Analiza matematyczna 1/Wykład 13: Całka nieoznaczona: Różnice pomiędzy wersjami

Z Studia Informatyczne
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 498: Linia 498:
(porównaj [[#uwaga_13_13|uwaga 13.13.]]), przy czym
(porównaj [[#uwaga_13_13|uwaga 13.13.]]), przy czym
po wyborze dogodnego
po wyborze dogodnego
podstawienia (w tym wypadku) <math> \displaystyle \sin x=t</math>) oblicza się pochodną
podstawienia (w tym wypadku) <math> \displaystyle \sin x=t</math>) oblicza się pochodną,
dopisując odpowiednio <math> \displaystyle dx</math> i <math> \displaystyle dt</math> po obu stronach równości.
dopisując odpowiednio <math> \displaystyle dx</math> i <math> \displaystyle dt</math> po obu stronach równości.
Jest to dogodne z praktycznego punktu widzenia, ponieważ
Jest to dogodne z praktycznego punktu widzenia, ponieważ
Linia 525: Linia 525:
'''Sposób IV.'''<br>
'''Sposób IV.'''<br>
W naszym przykładzie możemy także dokonać podstawienia
W naszym przykładzie możemy także dokonać podstawienia
<math> \displaystyle \cos x=t</math> ponieważ funkcja podcałkowa jest postaci
<math> \displaystyle \cos x=t</math>, ponieważ funkcja podcałkowa jest postaci
<math> \displaystyle \cos x\cdot (\cos x)'</math> (z dokładnością do znaku).
<math> \displaystyle \cos x\cdot (\cos x)'</math> (z dokładnością do znaku).
Zatem mamy
Zatem mamy
Linia 565: Linia 565:
</center>
</center>


czy czym ostatnią całkę odgadujemy (gdyż znamy pochodną funkcji
przy czym ostatnią całkę odgadujemy (gdyż znamy pochodną funkcji
<math> \displaystyle \cos 2x,</math> więc dobieramy tylko odpowiedni współczynnik),
<math> \displaystyle \cos 2x,</math> więc dobieramy tylko odpowiedni współczynnik),
bądź też obliczamy stosując podstawienie <math> \displaystyle 2x=t.</math>
bądź też obliczamy, stosując podstawienie <math> \displaystyle 2x=t.</math>


Zauważmy teraz, że w powyższych rozwiązaniach jako pierwotne funkcji <math> \displaystyle \sin x\cos x</math> otrzymaliśmy trzy różne funkcje:
Zauważmy teraz, że w powyższych rozwiązaniach jako pierwotne funkcji <math> \displaystyle \sin x\cos x</math> otrzymaliśmy trzy różne funkcje:
Linia 583: Linia 583:
(to znaczy nie jest to ta sama funkcja zapisana w innej postaci).
(to znaczy nie jest to ta sama funkcja zapisana w innej postaci).
Dlaczego tak się dzieje?
Dlaczego tak się dzieje?
Wszystko wyjaśni się jeśli obliczymy różnicę dowolnych dwóch
Wszystko wyjaśni się, jeśli obliczymy różnicę dowolnych dwóch
z powyższych funkcji, na przykład
z powyższych funkcji, na przykład


Linia 653: Linia 653:
Podamy twierdzenie, które pozwoli na obliczanie całki z dowolnej
Podamy twierdzenie, które pozwoli na obliczanie całki z dowolnej
funkcji wymiernej.
funkcji wymiernej.
Ponieważ twierdzenie to "wygląda" dość formalnie proponujemy
Ponieważ twierdzenie to "wygląda" dość formalnie, proponujemy
przestudiować najpierw poniższy przykład.
przestudiować najpierw poniższy przykład.


Linia 689: Linia 689:


Porządkując powyższe wyrażenie i porównując
Porządkując powyższe wyrażenie i porównując
współczynniki przy <math> \displaystyle x</math> oraz wyrazy wolne po obu stronach
współczynniki przy <math> \displaystyle x</math> oraz wyrazy wolne po obu stronach,
możemy łatwo wyliczyć, że
możemy łatwo wyliczyć, że
<math> \displaystyle  A=-\frac{1}{2}</math> oraz
<math> \displaystyle  A=-\frac{1}{2}</math> oraz
Linia 840: Linia 840:
</math></center>
</math></center>


