Analiza matematyczna 1/Wykład 11: Reguła de l'Hospitala. Równość asymptotyczna

Z Studia Informatyczne
Wersja z dnia 19:34, 13 sie 2006 autorstwa Gracja (dyskusja | edycje)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania

11. Twierdzenie de l'Hospitala. Równość asymptotyczna

Dowodzimy reguły de l'Hospitala pozwalającej efektywnie wyznaczać granice funkcji w przypadku symboli nieoznaczonych typu 00 lub . Definiujemy także symbole Landaua o małe i O duże. Porównujemy asymptotyczne zachowanie wybranych funkcji (m.in. logarytmu, funkcji wykładniczej, wielomianów) w zerze i w nieskończoności.

11.1. Reguła de l'Hospitala

Efektywne wyznaczanie granic funkcji w przypadku symboli nieoznaczonych typu 00, często zdecydowanie upraszcza zastosowanie twierdzenia, które nazywamy regułą de l'Hospitala

Twierdzenie [Uzupelnij]

Niech f,g:(a,b) będą funkcjami różniczkowalnymi w przedziale (a,b), przy czym a<b. Załóżmy, że istnieje granica ilorazu pochodnych limxaf(x)g(x) i jest równa c. Jeśli istnieją granice funkcji

limxaf(x)=0 oraz limxag(x)=0,

to istnieje granica ilorazu funkcji w punkcie a i jest równa granicy ilorazu pochodnych w tym punkcie, tj.

limxaf(x)g(x)=c.

Dowód [Uzupelnij]

(szkic) Twierdzenie wykażemy w przypadku, gdy granica ilorazu pochodnych c jest skończona. Załóżmy również dodatkowo (aby uprościć dowód), że f(a)=g(a)=0. Niech h>0 będzie dowolną liczbą taką, że a+h<b. Z twierdzenia Cauchy'ego wynika, że dla pewnej liczby ξ(a,a+h) zachodzi równość:

f(a+h)f(a)g(a+h)g(a)=f(ξ)g(ξ)

czyli

f(a+h)g(a+h)=f(ξ)g(ξ), gdyż f(a)=g(a)=0.

Wartość ξ zależy od wyboru h. Jeśli punkt a+h zmierza do a, punkt pośredni ξ również będzie zmierzał do a. Wobec tego w granicy przy h0 dostajemy równość:

limxaf(x)g(x)=limh0f(a+h)g(a+h)=limξaf(ξ)g(ξ).

Stąd jeśli istnieje granica ilorazu pochodnych limξaf(ξ)g(ξ) w punkcie a, to istnieje

również granica ilorazu funkcji limxaf(x)g(x) w tym punkcie i są one równe.

{black}

Uwaga [Uzupelnij]

Zastosowanie wzoru z tezy reguły de l'Hospitala jest możliwe po sprawdzeniu, czy licznik i mianownik ułamka xf(x)g(x) spełniają wszystkie założenia podanego twierdzenia, tj.

-- czy obie funkcje są różniczkowalne w sąsiedztwie punktu a

-- czy istnieje granica ilorazu pochodnych f(x)g(x) w punkcie a

-- czy obie funkcje f oraz g zmierzają do zera w punkcie a.

Jeśli którekolwiek z tych założeń nie jest spełnione, nie wolno stosować reguły de l'Hospitala, gdyż nie ma żadnej gwarancji, czy granica ilorazu pochodnych ma jakikolwiek związek z istnieniem i wartością granicy ilorazu funkcji. Pamiętajmy także, że zapis (którego w ramach wykładu będziemy unikać, a który jest powszechny w większości zbiorów zadań i w podręcznikach)

limxaf(x)g(x)=limxaf(x)g(x)

należy rozumieć w ten sposób, że uprzednio sprawdzono, że spełnione są założenia reguły de l'Hospitala i -- wobec tego -- wnioskujemy o istnieniu granicy ilorazu funkcji i o równości tej

granicy z granicą ilorazu pochodnych.

