Analiza matematyczna 1/Wykład 5: Obliczanie granic: Różnice pomiędzy wersjami
m Zastępowanie tekstu – „.↵</math>” na „</math>” |
|||
Linia 431: | Linia 431: | ||
= | = | ||
b,\quad | b,\quad | ||
-\infty<a\le +\infty | -\infty<a\le +\infty</math></center> | ||
</math></center> | |||
Ustalmy dowolne <math>M\in\mathbb{R}</math>. | Ustalmy dowolne <math>M\in\mathbb{R}</math>. | ||
Linia 439: | Linia 438: | ||
więc ciąg <math>\{a_n\}</math> jest ograniczony od dołu, to znaczy | więc ciąg <math>\{a_n\}</math> jest ograniczony od dołu, to znaczy | ||
<center><math>\exists \overline{M}\in\mathbb{R}\ \forall n\in\mathbb{N}: a_n\ge \overline{M} | <center><math>\exists \overline{M}\in\mathbb{R}\ \forall n\in\mathbb{N}: a_n\ge \overline{M}</math></center> | ||
</math></center> | |||
Ponieważ <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n=+\infty</math>, | Ponieważ <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} b_n=+\infty</math>, | ||
Linia 446: | Linia 444: | ||
<center><math>\exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N: | <center><math>\exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N: | ||
b_n\ge M-\overline{M} | b_n\ge M-\overline{M}</math></center> | ||
</math></center> | |||
Zatem dla dowolnego <math>n\ge N</math> mamy | Zatem dla dowolnego <math>n\ge N</math> mamy | ||
Linia 455: | Linia 452: | ||
\overline{M}+(M-\overline{M}) | \overline{M}+(M-\overline{M}) | ||
= | = | ||
M | M</math></center> | ||
</math></center> | |||
Ponieważ <math>M\in\mathbb{R}</math> było wybrane dowolnie, | Ponieważ <math>M\in\mathbb{R}</math> było wybrane dowolnie, | ||
Linia 490: | Linia 486: | ||
1^{\infty},\quad | 1^{\infty},\quad | ||
\infty^0,\quad | \infty^0,\quad | ||
0^0 | 0^0</math></center> | ||
</math></center> | |||
}} | }} | ||
Linia 610: | Linia 605: | ||
\frac{x}{2\pi}\cdot\pi | \frac{x}{2\pi}\cdot\pi | ||
< | < | ||
\frac{1\cdot\mathrm{tg}\, x}{2} | \frac{1\cdot\mathrm{tg}\, x}{2}</math> | ||
</math> | |||
Zatem | Zatem | ||
Linia 620: | Linia 614: | ||
< | < | ||
\mathrm{tg}\, x | \mathrm{tg}\, x | ||
\quad\text{dla}\ 0<x<\frac{\pi}{2} | \quad\text{dla}\ 0<x<\frac{\pi}{2}</math> | ||
</math> | |||
Zatem dla | Zatem dla | ||
Linia 639: | Linia 632: | ||
< | < | ||
\mathrm{tg}\, x | \mathrm{tg}\, x | ||
\quad\text{dla}\ 0<x<\frac{\pi}{2} | \quad\text{dla}\ 0<x<\frac{\pi}{2}</math> | ||
</math> | |||
Pierwsza z powyższych nierówności implikuje, że | Pierwsza z powyższych nierówności implikuje, że | ||
Linia 646: | Linia 638: | ||
<math>0 | <math>0 | ||
\le | \le | ||
1-\frac{\sin x}{x} | 1-\frac{\sin x}{x}</math> | ||
</math> | |||
Druga z powyższych nierówności implikuje, że | Druga z powyższych nierówności implikuje, że | ||
Linia 668: | Linia 659: | ||
<math>1-\frac{\sin x}{x} | <math>1-\frac{\sin x}{x} | ||
\le | \le | ||
1-\cos x | 1-\cos x</math> | ||
</math> | |||
</center> | </center> | ||
Linia 707: | Linia 697: | ||
< | < | ||
x^2 | x^2 | ||
\quad\text{dla}\ 0<|x|<\frac{\pi}{2} | \quad\text{dla}\ 0<|x|<\frac{\pi}{2}</math></center>}} | ||
