Analiza matematyczna 1/Wykład 12: Wypukłość. Badanie funkcji jednej zmiennej

12. Wypukłość. Badanie funkcji jednej zmiennej

Definiujemy funkcje wypukłe i dowodzimy ich elementarnych własności. Podajemy związek wypukłości funkcji z monotonicznością jej pochodnej. Przedstawiamy nierówność Jensena, Minkowskiego, Holdera oraz klasyczną nierówność miedzy średnią arytmetyczną, geometryczną i harmoniczną. Schemat badania przebiegu zmienności funkcji jednej zmiennej stanowi podsumowanie poprzednich czterech modułów.

12.1. Funkcje wypukłe

Pojęcie wypukłości jest nam znane z geometrii. Mówimy, że podzbiór

$A$

przestrzeni wektorowej

$X$

jest wypukły, jeśli dowolny odcinek o końcach należących do zbioru

$A$

jest zawarty w tym zbiorze. Innymi słowy:

$\mathrm{\forall }x,y\in A\mathrm{\forall }t\in [0,1]:(1-t)x+ty\in A.$

Rysunek am1w12.0010

Zbiór

$\{(1-t)x+ty,0\le t\le 1\}$

jest odcinkiem o końcach

$x$

,

$y$

. Punkty

$x$

,

$y$

uzyskamy, gdy w kombinacji liniowej

$(1-y)x+ty$

parametr

$t$

przyjmie odpowiednio wartość

$0$

lub

$1$

.

Gdy $t=\frac{1}{2}$, otrzymujemy punkt $\frac{1}{2}(x+y)$, który jest środkiem odcinka łączącego punkty $x$ oraz $y$. Zauważmy też, że zbiory

$\{(1-t)x+ty,t\le 1\}$   oraz   $\{(1-t)x+ty,0\le t\}$

to - odpowiednio - półprosta o początku $x$ przechodząca przez punkt $y$ oraz półprosta o początku $y$ przechodząca przez punkt $x.$

Definicję funkcji wypukłej opieramy na intuicji geometrycznej.

Rysunek am1w12.0020]

Definicja 12.1.

Mówimy, że funkcja $f:(a,b)\mapsto \mathbb{ℝ}$ jest wypukła w przedziale $(a,b)$, jeśli jej nadwykres

$\{(x,y):a<x<b,y\ge f(x)\}$ jest zbiorem wypukłym, to znaczy Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \forall x, y\in (a,b) : x<y \ \forall t\in [0,1] \ f((1-t)x+ty)\leq (1-t)f(x)+tf(y).}

Jeśli powyższa nierówność jest ostra (wewnątrz odcinka $0<t<1$), tzn.

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \forall x, y\in (a,b) : x<y \ \forall t\in (0,1) \ f((1-t)x+ty) < (1-t)f(x)+tf(y),} to mówimy, że funkcja $f$ jest ściśle wypukła w przedziale $(a,b)$.

Z kolei, jeśli zachodzą nierówności przeciwne, tj.

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \forall x, y\in (a,b) : x<y \ \forall t\in [0,1] \ : \ f((1-t)x+ty)\geq (1-t)f(x)+tf(y)} oraz odpowiednio Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \forall x, y\in (a,b) : x<y \ \forall t\in (0,1) \ : \ f((1-t)x+ty)> (1-t)f(x)+tf(y),} to mówimy, że funkcja $f$ jest wklęsła w przedziale $(a,b)$ oraz - odpowiednio - ściśle wklęsła.

Zwróćmy uwagę, że jeśli funkcja nie jest wypukła w przedziale $(a,b)$, to nie oznacza to, że jest wklęsła w tym przedziale. Na przykład funkcja Dirichleta

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle D(x)=\left\{\aligned &0, &\text{ dla } &x\in [0,1]\cap\mathbb{Q}\\ &1, &\text{ dla } &x\in [0,1]\cap (\mathbb{R}\setminus \mathbb{Q})\endaligned \right .}

nie jest wypukła w żadnym przedziale

$(a,b)\subset [0,1]$

, ale nie jest też wklęsła.