W wersji podanej powyżej reguła de l'Hospitala stanowi narzędzie do badania istnienia granic ilorazu fg w przypadku nieoznaczoności typu 00. Prawdziwe jest również następujące twierdzenie

Twierdzenie [Uzupelnij]

Niech f,g:(a,b) będą funkcjami różniczkowalnymi w przedziale (a,b), przy czym a<b. Załóżmy, że istnieje granica ilorazu pochodnych limxaf(x)g(x) i jest równa c. Jeśli istnieją granice funkcji

limxaf(x)= oraz limxag(x)=,

to istnieje granica ilorazu funkcji w punkcie a i jest równa granicy ilorazu pochodnych w tym punkcie, tj.

limxaf(x)g(x)=c.

Dowód tego twierdzenia pomijamy. Zwróćmy jednak uwagę, że mając narzędzie do badania istnienia granicy ilorazu funkcji fg w przypadku nieoznaczoności typu 00 możemy je także użyć w przypadku nieoznaczoności typu . Wystarczy bowiem iloraz fg zastąpić odwrotnością ilorazu odwrotności funkcji f, g, tj.

fg=1g1f,

gdyż iloraz

1g1f jest symbolem typu 00, gdy fg jest symbolem nieoznaczonym typu .

Przykład [Uzupelnij]

Dla dowolnej liczby naturalnej n istnieje granica

limxxnexpx=0.

Dowód [Uzupelnij]

Niech n=1. Iloraz xexpx spełnia założenia reguły de l'Hospitala, gdyż obie funkcje są różniczkowalne w , iloraz xexpx stanowi symbol nieoznaczony przy x i istnieje granica

ilorazu pochodnych
limx(x)(expx)=limx1expx=0.
Stąd istnieje
limxxexpx=0.
Zauważmy, że dla dowolnej liczby naturalnej k1

prawdziwa jest implikacja

[limxxkexpx=0][limxxk+1expx=0].

Skoro istnieje limxxkexpx=0, to istnieje granica ilorazu pochodnych funkcji xxk+1 i xexpx, gdyż

(xk+1)(expx)=(k+1)xkexpx0, gdy x.

Z reguły de l'Hospitala wynika więc, że istnieje limxxk+1expx=0. Na mocy zasady indukcji matematycznej granica limxxnexpx=0 istnieje dla dowolnej liczby naturalnej n.

{black}

Wniosek [Uzupelnij]

Jeśli w jest dowolnym wielomianem, to limxw(x)expx=0. Innymi słowy: funkcja wykładnicza exp zmierza do nieskończoności szybciej niż jakikolwiek wielomian.

Dowód [Uzupelnij]

Każdy wielomian jest sumą skończonej liczby jednomianów w(x)=a0+a1x++anxn. Skoro iloraz dowolnego jednomianu i funkcji wykładniczej zmierza do zera, to na podstawie twierdzenia o granicy sumy wnioskujemy, że suma ilorazów

a01expx+a1xexpx++anxnexpx
także zmierza do zera, gdy x.

{black}

Wniosek [Uzupelnij]

Dla dowolnej liczby rzeczywistej a istnieje limxxaexpx=0

Dowód [Uzupelnij]

Dla dowolnej liczby a potrafimy znaleźć liczbę

naturalną n większą od |a|. Wówczas dla x>1 mamy
0xaexpxxnexpx.
Skoro

xnexpx0, gdy x, to na podstawie twierdzenia o trzech ciągach istnieje

limxxaexpx=0.

{black}

{{red}[Rysunek am1w11.0005]}

W poprzednim module rozważaliśmy funkcję

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle f(t)=\left\{ \aligned &\exp(-t^{-1}), &\text{ dla } t>0\\ &0, &\text{ dla } t\leq 0 \endaligned\right .}

i pozostawiliśmy bez dowodu stwierdzenie, że

Uwaga [Uzupelnij]

Funkcja f ma w punkcie t=0 pochodne

dowolnie wysokiego rzędu równe zeru.