</math></center>}} | |||
Podamy teraz granice pewnych funkcji specjalnych. | Podamy teraz granice pewnych funkcji specjalnych. | ||
Linia 835: | Linia 824: | ||
\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^{\alpha}\cdot\frac{1}{a} | \lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \bigg(1+\frac{1}{n}\bigg)^{\alpha}\cdot\frac{1}{a} | ||
= | = | ||
\frac{1}{a} | \frac{1}{a}</math></center> | ||
</math></center> | |||
Ponieważ <math>a>1</math>, więc <math>\frac{1}{a}<1</math>. | Ponieważ <math>a>1</math>, więc <math>\frac{1}{a}<1</math>. | ||
Linia 850: | Linia 838: | ||
\frac{|a|}{n+1} | \frac{|a|}{n+1} | ||
= | = | ||
|a|\cdot\frac{1}{n+1} | |a|\cdot\frac{1}{n+1}</math></center> | ||
</math></center> | |||
Z (1) wiemy, że ostatni ciąg dąży do <math>0</math>, zatem | Z (1) wiemy, że ostatni ciąg dąży do <math>0</math>, zatem | ||
Linia 883: | Linia 870: | ||
<center><math>\forall n\in\mathbb{N}: | <center><math>\forall n\in\mathbb{N}: | ||
a\le g^n | a\le g^n</math></center> | ||
</math></center> | |||
Pokażemy, że <math>g=1</math>. Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że | Pokażemy, że <math>g=1</math>. Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że | ||
Linia 931: | Linia 917: | ||
<center><math>\exists N_1\in\mathbb{N} | <center><math>\exists N_1\in\mathbb{N} | ||
\forall n\ge N_1: | \forall n\ge N_1: | ||
\frac{n+1}{n}<\eta | \frac{n+1}{n}<\eta</math></center> | ||
</math></center> | |||
Korzystając z (4), wiemy, że | Korzystając z (4), wiemy, że | ||
Linia 938: | Linia 923: | ||
<center><math>\exists N_2\in\mathbb{N}\ \forall N\ge N_2: | <center><math>\exists N_2\in\mathbb{N}\ \forall N\ge N_2: | ||
\sqrt[n]{N_1}<\eta | \sqrt[n]{N_1}<\eta</math></center> | ||
</math></center> | |||
Niech <math>N\ \stackrel{df}{=}\ \max\{N_1,N_2\}</math>. | Niech <math>N\ \stackrel{df}{=}\ \max\{N_1,N_2\}</math>. | ||
Linia 962: | Linia 946: | ||
|\sqrt[n]{n}-1| | |\sqrt[n]{n}-1| | ||
< | < | ||
\varepsilon | \varepsilon</math></center> | ||
</math></center> | |||
Ponieważ <math>\varepsilon>0</math> było dowolne, więc pokazaliśmy, że | Ponieważ <math>\varepsilon>0</math> było dowolne, więc pokazaliśmy, że | ||
Linia 1016: | Linia 999: | ||
\bigg|\frac{\sin \frac{1}{n}}{\frac{1}{n}}-1\bigg| | \bigg|\frac{\sin \frac{1}{n}}{\frac{1}{n}}-1\bigg| | ||
< | < | ||
\frac{1}{n^2} | \frac{1}{n^2}</math></center> | ||
</math></center> | |||
Ponieważ <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{1}{n^2}=0</math>, | Ponieważ <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{1}{n^2}=0</math>, | ||
Linia 1043: | Linia 1025: | ||
to znaczy | to znaczy | ||
<center><math>\exists N\in\mathbb{N}: x_n\in \bigg(-\frac{\pi}{2}, \frac{\pi}{2}\bigg) minus\{0\} | <center><math>\exists N\in\mathbb{N}: x_n\in \bigg(-\frac{\pi}{2}, \frac{\pi}{2}\bigg) minus\{0\}</math></center> | ||
</math></center> | |||
Z [[#lemat_5_7|lematu 5.7]] | Z [[#lemat_5_7|lematu 5.7]] | ||
Linia 1052: | Linia 1033: | ||
