Analiza matematyczna 1/Wykład 5: Obliczanie granic: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 37: | Linia 37: | ||
}}</span> | }}</span> | ||
W dowodzie powyższego twierdzenia wykorzystamy następujący lemat | W dowodzie powyższego twierdzenia wykorzystamy następujący lemat, | ||
którego dowód indukcyjny zostawiamy jako proste ćwiczenie. | którego dowód indukcyjny zostawiamy jako proste ćwiczenie. | ||
<span id="lemat_5_2">{{lemat|5.2.|| | <span id="lemat_5_2">{{lemat|5.2.|| | ||
Dla każdego <math>n\ge 3 | Dla każdego <math>n\ge 3</math> mamy <math>\displaystyle n!>2^{n-1}.</math> | ||
}}</span> | }}</span> | ||
Linia 166: | Linia 166: | ||
</math></center> | </math></center> | ||
czyli | czyli że ciąg <math>\displaystyle\{e_n\}</math> jest ograniczony.<br> | ||
''Krok 3.'' | ''Krok 3.'' | ||
Ponieważ ciąg <math>\displaystyle\{e_n\}</math> jest rosnący i ograniczony, więc | Ponieważ ciąg <math>\displaystyle\{e_n\}</math> jest rosnący i ograniczony, więc | ||
korzystając z [[Analiza matematyczna 1/Wykład 4: Ciągi liczbowe#twierdzenie_4_15|twiedzenia 4.15.]] wnioskujemy, że jest on | korzystając z [[Analiza matematyczna 1/Wykład 4: Ciągi liczbowe#twierdzenie_4_15|twiedzenia 4.15.]], wnioskujemy, że jest on | ||
zbieżny. | zbieżny. | ||
Linia 252: | Linia 252: | ||
<math>\displaystyle\{x_n\}</math> <br> i <math>\displaystyle\{y_n\}</math> mających granicę <math>e.</math> | <math>\displaystyle\{x_n\}</math> <br> i <math>\displaystyle\{y_n\}</math> mających granicę <math>e.</math> | ||
Zatem korzystając z | Zatem korzystając z | ||
twierdzenia o trzech ciągach ([[Analiza matematyczna 1/Wykład 4: Ciągi liczbowe#twierdzenie_4_11|twierdzenia 4.11.]]) | twierdzenia o trzech ciągach ([[Analiza matematyczna 1/Wykład 4: Ciągi liczbowe#twierdzenie_4_11|twierdzenia 4.11.]]), | ||
wnioskujemy, że | wnioskujemy, że | ||
<math>\displaystyle\lim_{l\rightarrow+\infty}\bigg(1+\frac{1}{a_{n_{k_l}}}\bigg)^{a_{n_{k_l}}}=e.</math> | <math>\displaystyle\lim_{l\rightarrow+\infty}\bigg(1+\frac{1}{a_{n_{k_l}}}\bigg)^{a_{n_{k_l}}}=e.</math> | ||
Linia 258: | Linia 258: | ||
Ponieważ wystartowaliśmy od dowolnego podciągu | Ponieważ wystartowaliśmy od dowolnego podciągu | ||
<math>\displaystyle\{a_{n_k}\}</math> ciągu <math>\displaystyle\{a_n\},</math> | <math>\displaystyle\{a_{n_k}\}</math> ciągu <math>\displaystyle\{a_n\},</math> | ||
zatem korzystając z [[Analiza matematyczna 1/Wykład 3: Odległość i ciągi#twierdzenie_3_25|twierdzenia 3.25.]](5) | zatem korzystając z [[Analiza matematyczna 1/Wykład 3: Odległość i ciągi#twierdzenie_3_25|twierdzenia 3.25.]](5), | ||
dostajemy, że | dostajemy, że | ||
<math>\displaystyle\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\bigg(1+\frac{1}{a_n}\bigg)^{a_n}=e.</math> | <math>\displaystyle\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\bigg(1+\frac{1}{a_n}\bigg)^{a_n}=e.</math> | ||
Linia 450: | Linia 450: | ||
</math></center> | </math></center> | ||
Zatem dla dowolnego <math>n\ge N | Zatem dla dowolnego <math>n\ge N</math> mamy | ||
<center><math>a_n+b_n | <center><math>a_n+b_n | ||
Linia 471: | Linia 471: | ||
