!(11n)(1n2n)+ 1n!(11n)(1n1n)<1+1+12!+13!++1(n1)!+1n!

Korzystając z Lematu lematu 5.2., mamy

en<1+1+121+122++12n1

Korzystając ze wzoru na sumę skończonego ciągu geometrycznego (patrz przyklad 1.12.), dostajemy

en<1+112n112<1+1112=3

Pokazaliśmy zatem, że

n:|en|<3

czyli że ciąg {en} jest ograniczony.
Krok 3. Ponieważ ciąg {en} jest rosnący i ograniczony, więc korzystając z twiedzenia 4.15., wnioskujemy, że jest on zbieżny.

(Ad (2)) [Dowód nadobowiązkowy]

Niech xn=(1+1n)n+1 oraz yn=(1+1n+1)n. Zauważmy, że

limn+xn=limn+(1+1n)n+1=limn+(1+1n)n(1+1n)=e1=e,limn+yn=limn+(1+1n+1)n=limn+(1+1n+1)n+1(1+1n+1)1=e1=e

Niech {an} będzie dowolnym ciągiem o wyrazach dodatnich takim, że limn+an=+. W celu udowodnienia naszego twierdzenia skorzystamy z twierdzenia 3.25.(5). W tym celu weźmy dowolny podciąg {ank} ciągu {an}.

Wybierzmy z kolei podciąg {ankl} ciągu {ank}, który jest monotonicznie rosnący do + oraz taki, że

l:l<ankl oraz ankl+1ankl+1

Dla każdego l wyraz ankl jest zawarty w pewnym przedziale [Nl,Nl+1) o końcach naturalnych (przy czym ciąg {Nl}l jest silnie rosnący). Korzystając z monotoniczności funkcji potęgowej oraz funkcji wykładniczej (o podstawie większej od 1), mamy

(1+1Nl+1)Nl(1+1ankl)Nl(1+1ankl)ankl(1+1ankl)Nl+1(1+1Nl)Nl+1ee

gdzie zbieżności ciągów {(1+1Nl+1)Nl}l i {(1+1Nl)Nl+1}l do liczby e wynikają z faktów, iż są to podciągi ciągów {xn}
i {yn} mających granicę e. Zatem korzystając z twierdzenia o trzech ciągach (twierdzenia 4.11.), wnioskujemy, że liml+(1+1ankl)ankl=e.

Ponieważ wystartowaliśmy od dowolnego podciągu {ank} ciągu {an}, zatem korzystając z twierdzenia 3.25.(5), dostajemy, że limn+(1+1an)an=e.

Kolejne twierdzenie będzie przydatne przy wyznaczaniu pewnych granic ciągów. Jego dowód jak i zastosowania pozostawione są na ćwiczenia (patrz zadanie 5.6.).

Twierdzenie 5.3.

Jeśli {an} jest ciągiem liczbowym o wyrazach dodatnich (to znaczy n:an>0), to
(1) jeśli limn+an+1an=a<1, to limn+an=0;
(2) jeśli limn+an+1an=a>1, to limn+an=+.

Arytmetyka granic niewłaściwych

Analogicznie do twierdzeń o "arytmetyce" granic (twierdzenie 4.9.), można sformułować cały szereg twierdzeń dotyczący "arytmetyki" granic niewłaściwych. Poniższe twierdzenie zbiera informacje dotyczące granicy sumy, różnicy, iloczynu i ilorazu ciągów, gdy przynajmniej jeden z ciągów ma granicę niewłaściwą. Podamy dowód jednego z poniższych punktów. Pozostałe dowody można zrobić analogicznie.

Twierdzenie 5.4. [O "arytmetyce" granic niewłaściwych]

(1) a+=+, dla <a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie <a+, to limn+(an+bn)=+.

(2) a= dla a<+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie a<+, to limn+(anbn)=.

(3) a(±)=± dla 0<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=±, gdzie 0<a+, to limn+(anbn)=±.

(4) a(±)= dla a<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=±, gdzie a<0, to limn+(anbn)=.

(5) a±=0 dla a, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=± oraz bn0 dla n, to limn+anbn=0.