\bigg|\frac{\sin x_n}{x_n}-1\bigg| | \bigg|\frac{\sin x_n}{x_n}-1\bigg| | ||
< | < | ||
x_n^2 | x_n^2</math></center> | ||
</math></center> | |||
Ponieważ mamy <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} x_n^2=0</math>, | Ponieważ mamy <math>\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} x_n^2=0</math>, | ||
Linia 1157: | Linia 1137: | ||
\mathop{\overline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n | \mathop{\overline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n | ||
= | = | ||
3 | 3</math> | ||
</math> | |||
</center> | </center> | ||
Linia 1207: | Linia 1186: | ||
<center><math>\forall\varepsilon>0\ \exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N: | <center><math>\forall\varepsilon>0\ \exists N\in\mathbb{N}\ \forall n\ge N: | ||
a_n\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon) | a_n\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon)</math></center> | ||
</math></center> | |||
Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że | Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że | ||
<center><math>\exists \varepsilon>0\ \forall N\in\mathbb{N}\ \exists n\ge N: a_n\not\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon) | <center><math>\exists \varepsilon>0\ \forall N\in\mathbb{N}\ \exists n\ge N: a_n\not\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon)</math></center> | ||
</math></center> | |||
Możemy wówczas skonstruować podciąg | Możemy wówczas skonstruować podciąg |
Wersja z 21:31, 11 wrz 2023
Obliczanie granic
Wykład ten jest kontynuacją poprzedniego wykładu dotyczącego ciągów o wyrazach rzeczywistych. Wykład rozpoczynamy od definicji liczby jako granicy pewnego ciągu. Podajemy twierdzenia o arytmetyce granic niewłaściwych i liczymy pewne granice specjalne. Wprowadzamy pojęcia granicy dolnej i granicy górnej ciągu.
Liczba e
Zajmiemy się teraz pewnym przykładem ciągu zbieżnego, którego granica odgrywa ważną rolę w matematyce.
Twierdzenie 5.1. [Liczba , symbol ]
(1)
Ciąg o wyrazach
jest zbieżny.
Jego granicę oznaczamy przez , przy czym
(2) Jeśli jest ciągiem o wyrazach dodatnich takim, że , to
W dowodzie powyższego twierdzenia wykorzystamy następujący lemat, którego dowód indukcyjny zostawiamy jako proste ćwiczenie.
Lemat 5.2.
Dla każdego mamy
Dowód 5.2.
(Ad (1))
Krok 1. Pokażemy, że ciąg jest rosnący.
W tym celu dla dowolnego obliczymy iloraz:
.

Zobacz biografię
(patrz uwaga 2.16.) z oraz , dostajemy
.
Pokazaliśmy zatem, że
,
czyli ciąg jest rosnący.
Krok 2. Pokażemy, że ciąg jest ograniczony. Ponieważ jest to ciąg liczb dodatnich, więc wystarczy pokazać, że jest on ograniczony z góry. Korzystając ze wzoru dwumianowego Newtona (patrz twierdzenie 1.40.), mamy
Korzystając z Lematu lematu 5.2., mamy
Korzystając ze wzoru na sumę skończonego ciągu geometrycznego (patrz przyklad 1.12.), dostajemy
Pokazaliśmy zatem, że
czyli że ciąg jest ograniczony.
Krok 3.
Ponieważ ciąg jest rosnący i ograniczony, więc
korzystając z twiedzenia 4.15., wnioskujemy, że jest on
zbieżny.
