Sr-10-wyk-1.0-Slajd25
Reprezentacja poprzez wektory wersji
Reprezentacja zbiorów operacji z wykorzystaniem wektorów wersji ma podstawową zaletę w postaci stałego i stosunkowo niskiego rozmiaru wektora wersji. Oznacza to, że odpowiednie komunikaty sieciowe będą obarczone tym samym kosztem i ich rozmiar nie będzie się zmieniać w związku z wykonywaniem coraz to nowszych operacji zapisu. Wektory wersji są też prostymi strukturami danych, w efekcie czego ich przetwarzanie jest bardzo efektywne.
Podstawowa wada stosowania wektorów wersji to mniejsza precyzja reprezentacji zbiorów zapisu. Wektor wersji odcina w czasie pewien moment przetwarzania obejmując swoim zasięgiem wszystko co było wcześniej. Nie można więc stosując wektor wersji wskazać na pojedynczy zapis, którego wykonanie chcielibyśmy wymusić na innym serwerze. Każda wartość wektora wersji obejmująca swoim zasięgiem zapis w obejmuje również wszystkie inne zapisy, który zostały przyjęte do realizacji przez dany serwer przed zapisem w . Zbiory zapisów reprezentowanych przez wektory wersji są więc nadzbiorami zbiorów dokładnych (które występowały w protokole logicznym). Zastosowanie wektorów wersji w protokołach spójności będzie więc powodowało wymuszanie wykonywania dodatkowych operacji zapisu, których wykonanie nie wynika bezpośrednio z definicji samych gwarancji sesji. W efekcie, protokoły stosujące wektory wersji spełniają warunek dostateczny zapewnienia odpowiednich gwarancji sesji. Są jednak w pewien sposób nadmiarowe, wymuszając dodatkowy synchronizm przetwarzania. Nadmiarowość ta będzie tym większa im mniej dokłada jest reprezentacja zbiorów zapisów. Z tego powodu konstrukcja wektorów wersji staje się istotnym elementem rzutującym na efektywność pracy protokołu spójności.