Zauważmy, że jeśli $x=(1-t)a+tb$, to nierówność

$f((1-t)a+tb)\le (1-t)f(a)+tf(b),$

za pomocą której określiliśmy wypukłość funkcji w przedziale $(a,b)$, jest równoważna nierówności

$f(x)\le \frac{b-x}{b-a}f(a)+\frac{x-a}{b-a}f(b)$

lub

$0\le (b-x)f(a)+(a-b)f(x)+(x-a)f(b),$

którą możemy również zapisać w postaci łatwej do zapamiętania za pomocą wyznacznika

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\beginmatrix”): {\displaystyle \displaystyle w_f(x):=\det \left[\beginmatrix 1 & a & f(a)\\ 1 & x & f(x)\\ 1 & b & f(b) \endmatrix \right] \geq 0.}

Uwaga 12.2.

Funkcja $f$ jest wypukła (odpowiednio: ściśle wypukła, wklęsła, ściśle wklęsła) w przedziale $(a,b)$ wtedy i tylko wtedy, gdy dla dowolnej liczby $x\in (a,b)$

wyznacznik $w_f(x)\ge 0$ (odpowiednio: $w_f(x)>0$, $w_f(x)\le 0$, $w_f(x)<0$).

12.2. Elementarne własności funkcji wypukłych

Sformułujmy parę uwag, które wynikają bezpośrednio z definicji wypukłości funkcji.

Uwaga 12.3.

a) Jeśli $f$ jest wypukła w przedziale $(a,b)$, to jest również wypukła w dowolnym mniejszym przedziale $(a_1,b_1)$ zawartym w $(a,b)$.

b) Funkcja $x\mapsto f(x)$ jest wypukła (odpowiednio: ściśle wypukła) w przedziale $(a,b)$ wtedy i tylko wtedy, gdy funkcja $x\mapsto -f(x)$ jest wklęsła (odpowiednio: ściśle wklęsła) w tym przedziale.

c) Jeśli $C>0$ jest stałą dodatnią, to funkcja $x\mapsto Cf(x)$ jest wypukła wtedy i tylko wtedy, gdy $f$ jest wypukła.

d) Jeśli $C$ jest dowolną stałą, to funkcja $x\mapsto C+f(x)$ jest wypukła wtedy i tylko wtedy, gdy $f$ jest wypukła.

e) Suma funkcji wypukłych jest funkcją wypukłą.

Kolejne elementarne własności funkcji wypukłych podaje

Twierdzenie 12.4.

a) Złożenie $g\circ f$ funkcji wypukłych $f$ i $g$ jest funkcją wypukłą, jeśli $g$ jest funkcją rosnącą.

b) Funkcja $g$ odwrotna do funkcji $f$ wypukłej rosnącej jest wklęsła rosnąca.

c) Funkcja ściśle wypukła w przedziale $(a,b)$ nie osiąga maksimum w żadnym punkcie tego przedziału.

d) Funkcja ściśle wklęsła w przedziale $(a,b)$ nie osiąga minimum w żadnym punkcie tego przedziału.

Dowód twierdzenia 12.4.

a) Funkcja $f$ jest wypukła w $(a,b)$, więc

$f((1-t)x+ty)\le (1-t)f(x)+tf(y)$ dla dowolnych $x,y\in (a,b)$, $t\in [0,1]$. Mamy następnie nierówność $g\left(f\right((1-t)x+ty\left)\right)\le g((1-t)f(x)+tf(y)),$ ponieważ funkcja $g$ jest rosnąca. Z

uwagi na wypukłość $g$ mamy

$g((1-t)f(x)+tf(y))\le (1-t)g(f(x))+tg(f(y)),$ czyli $(g\circ f)((1-t)x+ty)\le (1-t)(g\circ f)(x)+t(g\circ f)(y)$ dla dowolnych $x,y\in (a,b)$ i $0\le t\le 1$. Stąd złożenie $g\circ f$ jest funkcją wypukłą.

b) Niech $a<x_1<x_2<b$ i niech $y_1=f(x_1)$, $y_2=f(x_2)$. Wówczas $g(y_1)=x_1$ oraz $g(y_2)=x_2$. Funkcja odwrotna do rosnącej jest rosnąca, gdyż