(Ad (2)) [Dowód nadobowiązkowy]
Niech oraz . Zauważmy, że
Niech będzie dowolnym ciągiem o wyrazach dodatnich takim, że . W celu udowodnienia naszego twierdzenia skorzystamy z twierdzenia 3.25.(5). W tym celu weźmy dowolny podciąg ciągu .
Wybierzmy z kolei podciąg ciągu , który jest monotonicznie rosnący do oraz taki, że
Dla każdego wyraz jest zawarty w pewnym przedziale o końcach naturalnych (przy czym ciąg jest silnie rosnący). Korzystając z monotoniczności funkcji potęgowej oraz funkcji wykładniczej (o podstawie większej od ), mamy
gdzie zbieżności ciągów
i
do liczby
wynikają z faktów, iż są to podciągi ciągów
i mających granicę .
Zatem korzystając z
twierdzenia o trzech ciągach (twierdzenia 4.11.),
wnioskujemy, że
.
Ponieważ wystartowaliśmy od dowolnego podciągu ciągu , zatem korzystając z twierdzenia 3.25.(5), dostajemy, że .

Kolejne twierdzenie będzie przydatne przy wyznaczaniu pewnych granic ciągów. Jego dowód jak i zastosowania pozostawione są na ćwiczenia (patrz zadanie 5.6.).
Twierdzenie 5.3.
Jeśli
jest ciągiem liczbowym o wyrazach dodatnich
(to znaczy
),
to
(1) jeśli ,
to
;
(2) jeśli ,
to
.
Arytmetyka granic niewłaściwych
Analogicznie do twierdzeń o "arytmetyce" granic (twierdzenie 4.9.), można sformułować cały szereg twierdzeń dotyczący "arytmetyki" granic niewłaściwych. Poniższe twierdzenie zbiera informacje dotyczące granicy sumy, różnicy, iloczynu i ilorazu ciągów, gdy przynajmniej jeden z ciągów ma granicę niewłaściwą. Podamy dowód jednego z poniższych punktów. Pozostałe dowody można zrobić analogicznie.
Twierdzenie 5.4. [O "arytmetyce" granic niewłaściwych]
(1)
, dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i , gdzie
, to
.
(2)
dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i , gdzie
, to
.
(3)
dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i , gdzie
, to
.
(4)
dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i , gdzie
, to
.
(5)
dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i
oraz dla , to
.
(6a)
dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i , gdzie
oraz dla ,
to
.
(6b)
dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i , gdzie
oraz dla ,
to
.
(7a)
dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i , gdzie
oraz dla ,
to
.
(7a)
dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i , gdzie
oraz dla ,
to
.
(8a)
dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i , gdzie
oraz dla ,
to
.
(8b)
dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i , gdzie
oraz dla ,
to
.
(9a)
dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i , gdzie
,
to
.
(9b)
dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i , gdzie
,
to
.
(10)
dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i , gdzie
,
to
.
(11)
dla , to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i , gdzie
,
to
.
Dowód 5.4.
(Ad (1)) Załóżmy, że
Ustalmy dowolne . Ponieważ (gdzie ), więc ciąg jest ograniczony od dołu, to znaczy
Ponieważ , więc
Zatem dla dowolnego mamy
Ponieważ było wybrane dowolnie, więc pokazaliśmy, że
zatem udowodniliśmy, że .

Dla pewnych działań na ciągach nie można z góry przewidzieć, jaka
jest granica "wynikowa" mimo, że znane są granice
poszczególnych ciągów.
Dla przykładu rozważmy dwa ciągi i rozbieżne do
i zbadajmy ich różnicę .
Okazuje się, że w zależności od konkretnych ciągów
i , ich różnica może mieć granicę właściwą
lub niewłaściwą lub nie mieć granicy. Mówimy wówczas, że
jest
symbolem nieoznaczonym.
Oznacza to w szczególności, że dla takiego symbolu nie możemy
sformułować twierdzenia analogicznego do twierdzenia 5.4..
Mamy siedem takich symboli nieoznaczonych:
Przykład 5.6.