(6a) a0+=+ dla 0<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie 0<a+ oraz bn>0 dla n, to limn+anbn=+.

(6b) a0= dla 0<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie 0<a+ oraz bn<0 dla n, to limn+anbn=.

(7a) a0+= dla a<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie a<0 oraz bn>0 dla n, to limn+anbn=.

(7a) a0=+ dla a<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=0, gdzie a<0 oraz bn<0 dla n, to limn+anbn=+.

(8a) a+=0 dla 0+a<1, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie 0a<1 oraz an>0 dla n, to limn+anbn=0.

(8b) a=+ dla 0+a<1, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=, gdzie 0a<1 oraz an>0 dla n, to limn+anbn=+.

(9a) a=0 dla 1<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=, gdzie 1<a+, to limn+anbn=0.

(9b) a+=+ dla 1<a+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=a i limn+bn=+, gdzie 1<a+, to limn+anbn=+.

(10) b=0 dla b<0, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=+ i limn+bn=b, gdzie b<0, to limn+anbn=0.

(11) b=+ dla 0<b+, to znaczy
jeśli {an} i {bn} są ciągami liczbowymi takimi, że limn+an=+ i limn+bn=b, gdzie 0<b+, to limn+anbn=+.

Dowód 5.4.

(Ad (1)) Załóżmy, że

limn+an=a,limn+bn=b,<a+

Ustalmy dowolne M. Ponieważ limn+an=a (gdzie <a+), więc ciąg {an} jest ograniczony od dołu, to znaczy

M n:anM

Ponieważ limn+bn=+, więc

N nN:bnMM

Zatem dla dowolnego nN mamy

an+bnM+(MM)=M

Ponieważ M było wybrane dowolnie, więc pokazaliśmy, że

M N nN:an+bnM,

zatem udowodniliśmy, że limn+(an+bn)=+.

Uwaga 5.5. [Symbole nieoznaczone]

Dla pewnych działań na ciągach nie można z góry przewidzieć, jaka jest granica "wynikowa" mimo, że znane są granice poszczególnych ciągów. Dla przykładu rozważmy dwa ciągi {an} i {bn} rozbieżne do + i zbadajmy ich różnicę {anbn}. Okazuje się, że w zależności od konkretnych ciągów {an} i {bn}, ich różnica może mieć granicę właściwą lub niewłaściwą lub nie mieć granicy. Mówimy wówczas, że jest symbolem nieoznaczonym. Oznacza to w szczególności, że dla takiego symbolu nie możemy sformułować twierdzenia analogicznego do twierdzenia 5.4..
Mamy siedem takich symboli nieoznaczonych:

,0,00,,1,0,00

Przykład 5.6.

Dla każdego z powyższych symboli nieoznaczonych podamy przykłady ciągów mających granicę, dających w wyniku wykonania wskazanych działań ciągi o różnych granicach g lub bez granicy.

limn+an=+limn+bn=+an=n2bn=n2limn+(anbn)=0an=n2bn=nlimn+(anbn)=+an=nbn=n2limn+(anbn)=an=nbn=(na)limn+(anbn)=a(gdzie a)an=n+(1)nbn=n{anbn}nie ma granicy



limn+an=0limn+bn=+ 0an=1nbn=n2limn+(anbn)=an=1nbn=n2limn+(anbn)=+an=anbn=nlimn+(anbn)=a(gdzie a)an=(1)nnbn=n{anbn}nie ma granicy


limn+an=0limn+bn=000an=1nbn=1n2limn+anbn=an=1nbn=1n2limn+anbn=+an=anbn=1nlimn+anbn=a(gdzie a)an=(1)nnbn=1n{anbn}nie ma granicy


limn+an=+limn+bn=+an=n2bn=nlimn+anbn=+an=anbn=nlimn+anbn=a(gdziea)an=n+(1)nn2bn=n{anbn}nie ma granicy