{{uwaga|5.5. [Symbole nieoznaczone]|| | {{uwaga|5.5. [Symbole nieoznaczone]|| | ||
Dla pewnych działań na ciągach nie można z góry przewidzieć jaka | Dla pewnych działań na ciągach nie można z góry przewidzieć, jaka | ||
jest granica "wynikowa" mimo, że znane są granice | jest granica "wynikowa" mimo, że znane są granice | ||
poszczególnych ciągów. | poszczególnych ciągów. | ||
Linia 577: | Linia 577: | ||
Zachodzą następujące nierówności liczbowe:<br> | Zachodzą następujące nierówności liczbowe:<br> | ||
'''(1)''' <math>\displaystyle\forall x\ge 0:\ \sin x\le x</math><br> | '''(1)''' <math>\displaystyle\forall x\ge 0:\ \sin x\le x,</math><br> | ||
'''(2)''' | '''(2)''' | ||
<math>\displaystyle | <math>\displaystyle | ||
Linia 604: | Linia 604: | ||
<math>P_{\triangle OAC}</math> oznacza pole trójkąta <math>OAC.</math> | <math>P_{\triangle OAC}</math> oznacza pole trójkąta <math>OAC.</math> | ||
Podstawiając wzory na poszczególne pola dostajemy: | Podstawiając wzory na poszczególne pola, dostajemy: | ||
<math>\frac{1\cdot \sin x}{2} | <math>\frac{1\cdot \sin x}{2} | ||
Linia 666: | Linia 666: | ||
</math></center> | </math></center> | ||
Zatem łącząc dwie otrzymane nierówności dostajemy | Zatem łącząc dwie otrzymane nierówności, dostajemy | ||
<center><math>0 | <center><math>0 | ||
Linia 834: | Linia 834: | ||
Ponieważ <math>a>1,</math> więc <math>\displaystyle \frac{1}{a}<1.</math> | Ponieważ <math>a>1,</math> więc <math>\displaystyle \frac{1}{a}<1.</math> | ||
Korzystając z [[#twierdzenie_5_3|twierdzenia 5.3.]] wnioskujemy, | Korzystając z [[#twierdzenie_5_3|twierdzenia 5.3.]], wnioskujemy, | ||
że <math>\displaystyle\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} c_n=0.</math><br> | że <math>\displaystyle\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} c_n=0.</math><br> | ||
'''(Ad (3))''' | '''(Ad (3))''' | ||
Linia 850: | Linia 850: | ||
Z (1) wiemy, że ostatni ciąg dąży do <math>0,</math> zatem | Z (1) wiemy, że ostatni ciąg dąży do <math>0,</math> zatem | ||
<math>\displaystyle\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{c_{n+1}}{c_n}=0.</math> | <math>\displaystyle\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{c_{n+1}}{c_n}=0.</math> | ||
Korzystając z Twierdzenia [[#twierdzenie_5_3|twierdzenia 5.3.]] | Korzystając z Twierdzenia [[#twierdzenie_5_3|twierdzenia 5.3.]], | ||
wnioskujemy, że | wnioskujemy, że | ||
<math>\displaystyle\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} c_n=0.</math> | <math>\displaystyle\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} c_n=0.</math> | ||
Z kolei korzystając z [[Analiza matematyczna 1/Wykład 4: Ciągi liczbowe#twierdzenie_4_9|twierdzenia 4.9.]] (7) | Z kolei korzystając z [[Analiza matematyczna 1/Wykład 4: Ciągi liczbowe#twierdzenie_4_9|twierdzenia 4.9.]] (7), | ||
wnioskujemy, że | wnioskujemy, że | ||
<math>\displaystyle\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a^n}{n!}=0.</math><br> | <math>\displaystyle\lim\limits_{n\rightarrow +\infty}\frac{a^n}{n!}=0.</math><br> | ||
Linia 937: | Linia 937: | ||
