Sr-8-wyk-1.0-Slajd21
Struktura zwielokrotnianej jednostki
Organizacja systemu rozproszonej pamięci dzielonej może wyglądać bardzo różnie w zależności od poziomu na jakim jest ona realizowana. W rozwiązaniach sprzętowych lub niskopoziomowych wbudowanych w system operacyjny podstawową jednostką zarządzaną jest strona pamięci, równoważna stronie pamięci wirtualnej. Podstawową wadą tej metody jest całkowite abstrahowanie od tego jakie dane będą przechowywane w ramach poszczególnych stron i w jaki sposób będzie przebiegać alokacja pamięci w ramach stron. W efekcie na jednej stronie mogą się znaleźć dwa różne obiekty całkowicie ze sobą niezwiązane lub pojedynczy obiekt może rozciągać się na kilka stron, które będą zarządzane niezależnie. Pierwszy przypadek może prowadzić do efektu fałszywego współdzielenia opisanego na następnym slajdzie.
Rozwiązaniem, które jest skrajnie odmienne od przedstawionego powyżej jest zarządzanie danymi na poziomie elementarnych zmiennych. Zaletą tego podejścia jest ścisłe powiązanie z logiką aplikacji i językiem programowania. Zmienne z reguły są jednostkami niepodzielnymi, których modyfikacje mogą być w prosty sposób przekazane do innych węzłów poprzez kopiowanie. Podstawowa wada tej metody to bardzo duży narzut administracyjny wynikający z małego rozmiaru zmiennych. Dane służące do zarządzania dzielonymi zmiennymi mogą zajmować więcej miejsca niż same zmienne.
Pewnym kompromisem w tym względzie jest podejście obiektowe, w którym rozmiar obiektu jest różny, w zależności od złożoności jednostki. Obiekt może zawierać wewnątrz prostą zmienną (np. licznik), ale może równie dobrze reprezentować np. całą bazę danych. Efektywne zarządzanie zwielokrotnianiem obiektów wymaga jednak aby system w jakiś sposób „rozumiał” obiekty, a więc potrafił automatycznie uzyskać informacje dotyczące semantyki poszczególnych metod (np. tylko do odczytu, modyfikująca itd.).
