Widać, że jednoczesna maksymalizacja obu kryteriów na zbiorze dopuszczalnym nie jest możliwa. Po dojściu do „północno-wschodniej” granicy zbioru powiększenie jednego kryterium, powoduje zmniejszenie drugiego kryterium.
Ponieważ zbiór Pareto w przestrzeni kryteriów w zadaniu decyzyjnym pana X jest następujący ,
to podejście utylitarianistyczne oparte na maksymalizacji sumy
jako rozwiązanie da oraz decyzję – tylko pracować. (Dobrze jest wykonać stosowny rysunek.)
Przypisanie wag poszczególnym kryteriom oznacza posłużenie się funkcją ,
gdzie współczynnik można interpretować jako cenę jednostki zadowolenia.
Zauważmy, że dla , każdy punkt ze zbioru Pareto daje tą samą wartość funkcji . Dla rozwiązaniem będzie i – punkt „wymuszony” przez ograniczenia: dostępnego czasu i nieujemności wariantów. Dla jako rozwiązanie otrzymamy oraz – punkt „wymuszony” przez ograniczenia: dostępnego czasu oraz przyjętej maksymalnej liczby godzin przeznaczonych na czytanie. (Dobrze jest wykonać stosowne rysunki.)
Podejście oparte na zasadzie sprawiedliwości jako rozwiązanie da oraz jako wybrany wariant .
Nie zawsze prosta o nachyleniu 45° przecina zbiór Pareto !
Punkt idealny dla pana X to , punkt nadiru . Dla metryki euklidesowej najbliższym punktu idealnego w zbiorze Pareto jest punkt czyli wybranymi wariantami powinna być para . Oczywiście pan X zaokragli ten wynik i przy takim sposobie wyboru decyzji bedzie pracował przez 13 godzin a tylko godzinę czytał, co da mu 130 zł i 18 jednostek zadowolenia.
Dla tej samej metryki, punktem najdalej położonym w stosunku do nadiru jest punkt określony przez warianty (tylko pracować).
(Dobrze jest wykonać stosowne rysunki.)