Analiza matematyczna 1/Wykład 11: Reguła de l'Hospitala. Równość asymptotyczna

Z Studia Informatyczne
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania

Twierdzenie de l'Hospitala. Równość asymptotyczna

Dowodzimy reguły de l'Hospitala pozwalającej efektywnie wyznaczać granice funkcji w przypadku symboli nieoznaczonych typu 00 lub . Definiujemy także symbole Landaua o małe i O duże. Porównujemy asymptotyczne zachowanie wybranych funkcji (m.in. logarytmu, funkcji wykładniczej, wielomianów) w zerze i w nieskończoności.

Reguła de l'Hospitala

Efektywne wyznaczanie granic funkcji w przypadku symboli nieoznaczonych typu 00, często zdecydowanie upraszcza zastosowanie twierdzenia, które nazywamy regułą de l'Hospitala

Twierdzenie 11.1.

Niech f,g:(a,b) będą funkcjami różniczkowalnymi w przedziale (a,b), przy czym a<b. Załóżmy, że istnieje granica ilorazu pochodnych limxaf(x)g(x) i jest równa c. Jeśli istnieją granice funkcji

limxaf(x)=0 oraz limxag(x)=0,

to istnieje granica ilorazu funkcji w punkcie a i jest równa granicy ilorazu pochodnych w tym punkcie, tj.

limxaf(x)g(x)=c.

Dowód twierdzenia 11.1.

(szkic) Twierdzenie wykażemy w przypadku, gdy granica ilorazu pochodnych c jest skończona. Załóżmy również dodatkowo (aby uprościć dowód), że f(a)=g(a)=0. Niech h>0 będzie dowolną liczbą taką, że a+h<b. Z twierdzenia Cauchy'ego wynika, że dla pewnej liczby ξ(a,a+h) zachodzi równość:

f(a+h)f(a)g(a+h)g(a)=f(ξ)g(ξ)

czyli

f(a+h)g(a+h)=f(ξ)g(ξ), gdyż f(a)=g(a)=0.

Wartość ξ zależy od wyboru h. Jeśli punkt a+h zmierza do a, punkt pośredni ξ również będzie zmierzał do a. Wobec tego w granicy przy h0 dostajemy równość:

limxaf(x)g(x)=limh0f(a+h)g(a+h)=limξaf(ξ)g(ξ).
Stąd jeśli istnieje granica ilorazu pochodnych limξaf(ξ)g(ξ) w punkcie a, to istnieje również granica ilorazu funkcji limxaf(x)g(x) w tym punkcie i są one równe.
Uwaga 11.2.

Zastosowanie wzoru z tezy reguły de l'Hospitala jest możliwe po sprawdzeniu, czy licznik i mianownik ułamka xf(x)g(x) spełniają wszystkie założenia podanego twierdzenia, tj.

- czy obie funkcje są różniczkowalne w sąsiedztwie punktu a

- czy istnieje granica ilorazu pochodnych f(x)g(x) w punkcie a

- czy obie funkcje f oraz g zmierzają do zera w punkcie a.

Jeśli którekolwiek z tych założeń nie jest spełnione, nie wolno stosować reguły de l'Hospitala, gdyż nie ma żadnej gwarancji, czy granica ilorazu pochodnych ma jakikolwiek związek z istnieniem i wartością granicy ilorazu funkcji. Pamiętajmy także, że zapis (którego w ramach wykładu będziemy unikać, a który jest powszechny w większości zbiorów zadań i w podręcznikach)

limxaf(x)g(x)=limxaf(x)g(x)
należy rozumieć w ten sposób, że uprzednio sprawdzono, że spełnione są założenia reguły de l'Hospitala i - wobec tego - wnioskujemy o istnieniu granicy ilorazu funkcji i o równości tej granicy z granicą ilorazu pochodnych.

W wersji podanej powyżej reguła de l'Hospitala stanowi narzędzie do badania istnienia granic ilorazu fg w przypadku nieoznaczoności typu 00. Prawdziwe jest również następujące twierdzenie

Twierdzenie 11.3.