Niech <math>N\ \stackrel{df}{=}\ \max\{N_1,N_2\}.</math> | Niech <math>N\ \stackrel{df}{=}\ \max\{N_1,N_2\}.</math> | ||
Wówczas dla dowolnego <math>n\ge N | Wówczas dla dowolnego <math>n\ge N</math> mamy | ||
<center><math>1 | <center><math>1 | ||
Linia 979: | Linia 979: | ||
Gdy <math>a>1,</math> to dla dowolnej liczby <math>M>0,</math> ustalając | Gdy <math>a>1,</math> to dla dowolnej liczby <math>M>0,</math> ustalając | ||
<math>N>log_aM | <math>N>log_aM</math> dla każdego <math>n\ge N,</math> mamy | ||
<center><math>a^n | <center><math>a^n | ||
Linia 1016: | Linia 1016: | ||
Ponieważ <math>\displaystyle\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{1}{n^2}=0,</math> | Ponieważ <math>\displaystyle\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} \frac{1}{n^2}=0,</math> | ||
więc | więc | ||
korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach | korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach, | ||
mamy | mamy | ||
Linia 1042: | Linia 1042: | ||
</math></center> | </math></center> | ||
Z [[#lemat_5_7|lematu 5.7]] | Z [[#lemat_5_7|lematu 5.7]] | ||
wnioskujemy zatem, że | wnioskujemy zatem, że | ||
Linia 1053: | Linia 1053: | ||
Ponieważ mamy <math>\displaystyle\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} x_n^2=0,</math> | Ponieważ mamy <math>\displaystyle\lim\limits_{n\rightarrow +\infty} x_n^2=0,</math> | ||
więc | więc | ||
korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach | korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach, | ||
mamy | mamy | ||
Linia 1166: | Linia 1166: | ||
są równe granicy. | są równe granicy. | ||
Okazuje się, że jest również na odwrót, | Okazuje się, że jest również na odwrót, | ||
to znaczy jeśli policzymy granicę dolną i granicę górną | to znaczy, jeśli policzymy granicę dolną i granicę górną | ||
i okaże się, że są sobie równe, | i okaże się, że są sobie równe, | ||
to ten ciąg jest zbieżny. | to ten ciąg jest zbieżny. | ||
Linia 1232: | Linia 1232: | ||
podciąg mający granicę <math>\displaystyle\overline{g}</math> | podciąg mający granicę <math>\displaystyle\overline{g}</math> | ||
(właściwą lub niewłaściwą). | (właściwą lub niewłaściwą). | ||
Oczywiście <math>\displaystyle\overline{g}\not\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon)</math> (dlaczego?) | Oczywiście <math>\displaystyle\overline{g}\not\in (g-\varepsilon,g+\varepsilon)</math> (dlaczego?), | ||
czyli <math>\displaystyle\overline{g}\ne g.</math> | czyli <math>\displaystyle\overline{g}\ne g.</math> | ||
Zatem otrzymaliśmy sprzeczność z faktem, że <math>g</math> jest jedynym | Zatem otrzymaliśmy sprzeczność z faktem, że <math>g</math> jest jedynym |
Wersja z 20:09, 6 wrz 2006
Obliczanie granice
Wykład ten jest kontynuacją poprzedniego wykładu dotyczącego ciągów o wyrazach rzeczywistych. Wykład rozpoczynamy od definicji liczby jako granicy pewnego ciągu. Podajemy twierdzenia o arytmetyce granic niewłaściwych i liczymy pewne granice specjalne. Wprowadzamy pojęcia granicy dolnej i granicy górnej ciągu.
Liczba e
Zajmiemy się teraz pewnym przykładem ciągu zbieżnego, którego granica odgrywa ważną rolę w matematyce.