Dowód [Uzupelnij]

Dla h<0 iloraz różnicowy f(0+h)f(0)h=00h=0. Z kolei dla h>0 mamy

f(0+h)f(0)h=exp(h1)0h=h1exp(h1)=xexpx, gdzie x=h1.
Zauważmy, że x, gdy

h0+. Ponieważ istnieje granica limxxexpx=0, więc istnieje również granica limh0+h1exp(h1)=0. Stąd istnieje f(0)=0. Dla x0 wyznaczamy pochodną korzystając z twierdzenia o pochodnej złożenia funkcji i dostajemy (po uwzględnieniu istnienia pochodnej w zerze)

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle f'(t)=\left\{ \aligned &t^{-2}\exp(-t^{-1}), &\text{ dla } t>0\\ &0, &\text{ dla } t\leq 0 \endaligned\right .}

Rozważmy następnie iloraz różnicowy f(0+h)f(0)h. Dla h<0 mamy f(0+h)f(0)h=00h=0, natomiast gdy h>0 zachodzi równość

f(0+h)f(0)h=h2exp(h1)0h=h3exp(h1)=x3expx, gdzie x=h1.
Podobnie jak poprzednio, ponieważ istnieje granica limxx3expx=0, więc istnieje również granica
limh0+h3exp(h1)=0.
Stąd istnieje f(0)=0.

Wobec tego, że dla t<0 mamy f(t)=0, a dla dodatnich t>0 -- na mocy twierdzeń o pochodnej iloczynu oraz złożenia funkcji -- zachodzi równość

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \aligned f''(t)&= \big(t^{-2}\exp(-t^{-1})\big)'\\ &=(t^{-2})'\exp(-t^{-1})+t^{-2}\big(\exp(-t^{-1})\big)'\\&= -2t^{-3}\exp(-t^{-1})+t^{-2}(t^{-2})\exp(-t^{-1})\\&=(-2t^{-3}+t^{-4})\exp(-t^{-1}).\endaligned}

Wobec tego druga pochodna f istnieje w każdym punkcie t i wyraża się wzorem

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle f''(t)=\left\{ \aligned &(t^{-4}-2t^{-3})\exp(-t^{-1}), &\text{ dla } t>0\\ &0, &\text{ dla } t\leq 0. \endaligned\right .}

Kontynuując rozumowanie spostrzegamy, że dla dowolnej liczby naturalnej k pochodna rzędu k funkcji f wyraża się wzorem

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle f^{(k)}(t)=\left\{ \aligned &v(t^{-1})\exp(-t^{-1}), &\text{ dla } t>0\\ &0, &\text{ dla } t\leq 0, \endaligned\right .}
gdzie xv(x) jest pewnym

wielomianem zmiennej x (podstawiamy x=t1). Wobec tego iloraz różnicowy w zerze pochodnej rzędu k funkcji f jest postaci

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \frac{f^{(k)}(0+h)-f^{(k)}(0)}{h}=\left\{\aligned &0, &\text{ dla } h<0, \\&\frac{w(t^{-1})}{\exp (t^{-1})}, &\text{ dla } h>0,\endaligned \right .}
gdzie w:xw(x) jest także pewnym

wielomianem. Po podstawieniu za t1=x, wobec istnienia granicy limxw(x)expx=0 wnioskujemy o istnieniu granicy limt0+w(t1)exp(t1)=0. W oczywisty sposób istnieje także granica ilorazu różnicowego przy h0, więc istnieje f(k+1)(0)=0. Na mocy zasady indukcji matematycznej istnieje

więc f(n)(0)=0 dla dowolnej liczby naturalnej n.

{black}

Porównajmy zachowanie w sąsiedztwie zera oraz nieskończoności funkcji logarytmicznej i funkcji xxa, gdy a>0. Wykażemy, że

Uwaga [Uzupelnij]

Dla dowolnej liczby rzeczywistej a>0 istnieją granice

limx0+xalnx=0  oraz limxlnxxa=0.

Dowód [Uzupelnij]

Obie funkcje xlnx oraz xxa są różniczkowalne w prawostronnym sąsiedztwie zera i istnieją granice limx0+lnx= oraz limx0+xa=. Ponadto iloraz pochodnych tych funkcji

(lnx)(xa)=x1axa1=a1xa

zmierza do zera, gdy x0+ dla dowolnej liczby a>0. Stąd na

mocy reguły de l'Hospitala istnieje
limx0+xalnx=0.