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle \aligned x_1&<x_2 &&\Leftrightarrow \ \ f(x_1)<f(x_2)\\ && \Updownarrow & \\ g(y_1)&<g(y_2) &&\Leftrightarrow \ \ y_1<y_2.\endaligned} Z wypukłości funkcji $f$ mamy $f((1-t)x_1+t{x}_2)\le (1-t)f(x_1)+tf(x_2)\text{ dla }t\in [0,1],$ co jest równoważne nierównościom Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle \aligned &g\bigg(f\big((1-t)x_1 +t x_2\big)\bigg) &\leq &g\big((1-t)y_1+ty_2\big)& \\ &(1-t)x_1 +t x_2 &\leq &g\big((1-t)y_1+ty_2\big)& \\ &(1-t)g(y_1) +t g(y_2) &\leq &g\big((1-t)y_1+ty_2\big)& \text{ dla } t\in [0,1], \endaligned }

czyli $g$ jest wklęsła.

c) Przypuśćmy wbrew tezie, że funkcja $f$ osiąga maksimum w pewnym punkcie $x_0\in (a,b)$. Funkcja $f$ nie jest stała, istnieje więc liczba $h>0$ taka, że $f(x_0-h)<f(x_0)$ oraz $f(x_0+h)<f(x_0)$. Wobec tego

$\frac{1}{2}f(x_0-h)+\frac{1}{2}f(x_0+h)<f(x_0)=f(\frac{1}{2}(x_0-h)+\frac{1}{2}(x_0+h))$

co oznacza, że funkcja $f$ nie jest wypukła w przedziale $(x_0-h,x_0+h)$. Sprzeczność.

d) Dowód przebiega podobnie do dowodu własności c).

Rysunek am1w12.0030a

Rysunek am1w12.0030b

Definicja 12.5.

Jeśli dla pewnej liczby $h>0$ funkcja $f$, określona w przedziale $(a-h,a+h)$, jest

• ściśle wypukła w przedziale $(a-h,a)$ i ściśle wklęsła w przedziale $(a,a+h)$

albo na odwrót:

• ściśle wklęsła w przedziale $(a-h,a)$ i ściśle wypukła w przedziale $(a,a+h)$,

to mówimy, że punkt $a$ jest punktem przegięcia (wykresu) funkcji $f$.

Przykład 12.6.

a) Funkcja stała $f(x)=C$ jest wypukła w przedziale $(-\mathrm{\infty },\mathrm{\infty })$; nie jest ściśle wypukła.

b) Funkcja $f(x)=|x|$ jest wypukła w każdym przedziale $(-\mathrm{\infty },\mathrm{\infty })$; nie jest ściśle wypukła.

c) Funkcja $f(x)=x^{2n}$ jest ściśle wypukła w całym zbiorze liczb rzeczywistych, gdy wykładnik $2n$ jest dowolną parzystą liczbą dodatnią. Gdy $2n$ jest parzystą liczbą ujemną, to $f$ jest ściśle wypukła w obu przedziałach $(-\mathrm{\infty },0)$ oraz $(0,\mathrm{\infty })$.

d) Gdy wykładnik $2n+1$ jest nieparzystą liczbą dodatnią lub ujemną, funkcja $f(x)=x^{2n+1}$ jest ściśle wypukła w przedziale $(0,\mathrm{\infty })$ i jest ściśle wklęsła w przedziale $(-\mathrm{\infty },0)$. Punkt $0$ jest więc punktem przegięcia funkcji $f(x)=x^{2n+1}$, gdy wykładnik jest dowolną liczbą nieparzystą dodatnią. Gdy wykładnik $2n+1$ jest liczbą ujemną, liczba $0$ nie należy do dziedziny funkcji $f$, nie jest więc punktem przegięcia funkcji $f$.

e) Funkcja $f(x)=\sin x$ jest ściśle wypukła w każdym z przedziałów $(-\pi +2k\pi ,0+2k\pi )$ i jest ściśle wklęsła w każdym z przedziałów $(0+2k\pi ,\pi +2k\pi )$, $k\in \mathbb{\mathbb{Z}}$. Stąd każdy punkt $k\pi$, $k\in \mathbb{\mathbb{Z}}$, jest punktem przegięcia tej funkcji.

12.3. Wypukłość funkcji a monotoniczność jej pochodnej

Badanie wypukłości funkcji różniczkowalnej można sprowadzić do badania monotoniczności jej pochodnej.