Twierdzenie 5.1. [Liczba , symbol ]
(1)
Ciąg o wyrazach
jest zbieżny.
Jego granicę oznaczamy przez przy czym
(2) Jeśli jest ciągiem o wyrazach dodatnich takim, że to
W dowodzie powyższego twierdzenia wykorzystamy następujący lemat, którego dowód indukcyjny zostawiamy jako proste ćwiczenie.
Lemat 5.2.
Dla każdego mamy
Dowód 5.2.
(Ad (1))
Krok 1. Pokażemy, że ciąg jest rosnący.
W tym celu dla dowolnego obliczymy iloraz:
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \ =\ \frac{n+1}{n}\bigg[\frac{n(n+2)}{(n+1)^2}\bigg]^{n+1} \ =\ \frac{n+1}{n}\bigg[1-\frac{1}{(n+1)^2}\bigg]^{n+1}. }

Zobacz biografię
(patrz uwaga 2.16.) z oraz dostajemy
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \frac{e_{n+1}}{e_n} \ >\ \frac{n+1}{n} \bigg(1-\frac{n+1}{(n+1)^2}\bigg) \ =\ \frac{n+1}{n} \bigg(1-\frac{1}{n+1}\bigg) \ =\ \frac{n+1}{n}\cdot\frac{n}{n+1} \ =\ 1. }
Pokazaliśmy zatem, że
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \frac{e_{n+1}}{e_n} \ >\ 1 \qquad\forall\ n\ge 1, }
czyli ciąg jest rosnący.
Krok 2. Pokażemy, że ciąg jest ograniczony. Ponieważ jest to ciąg liczb dodatnich, więc wystarczy pokazać, że jest on ograniczony z góry. Korzystając ze wzoru dwumianowego Newtona (patrz twierdzenie 1.40.), mamy
Korzystając z Lematu lematu 5.2., mamy
Korzystając ze wzoru na sumę skończonego ciągu geometrycznego (patrz przyklad 1.12.), dostajemy
Pokazaliśmy zatem, że
czyli że ciąg jest ograniczony.
Krok 3.
Ponieważ ciąg jest rosnący i ograniczony, więc
korzystając z twiedzenia 4.15., wnioskujemy, że jest on
zbieżny.
(Ad (2)) [Dowód nadobowiązkowy]
Niech oraz Zauważmy, że
Niech będzie dowolnym ciągiem o wyrazach dodatnich takim, że W celu udowodnienia naszego twierdzenia skorzystamy z twierdzenia 3.25.(5). W tym celu weźmy dowolny podciąg ciągu
Wybierzmy z kolei podciąg ciągu który jest monotonicznie rosnący do oraz taki, że
Dla każdego wyraz jest zawarty w pewnym przedziale o końcach naturalnych (przy czym ciąg jest silnie rosnący). Korzystając z monotoniczności funkcji potęgowej oraz funkcji wykładniczej (o podstawie większej od ), mamy
gdzie zbieżności ciągów
i
do liczby
wynikają z faktów, iż są to podciągi ciągów
i mających granicę
Zatem korzystając z
twierdzenia o trzech ciągach (twierdzenia 4.11.),
wnioskujemy, że
Ponieważ wystartowaliśmy od dowolnego podciągu ciągu zatem korzystając z twierdzenia 3.25.(5), dostajemy, że

Kolejne twierdzenie będzie przydatne przy wyznaczaniu pewnych granic ciągów. Jego dowód jak i zastosowania pozostawione są na ćwiczenia (patrz zadanie 5.6.).
Twierdzenie 5.3.