limn+an=1limn+bn=+1an=1+1nbn=n2limn+anbn=+an=1bn=nlimn+anbn=1an=1+1nbn=nlimn+anbn=ean=1+1nbn=nlnalimn+anbn=a(gdzie a>1)an=1+(1)nnbn=n{anbn} nie ma granicy


limn+an=limn+bn=00an=2n2bn=1nlimn+anbn=+an=nbn=0limn+anbn=1an=1anbn=1nlimn+anbn=a(gdzie a(0,1))an=anbn=1nlimn+anbn=a(gdzie a>1)an=(3+(1)n)nbn=1n{anbn}nie ma granicy


limn+an=0limn+bn=000an=1nbn=1nlimn+anbn=1an=0bn=1nlimn+anbn=0an=anbn=1nlimn+anbn=a(gdzie a(0,1))


Granice specjalne

Plik:AM1.M05.W.R01.svg
Rysunek do dowodu lematu 5.7.

W następnym lemacie podamy pewne nierówności liczbowe przydatne w następnym twierdzeniu.

Lemat 5.7.

Zachodzą następujące nierówności liczbowe:
(1) x0:sinxx,
(2) 0<|x|<π2:|sinxx1|<x2.

Dowód 5.7. [nadobowiązkowy]

(Ad (1)) Wobec rysunku znajdującego się obok mamy następujące nierówności między polami:

POAB<POAB<POAC,

gdzie:
POAB oznacza pole trójkąta OAB,
POAB oznacza pole wycinka koła OAB,
POAC oznacza pole trójkąta OAC.

Podstawiając wzory na poszczególne pola, dostajemy:

1sinx2<x2ππ<1tgx2

Zatem

sinx<x<tgxdla 0<x<π2

Zatem dla x(0,π2) nierówność (1) jest udowodniona. Zauważmy, że dla x=0 zachodzi równość, natomiast dla x>1 nierówność jest oczywista, gdyż sinx1<x. Zatem pokazaliśmy nierówność (1) dla dowolnego x0.
(Ad (2)) Powróćmy raz jeszcze do wyprowadzonych w pierwszej części nierówności

sinx<x<tgxdla 0<x<π2

Pierwsza z powyższych nierówności implikuje, że

01sinxx

Druga z powyższych nierówności implikuje, że

xcosxsinxcosxcosx


xcosxsinx


1sinxx1cosx

Zatem łącząc dwie otrzymane nierówności, dostajemy

01sinxx1cosx,

przy czym

1cosx=2sin2x2<2(x2)2<x2

(gdzie wykorzystaliśmy udowodnioną już nierówność sinx<x). Zatem ostatecznie

01sinxx<x2,

skąd dostajemy dowodzoną nierówność

|sinxx1|<x2dla 0<|x|<π2

Podamy teraz granice pewnych funkcji specjalnych. Znajomość tych granic będzie przydatna do rozwiązywania zadań.

Twierdzenie 5.8. [Granice specjalne]

(1)

limn+np={+p>0,1p=0,0p<0;.

(2) jeśli a>1 oraz α0, to limn+nαan=0;

<flash>file=AM1.M05.W.R02.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {1n}

<flash>file=AM1.M05.W.R03.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {n2n}

(3) jeśli a to limn+ann!=0;

(4) jeśli a>0, to limn+an=1;

<flash>file=AM1.M05.W.R04.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {2nn!}

<flash>file=AM1.M05.W.R05.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {2n}

(5) limn+nn=1;

(6) jeśli a>0, to limn+an={nie istniejea1,0|a|<1,1a=1,+a>1..

<flash>file=AM1.M05.W.R06.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {nn}

<flash>file=AM1.M05.W.R07.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {12n}

(7) limn+sin1n1n=1.

(8)

limn+sinxnxn=1, gdzie {xn}minus{0} jest dowolnym ciągiem takim, że limn+xn=0.

<flash>file=AM1.M05.W.R08.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {2n}

<flash>file=AM1.M05.W.R09.swf|width=375|height=375</flash>

<div.thumbcaption>Wykres ciągu {sin1n1n}


Dowód 5.8. [nadobowiązkowy]

(Ad (1)) Gdy p>0, to mamy do czynienia z symbolem p (z p>0). Z twierdzenia 5.4. (11) wynika, że limn+np=+.

