Programowanie niskopoziomowe / Moduł 5: Techniki programowania asemblerowego: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 70: | Linia 70: | ||
|valign="top" width="500px"|[[Grafika:PNP_M5_S11.png]] | |valign="top" width="500px"|[[Grafika:PNP_M5_S11.png]] | ||
|valign="top"| | |valign="top"| | ||
... | Dodawanie 64-bitowe jest realizowane poprzez dodawanie mniej znaczących słów 32-bitowych, a następnie dodawanie bardziej znaczących słów z uwzględnieniem przeniesienia wchodzącego (instrukcja ADC), wygenerowanego w pierwszym dodawaniu. | ||
W analogiczny sposób można zrealizować odejmowanie, zastępując instrukcję ADD instrukcją SUB,a instrukcję ADC - instrukcją SBB (odejmowania z uwzględnieniem pożyczki wchodzącej). | |||
Przy uogólnieniu dla liczb o dowolnej długości, sumowanie poszczególnych fragmentów danej jest realizowane w pętli przy użyciu instrukcji ADC, a przed pętlą znacznik przeniesienia jest zerowany. Należy zadbać, by żadna inna instrukcja w pętli nie modyfikowała znacznika przeniesienia W tym celu do inkrementacji adresów o 4 użyto instrukcji LEA. | |||
|} | |} | ||
<hr width="100%"> | <hr width="100%"> | ||
Wersja z 14:09, 18 paź 2006
|
... |
|
... |
|
... |
|
... |
|
Przykład pzedstawia trzy procedury, służące do wypisywania na konsoli danych 4-, 8- i 16-bitowych w postaci szesnastkowej. Procedura dla słowa 8-bitowego korzysta z procedury wypisywania tetrady, a procedura dla słowa 16-bitowego – z procedury dla bajtu. Argument wywołania jest przekazywany w rejestrze AX lub jego mniej znaczącej części - AL. |
|
... |
|
W pierwszej wersji procedury używamy licznika pętli w jako indeksu danej. Wadami takiego rozwiązania są: konieczność użycia dodatkowej zmiennej jako licznika pętli i użycie złożonego trybu adresowania; zaletą – potrzeba inkrementacji tylko jednej zmiennej. W drugiej wersji pętla jest odliczana w dół. W porównaniu z wersją pierwszą mamy tu jeden rejstr użyty do zliczania iteracji i konieczność modyfikacji dwóch rejestrów w każdym obieu pętli. |
|
Wersja trzecia używa wskaźnika danych do określenia warunku wyjścia z pętli. W tym celu przed pętlą jest wyliczana wartość wskaźnika dla stanu po ostatniej iteracji. Wersja czwarta korzysta z instrukcji iteracyjnych x86. Instrukcja LODSB ładuje bajt spd adresu zawartego w rejestrze ESI do AL i inkrementuje ESI. Instrukcja LOOP dekrementuje ECX i wykonuje skok, jeśli nie osiągnięto wartości 0. Procedura jest krótka w zapisie, ale współczesne procesory x86 wykonują instrukcje iteracyjne na ogół wolniej, niż odpowiadające im sekwencje instrukcji prostych. |
|
... |
|
... |
|
Dodawanie 64-bitowe jest realizowane poprzez dodawanie mniej znaczących słów 32-bitowych, a następnie dodawanie bardziej znaczących słów z uwzględnieniem przeniesienia wchodzącego (instrukcja ADC), wygenerowanego w pierwszym dodawaniu. W analogiczny sposób można zrealizować odejmowanie, zastępując instrukcję ADD instrukcją SUB,a instrukcję ADC - instrukcją SBB (odejmowania z uwzględnieniem pożyczki wchodzącej). Przy uogólnieniu dla liczb o dowolnej długości, sumowanie poszczególnych fragmentów danej jest realizowane w pętli przy użyciu instrukcji ADC, a przed pętlą znacznik przeniesienia jest zerowany. Należy zadbać, by żadna inna instrukcja w pętli nie modyfikowała znacznika przeniesienia W tym celu do inkrementacji adresów o 4 użyto instrukcji LEA. |
|
... |
|
... |
|
... |
|
... |
|
... |
|
... |
|
... |
