Programowanie funkcyjne/Procedury wyższych rzędów i listy/Ćwiczenia: Różnice pomiędzy wersjami

Z Studia Informatyczne
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
Kubica (dyskusja | edycje)
Kubica (dyskusja | edycje)
Linia 51: Linia 51:


Przykład: <tt>sumy [1; 5; 2; 7; 12; 10; 5] = [1; 6; 8; 15; 27; 37; 42]</tt>.
Przykład: <tt>sumy [1; 5; 2; 7; 12; 10; 5] = [1; 6; 8; 15; 27; 37; 42]</tt>.
{{cwiczenie|[<tt>Podział na listy rosnące</tt>]||}}
Napisz procedurę <tt>podzial: int list -> int list list</tt>, która dla danej listy liczb całkowitych <math>l = [x_1; x_2; \dots; x_n]</math> podzieli ją na listę list <math>[l_1; \dots; l_k]</math>, przy czym:
* <math>l = l_1 @ \dots @ l_k</math>,
* każda z list <math>l_i</math> jest ściśle rosnąca,
* <math>k</math> jest najmniejsze możliwe.
Przykład: <tt>podzial [1;3;0;-2;-2;4;9] = [[1; 3]; [0]; [-2]; [-2;4;9]]</tt>.
{{cwiczenie|[<tt>Podział na listy liczb tego samego znaku</tt>]||}}
Napisz procedurę <tt>podzial: int list -> int list list</tt>, która dla danej listy liczb całkowitych <math>l = [x_1; x_2; \dots; x_n]</math> podzieli ją na listę list <math>[l_1; \dots; l_k]</math>, przy czym:
* <math>l = l_1 @ \dots @ l_k</math>,
* dla każdej listy <math>l_i</math> wszystkie elementy na takiej liście są tego samego znaku,
* <math>k</math> jest najmniejsze możliwe.
Przykład: <tt>podzial [1;3;0;-2;-2;-4;9] = [[1; 3]; [0]; [-2;-2;-4]; [9]]</tt>.


== Laboratorium ==
== Laboratorium ==

Wersja z 17:26, 23 kwi 2007

Praca domowa

W rozwiązaniach poniższych zadań zamiast rekurencji, należy użyć standardowych procedur wyższych rzędów przetwarzających listy.

  • Zapisz procedurę append za pomocą fold_right lub fold_left.
  • Napisz procedurę, która dla danej listy funkcji oblicza ich złożenie.
  • Napisz procedurę obliczającą sumę elementów listy występujących po ostatniej liczbie ujemnej (lub wszystkich, jeżeli na liście nie ma liczb ujemnych).


Ćwiczenia

W rozwiązaniach poniższych zadań zamiast rekurencji, należy użyć standardowych procedur wyższych rzędów przetwarzających listy.

Ćwiczenie [Ciągi różnicowe]

Przypomnij sobie zadanie o ciągu różnicowym danej listy liczb całkowitych. Rozwiąż je za pomocą procedur wyższych rzędów.

Ćwiczenie [Nawiasy]

Dany jest ciąg nawiasów, otwierających i zamykających. Napisz procedurę nawiasy, która obliczy minimalną liczbę nawiasów które należy obrócić, tak aby uzyskać poprawne wyrażenie nawiasowe. Jeżeli nie jest to możliwe, to należy podnieść wyjątek NieDaSie.

 exception NieDaSię;;
 type nawias = Otwierający | Zamykający;;
 let nawiasy  (l: nawias list) = ... ;;

Ćwiczenie [Suma funkcji]

Napisz procedurę, która dla danej listy funkcji, oblicza funkcję będącą sumą funkcji z danej listy.

Ćwiczenie [Łączenie funkcji]

Rozszerz rozwiązanie poprzedniego zadania tak, żeby zamiast dodawania można było zastosować dowolną dwuargumentową operację na wynikach funkcji.

Ćwiczenie [Exists]

Napisz procedurę exists, która dla danego predykatu i listy sprawdzi, czy na liście jest element spełniający predykat. Wykorzystaj wyjątki tak, aby nie przeglądać listy, gdy to już nie jest potrzebne.

Ćwiczenie [Forall]

Napisz procedurę negującą predykat non: ('a -> bool) -> ('a -> bool). Za pomocą tej procedury oraz procedury exists zdefiniuj procedurę forall, która sprawdza, czy dany predykat jest spełniony przez wszystkie elementy danej listy. Czy zastosowanie wyjątków w implementacji procedury exists nadal powoduje, że przeglądane są tylko niezbędne elementy listy?

Ćwiczenie [Sumy]

Napisz procedurę sumy: int list -> int list, której wynikiem dla danej listy [x1,,xn] jest lista: [x1,x1+x2,x1+x2+x3,,x1+x2++xn].

Przykład: sumy [1; 5; 2; 7; 12; 10; 5] = [1; 6; 8; 15; 27; 37; 42].

Ćwiczenie [Podział na listy rosnące]

Napisz procedurę podzial: int list -> int list list, która dla danej listy liczb całkowitych l=[x1;x2;;xn] podzieli ją na listę list [l1;;lk], przy czym:

  • Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle l = l_1 @ \dots @ l_k} ,
  • każda z list li jest ściśle rosnąca,
  • k jest najmniejsze możliwe.

Przykład: podzial [1;3;0;-2;-2;4;9] = [[1; 3]; [0]; [-2]; [-2;4;9]].

Ćwiczenie [Podział na listy liczb tego samego znaku]

Napisz procedurę podzial: int list -> int list list, która dla danej listy liczb całkowitych l=[x1;x2;;xn] podzieli ją na listę list [l1;;lk], przy czym:

  • Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle l = l_1 @ \dots @ l_k} ,
  • dla każdej listy li wszystkie elementy na takiej liście są tego samego znaku,
  • k jest najmniejsze możliwe.

Przykład: podzial [1;3;0;-2;-2;-4;9] = [[1; 3]; [0]; [-2;-2;-4]; [9]].

Laboratorium

W rozwiązaniach poniższych zadań zamiast rekurencji, należy użyć standardowych procedur wyższych rzędów przetwarzających listy.

Ćwiczenie [Heads]

Za pomocą map zapisz procedurę heads, której wynikiem dla danej listy jest lista pierwszych elementów list składowych.

Ćwiczenie [Quick-sort]

Korzystając z filter zaimplementuj alorytm quick-sort.

Rozwiązanie

{{{3}}}


Ćwiczenie [Kompresja ciągu liczb]

Rozważmy następującą metodę kompresji ciągów liczb całkowitych: jeżeli w oryginalnym ciągu ta sama liczba powtarza się kilka razy z rzędu, to jej kolejne wystąpienia reprezentujemy za pomocą jednej tylko liczby. Konkretnie, i powtórzeń liczby k reprezentujemy w ciągu skompresowanym jako 2i1(2k1).

Napisz procedury: kompresującą i dekompresującą zadaną listę. Lista skompresowana powinna być oczywiście jak najkrótsza. Przy dekompresji możesz założyć, że lista skompresowana nie zawiera zer.

kompresuj [1; 2; 2; 5; 11; 11; 2];;
- : int list = [1; 6; 9; 42; 3]


Ćwiczenie [Tails]

Załóżmy, że dana jest lista [x1;x2;;xn]. Sufiksem tej listy nazwiemy każdą listę, którą można uzyskać przez usunięcie pewnej liczby (od 0 do n) jej początkowych elementów. Tak więc sufiksami danej listy będzie np. ona sama, pusta lista, a także [x3;x4;;xn]. Napisz procedurę tails: 'a list -> 'a list list, która dla danej listy tworzy listę wszystkich jej sufiksów, uporządkowaną wg. malejących ich długości.

Rozwiązanie

{{{3}}}


Ćwiczenie [Uśrednienie listy]

Dana jest lista liczb zmiennopozycyjnych [x1;x2;;xn]. Jej uśrednienie, to lista postaci: [x1+.x22.0;;xn1+.xn2.0]. Uśrednieniem listy jednoelementowej oraz pustej jest lista pusta. Napisz procedurę uśrednienie, która dla danej listy obliczy jej uśrednienie.

Rozwiązanie

{{{3}}}


Ćwiczenie [Od końca do końca]

Napisz funkcję od_końca_do_końca: int list -> int, która dla danej niepustej listy [a1;...;an]$ obliczy mini=1,2,,n|aian+1i|.


Ćwiczenie [Fold_tree]

Dane są: definicja typu tree i procedura fold_tree:
type tree = Node of tree * int * tree | Leaf;;
type tree = Node of tree * int * tree | Leaf

let rec fold_tree f a t = 
  match t with
    Leaf -> a |
    Node (l, x, r) -> f x (fold_tree f a l) (fold_tree f a r);;
val fold_tree : (int -> 'a -> 'a -> 'a) -> 'a -> tree -> 'a = <fun>

Użyj procedury fold_tree do:

  • Policzenia liczby węzłów w drzewie.
  • Policzenia wysokości drzewa.
  • Policzenia średnicy drzewa (tj. najdłuższej prostej ścieżki w drzewie łączącej dwa liście).
  • Sprawdzenia czy drzewo jest drzewem BST (dla drzewa liczb float).
  • Powiemy, że liczba w węźle drzewa jest widoczna, jeżeli na ścieżce od tego węzła do korzenia drzewa nie ma większej liczby. W szczególności liczba w korzeniu drzewa jest zawsze widoczna, a liczby mniejsze od niej nie są nigdy widoczne.
Napisz procedurę widoczne:drzewo int, która dla zadanego drzewa (zawierającego wyłącznie liczby nieujemne) obliczy liczbę widocznych liczb. Rozwiązując to zadanie należy skorzystać z procedury fold_tree. Możesz założyć, że w drzewie nie ma liczb ujemnych.

Rozwiązanie prostsze, ale mniej efektywne

{{{3}}}

Rozwiązanie efektywne

{{{3}}}


Ćwiczenie [Procedury wyższych rzędów dla drzew]

Przypomnij sobie rozwiązanie jednego z poprzednich zadań, gdzie trzeba było zdefiniować typ danych reprezentujący drzewa dowolnego (skończonego) stopnia. Zdefiniuj dla takich drzew odpowiedniki procedur map, filter i fold.

W procedurze filter, jeżeli odrzucamy jakiś wierzchołek, to odrzucamy również wszystkich jego potomków. Odpowiednik procedury fold powinien być sparametryzowany dwiema funkcjami: Jedna powinna działać "w poziomie", kumulując wyniki policzone dla poddrzew zakorzenionych w synach danego węzła. Druga powinna działać "w pionie", okreslając wynik dla poddrzewa zakorzenionego w danym węźle, na podstawie wartości przechowywanej w tym węźle oraz wyniku skumulowanego dla poddrzew zakorzenionych w jego synach.