Programowanie funkcyjne/Podstawy

Wstęp

W każdym języku programowania mamy trzy rodzaje konstrukcji językowych:

• podstawowe symbole (typy, wartości, operacje, relacje, itp.) --- pochodzące z dziedziny algorytmicznej,
• sposoby konstrukcji --- czyli jak z prostszych całości budować bardziej skomplikowane,
• sposoby abstrakcji --- czyli jak złożone konstrukcje mogą być nazwane i dalej wykorzystywane tak, jak podstawowe elementy.

Nasza dziedzina algorytmiczna zawiera m.inn.:

• typy: bool, int, float, char, string ,
• stałe: logiczne (\codeline{true} i \codeline{false}), całkowite (np.: 0, 1, -2), rzeczywiste (np.: 2.3, -3.4, 4.5e-7), znakowe (np.: \codeline{'a'}, napisy (np. \codeline{"ala ma kota"}).
• procedury: \codeline{+}, \codeline{-}, \codeline{*}, \codeline{/}, \codeline{mod}, \codeline{+.}, \codeline{-.}, \codeline{*.}, \codeline{/.}, \codeline{||}, \codeline{&&}, \codeline{not}, $=$, $\le$, $\ge$, $<$, $>$, $<>$, \codeline{^}.

Powtórka: rozróżnienie symboli od ich interpretacji.

BNF

Gramatyka bezkontekstowa jako sposób opisu związku między zapisem, a drzewem rozbioru gramatycznego. Opisując składnię języka będziemy się posługiwać notacją BNF (rozszerzenie gramatyk bezkontekstowych), ale bez przesadnego formalizmu. Opis notacji:

• <konstrukcja>,
• $::=$,
• słowo kluczowe,
• $\dots |\dots$,
• $[\dots ]$,
• $\{\dots {\}}^{*}$,
• $\{\dots {\}}^{+}$,
• $\{\dots \}$.

Tego formalizmu będziemy używać do opisu składni.

Przyrostowy tryb pracy

Kompilator Ocamla działa w sposób inkrementacyjny, tzn. działa w cyklu powtarzając następujące czynności:

• wczytuje fragment programu,
• kompiluje go, dołączając do już skompilowanych fragmentów,
• wykonuje wprowadzony fragment.

Taki fragment programu będziemy nazywać jednostką kompilacji.Wykonanie jednostki kompilacji może zarówno powodować obliczenia wartości, jak i definiowanie nowych pojęć. Każda jednostka kompilacji musi być w Ocamlu zakończona przez \codeline{;;}. Ponieważ kompilator nie musi generować całego kodu od razu, dlatego też taki tryb pracy nazywamy przyrostowym. <program>

$::=\{<jednostkakompilacji>;;{\}}^{*}$

Wyrażenia

Najprostsza jednostka kompilacji i podstawowa konstrukcja programistyczna, to wyrażenie. Wyrażenia budujemy w standardowy sposób za pomocą stałych, procedur i nawiasów. Jedynym odstępstwem jest to, że argumenty procedur nie muszą być objęte nawiasami i pooddzielane przecinkami. Operacje, które standardowo zapisujemy infiksowo (np. operacje arytmetyczne) mają również postać infiksową. Rozróżniamy operacje arytmetyczne na liczbach całkowitych i rzeczywistych --- te ostatnie mają dodaną kropkę.

   \tt
   486;;
   \textsl{- : int = 486}
   137 + 349;;
   \textsl{- : int = 486}
   18 * 27;;
   \textsl{- : int = 486}
   1000 - 514;;
   \textsl{- : int = 486}
   1*2*3*4*5*6 - (7*8*9 - 3*12) / (3*4 - 2*5);;
   \textsl{- : int = 486}
   5832.0 /. 12.0;; 
   \textsl{- : float = 486.}
   "ala" ^ " ma " ^ "kota";;
   \textsl{- : string = "ala ma kota"}
   

Wszystko, czego potrzeba do budowy wyrażeń, to:

• stałe (liczbowe, napisy, lub nazwy stałych),
• zastosowanie procedury do argumentów,
• nawiasów.

Zauważmy, że procedury i ich argumenty są tu traktowane na równi --- takie symbole jak \codeline{+} czy \codeline{*} to po prostu nazwy stałych, których wartościami są procedury wbudowane w język programowania, a \codeline{123}, \codeline{486.5}, czy \codeline{"ala"} to stałe.