Z kolei przy x mamy lnx, xa

dla a>0. Iloraz pochodnych tych funkcji
(lnx)(xa)=x1axa1=1axa
zmierza do

zera przy x dla dowolnej liczby a>0. Stąd na mocy

reguły de l'Hospitala istnieje także
limxlnxxa=0.

{black}

Uwagę można podsumować krótko stwierdzeniem, że funkcja logarytmiczna zmierza do nieskończoności wolniej niż jakakolwiek potęga zmiennej x o dodatnim wykładniku. W sąsiedztwie zera z kolei funkcja logarytmiczna zmierza tak wolno do minus nieskończoności, że pomnożenie jej przez jakąkolwiek potęgę zmiennej x o dodatnim wykładniku stanowi wyrażenie zbieżne do zera.

Reguła de l'Hospitala pozwala łatwo wykazać istnienie szeregu ważnych granic.

Twierdzenie [Uzupelnij]

Istnieją granice

a) limx0sinxx=1

b) limx01cosxx2=12

c) limx0ln(1+x)x=1

d) limx(1+ax)x=expa, dla dowolnej liczby a.

Dowód [Uzupelnij]

a) Funkcje f(x)=sinx i g(x)=x są różniczkowalne, zmierzają do zera, gdy argument x zmierza do zera i istnieje granica ilorazu ich pochodnych (sinx)(x)=cosx11, gdy x0. Stąd na mocy reguły de l'Hospitala istnieje limx0sinxx=1.

b) Funkcje f(x)=1cosx i g(x)=x2 są różniczkowalne, zmierzają do zera, gdy argument x zmierza do zera i istnieje granica ilorazu ich pochodnych (1cosx)(x2)=sinx2x=12sinxx12 na mocy punktu a). Stąd istnieje także limx01cosxx2=12.

c) Podobnie jak w obu poprzednich punktach f(x)=ln(1+x) i g(x)=x są różniczkowalne, zmierzają do zera, gdy argument x zmierza do zera i istnieje granica ilorazu ich pochodnych (ln(1+x))(x)=1x+11, gdy x0. Stąd istnieje limx0ln(1+x)x=1.

d) Wyrażenie (1+ax)x stanowi przy x symbol nieoznaczony typu 1. Przekształćmy je

(1+ax)x=exp(xln(1+ax)).

Zauważmy, że wykładnik

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle x\ln\big(1+\frac{a}{x}\big)=a\cdot \frac{\ln\big(1+\frac{a}{x}\big)}{\frac{a}{x}}\to a\cdot 1, \text{ gdy } x\to \infty,}
gdyż na mocy poprzedniego punktu iloraz

ln(1+t)t zmierza do jedynki, gdy t=ax zmierza do zera. Stąd wobec ciągłości funkcji wykładniczej

istnieje granica
limxexp(xln(1+ax))=expa.

{black}

Zwróćmy uwagę, że z faktu istnienia granicy ciągu an=(1+1n)n, nie można wyciągnąć bezpośrednio wniosku o istnieniu granicy funkcji f(x)=(1+ax)x przy x, stąd dowód punktu d) uwagi jest konieczny, aby stwierdzić, że granica ta istnieje.

Równość asymptotyczna

Niech a¯. Zauważmy, że istnienie skończonej granicy ilorazu limxaf(x)g(x)=C oznacza, że w pewnym sąsiedztwie punktu a funkcje f oraz Cg są w przybliżeniu równe, gdyż zgodnie z definicją granicy funkcji w punkcie a dla dowolnej liczby ϵ>0 istnieje

δ>0

taka, że

|f(x)g(x)C|<ϵ, o ile x(aδ,a+δ),

co jest równoważne nierówności

Cϵ<f(x)g(x)<C+ϵ,

czy też

(Cϵ)g(x)<f(x)<(C+ϵ)g(x)

w pobliżu punktu

a

. Podobnie gdy

a=

istnienie

skończonej granicy limxf(x)g(x)=C oznacza, że dla dużych wartości argumentu x obie funkcje f oraz Cg są w przybliżeniu równe w tym sensie, że dla ϵ>0 potrafimy wskazać taką liczbę M, że na prawo od niej, tj. w przedziale (M,+) iloraz f(x)g(x) różni się od stałej C o nie więcej niż ϵ. Innymi słowy dla x>M mamy nierówność (Cϵ)g(x)<f(x)<(C+ϵ)g(x).

Niech f,g będą funkcjami określonymi w prawo- lub lewostronnym sąsiedztwie punktu a (tj. w przedziale postaci (a,a+h) lub (ah,a), dla pewnego h>0, gdy a jest liczbą skończoną, bądź też w przedziale postaci (M,), (,M), gdy a= lub a=).

Definicja [Uzupelnij]

Mówimy, że funkcja f jest rzędu o(g(x)) w punkcie a, jeśli istnieje granica (prawo- lub lewostronna) ilorazu f(x)g(x) w punkcie a i jest równa zeru.

Jeśli iloraz |f(x)g(x)| jest ograniczony w pewnym prawo- lub lewostronnym sąsiedztwie punktu a, to mówimy, że funkcja f jest rzędu O(g(x)) w punkcie a.

Symbole o(g(x)) oraz O(g(x)) nazywamy symbolami Landaua. Czytamy je o małe oraz O duże od g(x).

Zauważmy, że jeśli f(x)=o(g(x)) w punkcie a, to f(x)=O(g(x)) w tym punkcie, ale nie na odwrót.

Uwaga [Uzupelnij]

Z twierdzenia o granicy sumy i granicy ilorazu dwóch funkcji wynikają natychmiast wzory stanowiące arytmetykę symboli o małe i O duże.

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \aligned &o+o=o \ \ & \ &o\cdot o=o\\ &o+O=O \ \ & \ &o\cdot O=o\\ &O+O=O \ \ & \ &O\cdot O=O. \endaligned}

Często spotyka się symbole o małe i O duże w następujących przypadkach:

f(x)=g(x)+o(xn), xa

co oznacza, że iloraz f(x)g(x)xn zmierza do zera przy xa,

lub

f(x)=g(x)+O(xn), xa,

gdy iloraz |f(x)g(x)xn| jest ograniczony przy xa.

W szczególności zapis

f(x)=g(x)+o(1)

oznacza po

prostu, że

limxa(f(x)g(x))=0,

zaś

f(x)=g(x)+O(1)

piszemy, gdy różnica

|f(x)g(x)|

jest ograniczona przy

xa

.

Definicja [Uzupelnij]

Jeśli istnieją stałe a,b takie, że f(x)=ax+b+o(1), przy x (lub x), to prostą o równaniu y=ax+b nazywamy asymptotą ukośną funkcji f przy x zmierzających do (lub ). W szczególnym przypadku, gdy a=0 mówimy, że funkcja f ma asymptotę poziomą o równaniu y=b.

Przypomnijmy także, że jeśli w pewnym punkcie a istnieje granica nieskończona limxa+f(x) (lub limxaf(x)), to mówimy, że funkcja f ma w punkcie a asymptotę pionową prawostronną (odpowiednio: asymptotę pionową lewostronną) x=a. Jeśli prosta x=a jest zarówno prawo- i lewostronną asymptotą pionową funkcji f (czyli obie granice jednostronne limxa+f(x) oraz limxaf(x) istnieją i są nieskończone), to mówimy krótko, że funkcja f ma asymptotę pionową x=a.

Uwaga [Uzupelnij]

Jeśli funkcja f ma asymptotę ukośną y=ax+b w nieskończoności (odpowiednio: ma asymptotę ukośną

y=αx+β w minus nieskończoności), to
a=limxf(x)x oraz b=limx(f(x)ax)
i odpowiednio:
Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \alpha =\lim_{x\to -\infty} \frac{f(x)}{x} \text{ oraz }\beta=\lim_{x\to -\infty} (f(x)-\alpha x)}

Dowód [Uzupelnij]

Jeśli f(x)=ax+b+o(1), to f(x)xabx0, gdy x. Stąd f(x)xa.

Skoro f(x)ax=b+o(1), to f(x)axb, przy x. W przypadku asymptoty ukośnej w minus nieskończoności

rozumowanie jest identyczne.

