Analiza matematyczna 1/Wykład 15: Krzywe i bryły obrotowe
{stre}{Streszczenie} {wsk}{Wskazówka} {rozw}{Rozwiązanie} {textt}{} {thm}{Twierdzenie}[section] {stw}[thm]{Stwierdzenie} {lem}[thm]{Lemat} {uwa}[thm]{Uwaga} {exa}[thm]{Example} {dfn}[thm]{Definicja} {wn}[thm]{Wniosek} {prz}[thm]{Przykład} {zadan}[thm]{Zadanie}
{} {}
Krzywe i bryły obrotowe
W tym wykładzie wprowadzamy pojęcie krzywej i krzywej zwyczajnej. Definiujemy długość krzywej i krzywą prostowalną. Dowodzimy, że krzywa zwyczajna klasy jest prostowalna. Wyprowadzamy wzór na długość krzywej i liczymy długości cykloidy i asteroidy. W drugiej części wykładu podajemy wzory na pola powierzchni i objętości brył obrotowych.
Długość krzywej
{{definicja|||
Niech Krzywą nazywamy zbiór punktów
gdzie są dwiema funkcjami ciągłymi. Piszemy:
Powyższe równanie nazywamy też
równaniem parametrycznym krzywej.
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R01 (stary numer AM2.9.1a)}
}}
{{przyklad|||
Zapiszmy parametryczne równanie okręgu o promieniu w Jeśli jako parametr przyjmiemy kąt jaki tworzy promień poprowadzony do punktu na okręgu, to łatwo widzimy (patrz rysunek), że i Zatem następująca krzywa:
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R02 (nowy)}
opisuje okrąg.
}}
{{definicja|||
Mówimy, że punkt jest punktem wielokrotnym krzywej jeśli
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R03 (stary numer AM2.9.1b)}
Krzywą nazywamy zwyczajną,
jeśli nie zawiera punktów wielokrotnych, to znaczy
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R04 (stary numer AM2.9.1c)} }}
{{definicja|||
Niech
będzie podziałem przedziału Łamaną łączącą punkty:
nazywamy
łamaną wpisaną w krzywą .
Przez oznaczamy długość
łamanej (to znaczy sumę długości odcinków
wchodzących w skład łamanej).
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R05 (stary numer AM2.9.2)}
}}
{{definicja|||
Długością krzywej nazywamy liczbę:
gdzie supremum jest brane po wszystkich łamanych wpisanych w
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R06 (stary numer AM2.9.3)}
}}
Definicja
Jeśli to mówimy, że krzywa jest prostowalna.
Twierdzenie
Niech będą klasy
oraz niech będzie krzywą
zwyczajną.
Wówczas krzywa jest prostowalna.
{blue}
{{dowod|||
{blue}(Dowód nadobowiązkowy.)
Niech będzie dowolną łamaną wpisaną w
krzywą
to znaczy istnieje podział
taki, że jest łamaną o wierzchołkach dla gdzie
Długość łamanej wyraża się wzorem:
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R07 (stary numer AM2.9.4)}
Ponieważ więc z twierdzenia o wartości średniej (patrz Twierdzenie Uzupelnic t.am1.09.0320|) mamy
Zatem
Ponieważ
i przedział jest zwarty,
więc funkcje są ograniczone.
Definiujemy
Zatem
Ponieważ powyższa nierówność zachodzi dla dowolnej łamanej wpisanej w krzywą więc przechodząc do supremum po wszystkich takich łamanych dostajemy
a zatem krzywa jest prostowalna. }}
{black}
W powyższym twierdzeniu (jak i twierdzeniach następnych) zakładamy, że krzywa jest klasy W zastosowaniach okaże się jednak, że często będziemy mieli do czynienia z krzywymi, które są tylko ciągłe, zwyczajne oraz "kawałkami" klasy to znaczy krzywą można otrzymać jako "sklejenie" kilku krzywych klasy (przy sklejaniu początek następnej krzywej jest końcem poprzedniej). Wszystkie wypowiadane tu twierdzenia dla krzywych klasy stosują się także do krzywych kawałkami klasy
{{definicja|||
Niech będzie krzywą. Zdefiniujmy:
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R08 (stary numer AM2.9.5)} oraz
W szczególności }}
Twierdzenie
Niech będą klasy
oraz niech będzie krzywą
zwyczajną.
Wówczas
{blue}
Dowód
{blue}(Dowód nadobowiązkowy.)
Niech
Analogicznie do ostatniego oszacowania
w dowodzie twierdzenia Uzupelnic t.new.am1.w.15.070|, dostajemy:
gdzie
Dzielimy wszystkie strony powyższego oszacowania przez dostając:
Ponieważ funkcje i są ciągłe, więc dostajemy
Z powyższych oszacowań oraz z twierdzenia o trzech ciągach dostajemy:

{black}
Twierdzenie
(O długości krzywej)
Niech będą klasy
oraz niech będzie krzywą zwyczajną.
Wówczas długość krzywej wyraża się wzorem
W szczególności, jeśli krzywa zadana jest wykresem funkcji dla to
Dowód
W drugim przypadku krzywą zadaną przez funkcję możemy zapisać w postaci parametrycznej
i od razu otrzymujemy drugi ze wzorów.

{black}
{{przyklad|||
Wyprowadzić wzór na długość krzywej zadanej w postaci biegunowej:
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R09 (stary numer AM2.9.6)} }}
Przedstawmy tę krzywą w postaci parametrycznej:
Liczymy
Zatem
{{definicja|||
Cykloidą nazywamy krzywą kreśloną
przez ustalony punkt na okręgu toczącym się po
prostej
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R10 (stary numer AM2.9.7)}
}}
Przykład
Wyprowadzić wzór parametryczny cykloidy.