Dla każdego z powyższych symboli nieoznaczonych podamy przykłady ciągów mających granicę, dających w wyniku wykonania wskazanych działań ciągi o różnych granicach lub bez granicy.
Granice specjalne
W następnym lemacie podamy pewne nierówności liczbowe przydatne w następnym twierdzeniu.
Lemat 5.7.
Zachodzą następujące nierówności liczbowe:
(1) ,
(2)
.
Dowód 5.7. [nadobowiązkowy]
(Ad (1)) Wobec rysunku znajdującego się obok mamy następujące nierówności między polami:
gdzie:
oznacza pole trójkąta ,
oznacza pole wycinka koła ,
oznacza pole trójkąta .
Podstawiając wzory na poszczególne pola, dostajemy:
Zatem
Zatem dla
nierówność (1) jest udowodniona.
Zauważmy, że dla zachodzi równość, natomiast dla
nierówność jest oczywista, gdyż
.
Zatem pokazaliśmy nierówność (1) dla dowolnego .
(Ad (2))
Powróćmy raz jeszcze do wyprowadzonych w pierwszej części
nierówności
Pierwsza z powyższych nierówności implikuje, że
Druga z powyższych nierówności implikuje, że
Zatem łącząc dwie otrzymane nierówności, dostajemy
przy czym
(gdzie wykorzystaliśmy udowodnioną już nierówność ). Zatem ostatecznie
skąd dostajemy dowodzoną nierówność

Podamy teraz granice pewnych funkcji specjalnych. Znajomość tych granic będzie przydatna do rozwiązywania zadań.
Twierdzenie 5.8. [Granice specjalne]
(1)
.(2) jeśli oraz , to ;
<flash>file=AM1.M05.W.R02.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>Wykres ciągu |
<flash>file=AM1.M05.W.R03.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>Wykres ciągu |
(3) jeśli to ;
(4) jeśli , to ;
<flash>file=AM1.M05.W.R04.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>Wykres ciągu |
<flash>file=AM1.M05.W.R05.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>Wykres ciągu |
(5) ;
(6) jeśli , to .
<flash>file=AM1.M05.W.R06.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>Wykres ciągu |
<flash>file=AM1.M05.W.R07.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>Wykres ciągu |
(7) .
(8)
, gdzie jest dowolnym ciągiem takim, że .
<flash>file=AM1.M05.W.R08.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>Wykres ciągu |
<flash>file=AM1.M05.W.R09.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>Wykres ciągu |
Dowód 5.8. [nadobowiązkowy]
(Ad (1)) Gdy , to mamy do czynienia z symbolem (z ). Z twierdzenia 5.4. (11) wynika, że .
Gdy , to ciąg jest stały oraz .
Gdy , to mamy do czynienia z symbolem
(z ). Z twierdzenia 5.4. (10)
wynika, że .
(Ad (2))
Niech dla .
Liczymy
Ponieważ , więc .
Korzystając z twierdzenia 5.3., wnioskujemy,
że .
(Ad (3))
Na początku policzmy granicę ciągu , gdzie
(gdzie ).
Policzmy
Z (1) wiemy, że ostatni ciąg dąży do , zatem
.
Korzystając z Twierdzenia twierdzenia 5.3.,
wnioskujemy, że
.
Z kolei korzystając z twierdzenia 4.9. (7),
wnioskujemy, że
.
(Ad (4))
Przypadek .
Gdy .
Wówczas jest ciągiem niemalejącym i ograniczonym, zatem zbieżnym (z twierdzenia 4.15.) oraz
(patrz twierdzenie 4.14.). Zatem , a więc
Pokażemy, że . Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że . Wówczas przechodząc do granicy w powyższej nierówności dostajemy
sprzeczność z założeniem, że .
Zatem i
.
Przypadek .
Gdy .
Wówczas , więc z udowodnionej już części dostajemy, że
skąd wynika, że .
(Ad (5)) Ustalmy dowolny . Oznaczmy . Ponieważ
zatem
Korzystając z (4), wiemy, że , zatem
Niech . Wówczas dla dowolnego mamy
czyli
Ponieważ było dowolne, więc pokazaliśmy, że
zatem
.