Zatem ostatecznie, mamy
Zatem ostatecznie mamy


<center><math> \displaystyle \frac{x^5+4x^3-x^2+13x-3}{x^4+2x^2+9}
<center><math> \displaystyle \frac{x^5+4x^3-x^2+13x-3}{x^4+2x^2+9}
Linia 853: Linia 853:


Korzystając z liniowości całki nieoznaczonej dla policzenia
Korzystając z liniowości całki nieoznaczonej dla policzenia
całki z funkcji wymiernej <math> \displaystyle \frac{P(x)}{Q(x)}</math> wystarczy umieć
całki z funkcji wymiernej <math> \displaystyle \frac{P(x)}{Q(x)}</math>, wystarczy umieć
policzyć całki z ułamków prostych.
policzyć całki z ułamków prostych.
Znamy już całki z ułamków:
Znamy już całki z ułamków:
Linia 894: Linia 894:
gdzie <math> \displaystyle Q_{n-1}(x)</math> jest wielomianem stopnia <math> \displaystyle n-1.</math> Współczynniki wielomianu
gdzie <math> \displaystyle Q_{n-1}(x)</math> jest wielomianem stopnia <math> \displaystyle n-1.</math> Współczynniki wielomianu
<math> \displaystyle Q_{n-1}</math>
<math> \displaystyle Q_{n-1}</math>
oraz stałą <math> \displaystyle \lambda</math> znajdujemy licząc pochodną z obu
oraz stałą <math> \displaystyle \lambda</math> znajdujemy, licząc pochodną z obu
stron powyższej równości (pamiętamy, że pochodna z całki to
stron powyższej równości (pamiętamy, że pochodna z całki to
funkcja podcałkowa!) i mnożąc potem obie strony przez
funkcja podcałkowa!) i mnożąc potem obie strony przez
Linia 933: Linia 933:


gdzie <math> \displaystyle R</math> jest stałą dodatnią.
gdzie <math> \displaystyle R</math> jest stałą dodatnią.
Aby użyć metody współczynników nieoznaczonych zapiszmy
Aby użyć metody współczynników nieoznaczonych, zapiszmy


<center><math> \displaystyle \int\frac{R^2-x^2}{\sqrt{R^2-x^2}}\,dx.
<center><math> \displaystyle \int\frac{R^2-x^2}{\sqrt{R^2-x^2}}\,dx.
</math></center>
</math></center>


Wielomian <math> \displaystyle R^2-x^2</math> jest stopnia <math> \displaystyle 2</math> zatem
Wielomian <math> \displaystyle R^2-x^2</math> jest stopnia <math> \displaystyle 2</math>, zatem


<center><math> \displaystyle \int\frac{R^2-x^2}{\sqrt{R^2-x^2}}\,dx
<center><math> \displaystyle \int\frac{R^2-x^2}{\sqrt{R^2-x^2}}\,dx
\ =\
\ =\
(ax+b)\sqrt{R^2-x^2}+\lambda\int\frac{1}{\sqrt{R^2-x^2}}\,dx
(ax+b)\sqrt{R^2-x^2}+\lambda\int\frac{1}{\sqrt{R^2-x^2}}\,dx.
</math></center>
</math></center>


Linia 965: Linia 965:
<math> \displaystyle \int\frac{1}{\sqrt{R^2-x^2}}\,dx.</math> Podstawiając
<math> \displaystyle \int\frac{1}{\sqrt{R^2-x^2}}\,dx.</math> Podstawiając
<math> \displaystyle \frac{x}{R}=t</math> (zatem
<math> \displaystyle \frac{x}{R}=t</math> (zatem
<math> \displaystyle \frac{dx}{R}=dt</math>) mamy
<math> \displaystyle \frac{dx}{R}=dt</math>), mamy


<center><math>\begin{array}{lll}
<center><math>\begin{array}{lll}
Linia 1079: Linia 1079:
</math></center>
</math></center>


sprowadzimy do całki z funkcji wymiernej stosując pierwsze
sprowadzimy do całki z funkcji wymiernej, stosując pierwsze
podstawienie Eulera. Podstawiamy
podstawienie Eulera. Podstawiamy


