SO-1st-2.3-w14.tresc-1.0-Slajd12

Macierzowa reprezentacja stanu — wykrywanie zakleszczenia (2)

Wektor W przechowuje informację o liczbie jednostek poszczególnych rodzajów zasobów dostępną dla procesów. Początkowo zatem jego wartość inicjalizowana jest zawartością wektora F. W analizie istotne są tylko te procesy, które mogą zwolnić jakieś jednostki. Wartość na pozycji, odpowiadającej tym procesom, w tablicy K jest false. Z kolei procesy, które w tablicy K mają wartość true, uznane są za zakończone lub nieistotne.

W bloku decyzyjnym poszukiwany jest proces, który może zwolnić jakieś jednostki (nie jest uznany za zakończony), a którego zamówienie może zostać zaspokojone dostępnymi w systemie jednostkami (przechowywanymi w wektorze W).

Jeśli taki proces się znajdzie, zostaje on uznany za zakończony, a zwalniane przez niego jednostki zasobów dołączane są do wektora W. Następuje powrót do bloku decyzyjnego i poszukiwanie kolejnego procesu.

Jeśli warunek (koniunkcja) w bloku decyzyjnym jest nie spełniony, to albo nie ma kolejnego procesu „do zakończenia”, albo dla żadnego z procesów nie zakończonych nie ma wystarczającej liczby jednostek któregoś z zasobów. Sprawdzane jest to w kolejnym bloku decyzyjnym. Jeśli w wektorze K są wartości false, to odpowiednie procesy są nie zakończone, zatem zakleszczone: ∀P_i: (K [i] = false ⇒ P_i jest zakleszczony).

Jeśli wszystkie procesy udało się doprowadzić do zakończenie (∀P_i : K [i] = true) nie ma zakleszczenia.

<< Poprzedni slajd | Spis treści | Następny slajd >>