ZAWWW-2st1.2-w03.tresc-1.0-Slajd4
Cechy aplikacji rozproszonych
W przypadku aplikacji rozproszonych napotykamy wiele problemów, które nie występują w przypadku aplikacji lokalnych, gdzie logika aplikacji i obiekty aplikacji wykonują się w tym samym lokalnym środowisku. Podstawowe i najważniejsze, z punktu tworzenia aplikacji, różnice między systemami lokalnymi i rozproszonymi są przedstawione w powyższej tabeli. Komunikacja między obiektami lokalnymi, wykonującymi się w ramach jednego procesu, jest o rzędy wielkości szybsza niż komunikacja między obiektami wykonującymi się na różnych komputerach. Jeśli dwa obiekty aplikacji są ze sobą ściśle związane, powinny się wykonywać lokalnie. Awarie systemów lokalnych mają najczęściej charakter atomowy, przerwanie procesu aplikacji pociąga za sobą awarię wszystkich obiektów lokalnych. W przypadku systemu rozproszonego każdy obiekt może ulec awarii niezależnie, stąd aplikacja musi obsługiwać też sytuację, gdy dany obiekt nie jest dostępny. Dodatkowo, komunikacja między obiektami może się nie powieść z powodu przerwania łączności sieciowej. Logika aplikacji rozproszonej powinna przewidywać i poprawnie obsługiwać takie sytuacje. Dostęp do obiektów lokalnych jest najczęściej sekwencyjny. Współbieżność uzyskuje się najczęściej poprzez wielowątkowe wykonanie aplikacji. Współbieżny dostęp do obiektów narzuca konieczność synchronizacji dostępu do obiektów. W systemie rozproszonym każdy obiekt może być odczytywany i modyfikowany współbieżnie przez wiele procesów, stąd zawsze konieczne jest uwzględnienie mechanizmów synchronizacji w architekturze aplikacji. Wreszcie lokalne wykonanie obiektów nie pociąga za sobą dodatkowych problemów związanych z bezpieczeństwem. W systemie rozproszonym identyfikacja i uwierzytelnianie obiektów, usług i metod są niezbędne w praktycznie każdej aplikacji.