Linia 1099: Linia 1099:
</math></center>
</math></center>


Podstawiając dostajemy
Podstawiając, dostajemy


<center><math> \displaystyle \int\frac{\,dx}{x+\sqrt{x^2-x+1}}=2\int\frac{t^2-t+1}{t(2t-1)^2}\,dt,
<center><math> \displaystyle \int\frac{\,dx}{x+\sqrt{x^2-x+1}}=2\int\frac{t^2-t+1}{t(2t-1)^2}\,dt,
Linia 1107: Linia 1107:
Teraz tę samą całkę
Teraz tę samą całkę
<math> \displaystyle \int\frac{\,dx}{x+\sqrt{x^2-x+1}}</math> sprowadzimy
<math> \displaystyle \int\frac{\,dx}{x+\sqrt{x^2-x+1}}</math> sprowadzimy
teraz do całki z funkcji wymiernej, używając drugiego podstawienia
do całki z funkcji wymiernej, używając drugiego podstawienia
Eulera. Podstawiamy
Eulera. Podstawiamy


Linia 1120: Linia 1120:
</math></center>
</math></center>


Podstawiając dostajemy
Podstawiając, dostajemy


<center><math> \displaystyle \int\frac{\,dx}{x+\sqrt{x^2-x+1}}
<center><math> \displaystyle \int\frac{\,dx}{x+\sqrt{x^2-x+1}}

Wersja z 18:19, 8 wrz 2006

Całka nieoznaczona

Leonhard Euler (1707-1783)
Zobacz biografię

W pierwszej części tego wykładu wprowadzamy pojęcia funkcji pierwotnej i całki nieoznaczonej. Podajemy całki pewnych funkcji elementarnych, jak również przykłady funkcji, których pierwotne nie są funkcjami elementarnymi. Dowodzimy wzorów na całkowanie przez części i całkowanie przez podstawienie.

Druga część wykładu jest przeglądem metod całkowania. Omawiamy kolejno metody całkowania wyrażeń wymiernych (rozkład na ułamki proste), metody całkowania pewnych wyrażeń niewymiernych (m.in. metodę współczynników nieoznaczonych, podstawienia Eulera) oraz metody całkowania wyrażeń zawierających funkcje trygonometryczne.

Funkcja pierwotna

Definicja 13.1.

Niech D będzie przedziałem oraz niech f:D będzie funkcją.
Funkcję F:D nazywamy pierwotną funkcji f, jeśli F jest różniczkowalna i F=f.

Twierdzenie 13.2.

Dwie dowolne pierwotne funkcji f:D różnią się o stałą, to znaczy
(1) Jeśli F i G są pierwotnymi funkcji f, to FG=c dla pewnego c.
(2) Jeśli F jest pierwotną funkcji f oraz FG=c dla pewnego c, to G też jest pierwotną funkcji f.

Dowód 13.2.

(Ad (1)) Jeśli F i G są pierwotnymi funkcji f, to mamy (FG)=FG=ff=0. Ponieważ pochodna różnicy FG wynosi 0, więc różnica ta musi być stała. Zatem istnieje c takie, że FG=c.
(Ad (2)) Załóżmy, że F jest pierwotną funkcji f oraz funkcje F i G różnią się o stałą, to znaczy G=F+c dla pewnej stałej c. Ponieważ F jest różniczkowalna (jako pierwotna) oraz funkcja stała jest różniczkowalna, więc także funkcja G jest różniczkowalna. Licząc pochodną sumy, dostajemy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle G' \ =\ (F+c)'=F' \ =\ f, }

zatem G jest także pierwotną funkcji f.

Definicja 13.3. [całka nieoznaczona, całkowanie]

Całką nieoznaczoną funkcji f nazywamy zbiór jego pierwotnych i oznaczamy

f(x)dx lub intfdx.

Całkowaniem nazywamy wyznaczanie całki.
Oczywiście, jeśli zmienna funkcji f nazywa się t, to piszemy f(t)dt lub fdt, a jeśli zmienna funkcji f nazywa się na przykład ξ, to piszemy f(ξ)dξ lub fdξ.

Wniosek 13.4.

Jeśli F jest pierwotną funkcji f, to

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \int f(x)\,dx \ =\ F(x)+c. }
Uwaga 13.5.

Jeśli F jest jedną z pierwotnych funkcji f oraz (x0,y0)2, to pierwotna G funkcji f spełniająca G(x0)=y0 (to znaczy której wykres przechodzi przez punkt (x0,y0)) jest równa

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle G(x) \ =\ F(x)+c, }

gdzie C=y0F(x0).

<flash>file=AM1.M13.W.R01.swf|width=270|height=225</flash>

<div.thumbcaption>AM1.M13.W.R01

Przykład 13.6.