Twierdzenie 12.7

Niech $f$ będzie funkcją różniczkowalną w przedziale $(a,b)$. Funkcja $f$ jest wypukła w przedziale $(a,b)$ wtedy i tylko wtedy, gdy jej pochodna $f^{\prime }$ jest rosnąca.

Dowód twierdzenia 12.7.

Jeśli funkcja $f$ jest wypukła w przedziale $(\alpha ,\beta )$, to dla dowolnych liczb $a,b\in (\alpha ,\beta )$, $a<b$, oraz dla dowolnego punktu $x\in (a,b)$ zachodzi nierówność:

$0\le (b-x)f(a)+(a-b)f(x)+(x-a)f(b),$

którą możemy zapisać w równoważnej postaci:

$\frac{f(x)-f(a)}{x-a}\le \frac{f(b)-f(x)}{b-x}.$

Gdy $x\to a$ lub $x\to b$, wobec różniczkowalności $f$, otrzymamy

$f^{\prime }(a)\le \frac{f(b)-f(a)}{b-a}$   oraz   $\frac{f(b)-f(a)}{b-a}\le f^{\prime }(b).$

Stąd $f^{\prime }(a)\le f^{\prime }(b)$, a więc pochodna $f^{\prime }$ jest rosnąca w przedziale $(\alpha ,\beta )$.

Załóżmy teraz z kolei, że pochodna $f^{\prime }$ jest funkcją rosnącą. Z twierdzenia Lagrange'a o wartości średniej istnieją punkty $\xi \in (a,x)$ oraz $\eta \in (x,b)$ takie, że

$\frac{f(x)-f(a)}{x-a}=f^{\prime }(\xi )$   oraz   $\frac{f(b)-f(x)}{b-x}=f^{\prime }(\eta ).$

Pamiętamy, że $a<\xi <x<\eta <b$. Skoro $f^{\prime }$ jest rosnąca w przedziale $(\alpha ,\beta )$, więc $f^{\prime }(\xi )\le f^{\prime }(\eta )$, czyli

$\frac{f(x)-f(a)}{x-a}\le \frac{f(b)-f(x)}{b-x},$ co wobec dowolności wyboru punktów $a<x<b$ z przedziału $(\alpha ,\beta )$ oznacza, że funkcja $f$ jest wypukła.

Pamiętamy, że monotoniczność funkcji różniczkowalnej jest ściśle związana ze znakiem jej pochodnej. Stąd monotoniczność pochodnej jest związana ze znakiem drugiej pochodnej funkcji.

Wniosek 12.8.

Niech $f$ będzie funkcją dwukrotnie różniczkowalną w przedziale $(a,b)$. Jeśli w dowolnym punkcie $x\in (a,b)$ druga pochodna $f^{″}(x)\ge 0$ (odpowiednio: $f^{″}(x)\le 0$), to funkcja $f$ jest wypukła (odpowiednio:

wklęsła) w tym przedziale.

am1w02.0090, która przedstawia wykresy funkcji wykładniczych o różnych podstawach a

Przykład 12.9.

a) Funkcja wykładnicza $x\mapsto a^x$ jest ściśle wypukła w przedziale $(-\mathrm{\infty },\mathrm{\infty })$, gdy $a\in (0,1)\cup (1,\mathrm{\infty })$, ponieważ jej druga pochodna $\frac{d^2}{d{x}^2}{a}^x=(\ln a{)}^2{a}^x$ jest dodatnia w każdym punkcie $x\in \mathbb{ℝ}$. W przypadku, gdy $a=1$, funkcja stała $f(x)=1^x=1$ jest także wypukła, ale nie jest ściśle wypukła.

b) Funkcja logarytmiczna

$x\mapsto -\ln |x|$

jest ściśle wypukła w przedziałach

$(-\mathrm{\infty },0)$

oraz

$(0,\mathrm{\infty })$

, gdyż jej druga pochodna

$\frac{d^2}{d{x}^2}(-\ln |x|)=\frac{1}{x^2}$

jest dodatnia dla

$x\ne 0$

.

c) Jeśli $f$ jest funkcją wypukłą, to również $\exp f:x\mapsto e^{f(x)}$ jest funkcją wypukłą, gdyż jest złożeniem funkcji wypukłej $f:x\mapsto f(x)$ i rosnącej funkcji wypukłej $\exp :u\mapsto \exp u$.

