SO-1st-2.3-w1.tresc-1.0-Slajd27
Źródła przerwań
Przerwania od urządzeń zewnętrznych zgłaszane są po zakończeniu operacji wejścia-wyjścia i przekazywane na specjalne wejście procesora najczęściej przez sterownik przerwań. Tą samą ścieżką zgłaszane są również przerwania od układów ściśle współpracujących z procesorem — czasomierzy, układów bezpośredniego dostępu do pamięci itp. Są to typowe przerwania, gdyż ich źródło jest poza procesorem i jest od niego niezależne.
W przeciwieństwie do przerwań zewnętrznych, przerwania programowe są wynikiem wykonania specjalnej instrukcji procesora, np. int (interrupt) w procesorach firmy Intel, sc (system call) w procesorach PowerPC firm IBM, Motorola i Apple.
Przerwania diagnostyczne są z kolei generowane wewnętrznie przez procesor w sytuacji zajścia określonego stanu. Są zatem pośrednim skutkiem wykonania określonego ciągu rozkazów prowadzących do osiągnięcia tego stanu. Tego typu przerwania w literaturze określa się jako pułapki lub wyjątki. Przykładami tego typu przerwań są:
- pułapki które pojawiają się, gdy licznik rozkazów osiągnie określoną wartość, tzn. będzie wskazywał na instrukcję, na której założono pułapkę. Mechanizm ten wykorzystywany jest w konstrukcji debugger’ów.
- błędy programowe, typu błąd dzielenia przez 0, naruszenie ochrony pamięci, nieprawidłowy format rozkazu procesora. W reakcji na to przerwanie jądro najczęściej usuwa proces, który je spowodował.
- błędy sprzętowe, wymagające odpowiedniej obsługi ze strony systemu operacyjnego, np. błąd braku strony w przypadku systemów z pamięcią stronicowaną. Zadaniem jądra jest doprowadzenie systemu do takiego stanu, żeby wznowienie tego samego rozkazu nie spowodowało ponownie błędu.