Niech f,g:(a,b) będą funkcjami różniczkowalnymi w przedziale (a,b), przy czym a<b. Załóżmy, że istnieje granica ilorazu pochodnych limxaf(x)g(x) i jest równa c. Jeśli istnieją granice funkcji

limxaf(x)= oraz limxag(x)=,

to istnieje granica ilorazu funkcji w punkcie a i jest równa granicy ilorazu pochodnych w tym punkcie, tj.

limxaf(x)g(x)=c.

Dowód tego twierdzenia pomijamy. Zwróćmy jednak uwagę, że mając narzędzie do badania istnienia granicy ilorazu funkcji fg w przypadku nieoznaczoności typu 00 możemy je także użyć w przypadku nieoznaczoności typu . Wystarczy bowiem iloraz fg zastąpić odwrotnością ilorazu odwrotności funkcji f, g, tj.

fg=1g1f,

gdyż iloraz 1g1f jest symbolem typu 00, gdy fg jest symbolem nieoznaczonym typu .

Przykład 11.4.

Dla dowolnej liczby naturalnej n istnieje granica

limxxnexpx=0.

Dowód przykładu 11.4.

Niech n=1. Iloraz xexpx spełnia założenia reguły de l'Hospitala, gdyż obie funkcje są różniczkowalne w , iloraz xexpx stanowi symbol nieoznaczony przy x i istnieje granica ilorazu pochodnych

limx(x)(expx)=limx1expx=0.
Stąd istnieje
limxxexpx=0.
Zauważmy, że dla dowolnej liczby naturalnej k1 prawdziwa jest implikacja
[limxxkexpx=0][limxxk+1expx=0].

Skoro istnieje limxxkexpx=0, to istnieje granica ilorazu pochodnych funkcji xxk+1 i xexpx, gdyż

(xk+1)(expx)=(k+1)xkexpx0, gdy x.

Z reguły de l'Hospitala wynika więc, że istnieje limxxk+1expx=0. Na mocy zasady indukcji matematycznej granica limxxnexpx=0 istnieje dla dowolnej liczby naturalnej n.

Wniosek 11.5.

Jeśli w jest dowolnym wielomianem, to limxw(x)expx=0. Innymi słowy: funkcja wykładnicza exp zmierza do nieskończoności szybciej niż jakikolwiek wielomian.

Dowód wniosku 11.5.

Każdy wielomian jest sumą skończonej liczby jednomianów w(x)=a0+a1x++anxn. Skoro iloraz dowolnego jednomianu i funkcji wykładniczej zmierza do zera, to na podstawie twierdzenia o granicy sumy wnioskujemy, że suma ilorazów

a01expx+a1xexpx++anxnexpx
także zmierza do zera, gdy x.

Wniosek 11.6.

Dla dowolnej liczby rzeczywistej a istnieje limxxaexpx=0

Dowód wniosku 11.6.

Dla dowolnej liczby a potrafimy znaleźć liczbę naturalną n większą od |a|. Wówczas dla x>1 mamy

0xaexpxxnexpx.
Skoro xnexpx0, gdy x, to na podstawie twierdzenia o trzech ciągach istnieje limxxaexpx=0.

<flash>file=am1w11.0005.swf|width=375|height=345</flash>

<div.thumbcaption>am1w11.0005

W poprzednim module rozważaliśmy funkcję

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle f(t)=\left\{ \aligned &\exp(-t^{-1}), &\text{ dla } t>0\\ &0, &\text{ dla } t\leq 0 \endaligned\right .}

i pozostawiliśmy bez dowodu stwierdzenie, że

Uwaga 11.7.
Funkcja f ma w punkcie t=0 pochodne dowolnie wysokiego rzędu równe zeru.

Dowód uwagi 11.7.

Dla h<0 iloraz różnicowy f(0+h)f(0)h=00h=0. Z kolei dla h>0 mamy

f(0+h)f(0)h=exp(h1)0h=h1exp(h1)=xexpx,gdzie x=h1
.

