Io-5-wyk-Slajd4
Historia UML
W latach 80-tych i na początku lat 90-tych istniało na rynku wiele notacji i metodyk modelowania, stosujących elementy o zbliżonej semantyce (np. klasy), ale całkowicie różniące się sposobem ich reprezentacji. Część z nich, z uwagi na wcześniejsze doświadczenia ich autorów, zdobyły większą popularność (np. OOAD, OOSE, OMT, Fusion, metoda Shlaera-Mellora czy Coada-Yourdona), jednak nadal brak było jednego standardu, który zaspokajałby wszystkie potrzeby. W większości były to notacje niekompletne, obejmujące część problematyki modelowania, i nie definiujące szczegółowo wielu pojęć.
Dlatego, na początku lat 90-tych G. Booch (twórca metody OOAD, kładącej nacisk na kwestie projektowania i implementacji) i J. Rumaugh (autor metody OMT, skupiającej się na modelowaniu dziedziny przedmiotowej), pracujący dla Rational Software (dzisiaj Rational jest własnością IBMa) dostrzegli możliwość wzajemnego uzupełnienia swoich metod i rozpoczęli prace nad Metodą Zunifikowaną, która miała objąć elementy dotychczas oddzielnych metodyk. Na konferencji OOPSLA w 1995 roku zaprezentowali oni wersję 0.8 Metody Zunifikowanej, a krótko potem dołączył do nich inny metodolog - I. Jacobson (twórca metody OOSE, posiadającej elementy związane z modelowanie funkcjonalności, użytkowników i cyklu życia produktu). W ten sposób powstała "masa krytyczna", która dawała szansę na opanowanie rynku przez nowopowstałą metodę. W roku 1996 do prac włączyła się niezależna organizacja OMG, której udział dawał szansę na wpływ na UML także innym firmom, nie tylko Rational Software. Efektem prac była najpierw wersja 1.0 UML opublikowana przez Rational, a kilka miesięcy później – wersja 1.1, wydana już pod egidą OMT. Kolejne wersje pojawiały się w odstępach kilkuletnich, pozwalając na stosowanie nowych diagramów, uspójniając notację i umożliwiając na modelowanie nowych dziedzin. Najnowsza wersja UML to 2.0.
Wraz z rozwojem UML zdobył dominującą pozycję na rynku – poza nim pozostają jedynie notacje związane z narzędziami 4GL.