Jeśli
jest ciągiem liczbowym o wyrazach dodatnich
(to znaczy
),
to
(1) jeśli
to
;
(2) jeśli
to
Arytmetyka granic niewłaściwych
Analogicznie do twierdzeń o "arytmetyce" granic (twierdzenie 4.9.), można sformułować cały szereg twierdzeń dotyczący "arytmetyki" granic niewłaściwych. Poniższe twierdzenie zbiera informacje dotyczące granicy sumy, różnicy, iloczynu i ilorazu ciągów, gdy przynajmniej jeden z ciągów ma granicę niewłaściwą. Podamy dowód jednego z poniższych punktów. Pozostałe dowody można zrobić analogicznie.
Twierdzenie 5.4. [O "arytmetyce" granic niewłaściwych]
(1)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i gdzie
to
(2)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i gdzie
to
(3)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i gdzie
to
(4)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i gdzie
to
(5)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i
oraz dla to
(6a)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i gdzie
oraz dla
to
(6b)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i gdzie
oraz dla
to
(7a)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i gdzie
oraz dla
to
(7a)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i gdzie
oraz dla
to
(8a)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i gdzie
oraz dla
to
(8b)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i gdzie
oraz dla
to
(9a)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i gdzie
to
(9b)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i gdzie
to
(10)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i gdzie
to
(11)
dla to znaczy
jeśli i są ciągami liczbowymi takimi,
że i gdzie
to
Dowód 5.4.
(Ad (1)) Załóżmy, że
Ustalmy dowolne Ponieważ (gdzie ), więc ciąg jest ograniczony od dołu, to znaczy
Ponieważ więc
Zatem dla dowolnego mamy
Ponieważ było wybrane dowolnie, więc pokazaliśmy, że
zatem udowodniliśmy, że

Dla pewnych działań na ciągach nie można z góry przewidzieć, jaka
jest granica "wynikowa" mimo, że znane są granice
poszczególnych ciągów.
Dla przykładu rozważmy dwa ciągi i rozbieżne do
i zbadajmy ich różnicę
Okazuje się, że w zależności od konkretnych ciągów
i ich różnica może mieć granicę właściwą
lub niewłaściwą lub nie mieć granicy. Mówimy wówczas, że
jest
symbolem nieoznaczonym.
Oznacza to w szczególności, że dla takiego symbolu nie możemy
sformułować twierdzenia analogicznego do twierdzenia 5.4..
Mamy siedem takich symboli nieoznaczonych:
Przykład 5.6.
Dla każdego z powyższych symboli nieoznaczonych podamy przykłady ciągów mających granicę, dających w wyniku wykonania wskazanych działań ciągi o różnych granicach lub bez granicy.
Granice specjalne
W następnym lemacie podamy pewne nierówności liczbowe przydatne w następnym twierdzeniu.
Lemat 5.7.
Zachodzą następujące nierówności liczbowe:
(1)
(2)
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \forall 0<|x|<\frac{\pi}{2}:\ \bigg|\frac{\sin x}{x}-1\bigg|<x^2.}
<flash>file=AM1.M05.W.R02.swf|width=375|height=375</flash>
<div.thumbcaption>AM1.M05.W.R02Dowód 5.7. [nadobowiązkowy]
(Ad (1)) Wobec rysunku znajdującego się obok mamy następujące nierówności między polami:
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle P_{\triangle OAB} \ <\ P_{\vartriangleleft OAB} \ <\ P_{\triangle OAC}, }
gdzie:
oznacza pole trójkąta
oznacza pole wycinka koła
oznacza pole trójkąta
Podstawiając wzory na poszczególne pola, dostajemy:
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \frac{1\cdot \sin x}{2} \ <\ \frac{x}{2\pi}\cdot\pi \ <\ \frac{1\cdot\mathrm{tg}\, x}{2}. }
Zatem
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \sin x \ <\ x \ <\ \mathrm{tg}\, x \quad\textrm{dla}\ 0<x<\frac{\pi}{2}. }
Zatem dla
nierówność (1) jest udowodniona.