Zauważmy, że x, gdy h0+. Ponieważ istnieje granica limxxexpx=0, więc istnieje również granica limh0+h1exp(h1)=0. Stąd istnieje f(0)=0. Dla x0 wyznaczamy pochodną korzystając z twierdzenia o pochodnej złożenia funkcji i dostajemy (po uwzględnieniu istnienia pochodnej w zerze)

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle f'(t)=\left\{ \aligned &t^{-2}\exp(-t^{-1}), &\text{ dla } t>0\\ &0, &\text{ dla } t\leq 0 \endaligned\right .}

Rozważmy następnie iloraz różnicowy f(0+h)f(0)h. Dla h<0 mamy f(0+h)f(0)h=00h=0, natomiast gdy h>0 zachodzi równość

f(0+h)f(0)h=h2exp(h1)0h=h3exp(h1)=x3expx gdzie x=h1.
Podobnie jak poprzednio, ponieważ istnieje granica limxx3expx=0, więc istnieje również granica
limh0+h3exp(h1)=0.

Stąd istnieje f(0)=0. Wobec tego, że dla t<0 mamy f(t)=0, a dla dodatnich t>0 - na mocy twierdzeń o pochodnej iloczynu oraz złożenia funkcji - zachodzi równość

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle \aligned f''(t)&= \big(t^{-2}\exp(-t^{-1})\big)'\\ &=(t^{-2})'\exp(-t^{-1})+t^{-2}\big(\exp(-t^{-1})\big)'\\&= -2t^{-3}\exp(-t^{-1})+t^{-2}(t^{-2})\exp(-t^{-1})\\&=(-2t^{-3}+t^{-4})\exp(-t^{-1}).\endaligned}

Wobec tego druga pochodna f istnieje w każdym punkcie t i wyraża się wzorem

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle f''(t)=\left\{ \aligned &(t^{-4}-2t^{-3})\exp(-t^{-1}), &\text{ dla } t>0\\ &0, &\text{ dla } t\leq 0. \endaligned\right .}
Kontynuując rozumowanie spostrzegamy, że dla dowolnej liczby naturalnej k pochodna rzędu k funkcji f wyraża się wzorem
Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle f^{(k)}(t)=\left\{ \aligned &v(t^{-1})\exp(-t^{-1}), &\text{ dla } t>0\\ &0, &\text{ dla } t\leq 0, \endaligned\right .}
gdzie xv(x) jest pewnym wielomianem zmiennej x (podstawiamy x=t1). Wobec tego iloraz różnicowy w zerze pochodnej rzędu k funkcji f jest postaci
Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle \frac{f^{(k)}(0+h)-f^{(k)}(0)}{h}=\left\{\aligned &0, &\text{ dla } h<0, \\&\frac{w(t^{-1})}{\exp (t^{-1})}, &\text{ dla } h>0,\endaligned \right .}
gdzie w:xw(x) jest także pewnym wielomianem. Po podstawieniu za t1=x, wobec istnienia granicy limxw(x)expx=0 wnioskujemy o istnieniu granicy limt0+w(t1)exp(t1)=0. W oczywisty sposób istnieje także granica ilorazu różnicowego przy h0, więc istnieje f(k+1)(0)=0. Na mocy zasady indukcji matematycznej istnieje więc f(n)(0)=0 dla dowolnej liczby naturalnej n.

Porównajmy zachowanie w sąsiedztwie zera oraz nieskończoności funkcji logarytmicznej i funkcji xxa, gdy a>0. Wykażemy, że

Uwaga 11.8.

Dla dowolnej liczby rzeczywistej a>0 istnieją granice

limx0+xalnx=0  oraz limxlnxxa=0.

Dowód uwagi 11.8.

Obie funkcje xlnx oraz xxa są różniczkowalne w prawostronnym sąsiedztwie zera i istnieją granice limx0+lnx= oraz limx0+xa=. Ponadto iloraz pochodnych tych funkcji

(lnx)(xa)=x1axa1=a1xa

zmierza do zera, gdy x0+ dla dowolnej liczby a>0. Stąd na mocy reguły de l'Hospitala istnieje

limx0+xalnx=0.