Gdy p=0, to ciąg jest stały oraz limn+n0=limn+1=1.

Gdy p<0, to mamy do czynienia z symbolem p (z p<0). Z twierdzenia 5.4. (10) wynika, że limn+np=0.
(Ad (2)) Niech cn=nαan dla n. Liczymy

limn+cn+1cn=limn+(n+1)αanan+1nα=limn+(1+1n)α1a=1a

Ponieważ a>1, więc 1a<1. Korzystając z twierdzenia 5.3., wnioskujemy, że limn+cn=0.
(Ad (3)) Na początku policzmy granicę ciągu {cn}, gdzie cn=|ann!| (gdzie a). Policzmy

cn+1cn=|a|n+1=|a|1n+1

Z (1) wiemy, że ostatni ciąg dąży do 0, zatem limn+cn+1cn=0. Korzystając z Twierdzenia twierdzenia 5.3., wnioskujemy, że limn+cn=0. Z kolei korzystając z twierdzenia 4.9. (7), wnioskujemy, że limn+ann!=0.
(Ad (4)) Przypadek 1o. Gdy 0<a1.

Wówczas {an} jest ciągiem niemalejącym i ograniczonym, zatem zbieżnym (z twierdzenia 4.15.) oraz

g=limn+an=supnan1

(patrz twierdzenie 4.14.). Zatem ang, a więc

n:agn

Pokażemy, że g=1. Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że g<1. Wówczas przechodząc do granicy w powyższej nierówności dostajemy

alimn+gn=0,

sprzeczność z założeniem, że a>0. Zatem g=1 i limn+an=1.
Przypadek 1o. Gdy a>1.

Wówczas 0<1a<1, więc z udowodnionej już części dostajemy, że

limn+1an=limn+1an=1,

skąd wynika, że limn+an=1.

(Ad (5)) Ustalmy dowolny ε>0. Oznaczmy η =df 1+ε>1. Ponieważ

limn+n+1n=limn+(1+1n)=1,

zatem

N1nN1:n+1n<η

Korzystając z (4), wiemy, że limn+N1n=1, zatem

N2 NN2:N1n<η

Niech N =df max{N1,N2}. Wówczas dla dowolnego nN mamy

1nn=N1nN1+1N1N1+2N1+1nn1n<ηηnN1n<η2=1+ε,

czyli

nN:|nn1|<ε

Ponieważ ε>0 było dowolne, więc pokazaliśmy, że

ε>0 NnN:|nn1|<ε,

zatem limn+nn=1.
(Ad (6)) Gdy |a|<1, to mamy znany nam ciąg geometryczny zbieżny do zera (patrz przykład 3.22.).

Gdy a=1, to ciąg {1n} jest ciągiem stałym, którego wszystkie wartości wynoszą 1, zatem limn+an=1.

Gdy a>1, to dla dowolnej liczby M>0, ustalając N>logaM dla każdego nN, mamy

anaNalogaM=M,

zatem pokazaliśmy, że

M>0 N nN:anM,

co oznacza, że limn+an=+.

Gdy a1, to zauważmy, że a2k1 oraz a2k11 (dla dowolnego k). Zatem ciąg {an} nie ma granicy (ani właściwej ani niewłaściwej).
(Ad (7)) Wykorzystamy tu lemat 5.7. Podstawiając x=1n w nierówności z lematu, mamy

n:|sin1n1n1|<1n2

Ponieważ limn+1n2=0, więc korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach, mamy

limn+(sin1n1n1)=0,

a zatem

limn+sin1n1n=1,

co należało dowieść.
(Ad (8)) Ponieważ limn+xn=0, więc od pewnego miejsca wyrazy ciągu {xn} są w przedziale (π2,π2), to znaczy

N:xn(π2,π2)minus{0}

Z lematu 5.7 wnioskujemy zatem, że

nN:|sinxnxn1|<xn2

Ponieważ mamy limn+xn2=0, więc korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach, mamy

limn+(sinxnxn1)=0,

a zatem

limn+sinxnxn=1,

co należało dowieść.