Z twierdzenia o monotoniczności pochodnej funkcji wypukłej wynika również warunek konieczny istnienia punktu przegięcia funkcji dwukrotnie różniczkowalnej w przedziale $(a,b)$.

Wniosek 12.10.

Niech $f$ będzie funkcją dwukrotnie różniczkowalną w przedziale $(a,b)$. Jeśli $x_0\in (a,b)$ jest punktem przegięcia funkcji $f$, to $f^{″}(x_0)=0$.

Zwróćmy uwagę, że zerowanie drugiej pochodnej nie jest warunkiem wystarczającym istnienia punktu przegięcia.

Przykład 12.11.

Każda z funkcji $f(x)=x^{2n}$, gdy $n\ge 2$, ma zerową drugą pochodną w punkcie $x=0$, jednak punkt ten nie jest dla żadnej z nich punktem przegięcia, gdyż każda z tych funkcji jest

ściśle wypukła w przedziale $(-\mathrm{\infty },+\mathrm{\infty })$.

Badając przebieg zmienności funkcji musimy również pamiętać, aby skontrolować, czy funkcja nie ma punktów przegięcia, w których nie istnieje druga pochodna.

Rysunek am1w12.0060

Przykład 12.12.

Funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle f(x)=\left\{ \aligned \sqrt{x}, \text{ dla } x\geq 0 \\ -\sqrt{-x}, \text{ dla } x< 0 \endaligned \right . } jest ściśle wypukła w przedziale $(-\mathrm{\infty },0)$ i ściśle wklęsła w przedziale $(0,\mathrm{\infty })$. Jest określona w punkcie $x=0$, ma więc punkt przegięcia $x=0$, który nie jest miejscem zerowym drugiej pochodnej $f^{″}(x)=-\frac{1}{4}\mathrm{s}\mathrm{g}\mathrm{n}x|x{|}^{-\frac{3}{2}},$

która jest różna od zera w dowolnym punkcie swojej dziedziny, tj. gdy $x\ne 0$.

12.4. Nierówność Jensena

Szereg ważnych nierówności, m.in. klasyczna nierówność między średnią arymetyczną, geometryczną a harmoniczną liczb nieujemnych $a$, $b$:

$\frac{2}{\frac{1}{a}+\frac{1}{b}}\le \sqrt{ab}\le \frac{1}{2}(a+b)$

jest konsekwencją wypukłości pewnych funkcji. Można je wyprowadzić z nierówności Jensena.

Twierdzenie 12.13.[nierówność Jensena]

Jeśli funkcja $f$ jest wypukła w przedziale $(a,b)$, to zachodzi nierówność:

$f(t_1{x}_1+t_2{x}_2+\dots +t_n{x}_n)\le t_{1}f(x_1)+t_{2}f(x_2)+\dots +t_{n}f(x_n),$

dla dowolnych liczb nieujemnych $t_1,t_2,\dots ,t_n$ takich, że

$t_1+t_2+\dots +t_n=1$

oraz dla dowolnych $x_1,x_2,\dots ,x_n$ z przedziału $(a,b)$.

Dowód twierdzenia 12.13.

Gdy $n=2$ nierówność z tezy twierdzenia

$f(t_1{x}_1+t_2{x}_2)\le t_{1}f(x_1)+t_{2}f(x_2),$

gdy $t_1+t_2=1,t_1,t_2\ge 0$, wynika z definicji wypukłości. Następnie dowodzimy dla $k\ge 2$ implikacji

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle \aligned \forall t_1, t_2, \dots, t_k\geq 0, \ t_1+t_2+\dots +t_k=1 \ \forall x_1, x_2, \dots, x_k \in (a,b): \\ \ f(t_1 x_1 +t_2 x_2 +\dots +t_k x_k)\leq t_1 f(x_1) +t_2 f(x_2)+\dots +t_k f(x_k)\endaligned } $\Downarrow$ Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle \aligned \forall s_1, s_2, \dots, s_{k+1}\geq 0, \ s_1+s_2+\dots +s_{k+1}=1 \ \forall y_1, y_2, \dots, y_{k+1} \in (a,b):\\ \ f(s_1 y_1 +s_2 y_2 +\dots +s_{k+1} y_{k+1})\leq s_1 f(y_1) +s_2 f(y_2)+\dots +s_{k+1} f(y_{k+1})\endaligned }

(szczegóły zawarte są w ćwiczeniach do tego modułu). Stąd na mocy zasady indukcji matematycznej wynika prawdziwość twierdzenia.