Funkcja pierwotna nie zawsze istnieje.

Rozważmy następującą funkcję f:

f(x)={0gdyx0,1gdyx=0.<br>

Pokażemy, że f nie ma pierwotnej. Dla dowodu niewprost, przypuśćmy, że funkcja ta posiada pierwotną F:. Wówczas F=f. Na przedziale (,0), funkcja f jest tożsamościowo równa 0, zatem jej pierwotna jest stała, powiedzmy F|(,0)a. Podobnie na przedziale (0,+), powiedzmy F|(0,+)b. Ponieważ funkcja pierwotna jest ciągła (jako różniczkowalna), zatem

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle a \ =\ \lim_{x\rightarrow 0^-}F(x) \ =\ \lim_{x\rightarrow 0^+}F(x) \ =\ b }

oraz a=F(0)=b. Zatem pokazaliśmy, że Fa. Ale wówczas F=0f, sprzeczność. Zatem tak zdefiniowana funkcja f nie ma pierwotnej.

Zachodzi natomiast następujące twierdzenie (które podajemy tutaj bez dowodu).

Twierdzenie 13.7.

Każda funkcja ciągła ma pierwotną.

Całki pewnych funkcji elementarnych

Poniższe twierdzenie podaje całki nieoznaczone pewnych funkcji elementarnych. Ponieważ wiemy już, ile wynoszą pochodne pewnych funkcji elementarnych, więc łatwo stąd odgadnąć pierwotne niżej podanych funkcji.

Twierdzenie 13.8. [Całki pewnych funkcji elementarnych]

(1) 0dx=c;
(2) 1dx=x+c;
(3) xαdx=1α+1xα+1+c dla α1;
(4) 1xdx=ln|x|+c;
(5) axdx=axlna+c, dla a>0,a1, (w szczególności exdx=ex+c);
(6) sinxdx=cosx+c;
(7) cosxdx=sinx+c;
(8) 1cos2xdx=tgx+c;
(9) 1sin2xdx=ctgx+c;
(10) 11x2dx=arcsinx+c;
(11) 11+x2dx=arctgx+c;
(12) 1x2+1dx=arsinhx=ln|x+x2+1|;
(13) 1x21dx=arcoshx=ln|x+x21|.

Poniższe twierdzenie pozwoli nam liczyć całkę z sumy i różnicy funkcji oraz z iloczynu funkcji przez stałą. Wynika ono natychmiast z twierdzenia o liniowości pochodnej.

Twierdzenie 13.9. [Liniowość całki]

Jeśli f,g:D są funkcjami, dla których istnieją całki nieoznaczone, λ, to
(1) (f±g)(x)dx=f(x)dx±g(x)dx;
(2) (λf)(x)dx=λf(x)dx.

W przypadku liczenia pochodnej funkcji mieliśmy także do dyspozycji wzór na pochodną iloczynu i ilorazu. Pozwalało to w praktyczny sposób policzyć pochodną dowolnej funkcji elementarnej.

W przypadku całki nieoznaczonej nie mamy do dyspozycji takiego narzędzia. Okazuje się nawet, że dla pewnych funkcji elementarnych nie istnieje funkcja pierwotna elementarna (mimo, że pierwotna na pewno istnieje, bo funkcja jest na przykład ciągła).

Uwaga 13.10. [o funkcjach elementarnych]

(1) Funkcje elementarne to funkcje, które można otrzymać z funkcji:

  • stałych,
  • potęgowych,
  • wykładniczych,
  • trygonometrycznych,

przez wykonywanie skończonej liczby operacji:

  • dodawania/odejmowania,
  • mnożenia/dzielenia,
  • złożenia,
  • odwracania.

(2) Pochodna funkcji elementarnej jest zawsze funkcją elementarną. Wynika to ze wzorów na pochodną funkcji stałej, potęgowej, wykładniczej, trygonometrycznej oraz wzorów na pochodne sumy, iloczynu, ilorazu, złożenia i funkcji odwrotnej.

(3) Całka nieoznaczona funkcji elementarnej nie musi być funkcją elementarną. Przykłady funkcji, których pierwotne nie są funkcjami elementarnymi, to między innymi

1+x23dx,ex2dx,sinx2dx,cosx2dx,exxdx,
sinxxdx,cosxxdx1lnxdx

oraz tak zwane całki eliptyczne:

1(1x2)(1kx2),x2(1x2)(1kx2) dla k(0,1).

