SO-1st-2.3-w5.tresc-1.0-Slajd17
Nakładkowanie
W programie wydziela się część stałą, która zawsze znajduje się w pamięci oraz nakładki, które wiąże się z tzw. sekcją nakładkowania. Na każdą sekcję wydzielona jest pewna część pamięci. Nakładki w ramach tej samej sekcji podlegają wymianie — jedna nakładka usuwa inną. W programie może być kilka takich sekcji.
Z nakładkami wiążą się pewne ograniczenia. Stan nakładki usuwanej z pamięci nie jest nigdzie zapisywany, w związku z tym nie może ona ulegać zmianie — może zawierać tylko kod, ewentualnie stałe. Ograniczone są też możliwości przekazywania danych i sterowania pomiędzy nakładkami w tej samej sekcji, zatem nie można się odwołać z jednej nakładki do drugiej w tej samej sekcji. Przekazywanie danych i sterowania odbywa się najczęściej za pośrednictwem części stałej, czyli w tej części (ewentualnie w nakładce w innej sekcji) znajdują się wywołania podprogramów zlokalizowanych w nakładkach. Podział na nakładki wymaga dokładnej znajomości kodu i przepływu sterowania. Ponieważ nakładkowanie stosowane jest w przypadku dużych programów, podział na nakładki jest złożonym zadaniem. Może też być źródłem dodatkowych, trudno wykrywalnych błędów.
Nakładkowanie nie wymaga wsparcia ze strony jądra systemu operacyjnego, co najwyżej ze strony pewnych narzędzi do tworzenia kodu. Ze względu na uciążliwość technika ta stosowana jest jednak tylko w przypadku istotnych ograniczeń na rozmiar pamięci fizycznej w stosunkowo prostych architekturach. Zalecanym rozwiązaniem, wymagającym jednak wsparcia zarówno na poziomie architektury, jak i na poziomie systemu operacyjnego, jest pamięć wirtualna, która zostanie omówiona w następnym module.