Zauważmy, że dla zachodzi równość, natomiast dla
nierówność jest oczywista, gdyż
Zatem pokazaliśmy nierówność (1) dla dowolnego
(Ad (2))
Powróćmy raz jeszcze do wyprowadzonych w pierwszej części
nierówności
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \sin x \ <\ x \ <\ \mathrm{tg}\, x \quad\textrm{dla}\ 0<x<\frac{\pi}{2}. }
Pierwsza z powyższych nierówności implikuje, że
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle 0 \ \le\ 1-\frac{\sin x}{x}. }
Druga z powyższych nierówności implikuje, że
Zatem łącząc dwie otrzymane nierówności, dostajemy
przy czym
(gdzie wykorzystaliśmy udowodnioną już nierówność ). Zatem ostatecznie
skąd dostajemy dowodzoną nierówność

Podamy teraz granice pewnych funkcji specjalnych. Znajomość tych granic będzie przydatna do rozwiązywania zadań.
Twierdzenie 5.8. [Granice specjalne]
(1)
(2) jeśli oraz to ;
<flash>file=AM1.M05.W.R02.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>AM1.M05.W.R02 |
<flash>file=AM1.M05.W.R03.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>AM1.M05.W.R03 |
(3) jeśli to ;
(4) jeśli to ;
<flash>file=AM1.M05.W.R04.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>AM1.M05.W.R04 |
<flash>file=AM1.M05.W.R05.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>AM1.M05.W.R05 |
(5) ;
(6) jeśli to
<flash>file=AM1.M05.W.R06.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>AM1.M05.W.R06 |
<flash>file=AM1.M05.W.R07.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>AM1.M05.W.R07 |
(7) .
(8)
gdzie jest dowolnym ciągiem takim, że
<flash>file=AM1.M05.W.R08.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>AM1.M05.W.R08 |
<flash>file=AM1.M05.W.R09.swf|width=375|height=375</flash> <div.thumbcaption>Wykres ciągu |
Dowód 5.8. [nadobowiązkowy]
(Ad (1)) Gdy to mamy do czynienia z symbolem (z ). Z twierdzenia 5.4. (11) wynika, że
Gdy to ciąg jest stały
Gdy to mamy do czynienia z symbolem
(z ). Z twierdzenia 5.4. (10)
wynika, że
(Ad (2))
Niech dla
Liczymy
Ponieważ więc
Korzystając z twierdzenia 5.3., wnioskujemy,
że
(Ad (3))
Na początku policzmy granicę ciągu gdzie
(gdzie ).
Policzmy
Z (1) wiemy, że ostatni ciąg dąży do zatem
Korzystając z Twierdzenia twierdzenia 5.3.,
wnioskujemy, że
Z kolei korzystając z twierdzenia 4.9. (7),
wnioskujemy, że
(Ad (4))
Przypadek
Gdy
Wówczas jest ciągiem niemalejącym i ograniczonym, zatem zbieżnym (z twierdzenia 4.15.) oraz
(patrz twierdzenie 4.14.). Zatem a więc
Pokażemy, że Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że Wówczas przechodząc do granicy w powyższej nierówności dostajemy
sprzeczność z założeniem, że
Zatem i
Przypadek
Gdy
Wówczas więc z udowodnionej już części dostajemy, że
skąd wynika, że
(Ad (5)) Ustalmy dowolny Oznaczmy Ponieważ
zatem
Korzystając z (4), wiemy, że zatem
Niech Wówczas dla dowolnego mamy
czyli
Ponieważ było dowolne, więc pokazaliśmy, że
zatem
(Ad (6))
Gdy to mamy znany nam ciąg geometryczny zbieżny do
zera (patrz przykład 3.22.).
Gdy to ciąg jest ciągiem stałym, którego wszystkie wartości wynoszą zatem
Gdy to dla dowolnej liczby ustalając dla każdego mamy
zatem pokazaliśmy, że
co oznacza, że
Gdy to zauważmy, że
oraz (dla dowolnego ).
Zatem ciąg nie ma granicy
(ani właściwej ani niewłaściwej).
(Ad (7))
Wykorzystamy tu lemat 5.7.