Z kolei przy x mamy lnx, xa dla a>0. Iloraz pochodnych tych funkcji

(lnx)(xa)=x1axa1=1axa
zmierza do zera przy x dla dowolnej liczby a>0. Stąd na mocy reguły de l'Hospitala istnieje także
limxlnxxa=0.

Uwagę można podsumować krótko stwierdzeniem, że funkcja logarytmiczna zmierza do nieskończoności wolniej niż jakakolwiek potęga zmiennej x o dodatnim wykładniku. W sąsiedztwie zera z kolei funkcja logarytmiczna zmierza tak wolno do minus nieskończoności, że pomnożenie jej przez jakąkolwiek potęgę zmiennej x o dodatnim wykładniku stanowi wyrażenie zbieżne do zera.

Reguła de l'Hospitala pozwala łatwo wykazać istnienie szeregu ważnych granic.

Twierdzenie 11.9.

Istnieją granice

a) limx0sinxx=1

b) limx01cosxx2=12

c) limx0ln(1+x)x=1

d) limx(1+ax)x=expa, dla dowolnej liczby a.

Dowód twierdzenia 11.9.

a) Funkcje f(x)=sinx i g(x)=x są różniczkowalne, zmierzają do zera, gdy argument x zmierza do zera i istnieje granica ilorazu ich pochodnych (sinx)(x)=cosx11, gdy x0. Stąd na mocy reguły de l'Hospitala istnieje limx0sinxx=1.

b) Funkcje f(x)=1cosx i g(x)=x2 są różniczkowalne, zmierzają do zera, gdy argument x zmierza do zera i istnieje granica ilorazu ich pochodnych (1cosx)(x2)=sinx2x=12sinxx12 na mocy punktu a). Stąd istnieje także limx01cosxx2=12.

c) Podobnie jak w obu poprzednich punktach f(x)=ln(1+x) i g(x)=x są różniczkowalne, zmierzają do zera, gdy argument x zmierza do zera i istnieje granica ilorazu ich pochodnych (ln(1+x))(x)=1x+11, gdy x0. Stąd istnieje limx0ln(1+x)x=1.

d) Wyrażenie (1+ax)x stanowi przy x symbol nieoznaczony typu 1. Przekształćmy je

(1+ax)x=exp(xln(1+ax)).

Zauważmy, że wykładnik

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle x\ln\big(1+\frac{a}{x}\big)=a\cdot \frac{\ln\big(1+\frac{a}{x}\big)}{\frac{a}{x}}\to a\cdot 1, \text{ gdy } x\to \infty,}
gdyż na mocy poprzedniego punktu iloraz ln(1+t)t zmierza do jedynki, gdy t=ax zmierza do zera. Stąd wobec ciągłości funkcji wykładniczej istnieje granica
limxexp(xln(1+ax))=expa.

Zwróćmy uwagę, że z faktu istnienia granicy ciągu an=(1+1n)n, nie można wyciągnąć bezpośrednio wniosku o istnieniu granicy funkcji f(x)=(1+ax)x przy x, stąd dowód punktu d) uwagi jest konieczny, aby stwierdzić, że granica ta istnieje.

Równość asymptotyczna

Niech a¯. Zauważmy, że istnienie skończonej granicy ilorazu limxaf(x)g(x)=C oznacza, że w pewnym sąsiedztwie punktu a funkcje f oraz Cg są w przybliżeniu równe, gdyż zgodnie z definicją granicy funkcji w punkcie a dla dowolnej liczby ϵ>0 istnieje

δ>0

taka, że

|f(x)g(x)C|<ϵ, o ile x(aδ,a+δ),

co jest równoważne nierówności

Cϵ<f(x)g(x)<C+ϵ,

czy też

(Cϵ)g(x)<f(x)<(C+ϵ)g(x)

w pobliżu punktu a. Podobnie gdy a= istnienie skończonej granicy limxf(x)g(x)=C oznacza, że dla dużych wartości argumentu x obie funkcje f oraz Cg są w przybliżeniu równe w tym sensie, że dla ϵ>0 potrafimy wskazać taką liczbę M, że na prawo od niej, tj. w przedziale (M,+) iloraz f(x)g(x) różni się od stałej C o nie więcej niż ϵ. Innymi słowy dla x>M mamy nierówność (Cϵ)g(x)<f(x)<(C+ϵ)g(x).