(Ad (6))
Gdy , to mamy znany nam ciąg geometryczny zbieżny do
zera (patrz przykład 3.22.).
Gdy , to ciąg jest ciągiem stałym, którego wszystkie wartości wynoszą , zatem .
Gdy , to dla dowolnej liczby , ustalając dla każdego , mamy
zatem pokazaliśmy, że
co oznacza, że .
Gdy , to zauważmy, że
oraz (dla dowolnego ).
Zatem ciąg nie ma granicy
(ani właściwej ani niewłaściwej).
(Ad (7))
Wykorzystamy tu lemat 5.7.
Podstawiając
w nierówności z lematu, mamy
Ponieważ , więc korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach, mamy
a zatem
co należało dowieść.
(Ad (8)) Ponieważ ,
więc od pewnego miejsca wyrazy ciągu
są w przedziale
,
to znaczy
Z lematu 5.7 wnioskujemy zatem, że
Ponieważ mamy , więc korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach, mamy
a zatem
co należało dowieść.

Granica górna i granica dolna
Jak już wiemy nie wszystkie ciągi mają granicę. Na przykład ciągi i nie mają granic nawet niewłaściwych. Zauważmy jednak, że z tych ciągów można wybrać podciągi, które mają granice (właściwe lub niewłaściwe) (na przykład i ).
Co więcej, z poprzedniego wykładu (patrz wniosek 4.18.) wiemy, że z każdego ciągu liczbowego można wybrać podciąg posiadający granicę (właściwą lub niewłaściwą). Takie , które są granicami jakichś podciągów danego ciągu będziemy nazywać punktami skupienia wyjściowego ciągu.
Postawmy następującą definicję. Definicja 5.9.
Niech będzie ciągiem.
(1)
Mówimy, że jest
punktem skupienia ciągu ,
jeśli istnieje podciąg
taki, że
.
(2)
Granicą dolną ciągu nazywamy
gdzie jest zbiorem punktów skupienia ciągu .
(3)
Granicą górną ciągu nazywamy
{{przyklad|5.10.||
Obliczyć granicę dolną i górną dla ciągu , gdzie .
Ponieważ (patrz twierdzenie 5.8. (7)), oraz , zatem jedynymi punktami skupienia ciągu są liczby i . Zatem
Dla ciągów zbieżnych zarówno granica górna jak i granica dolna są równe granicy. Okazuje się, że jest również na odwrót, to znaczy, jeśli policzymy granicę dolną i granicę górną i okaże się, że są sobie równe, to ten ciąg jest zbieżny. Dokładniej, zachodzi następujące twierdzenie.
Twierdzenie 5.11.
Jeśli jest ciągiem liczbowym, to ma granicę wtedy i tylko wtedy, gdy .
Dowód 5.11. [nadobowiązkowy]
Niech będzie ciągiem liczbowym.
"":
Jeśli , to dla dowolnego podciągu
ciągu także
(patrz twierdzenie 3.25.).
Zatem jedynym punktem skupienia ciągu jest
oraz
co należało pokazać.
"":
Załóżmy teraz, że
.
Oznacza to w szczególności, że jest jedynym punktem
skupienia ciągu .
Przypadek . Załóżmy, że .
Należy pokazać, że
Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że
Możemy wówczas skonstruować podciąg ciągu , którego elementy nie leżą w przedziale , w następujący sposób:
Z Wniosku wniosek 4.18. wiemy, że z tego ciągu można wybrać
podciąg mający granicę
(właściwą lub niewłaściwą).
Oczywiście ,
czyli .
Zatem otrzymaliśmy sprzeczność z faktem, że jest jedynym
punktem skupienia ciągu .
Przypadek i . Załóżmy, że lub .
Dowód w tych dwóch przypadkach jest podobny do dowodu
przypadku i pozostawiamy go jako ćwiczenie.