{black}

{{red}[Rysunek am1w11.0010]}

{{przyklad|[Uzupelnij]|| a) Funkcja f(x)=expx ma asymptotę poziomą y=0 przy x, czyli expx=0+o(1), gdy x. Nie ma asymptoty przy x.

{{red}[Rysunek am1w11.0020]}

b) Funkcja f(x)=arctgx ma przy x asymptotę poziomą y=π2, a przy x asymptotę poziomą y=π2. Możemy to też zapisać w postaci arctgx=π2+o(1) przy x oraz arctgx=π2+o(1) przy x.

{{red}[Rysunek am1w11.0030]}

c) Funkcja f(x)=4x21 ma przy x asymptotę ukośną y=2x, a przy x asymptotę ukośną y=2x, czyli 4x21=2x+o(1) przy x oraz 4x21=2x+o(1) przy x.

{{red}[Rysunek am1w11.0040]}

d) Funkcja f(x)=sinxx ma przy x oraz przy x asymptotę poziomą y=0, czyli sinxx=0+o(1) przy |x|.

{{red}[Rysunek am1w11.0050]}

e) Zauważmy także, że sinhx=12expx+o(1) przy x oraz sinhx=12exp(x)+o(1) przy x.

{{red}[Rysunek am1w11.0060]}

f) Podobnie coshx=12expx+o(1) przy x oraz coshx=12exp(x)+o(1) przy x.

}}

Z powyższych przykładów wynika, że

Uwaga [Uzupelnij]

Funkcja f może mieć mieć asymptotę ukośną (lub poziomą) w plus nieskończoności daną innym równaniem niż asymptota ukośna w minus nieskończoności. Może też na przykład mieć wyłącznie asymptotę w minus nieskończoności i nie mieć asymptoty w plus nieskończoności. Stąd istnieje konieczność wyznaczenia granicy ilorazu f(x)x osobno przy x i

x.

Przykład [Uzupelnij]

Wykazaliśmy już, że sinxx=1+o(1), co można też zapisać sinx=x+o(x), przy x0. Można też wykazać, że

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \aligned \sin x&=1-\frac{x^3}{3!}+o(x^3) \\&=1-\frac{x^3}{3!}+\frac{x^5}{5!}+o(x^5) \\&=1-\frac{x^3}{3!}+\frac{x^5}{5!}+o(x^5) \\&=1-\frac{x^3}{3!}+\frac{x^5}{5!}-\frac{x^7}{7!}+o(x^7)\endaligned}

Ogólnie z twierdzenia Taylora (które wykazaliśmy w poprzednim module) wynika, że

Uwaga [Uzupelnij]

Jeśli f jest funkcją (n+1) razy

różniczkowalną w otoczeniu punktu a, to
Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \aligned f(a+h)&=\sum_{k=0}^n \frac{f^{(k)}(a)}{k!}h^k+o(h^n)\\&=\sum_{k=0}^n \frac{f^{(k)}(a)}{k!}h^k+O(h^{n+1}), \text{ przy } h\to 0. \endaligned }

Uwagi o efektywnym stosowaniu reguły de l'Hospitala

Zwróciliśmy już uwagę na fakt, że reguła de l'Hospitala -- podobnie jak każde twierdzenie -- wymaga przed zastosowaniem tezy sprawdzenia, czy spełnione są założenia twierdzenia. Jednak nawet w przypadku, gdy są spełnione założenia, nie ma gwarancji, czy rachunki w oparciu o wzór z tezy prowadzą krótką drogą do celu, jakim jest stwierdzenie czy istnieje oraz ile wynosi granica ilorazu dwóch funkcji.

Rozważmy następujący

Przykład [Uzupelnij]

Sprawdźmy, czy istnieje granica

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\root”): {\displaystyle \displaystyle \lim_{t\to 1}\frac{8t-\sqrt{63+t}}{4t-\root{3}\of{63+t}}.}
Zauważamy, że

iloraz funkcji f(t)=8t63+t oraz Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\root”): {\displaystyle g(t)=4-\root{3}\of{63+t}} stanowi w punkcie t=1 symbol nieoznaczony 00. Obie funkcje są różniczkowalne w otoczeniu tego punktu, więc pozostaje zbadanie, czy istnieje granica ilorazu pochodnych f(t)g(t) w punkcie t=1. Próba wyznaczenia ilorazu pochodnych prowadzi do otrzymania ułamków piętrowych, które nie zachęcają do dalszych przekształceń. Zauważmy jednak, że podstawienie Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\root”): {\displaystyle u:=\root{6}\of{63+t}} sprowadza zadanie do zbadania, czy istnieje granica