Niech f,g będą funkcjami określonymi w prawo- lub lewostronnym sąsiedztwie punktu a (tj. w przedziale postaci (a,a+h) lub (ah,a), dla pewnego h>0, gdy a jest liczbą skończoną, bądź też w przedziale postaci (M,), (,M), gdy a= lub a=).

Definicja 11.10.

Mówimy, że funkcja f jest rzędu o(g(x)) w punkcie a, jeśli istnieje granica (prawo- lub lewostronna) ilorazu f(x)g(x) w punkcie a i jest równa zeru.

Jeśli iloraz |f(x)g(x)| jest ograniczony w pewnym prawo- lub lewostronnym sąsiedztwie punktu a, to mówimy, że funkcja f jest rzędu O(g(x)) w punkcie a.

Symbole o(g(x)) oraz O(g(x)) nazywamy symbolami Landaua. Czytamy je o małe oraz O duże od g(x).

Zauważmy, że jeśli f(x)=o(g(x)) w punkcie a, to f(x)=O(g(x)) w tym punkcie, ale nie na odwrót.

Uwaga 11.11.

Z twierdzenia o granicy sumy i granicy ilorazu dwóch funkcji wynikają natychmiast wzory stanowiące arytmetykę symboli o małe i O duże.

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle \aligned &o+o=o \ \ & \ &o\cdot o=o\\ &o+O=O \ \ & \ &o\cdot O=o\\ &O+O=O \ \ & \ &O\cdot O=O.\endaligned}

Często spotyka się symbole o małe i O duże w następujących przypadkach:

f(x)=g(x)+o(xn), xa

co oznacza, że iloraz f(x)g(x)xn zmierza do zera przy xa,

lub

f(x)=g(x)+O(xn), xa,

gdy iloraz |f(x)g(x)xn| jest ograniczony przy xa.

W szczególności zapis

f(x)=g(x)+o(1)

oznacza po prostu, że

limxa(f(x)g(x))=0,

zaś

f(x)=g(x)+O(1)

piszemy, gdy różnica

|f(x)g(x)|

jest ograniczona przy

xa

.

Definicja 11.12.

Jeśli istnieją stałe a,b takie, że f(x)=ax+b+o(1), przy x (lub x), to prostą o równaniu y=ax+b nazywamy asymptotą ukośną funkcji f przy x zmierzających do (lub ). W szczególnym przypadku, gdy a=0 mówimy, że funkcja f ma asymptotę poziomą o równaniu y=b.

Przypomnijmy także, że jeśli w pewnym punkcie a istnieje granica nieskończona limxa+f(x) (lub limxaf(x)), to mówimy, że funkcja f ma w punkcie a asymptotę pionową prawostronną (odpowiednio: asymptotę pionową lewostronną) x=a. Jeśli prosta x=a jest zarówno prawo- i lewostronną asymptotą pionową funkcji f (czyli obie granice jednostronne limxa+f(x) oraz limxaf(x) istnieją i są nieskończone), to mówimy krótko, że funkcja f ma asymptotę pionową x=a.

Uwaga 11.13.
Jeśli funkcja f ma asymptotę ukośną y=ax+b w nieskończoności (odpowiednio: ma asymptotę ukośną y=αx+β w minus nieskończoności), to
a=limxf(x)x oraz b=limx(f(x)ax)
i odpowiednio:
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \alpha =\lim_{x\to -\infty} \frac{f(x)}{x} \text{ oraz }\beta=\lim_{x\to -\infty} (f(x)-\alpha x)}

Dowód uwagi 11.13.

Jeśli f(x)=ax+b+o(1), to f(x)xabx0, gdy x. Stąd f(x)xa.

Skoro f(x)ax=b+o(1), to f(x)axb, przy x. W przypadku asymptoty ukośnej w minus nieskończoności rozumowanie jest identyczne.