Warunek $t_1+t_2+\dots +t_n=1$ spełniają liczby postaci $t_i=\frac{p_i}{p_1+p_2+\dots +p_n}$, gdzie $p_1,p_2,\dots ,p_n$ są dowolnymi liczbami rzeczywistymi dodatnimi. Oznaczmy przez $\sum p_i=p_1+p_2+\dots +p_n$ sumę liczb $p_i$ i analogicznie przez $\sum p_i{x}_i=p_1{x}_1+p_2{x}_2+\dots +p_n{x}_n$ sumę iloczynów $p_i{x}_i$. Nierówność Jensena możemy również sformułować następująco:

Wniosek 12.14.

Jeśli $f$ jest wypukła w przedziale $(a,b)$, to zachodzi nierówność

$f\left(\frac{\sum x_i{p}_i}{\sum p_i}\right)\le \frac{\sum p_{i}f(x_i)}{\sum p_i},$

czyli

$f\left(\frac{x_1{p}_1+x_2{p}_2+\dots +x_n{p}_n}{p_1+p_2+\dots +p_n}\right)\le \frac{p_{1}f(x_1)+p_{2}f(x_2)+\dots +p_{n}f(x_n)}{p_1+p_2+\dots +p_n}$

dla dowolnych liczb $x_1,x_2,\dots ,x_n$ z przedziału $(a,b)$ i dla dowolnych liczb dodatnich $p_1,p_2,\dots ,p_n$.

Przykład 12.15.

Funkcja $x\mapsto \exp x$ jest wypukła, więc podstawiając w nierówności Jensena $t_i=\ln x_i$, gdzie $x_i$ są dowolnymi dodatnimi liczbami rzeczywistymi, oraz $p_i=1$, otrzymujemy

$\exp (\frac{1}{n}(\ln x_1+\ln x_2+\dots +\ln x_n))\le \frac{1}{n}(\exp \ln x_1+\exp \ln x_2+\dots +\exp \ln x_n)$ $(\exp (\ln x_1)\exp (\ln x_2)\dots \exp (\ln x_n){)}^{\frac{1}{n}}\le \frac{1}{n}(\exp \ln x_1+\exp \ln x_2+\dots +\exp \ln x_n)$ $(x_1{x}_2\dots x_n{)}^{\frac{1}{n}}\le \frac{1}{n}(x_1+x_2+\dots +x_n),$ nierówność pomiędzy średnią geometryczną $(x_1{x}_2\dots x_n{)}^{\frac{1}{n}}$ a średnią arytmetyczną $\frac{1}{n}(x_1+x_2+\dots +x_n)$ liczb dodatnich $x_1,x_2,\dots ,x_n$.

Podstawiając z kolei w otrzymanej nierówności $x_i=\frac{1}{y_i}$ otrzymamy

$(\frac{1}{y_1}\frac{1}{y_2}\dots \frac{1}{y_n}{)}^{\frac{1}{n}}\le \frac{1}{n}(\frac{1}{y_1}+\frac{1}{y_2}+\dots +\frac{1}{y_n})$

czyli

$(y_1{y}_2\dots y_n{)}^{\frac{1}{n}}\ge \frac{n}{y_1^{-1}+y_2^{-1}+\dots +y_n^{-1}}$

nierówność między średnią geometryczną $(y_1{y}_2\dots y_n{)}^{\frac{1}{n}}$ a średnią harmoniczną $\frac{n}{y_1^{-1}+y_2^{-1}+\dots +y_n^{-1}}$ liczb dodatnich $y_1,y_2,\dots ,y_n$.

Wykazaliśmy w ten sposób nierówność pomiędzy średnią harmoniczną, geometryczną i arytmetyczną.

Wniosek 12.16.