Podstawiając
w nierówności z lematu, mamy
Ponieważ więc korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach, mamy
a zatem
co należało dowieść.
(Ad (8)) Ponieważ
więc od pewnego miejsca wyrazy ciągu
są w przedziale
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \bigg(\-\frac{\pi}{2},\frac{\pi}{2}\bigg),}
to znaczy
Z lematu 5.7 wnioskujemy zatem, że
Ponieważ mamy więc korzystając z twierdzenia o dwóch ciągach, mamy
a zatem
co należało dowieść.

Granica górna i granica dolna
<flashwrap>file=AM1.M05.W.R10.swf|size=small</flashwrap>
<div.thumbcaption>AM1.M05.W.R10Jak już wiemy nie wszystkie ciągi mają granicę. Na przykład ciągi i nie mają granic nawet niewłaściwych. Zauważmy jednak, że z tych ciągów można wybrać podciągi, które mają granice (właściwe lub niewłaściwe) (na przykład i ).
Co więcej, z poprzedniego wykładu (patrz wniosek 4.18.) wiemy, że z każdego ciągu liczbowego można wybrać podciąg posiadający granicę (właściwą lub niewłaściwą). Takie , które są granicami jakichś podciągów danego ciągu będziemy nazywać punktami skupienia wyjściowego ciągu.
Postawmy następującą definicję. Definicja 5.9.
Niech będzie ciągiem.
(1)
Mówimy, że jest
punktem skupienia ciągu
jeśli istnieje podciąg
taki, że
(2)
Granicą dolną ciągu nazywamy
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \liminf\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ =\ \mathop{\underline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ \stackrel{df}{=}\ \inf S, }
gdzie jest zbiorem punktów skupienia ciągu
(3)
Granicą górną ciągu nazywamy
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \limsup\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ =\ \mathop{\overline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ \stackrel{df}{=}\ \sup S, }
<flashwrap>file=AM1.M05.W.R11.swf|size=small</flashwrap>
<div.thumbcaption>AM1.M05.W.R11{{przyklad|5.10.||
Obliczyć granicę dolną i górną dla ciągu gdzie
Ponieważ (patrz twierdzenie 5.8. (7)), oraz zatem jedynymi punktami skupienia ciągu są liczby i Zatem
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \mathop{\underline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ =\ 1, \qquad \mathop{\overline{\lim}}\limits_{n\rightarrow+\infty} a_n \ =\ 3. }
Dla ciągów zbieżnych zarówno granica górna jak i granica dolna są równe granicy. Okazuje się, że jest również na odwrót, to znaczy, jeśli policzymy granicę dolną i granicę górną i okaże się, że są sobie równe, to ten ciąg jest zbieżny. Dokładniej zachodzi następujące twierdzenie.
Twierdzenie 5.11.
Jeśli jest ciągiem liczbowym, to ma granicę wtedy i tylko wtedy, gdy
Dowód 5.11. [nadobowiązkowy]
Niech będzie ciągiem liczbowym.
"":
Jeśli to dla dowolnego podciągu
ciągu także
(patrz twierdzenie 3.25.).
Zatem jedynym punktem skupienia ciągu jest
oraz
co należało pokazać.
"":
Załóżmy teraz, że
Oznacza to w szczególności, że jest jedynym punktem
skupienia ciągu
Przypadek Załóżmy, że
Należy pokazać, że
Dla dowodu niewprost przypuśćmy, że
Możemy wówczas skonstruować podciąg ciągu którego elementy nie leżą w przedziale w następujący sposób:
Z Wniosku wniosek 4.18. wiemy, że z tego ciągu można wybrać
podciąg mający granicę
(właściwą lub niewłaściwą).
Oczywiście (dlaczego?),
czyli
Zatem otrzymaliśmy sprzeczność z faktem, że jest jedynym
punktem skupienia ciągu
Przypadek i Załóżmy, że lub
Dowód w tych dwóch przypadkach jest podobny do dowodu
przypadku i pozostawiamy go jako ćwiczenie.
