Programowanie funkcyjne/Scheme
Wstęp
W dotychczasowych wykładach poznawaliśmy i używaliśmy języka Ocaml. Ocaml (Objective Caml) to dialekt języka ML. Wśród dialektów ML-a jest to język bogaty, ze względu na to, że zawiera:
- bogaty zestaw bibliotek,
- programowanie obiektowe,
- system modułów i funktorów, wraz z funktorami wyższych rzędów.
Tak jak inne dialekty ML-a, Ocaml charakteryzuje się:
- ścisłą statyczną kontrolą typów,
- polimorfizmem, oraz
- tym, że zawiera konstrukcje imperatywne.
W tym i kolejnym wykładzie zobaczymy przedstawicieli innych rodzin funkcyjnych języków programowania. W tym wykładzie poznamy język Scheme -- dialekt Lispu. Jest to język o bardzo prostej, wręcz minimalistycznej składni. Tak jak Ocaml, zawiera konstrukcje imperatywne. Natomiast charakteryzuje się dynamiczną kontrolą typów.
Kombinacje i wyrażenia
Podstawową konstrukcją składniową w Scheme'ie jest kombinacja. Jest to sekwencja wartości ujętych w nawiasy. Pierwsza z tych wartości musi być procedurą. Kolejne wartości stanowią argumenty. Obliczenie wartości kombinacji polega na wywołaniu procedury będącej pierwszym elementem kombinacji i zastosowaniu jej do pozostałych elementów kombinacji.
Wyrażenia, nazywane również S-wyrażeniami, budujemy używając kombinacji, nazwanych wartości i stałych.
<wyrażenie> ::= <stała> | <kombinacja>
<kombinacja> ::= ( { <wyrażenie> }+ )
<stała> ::= <identyfikator> | <liczba> | ...
Do pewnego stopnia, wyrażenia zapisujemy jak w notacji polskiej, tzn. najpierw operacja, a potem argumenty. Jednak inaczej niż w notacji polskiej, nawiasy otaczające kombinacje są konieczne. Niektóre procedury potrafią przyjmować różne liczby argumentów. Jest tak np. z operacjami arytmetycznymi. Nawiasy wyznaczają dokładnie listę argumentów w wyołaniu procedury.
Przykład [Wyrażenia]
42 (+ 36 6) (* 3 14) (- 100 58) (- (* 1 2 3 4 5) (/ (* (+ 6 7) 8 9) 12)) (/ (silnia 7) (silnia 5)) (/ 596.4 14.2)
(define (silnia n) (if (<= n 1) 1 (* n (silnia (- n 1)))))
