ZAWWW-2st1.2-w11.tresc-1.0-Slajd17
Composite View
Szata graficzna wielu wynikowych widoków składa się z niezależnych części. Części te mogą odpowiadać podwidokom zawierającym różnego rodzaju informacje (portale), podwidokom odświeżanym z różną częstotliwością, podwidokom powtarzającym się w ramach wielu widoków (np. nagłówki i stopki stron), wreszcie podwidokom, do których dostęp powinien być ograniczony na podstawie ról i uprawnień. Zastosowanie wzorca Composite View pozwala na konstruowanie widoku wynikowego z niezależnie zarządzanych części składowych. Dzięki temu podwidoki powtarzające się w wielu widokach mogą być wielokrotnie wykorzystywane, a dostęp do poszczególnych podwidoków może być łatwo monitorowany. Najczęściej strategią implementacji wzorca Composite View jest technologia szablonów, np. JSP Fragments lub JSF, choć popularnymi rozwiązaniami jest wykorzystanie komponentów JavaBean lub przygotowanie własnych znaczników JSP (szczególnie przy użyciu plików znaczników, JSP 2.0+). Wiele architektur szkieletowych zapewnia własne implementacje wzorca (Struts Tiles) lub umożliwia łatwą integrację technologii szablonów, takich jak Velocity lub FreeMarker, z resztą architektury (Spring Framework). Liczne zalety stosowania wzorca obejmują, między innymi, kontrolę dostępu do podwidoków na podstawie ról i reguł oraz modułowość i łatwość pielęgnacji kodu ze względu na brak duplikacji kodu między widokami. Należy także wspomnieć o tym, że wzorzec Composite View zmniejsza wydajność aplikacji poprzez wprowadzenie dodatkowej warstwy i pewnego narzutu związanego z zarządzaniem wyborem i kontrolą dostępu do podwidoków.
