Pok-12-wyk-Slajd6

Kontrola statyczna – unikalność deklaracji

W trakcie kontroli statycznej wykonywane jest sprawdzenie poprawności deklaracji obiektów w programie źródłowym (o ile język takich deklaracji wymaga).

Generalnie w językach programowania stosowane są trzy podejścia do problemu deklarowanie obiektów:

• brak deklaracji - nie ma możliwości deklarowania zmiennych; zmienne powstają przy ich pierwszym użyciu; typ jest określany na podstawie kontekstu użycia zmiennej albo na podstawie postaci zmiennej (np. przyrostka w nazwie)
• mieszane - przykładem jest tutaj język Fortran, w którym jeżeli nazwa zmiennej zaczyna się od którejś z liter: I, J, K, L, M, N i nie była ona wcześniej zadeklarowana, to automatycznie przyjmuje typ całkowity; pozostałe zmienne - przy braku deklaracji - stają się automatycznie zmiennymi typu rzeczywistego;takie podejście nie sprzyja jednak wykrywaniu błędów w programach i ostatecznie zalecano jednak jawne deklarowanie zmiennych,
• przymusowe deklaracje - takie rozwiązanie jest najczęściej wykorzystywane we współczesnych językach imperatywnych, ponieważ istotnie zmniejsza prawdopodobieństwo popełnienia błędu przez programistę. W tym podejściu każdy obiekt przed użyciem musi być zadeklarowany. Pewien problem mogą stwarzać jedynie deklaracje rekurencyjne (np. pole rekordu będące wskaźnikiem do deklarowanego właśnie typu rekordowego), ale można sobie z nimi poradzić albo za pomocą deklaracji częściowych (Ada), albo dopuścić je jako specjalny przypadek w definicji języka (C).

<< Poprzedni slajd | Spis treści | Następny slajd >>