Dla dowolnych liczb rzeczywistych dodatnich $x_1,x_2,\dots ,x_n$ zachodzi nierówność

$H(x_1,x_2,\dots ,x_n)\le G(x_1,x_2,\dots ,x_n)\le A(x_1,x_2,\dots ,x_n)$

gdzie

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle \aligned H(x_1, x_2, \dots, x_n)&:=\frac{n}{x_1^{-1}+x_2^{-1}+\dots+x_n^{-1}} \\ G(x_1, x_2, \dots, x_n)&:=(x_1 x_2 \dots x_n)^\frac{1}{n}\\ A(x_1, x_2, \dots, x_n)&:=\frac{1}{n}(x_1+x_2+\dots+x_n), \endaligned }

są odpowiednio średnimi: harmoniczną, geometryczną i arytmetyczną liczb dodatnich $x_1,x_2,\dots ,x_n$.

Rysunek am1w12.0080

[height=50mm]{rys_am1w12_0080.eps}

Uwaga 12.17.

W przypadku dwóch liczb dodatnich $0<a<b$ otrzymana nierówność ma klarowną interpretację geometryczną. Mając dane dwie proste prostopadłe $k$, $l$ przecinające się w punkcie $O$, odkładamy na jednej z nich, np. na prostej $l$ odcinki długości $a$ oraz $b$ tak, aby $OA=a$, $OB=b$ i $A\in \overline{OB}$. Niech $S$ będzie środkiem odcinka $\overline{AB}$. Kreślimy okrąg o środku $S$ i promieniu $r=SA$. Niech $P$ będzie punktem styczności stycznej poprowadzonej do okręgu z punktu $O$. Łatwo spostrzec, że $OS=\frac{1}{2}(a+b)$ jest średnią arytmetyczną odcinków $OA=a$ i $OB=b$. Nietrudno też dowieść (stosując twierdzenie Pitagorasa do boków trójkąta prostokątnego $\mathrm{△}OSP$), że odcinek stycznej $OP=\sqrt{ab}$ jest średnią geometryczną danych odcinków. Warto też dostrzec podobieństwo trójkątów prostokątnych $\mathrm{△}OSP$ i $\mathrm{△}OPQ$, gdzie $Q$ jest rzutem prostopadłym punktu $P$ na prostą $k$. Odcinek $PQ=\frac{2}{a^{-1}+b^{-1}}$ jest średnią harmoniczną danych odcinków $a$, $b$. Z interpretacji tej jasno wynika, że w przypadku, gdy $0<a<b$ w nierówności między średnimi mamy zawsze nierówność ostrą:

$\frac{2}{\frac{1}{a}+\frac{1}{b}}<\sqrt{ab}<\frac{1}{2}(a+b).$

Gdy punkt $A$ zmierza do $B$ (czyli, gdy $a$ zmierza do $b$), promień $r\to 0$ i punkt $P$ zmierza do $S$. W granicznym przypadku, gdy $a=b$, mamy $r=0$ oraz $P=S=A=B$ i rezultacie trzy średnie: harmoniczna, geometryczna i arytmetyczna są równe.

Jeśli ustalimy $b$, natomiast punkt $A$ zmierza do $O$, to $r\to \frac{b}{2}$, punkt $P$ zmierza do $O$ i w ten sposób średnia geometryczna i średnia harmoniczna liczb $a$, $b$ zmierzają do zera, a średnia arytmetyczna do $\frac{b}{2}$.

Jeśli ustalimy punkt $A$, a punkt $B$ będzie oddalał się w prawo po prostej $k$ do nieskończoności, to $r\to \mathrm{\infty }$, punkt $P$ będzie również oddalał się nieograniczenie od punktu $O$ i w rezultacie trzy średnie będą zmierzały do nieskończoności.

Jako wniosek z nierówności Jensena w ramach ćwiczeń dowodzimy nierówności Holdera i nierówności Minkowskiego.

Twierdzenie 12.18. [nierówność Holdera]

Jeśli $p$, $q$ są liczbami dodatnimi spełniającymi równość $\frac{1}{p}+\frac{1}{q}=1$, to dla dowolnych liczb rzeczywistych $x_1,...,x_n,y_1,...,y_n$ zachodzi nierówność

$\sum _{k=1}^n|x_k{y}_k|\le {(\sum _{k=1}^n|x_k{|}^p)}^{\frac{1}{p}}{(\sum _{k=1}^n|y_k{|}^q)}^{\frac{1}{q}},$ gdzie $n$ jest liczbą naturalną.

