PEE Moduł 13

Z Studia Informatyczne
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
Wykład 13. Modele elementów półprzewodnikowych

Wprowadzenie

Do analizy działania i projektowania układów elektronicznych stosuje się odpowiednie modele matematyczne oraz fizyczno-obwodowe elementów półprzewodnikowych wchodzących w skład tych układów. Modele te uwzględniają określone stany pracy, właściwości (np. wpływ temperatury na parametry) i nieliniowość charakterystyk danego elementu.


Rodzaje modeli. Modelem dowolnego urządzenia technicznego nazywamy zbiór informacji umożliwiających przewidywanie właściwości i analizowanie działania tego urządzenia w różnych stanach i warunkach pracy. W elektronice modele mają zazwyczaj postać równań matematycznych lub częściej są w postaci schematów zastępczych równoważnych przyjętym opisom matematycznym. W skład modelu mogą wchodzić dodatkowo charakterystyki prądowo-napięciowe lub inne zależności wielkości elektrycznych i nieelektrycznych poszczególnych przyrządów, elementów, większych podzespołów lub nawet całych układów.

W zależności od stopnia skomplikowania modele fizyczno-obwodowe służą do analizy i projektowania układów elektronicznych bez użycia komputera lub przy jego użyciu. Modele przyrządów półprzewodnikowych można różnie sklasyfikować.

Przyjmując za kryterium zakresy sygnałów jakie wystąpią na zaciskach przyrządu mamy modele:

  • nieliniowe (dla dużych sygnałów)
  • liniowe (małosygnałowe).

Ze względu na rodzaj sygnałów są modele:

  • statyczne (stałoprądowe)
  • dynamiczne (zmiennoprądowe), które są najczęściej przeznaczone do analizy obwodów w dziedzinie czasu lub częstotliwości.

Inne kryteria podziału mają na celu zaakcentowanie pewnych szczególnych cech przyrządu półprzewodnikowego, np. wpływu temperatury. Mamy tu modele:

  • izotemperaturowe
  • nieizotemperaturowe

Modele diod

Dla diod sygnałowych i diod mocy, kiedy pełnią one funkcje jednokierunkowych zaworów, najważniejsze jest zamodelowanie statycznej charakterystyki prądowo-napięciowej. Przykładową charakterystykę rzeczywistej diody przedstawiono na slajdzie. Najczęściej w katalogach podaje się charakterystyki w skali półlogarytmicznej. Ponieważ temperatura ma zasadniczy wpływ na ich przebieg, temperatura złącza jest tutaj parametrem.


Do prostych obliczeń charakterystykę diody aproksymuje się trzema odcinkami prostych przyjmując, dla poszczególnych obszarów pracy: przewodzenia, zaporowego i przebicia, charakterystyczne wartości rezystancji. Odcinek charakterystyki w zakresie przebicia (rezystancja rBR) nie jest brany pod uwagę, ponieważ podczas normalnej pracy urządzeń, w których zastosowano daną diodę, przebicie napięciowe jest stanem awaryjnym powodującym uszkodzenie urządzenia. Napięcie przebicia UBR nie jest podawane w katalogach przez producentów elementów półprzewodnikowych.

Ponieważ rezystancja obszaru zaporowego jest bardzo duża, około 107 razy większa od rezystancji w stanie przebicia i przewodzenia to często stosuje się dwuodcinkową aproksymację charakterystyki diody, np. w celu wyznaczenia strat mocy w stanie przewodzenia.

Dla tego modelu w stanie przewodzenia można napisać:

UF=UF(T0)+IFrF

gdzie:

UF(T0) - napięcie progu załączenia diody,

rF - rezystancja dynamiczna diody.


Jeżeli trzeba uwzględnić wsteczny prąd diody modelujemy charakterystykę w sposób przedstawiony na slajdzie 7. W stanie zaporowym dioda jest reprezentowana przez liniowy rezystor RR, a w stanie przewodzenia przez szeregowy obwód składający się ze źródła napięcia modelującego napięcie progu załączenia diody i rezystancji dynamicznej rF.

Model dwuodcinkowy uwzględniający warunek, że rezystancja w stanie zaporowym RR.

Kolejne uproszczenie charakterystyki uwzględniające stałą wartość napięcia przewodzenia diody.

Model idealnej diody. W tym wypadku dioda jest łącznikiem, który w stanie zaporowym jest wyłączony, a w stanie przewodzenia jest załączony.