Rysunek am1w11.0010

Przykład 11.14.

a) Funkcja f(x)=expx ma asymptotę poziomą y=0 przy x, czyli expx=0+o(1), gdy x. Nie ma asymptoty przy x.

Rysunek am1w11.0020

b) Funkcja f(x)=arctgx ma przy x asymptotę poziomą y=π2, a przy x asymptotę poziomą y=π2. Możemy to też zapisać w postaci arctgx=π2+o(1) przy x oraz arctgx=π2+o(1) przy x.

Rysunek am1w11.0030

c) Funkcja f(x)=4x21 ma przy x asymptotę ukośną y=2x, a przy x asymptotę ukośną y=2x, czyli 4x21=2x+o(1) przy x oraz 4x21=2x+o(1) przy x.

Rysunek am1w11.0040

d) Funkcja f(x)=sinxx ma przy x oraz przy x asymptotę poziomą y=0, czyli sinxx=0+o(1) przy |x|.

Rysunek am1w11.0050

e) Zauważmy także, że sinhx=12expx+o(1) przy x oraz sinhx=12exp(x)+o(1) przy x.

Rysunek am1w11.0060

f) Podobnie coshx=12expx+o(1) przy x oraz coshx=12exp(x)+o(1) przy x.

Z powyższych przykładów wynika, że

Uwaga 11.15.

Funkcja f może mieć mieć asymptotę ukośną (lub poziomą) w plus nieskończoności daną innym równaniem niż asymptota ukośna w minus nieskończoności. Może też na przykład mieć wyłącznie asymptotę w minus nieskończoności i nie mieć asymptoty w plus nieskończoności. Stąd istnieje konieczność wyznaczenia granicy ilorazu f(x)x osobno przy x i

x.

Przykład 11.16.

Wykazaliśmy już, że sinxx=1+o(1), co można też zapisać sinx=x+o(x), przy x0. Można też wykazać, że

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle \aligned \sin x&=1-\frac{x^3}{3!}+o(x^3) \\&=1-\frac{x^3}{3!}+\frac{x^5}{5!}+o(x^5) \\&=1-\frac{x^3}{3!}+\frac{x^5}{5!}+o(x^5) \\&=1-\frac{x^3}{3!}+\frac{x^5}{5!}-\frac{x^7}{7!}+o(x^7)\endaligned}

Ogólnie z twierdzenia Taylora (które wykazaliśmy w poprzednim module) wynika, że

Uwaga 11.17.
Jeśli f jest funkcją (n+1) razy różniczkowalną w otoczeniu punktu a, to
Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle \aligned f(a+h)&=\sum_{k=0}^n \frac{f^{(k)}(a)}{k!}h^k+o(h^n)\\&=\sum_{k=0}^n \frac{f^{(k)}(a)}{k!}h^k+O(h^{n+1}), \text{ przy } h\to 0. \endaligned }

Uwagi o efektywnym stosowaniu reguły de l'Hospitala

Zwróciliśmy już uwagę na fakt, że reguła de l'Hospitala -- podobnie jak każde twierdzenie -- wymaga przed zastosowaniem tezy sprawdzenia, czy spełnione są założenia twierdzenia. Jednak nawet w przypadku, gdy są spełnione założenia, nie ma gwarancji, czy rachunki w oparciu o wzór z tezy prowadzą krótką drogą do celu, jakim jest stwierdzenie czy istnieje oraz ile wynosi granica ilorazu dwóch funkcji.

Rozważmy następujący

Przykład 11.18.

Sprawdźmy, czy istnieje granica

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\root”): {\displaystyle \displaystyle \lim_{t\to 1}\frac{8t-\sqrt{63+t}}{4t-\root{3}\of{63+t}}.}
Zauważamy, że iloraz funkcji f(t)=8t63+t oraz Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\root”): {\displaystyle \displaystyle g(t)=4-\root{3}\of{63+t}} stanowi w punkcie t=1 symbol nieoznaczony 00. Obie funkcje są różniczkowalne w otoczeniu tego punktu, więc pozostaje zbadanie, czy istnieje granica ilorazu pochodnych f(t)g(t) w punkcie t=1. Próba wyznaczenia ilorazu pochodnych prowadzi do otrzymania ułamków piętrowych, które nie zachęcają do dalszych przekształceń. Zauważmy jednak, że podstawienie Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\root”): {\displaystyle \displaystyle u:=\root{6}\of{63+t}} sprowadza zadanie do zbadania, czy istnieje granica


Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\root”): {\displaystyle \displaystyle \frac{8t-\sqrt{63+t}}{4t-\root{3}\of{63+t}}=\frac{8(u^6-63)-u^3}{4(u^6-63)-u^2}}


ilorazu dwóch wielomianów F(u)=8(u663)u3 oraz G(u)=4(u663)u2 w punkcie u=2, ponieważ Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\root”): {\displaystyle \displaystyle u(t)=\root{6}\of{63+t}\to 2} , gdy t1. Iloraz F(u)G(u) stanowi symbol nieoznaczony 00 w punkcie u=2. Sprawdzenie, czy istnieje granica ilorazu pochodnych tych wielomianów jest bardzo proste

F(u)G(u)=48u53u224u52u=48u43u24u42381191, gdy u2.

Stąd na mocy reguły de l'Hospitala istnieje granica Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\root”): {\displaystyle \displaystyle\lim_{t\to 1}\frac{8t-\sqrt{63+t}}{4t-\root{3}\of{63+t}}} i jest równa 381191.

Przykład 11.19.

Zbadajmy, czy funkcja f(x)=(x+2)exp(x+1x1) ma asymptotę ukośną. Stwierdzamy, że iloraz f(x)xe, gdy x. Następnie stajemy przed zadaniem wyznaczenia granicy różnicy f(x)ex przy x. Wyrażenie to stanowi symbol nieoznaczony typu . Przekształćmy je:

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle \aligned f(x)-ex&= (x+2)\exp\big(\frac{x+1}{x-1}\big)-ex\\ &=x\bigg(\big(1+\frac{2}{x}\big)\exp\big(\frac{x+1}{x-1}\big)-e\bigg)\\ &=\frac{\big(1+\frac{2}{x}\big)\exp\big(\frac{x+1}{x-1}\big)-e}{\frac{1}{x}}. \endaligned}

Ułamek o liczniku (1+2x)exp(x+1x1)e oraz mianowniku 1x stanowi symbol nieoznaczony typu 00 przy x. Licznik i mianownik są funkcjami różniczkowalnymi w sąsiedztwie nieskończoności, tj. w przedziale typu (M,), dla pewnego M. Jednak już próba policzenia i uproszczenia pochodnej licznika jest dość nieprzyjemnym zadaniem. Zauważmy jednak, że podstawienie za x+1x1=:u nowej zmiennej, znacznie uprości rachunki. Mamy bowiem

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle \aligned f(x)-ex&=x\bigg(\big(1+\frac{2}{x}\big)\exp\big(\frac{x+1}{x-1}\big)-e\bigg)\\ &=\frac{u+1}{u-1}\bigg[\big(1+2\frac{u-1}{u+1}\big)\exp u-e\bigg]\\ &=\frac{(3u-1)\exp u-(u+1)e}{u-1} \endaligned}
Stwierdzenie, czy istnieje granica ilorazu
(3u1)expu(u+1)eu1 przy u1
(ponieważ u(x)=x+1x11, gdy x) jest prostym zadaniem. Iloraz funkcji
F(u)=(3u1)expu(u+1)e oraz G(u)=u1
stanowi symbol nieoznaczony typu 00 w punkcie u=1; obie funkcje są różniczkowalne w otoczeniu tego punktu. Wyznaczamy iloraz pochodnych i potrzebną granicę
F(u)G(u)=3expu+(3u1)expue14e, gdy u1.
Z reguły de l'Hospitala wynika więc, że istnieje granica ilorazu limu1F(u)G(u) i jest równa 4e. Stąd ostatecznie wnioskujemy, że prosta y=ex+4e jest asymptotą ukośną funkcji f przy x. Podobne obliczenia pozwalają stwierdzić, że ta sama prosta jest także asymptotą funkcji f przy x.