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\root”): {\displaystyle \frac{8t-\sqrt{63+t}}{4t-\root{3}\of{63+t}}=\frac{8(u^6-63)-u^3}{4(u^6-63)-u^2}}

ilorazu dwóch wielomianów F(u)=8(u663)u3 oraz G(u)=4(u663)u2 w punkcie u=2, ponieważ Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\root”): {\displaystyle u(t)=\root{6}\of{63+t}\to 2} , gdy t1. Iloraz F(u)G(u) stanowi symbol nieoznaczony 00 w punkcie u=2. Sprawdzenie, czy istnieje granica ilorazu pochodnych tych wielomianów jest bardzo proste

F(u)G(u)=48u53u224u52u=48u43u24u42381191, gdy u2.
Stąd na mocy reguły de l'Hospitala istnieje granica

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\root”): {\displaystyle \displaystyle\lim_{t\to 1}\frac{8t-\sqrt{63+t}}{4t-\root{3}\of{63+t}}} i jest równa 381191.

Przykład [Uzupelnij]

Zbadajmy, czy funkcja f(x)=(x+2)exp(x+1x1) ma asymptotę ukośną. Stwierdzamy, że iloraz f(x)xe, gdy x. Następnie stajemy przed zadaniem wyznaczenia granicy różnicy f(x)ex przy x. Wyrażenie to stanowi symbol nieoznaczony typu . Przekształćmy je:

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \aligned f(x)-ex&= (x+2)\exp\big(\frac{x+1}{x-1}\big)-ex\\ &=x\bigg(\big(1+\frac{2}{x}\big)\exp\big(\frac{x+1}{x-1}\big)-e\bigg)\\ &=\frac{\big(1+\frac{2}{x}\big)\exp\big(\frac{x+1}{x-1}\big)-e}{\frac{1}{x}}. \endaligned}

Ułamek o liczniku (1+2x)exp(x+1x1)e oraz mianowniku 1x stanowi symbol nieoznaczony typu 00 przy x. Licznik i mianownik są funkcjami różniczkowalnymi w sąsiedztwie nieskończoności, tj. w przedziale typu (M,), dla pewnego M. Jednak już próba policzenia i uproszczenia pochodnej licznika jest dość nieprzyjemnym zadaniem. Zauważmy jednak, że podstawienie za x+1x1=:u nowej zmiennej, znacznie uprości rachunki. Mamy bowiem

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\aligned”): {\displaystyle \aligned f(x)-ex&=x\bigg(\big(1+\frac{2}{x}\big)\exp\big(\frac{x+1}{x-1}\big)-e\bigg)\\ &=\frac{u+1}{u-1}\bigg[\big(1+2\frac{u-1}{u+1}\big)\exp u-e\bigg]\\ &=\frac{(3u-1)\exp u-(u+1)e}{u-1} \endaligned}
Stwierdzenie, czy istnieje granica ilorazu
(3u1)expu(u+1)eu1 przy u1
(ponieważ

u(x)=x+1x11, gdy x) jest prostym

zadaniem. Iloraz funkcji
F(u)=(3u1)expu(u+1)e oraz G(u)=u1
stanowi symbol nieoznaczony typu 00 w

punkcie u=1; obie funkcje są różniczkowalne w otoczeniu tego punktu. Wyznaczamy iloraz pochodnych i potrzebną granicę

F(u)G(u)=3expu+(3u1)expue14e, gdy u1.
Z reguły de l'Hospitala wynika więc, że

istnieje granica ilorazu limu1F(u)G(u) i jest równa 4e. Stąd ostatecznie wnioskujemy, że prosta y=ex+4e jest asymptotą ukośną funkcji f przy x. Podobne obliczenia pozwalają stwierdzić, że ta sama prosta jest także asymptotą funkcji f przy x.