Do komputerowej symulacji układów elektronicznych stosuje się inne, bardziej złożone modele, oparte np. na uproszczonej teorii złącza półprzewodnikowego opracowanej przez Shockleya. Zgodnie z tą teorią prąd przewodzenia diody można obliczyć z zależności:

IF=IS(eUFnUT1)

gdzie:

IF,UF – prąd i napięcie przewodzenia,

IS – prąd nasycenia płynący przy polaryzacji wstecznej złącza (prąd wsteczny),

n – współczynnik emisji,

UT=kT/e - potencjał elektrokinetyczny lub potencjał termiczny elektronu (w temperaturze pokojowej około 25mV),

k - stała Boltzmana 1,381023J/K,

T – temperatura bezwzględna,

e – ładunek elementarny 1,61019C


Prąd nasycenia IS zależy od temperatury złącza zgodnie z zależnością

IS=CT3eEG0UT

gdzie: C - stała, EG0 - jest ekstrapolowaną (dla Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\diplaystyle”): {\displaystyle \diplaystyle T = 0\, K} ) szerokością przerwy energetycznej (1,19V dla krzemu, 0,78V dla germanu, 1,56V dla arsenku galu).

Ze względu na stałą C w modelach stosowanych w programach komputerowych zależność ta jest unormowana

IS(T)=IS(T0)(TT0)3e[EG0UT(T0)(1T0T)]


Jeżeli zachodzi potrzeba wyznaczenia przebiegów dynamicznych i uwzględnienia procesów bezwładnościowych związanych z gromadzeniem się i usuwaniem ze złącza ładunków, modele statyczne diody można uzupełnić przez dołączenie równolegle do bezinercyjnego modelu diody kondensatorów reprezentujących średnie pojemności dobrane odpowiednio do danego obszaru pracy.

W obliczeniach komputerowych używa się dokładniejszego modelu uwzględniającego pojemność dyfuzyjną złącza Cd i pojemność warstwy zaporowej ( pojemność złączową) Cj.

Cd=ttekT(ID+IS)

gdzie tt – czas przelotu.

Cj=Cj0(1eUFkT)m ,

gdzie Cj0 pojemność złącza przy zerowym napięciu polaryzacji, m=0,5 dla złącza skokowego, m=0,333 dla złącza liniowego.

Pojemność złączową można pominąć, gdy spełniony jest warunek ID>>IS.

Do opisu modelu bezinercyjnego stosuje się uproszczony wzór Shockleya

ID=IS(eUFUT1)


Diody Zenera i diody lawinowe. Stabilistory stosuje się w układach stabilizacji napięcia stałego. Dlatego modele jakie tutaj się stosuje są identyczne jak modele bezinercyjne diod sygnałowych i diod mocy. Najczęściej aproksymuje się charakterystykę stabilistora przy pomocy trzech odcinków prostych. Dla napięcia polaryzującego złącze w kierunku przewodzenia odcinek charakterystyki ma nachylenie odpowiadające rezystancji dynamicznej rF, w kierunku wstecznym nachylenie charakterystyki jest określone przez rezystancję dynamiczną rZ.

Czasami zakłada się, że pomiędzy punktami załączenia (napięcie progowe UF(T0) w kierunku przewodzenia i przebicia (napięcie przebicia UZ0) dla kierunku polaryzacji zaporowej stabilistor ma rezystancję RR o kilka rzędów większą niż rezystancje rZ i rF

Najczęściej przyjmuje się, że rezystancja RR.


Modele tranzystorów bipolarnych

W ogólnym przypadku napięcia UBE i UBC występujące na złączach mogą przyjmować wartości dodatnie i ujemne, a tranzystor może pracować w czterech stanach:

  • przewodzenia aktywnego, gdy złącze emiterowe przewodzi, a kolektorowe nie przewodzi (UBE>0V, UBC<0V)
  • nasycenia, gdy oba złącza przewodzą (UBE>0V, UBC>0V)
  • przewodzenia inwersyjnego, gdy zamieniono rolami emiter i kolektor tzn. złącze emiterowe nie przewodzi, a kolektorowe przewodzi (UBE<0V, UBC>0V)
  • odcięcia, gdy oba złącza nie przewodzą (UBE<0V, UBC<0V)

Na slajdzie przedstawiono rozpływ prądów w tranzystorze npn przy polaryzacji złącza EB w kierunku przewodzenia, a złącza BC w kierunku zaporowym. Ten stan pracy tranzystora nazywamy stanem przewodzenia aktywnego lub stanem aktywnym. Stan ten powszechnie jest wykorzystany w układach wzmacniaczy.

Dla tego stanu można zapisać: