Sr-4-wyk-2.0-Slajd12
Modele wędrówki procesów
Operacja przenoszenia procesu z jednej maszyny na drugą może przybierać wiele postaci. Oprócz wędrówki kodu możemy mieć tu do czynienia z koniecznością przeniesienia stanu procesu, który jest w trakcie wykonywania. Dla uproszczenia rozważań o modelach załóżmy, że każdy proces składa się z trzech segmentów: segmentu kodu, segmentu zasobów oraz segmentu wykonania (ang. execution segment ), który przechowuje dane o bieżącym stanie procesu.
W najprostszym przypadku będziemy mieli do czynienia z przenośnością słabą (ang. weak mobility ). W tym przypadku przesyłany jest tylko segment kodu. Jeżeli dodamy tego możliwość przesyłania segmentu wykonania uzyskamy tzw. przenośność silną (ang. strong mobility ). Przenośność silna jest ogólniejsza od słabej i pozwala na przenoszenie procesów w trakcie ich wykonywania. Wadą przenośności silnej jest jednak jej większa złożoność.
Przenośność słabą można jeszcze rozróżnić w zależności od tego czy w celu wykonania przesłanego kodu uruchamiany jest nowy proces na maszynie docelowej, czy też kod ten wykonywany jest w ramach pewnego procesu docelowego.
W wypadku przenośności silnej wyróżnia się metodę klonowania procesów, która polega na skopiowaniu działającego programu na docelową maszynę w taki sposób, że oryginał i jego kopia działają równolegle.
Kolejną kwestią wymagającą rozpatrzenia jest wybór inicjatora wędrówki. Jeżeli jest to pierwotny posiadacz procesu, mówimy o wędrówce inicjowanej przez nadawcę (ang. sender-initiated ). Gdy natomiast inicjatywę podejmuje maszyna docelowa, na której ma się wykonywać proces, mamy do czynienia z wędrówką inicjowaną przez odbiorcę (ang. receiver-initiated ).