Twierdzenie 12.19. [nierówność Minkowskiego]

Jeśli $p\ge 1$ jest dowolną liczbą rzeczywistą, to dowolnych liczb rzeczywistych $x_1,...,x_n,y_1,...,y_n$ zachodzi nierówność

${(\sum _{k=1}^n|x_k+y_k{|}^p)}^{\frac{1}{p}}\le {(\sum _{k=1}^n|x_k{|}^p)}^{\frac{1}{p}}+{(\sum _{k=1}^n|y_k{|}^p)}^{\frac{1}{p}},$ gdzie $n$ jest liczbą naturalną.

12.5. Badanie przebiegu zmienności funkcji

Uwaga 12.20.

Klasyczny schemat badania przebiegu zmienności funkcji jednej zmiennej obejmuje:

1) Wyznaczenie dziedziny funkcji.

2) Sprawdzenie, czy funkcja jest okresowa, parzysta, nieparzysta.

3) Wyznaczenie granic funkcji na końcach przedziałów, z których w sumie składa się dziedzina funkcji, z wyszczególnieniem końców przedziałów, w których funkcja jest ciągła.

4) Wyznaczenie asymptot pionowych, poziomych, ukośnych.

5) Wyznaczenie punktów charakterystycznych wykresu funkcji, np. miejsc zerowych, wartości w zerze; wyznaczenie zbioru, w którym funkcja przyjmuje wartości dodatnie, ujemne.

6) Badanie pierwszej pochodnej:

6a) określenie dziedziny pochodnej;

6b) wyznaczenie miejsc zerowych pochodnej oraz zbioru, w którym pochodna jest dodatnia, ujemna.

7) Wyznaczenie przedziałów monotoniczności funkcji.

8) Wyznaczenie punktów krytycznych funkcji oraz ekstremów.

9) Badanie drugiej pochodnej funkcji:

9a) określenie dziedziny drugiej pochodnej;

9b) wyznaczenie miejsc zerowych drugiej pochodnej oraz zbioru, w którym druga pochodna jest dodatnia, ujemna.

10) Wyznaczenie przedziałów wypukłości i wklęsłości funkcji oraz punktów przegięcia funkcji.

11) Zebranie uzyskanych danych o funkcji w tabeli.

12) Sporządzenie wykresu w oparciu o uzyskane dane.

Powstaje oczywiste pytanie, na ile ten klasyczny schemat jest aktualny i potrzebny dziś, gdy dysponujemy komputerami z zainstalowanymi programami do obliczeń symbolicznych (np. MATHEMATICA, MAPLE) i zamiast wykonywać żmudne rachunki wymienione w punktach od 1. do 11. możemy od ręki obejrzeć wykres interesującej nas funkcji, czyli zacząć i skończyć badanie funkcji na punkcie 12.

Wszystkich, którzy podzielają pogląd, że klasyczny schemat badania funkcji jest przeżytkiem, prosimy o skonstruowanie wykresu funkcji

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \displaystyle f(x)=\left\{\aligned (x+3)\exp\frac{x+1}{x-1}, \text{ dla } x\neq 1\\ 0, \text{ dla } x=1\endaligned \right .}

np. za pomocą programu MATHEMATICA przez wypisanie w tym programie poleceń

f = (x+3)Exp[(x+1)/(x-1)] 

oraz

Plot[f, x, -5.0, 5.0]

Rysunek am1w12.0100

a następnie prosimy o odczytanie z otrzymanego rysunku jakichkolwiek punktów charakterystycznych funkcji $f$.

Wobec oczywistej porażki (z wykresu, który przedstawia fragment niemal pionowej linii w pobliżu punktu $x=1$ można jedynie odczytać, że w zaproponowanym przedziale $[-5,5]$ funkcja przyjmuje duże wartości) powstaje potrzeba co najmniej powierzchownej analizy, która pozwoliłaby oszacować przedział, w którym funkcja może osiągać ekstrema. Próba poszukiwania po omacku metodą wybierania przedziału argumentów na chybił-trafił być może po wielu próbach przyniosłaby zadawalający wynik w postaci przybliżonej, jednak prosta analiza znaku pochodnej danej funkcji znacznie szybciej prowadzi do znalezienia wszystkich ekstremów i innych punktów charakterystycznych danej funkcji i to w postaci dokładnej. Prześledźmy więc

Przykład 12.21.

{{{3}}}