Sr-13-wyk-1.0-Slajd10

Z Studia Informatyczne
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania

Jednostka transferu danych

Jednostka transferu danych


W systemach plików, które korzystają z pamięci podręcznej ważną kwestią jest rozmiar podstawowej jednostki danych, która jest przesyłana np. podczas operacji zapisu lub odczytu. W zależności od jej rozmiaru można wyróżnić kilka najczęściej używanych modeli.

Pierwszy model bazuje na przesyłaniu całych plików (ang. file-level transfer model ). Gdy tylko potrzebne są dane z pewnego pliku, przesyłany jest cały plik. Plik może być przesyłany od serwera do klienta, jak również odwrotnie. Takie podejście do przesyłania ma kilka zasadniczych zalet. Liczba komunikatów przy przesyłaniu całego pliku jest mniejsza niż przy przesyłaniu tego samego pliku w kawałkach w odpowiedzi na kilka żądań. Przesłanie całości pliku naraz do klienta ogranicza liczbę dostępów do serwera, co zwiększa potencjalnie skalowalność systemu plików i odporność na awarię serwera plików lub sieci. Minusem tego podejścia jest przesyłanie zbędnych danych. Czasami klient potrzebuje tylko części danych z pliku. W gorszym przypadku klient może po prostu nie mieć miejsca na przechowanie całego pliku.

Zamiast pliku w całości można przesyłać tylko jego fragmenty – bloki (ang. block-level transfer model ). Jako bloki pliku należy tu rozumieć fragmenty pliku, których rozmiar jest zazwyczaj stały. Zaletą tego modelu jest na pewno zmniejszenie wymagań co do przestrzeni dyskowej klienta ze względu na rozmiar bloków. Wadą jest zwiększony ruch sieciowy, szczególnie w przypadku przesyłania plików złożonych z wielu małych bloków.

Jeszcze mniejszą jednostką przesyłania danych plików są bajty (ang. byte-level transfer model ). Główną zaletą tego modelu jest jego elastyczność. Niestety pojawia się tu problem z zarządzaniem pamięcią podręczną.

Powyższe trzy modele charakteryzują się tym, że mogą być używane do plików o znanej strukturze i do plików bez struktury. Gdy weźmiemy pod rozwagę tylko pliki o znanej strukturze, automatycznie nasuwa się pomysł, aby tam gdzie jest to możliwe, użyć rekordów jako jednostek transferu danych (ang. record-level transfer model ).


<< Poprzedni slajd | Spis treści | Następny slajd >>