Całkowanie przez części

Do liczenia całki nieoznaczonej z iloczynu przydatny jest następujący wzór, który w niektórych przypadkach sprowadza całkę z iloczynu (lub ilorazu) do postaci łatwiejszej do wyliczenia.

Twierdzenie 13.11. [Całkowanie przez części]

Jeśli I jest przedziałem, f,g:I są funkcjami różniczkowalnymi oraz istnieje całka nieoznaczona dla funkcji fg, to istnieje także całka nieoznaczona dla funkcji fg oraz

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \int f'g\,dx \ =\ fg-\int fg'\,dx. }

Dowód 13.11.

Ponieważ funkcje f i g są różniczkowalne, więc różniczkowalny jest także iloczyn fg oraz zachodzi wzór

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle (f\cdot g)' \ =\ f'\cdot g+f\cdot g', }

zatem

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle f'\cdot g \ =\ (f\cdot g)' - f\cdot g'. }

Ponieważ funkcja po prawej stronie jest całkowalna, więc funkcja po lewej stronie także jest całkowalna i mamy

fgdx=[(fg)dxfg]=(fg)dxfgdx=fgfgdx.

Całkowanie przez podstawienie

Podobnie jak w przypadku iloczynu i ilorazu funkcji nie ma ogólnego wzoru na obliczanie pierwotnej, tak i w przypadku złożenia funkcji nie ma ogólnej metody wyznaczania pierwotnej (tak jak to miało miejsce w przypadku pochodnej). W przypadku złożenia pomocnym narzędziem może być następujący wzór na całkowanie przez podstawienie zwany także wzorem na zmianę zmiennych w całce. Pozwala ono w pewnych sytuacjach obliczyć całkę z funkcji zawierającej złożenie dwóch funkcji.

Twierdzenie 13.12. [Całkowanie przez podstawianie]

Jeśli I,J są przedziałami, f:IJ jest funkcją różniczkowalną oraz g:J jest funkcją, dla której istnieje pierwotna G:J, to istnieje całka nieoznaczona dla funkcji (gf)f oraz

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \int (g\circ f)\cdot f'\,dx \ =\ G\circ f. }

Dowód 13.12.

Ponieważ funkcje G i f są różniczkowalne, więc ich złożenie także oraz mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle (G\circ f)' \ =\ (G'\circ f)\cdot f' \ =\ (g\circ f)\cdot f'. }

Całkując obie strony, dostajemy tezę naszego twierdzenia.


Uwaga 13.13.

Wzór całkowania przez podstawianie często zapisujemy jako:

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \int g\big(f(x)\big)f'(x)\,dx \ =\ \int g(t)\,dt, }

rozumiejąc, że należy "wrócić" do tej samej zmiennej po obu stronach (x po prawej lub t po lewej) przez złożenie "f" po prawej stronie lub "f1" po lewej stronie.

Przykład 13.14.

Obliczyć całkę nieoznaczoną z funkcji f(x)=sinxcosx.

Rozwiązanie


Sposób V.
Zauważmy w końcu, że całkę tę da się także obliczyć bez stosowania powyższych twierdzeń. Możemy bowiem skorzystać z tożsamości trygonometrycznej sinxcosx=12sin2x. Mamy wówczas


Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \int \sin x\cos x\,dx \ =\ \frac{1}{2}\int \sin 2x\,dx \ =\ \frac{1}{4}\cos 2x+c, <br>}

przy czym ostatnią całkę odgadujemy (gdyż znamy pochodną funkcji cos2x, więc dobieramy tylko odpowiedni współczynnik), bądź też obliczamy, stosując podstawienie 2x=t.

Zauważmy teraz, że w powyższych rozwiązaniach jako pierwotne funkcji sinxcosx otrzymaliśmy trzy różne funkcje:


12sin2x,12cos2x,14cos2x.


Funkcje te są "istotnie różne" (to znaczy nie jest to ta sama funkcja zapisana w innej postaci). Dlaczego tak się dzieje? Wszystko wyjaśni się, jeśli obliczymy różnicę dowolnych dwóch z powyższych funkcji, na przykład

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle -\frac{1}{2}\cos^2x - \frac{1}{2}\sin^2x \ =\ -\frac{1}{2}(\cos^2x+\sin^2x) \ =\ -\frac{1}{2} }

oraz

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle -\frac{1}{4}\cos 2x - \frac{1}{2}\sin^2x \ =\ -\frac{1}{4}(1-2\sin^2x) - \frac{1}{2}\sin^2x \ =\ -\frac{1}{4}, }

zatem dowolne dwie z powyższych funkcji różnią się o stałą. Zatem całki nieoznaczone wyszły w każdym przypadku takie same z dokładnością do wyboru jednej pierwotnej.