Granica górna i granica dolna

Plik:AM1.M05.W.R10.mp4
Ciąg mający trzy punkty skupienia

Jak już wiemy nie wszystkie ciągi mają granicę. Na przykład ciągi an=(1)n i bn=(1)nn nie mają granic nawet niewłaściwych. Zauważmy jednak, że z tych ciągów można wybrać podciągi, które mają granice (właściwe lub niewłaściwe) (na przykład {a2n} i {b2n}).

Co więcej, z poprzedniego wykładu (patrz wniosek 4.18.) wiemy, że z każdego ciągu liczbowego można wybrać podciąg posiadający granicę (właściwą lub niewłaściwą). Takie a, które są granicami jakichś podciągów danego ciągu będziemy nazywać punktami skupienia wyjściowego ciągu.

Postawmy następującą definicję. Definicja 5.9.

Niech {an} będzie ciągiem.
(1) Mówimy, że a jest punktem skupienia ciągu {an}, jeśli istnieje podciąg {ank} taki, że limk+ank=a.
(2) Granicą dolną ciągu {an} nazywamy

lim infn+an=lim_n+an =df infS,

gdzie S jest zbiorem punktów skupienia ciągu {an}.
(3) Granicą górną ciągu {an} nazywamy

lim supn+an=limn+an =df supS,

gdzie S jest zbiorem punktów skupienia ciągu {an}.
Plik:AM1.M05.W.R11.mp4
Wykres ciągu {(2+(1)n)nsin1n}

{{przyklad|5.10.||

Obliczyć granicę dolną i górną dla ciągu {an}, gdzie an=(2+(1)n)nsin1n.

Ponieważ limn+nsin1n=sin1n1n=1 (patrz twierdzenie 5.8. (7)), limn+a2n=3 oraz limn+a2n+1=1, zatem jedynymi punktami skupienia ciągu {an} są liczby 1 i 3. Zatem

lim_n+an=1,limn+an=3

Dla ciągów zbieżnych zarówno granica górna jak i granica dolna są równe granicy. Okazuje się, że jest również na odwrót, to znaczy, jeśli policzymy granicę dolną i granicę górną i okaże się, że są sobie równe, to ten ciąg jest zbieżny. Dokładniej, zachodzi następujące twierdzenie.

Twierdzenie 5.11.

Jeśli {an} jest ciągiem liczbowym, to {an} ma granicę g wtedy i tylko wtedy, gdy lim infn+an=lim supn+an=g.

Dowód 5.11. [nadobowiązkowy]

Niech {an} będzie ciągiem liczbowym.
"":
Jeśli limn+an=g, to dla dowolnego podciągu {ank} ciągu {an} także limk+ank=g (patrz twierdzenie 3.25.). Zatem jedynym punktem skupienia ciągu {an} jest g oraz

lim_n+an=limn+an=g,

co należało pokazać.
"":
Załóżmy teraz, że lim_n+an=limn+an=g. Oznacza to w szczególności, że g jest jedynym punktem skupienia ciągu {an}.
Przypadek 1o. Załóżmy, że g.
Należy pokazać, że

ε>0 N nN:an(gε,g+ε)

Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że

ε>0 N nN:an∉(gε,g+ε)

Możemy wówczas skonstruować podciąg {ank} ciągu {an}, którego elementy nie leżą w przedziale (gε,g+ε), w następujący sposób:

n11an1∉(gε,g+ε),n2>n1an2∉(gε,g+ε),n3>n2an3∉(gε,g+ε),

Z Wniosku wniosek 4.18. wiemy, że z tego ciągu można wybrać podciąg mający granicę g (właściwą lub niewłaściwą). Oczywiście g∉(gε,g+ε), czyli gg. Zatem otrzymaliśmy sprzeczność z faktem, że g jest jedynym punktem skupienia ciągu {an}.

Przypadek 2o i 3o. Załóżmy, że g=+ lub g=.
Dowód w tych dwóch przypadkach jest podobny do dowodu przypadku 1o i pozostawiamy go jako ćwiczenie.