Przykład
Obliczyć długość łuku cykloidy:
Przykład
Obliczyć długość łuku asteroidy:
Całka krzywoliniowa
Niech będzie krzywą klasy :
Przypuśćmy, że określona jest funkcja ciągła to znaczy funkcja, która każdemu punktowi krzywej przyporządkowuje pewną wartość rzeczywistą Okazuje się, że dla takich funkcji możemy także zdefiniować całkę oznaczoną, to znaczy całkę z funkcji po krzywej
Całkę tę wprowadza sie analogicznie jak całkę Riemanna na odcinku. Pominiemy to jednak w tym miejscu podając jedynie wzór końcowy na obliczanie takiej całki:
Tę całkę stosuje się w fizyce na przykład do obliczania masy i środka ciężkości krzywej (pręta, którego wszystkie wymiary poza długością są pomijalne).
Jeśli mamy daną krzywą (pręt) zadaną jak wyżej, o gęstości w każdym jej punkcie danej funkcją ciągłą to masa tego pręta wyraża się wzorem
Współrzędne środka ciężkości pręta możemy policzyć ze wzorów
Przykład
Obliczyć masę pręta półkolistego o gęstości
Przykład
Obliczyć masę i współrzędne środka ciężkości odcinka łączącego punkt z punktem o gęstości wprost proporcjonalnej do odległości punktu od środka układu i równej w punkcie
Pole powierzchni i objętość bryły obrotowej
W dalszej części wykładu będziemy zakładać, że krzywe są klasy Podamy liczne wzory na obliczanie pól powierzchni i objętości brył obrotowych, w większości pozostawiając je bez dowodów (podając natomiast pewne ich uzasadnienia).
Z poprzedniego wykładu znamy już związek całki Riemanna z polem obszaru ograniczonego wykresami funkcji. Dla porządku przypomnijmy ten związek.
{{uwaga|||
Jeśli trapez krzywoliniowy jest ograniczony z góry i z dołu krzywymi:
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R15 (stary numer AM2.9.12)}
to pole tego trapezu wynosi:
Uzasadnienie: Wzór ten wynika bezpośrednio z geometrycznej interpretacji całki oznaczonej. }}
Twierdzenie
Pole obszaru pod wykresem krzywej zadanej w postaci parametrycznej
wynosi
Uzasadnienie: Wzór ten jest konsekwencją wzoru z Uwagi Uzupelnic u.new.am1.w.15.160| i twierdzenia o całkowaniu przez podstawienie.
{{twierdzenie|||
Jeśli obszar jest ograniczony odcinkami i (gdzie ) oraz krzywą daną w postaci biegunowej
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R16 (stary numer AM2.9.13)}
to pole tego obszaru wynosi:
Uzasadnienie:
Obszar dzielimy na trójkąty krzywoliniowe jak na rysunku
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R17 (stary numer AM2.9.19)}
Oznaczając przez pole trójkąta krzywoliniowego, mamy
(dla małych kątów zachodzi ). Sumując pola trójkątów (analogicznie jak sumy całkowe w całce Riemanna; patrz Definicja Uzupelnic d.new.am1.w.14.040|) i przechodząc do granicy dostajemy powyższy wzór. }}
{{twierdzenie|||
(1) Pole powierzchni powstałej z obrotu krzywej
wokół osi :
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R18 (stary numer AM2.9.14a)}
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R19 (stary numer AM2.9.14b)}
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R20 (stary numer AM2.9.14c)}
Wzór ten pozostawiamy bez uzasadnienia.
(2)
Pole powierzchni powstałej z obrotu krzywej
wokół osi :
}}
{{twierdzenie|||
(1) Objętość bryły powstałej z obrotu obszaru "pod krzywą"
wokół osi :
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R21 (stary numer AM2.9.15a)}
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R22 (stary numer AM2.9.15b)}
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R23 (stary numer AM2.9.15c)}
Uzasadnienie:
Weźmy podział odcinka :
oraz podzielmy bryłę na "plasterki",
to znaczy na bryły powstałe przez
obrót obszaru pod wykresem funkcji
dla
Objętość takiego "plasterka" jest w przybliżeniu równa
objętości walca o promieniu podstawy i wysokości
czyli
Sumując objętości "plasterków" otrzymujemy
sumę całkową jak w całce Riemanna
i przechodząc do granicy dostajemy powyższy wzór.
(2)
Objętość bryły powstałej z obrotu
obszaru "pod krzywą"
wokół osi :
Uzasadnienie: Wzór powyższy jest konsekwencją poprzedniego wzoru oraz twierdzenia o całkowaniu przez podstawienie. }}
{{twierdzenie|||
(1) Objętość bryły powstałej z obrotu obszaru "pod krzywą"
wokół osi :
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R24 (stary numer AM2.9.16a)}
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R25 (stary numer AM2.9.16b)}
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R26 (stary numer AM2.9.16c)}
Uzasadnienie:
Weźmy podział odcinka :
oraz podzielmy bryłę na "cylindry"
powstałe przez
obrót obszaru pod wykresem funkcji
dla wokół osi
Objętość takiego "cylindra" jest w przybliżeniu równa
Sumując objętości "cylindrów" otrzymujemy
sumę całkową jak w całce Riemanna
i przechodząc do granicy dostajemy wzór
na
(2)
Objętość bryły powstałej z obrotu
obszaru "pod krzywą"
wokół osi :
}}
{{przyklad|||
Obliczyć objętość torusa powstałego przez obrót koła
wokół osi
{{red}Rysunek AM1.M15.W.R27 (stary numer AM2.9.17)}
}}