Całkowanie funkcji wymiernych

Zacznijmy od przypomnienia znanego ze szkoły twierdzenia.

Twierdzenie 13.15. [Podstawowe twierdzenie algebry (w wersji rzeczywistej)]

Dowolny wielomian można rozłożyć na czynniki nierozkładalne stopnia co najwyżej 2, to znaczy

Q(x)=c(xA1)k1(xA2)k2(xAr)kr(x2+B1x+C1)l1(x2+B2x+C2)l2(x2+Bsx+Cs)ls,

gdzie stopień wielomianu Q wynosi

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \deg Q\ =\ k_1+k_2+\ldots+k_r+2(l_1+l_2+\ldots+l_s)}

oraz

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle B_i^2-4C_i<0\} dla i=1,2,s.

Definicja 13.16. [ułamki proste]

Ułamkami prostymi nazywamy funkcje wymierne postaci:

a(xA)k oraz bx+c(x2+Bx+C)s,

gdzie a,b,c,A,B,C,k,s,B24C<0.

Podamy twierdzenie, które pozwoli na obliczanie całki z dowolnej funkcji wymiernej. Ponieważ twierdzenie to "wygląda" dość formalnie, proponujemy przestudiować najpierw poniższy przykład.

Przykład 13.17.

Obliczyć całkę z następującej funkcji wymiernej 3x+52x25x3dx.

Rozwiązanie

To, że funkcję wymierną w powyższym przykładzie udało się rozłożyć na prostsze ułamki nie jest przypadkiem.

Okazuje się, że funkcję wymierną można zawsze przedstawić jako sumę ułamków prostych. Jeśli zatem będziemy umieli scałkować ułamki proste, to dzięki liniowości całki będziemy potrafili scałkować dowolną funkcję wymierną (o ile jej mianownik efektywnie rozłożymy na czynniki stopnia co najwyżej drugiego). Kolejne twierdzenie o rozkładzie funkcji wymiernej na ułamki proste będzie więc bardzo przydatne w rachunkach.

Twierdzenie 13.18. [O rozkładzie na ułamki proste]

Niech f(x)=P(x)Q(x) będzie funkcją wymierną, gdzie degP=m<n=degQ. Wówczas istnieje jedyny rozkład funkcji f na ułamki proste oraz jeśli

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle f(x) \ =\ \frac{P(x)}{(x-A_1)^{k_1}(x-A_2)^{k_2}\ldots (x-A_r)^{k_r} (x^2+B_1x+C_1)^{l_1}(x^2+B_2x+C_2)^{l_2}\ldots (x^2+B_sx+C_s)^{l_s}}, }

gdzie

Bi24Ci<0 dla i=1,2,s,

to

P(x)Q(x)=a11(xA1)+a21(xA1)2++ak11(xA1)k1+a12(xA2)+a22(xA2)2++ak22(xA2)k2++a1r(xAr)+a2r(xAr)2++akrr(xAr)kr+b11x+c11(x2+B1x+C1)+b21x+c21(x2+B1x+C1)2++bl11x+cl11(x2+B1x+C1)l1+b12x+c12(x2+B2x+C2)+b22x+c22(x2+B2x+C2)2++bl22x+cl22(x2+B2x+C2)l2++b1sx+c1s(x2+Bsx+Cs)+b2sx+c2s(x2+Bsx+Cs)2++blssx+clss(x2+Bsx+Cs)ls=i=1rji=1kiajii(xAi)ji+i=1sji=1libjiix+cjii(x2+Bix+Ci)ji.

Przykład 13.19.

Rozłożyć funkcję wymierną f(x)=x5+4x3x2+13x3x4+2x2+9 na ułamki proste.

Rozwiązanie
Uwaga 13.20.

Korzystając z liniowości całki nieoznaczonej dla policzenia całki z funkcji wymiernej P(x)Q(x), wystarczy umieć policzyć całki z ułamków prostych. Znamy już całki z ułamków:

Axadx=Aln(xa)+c,A(xa)kdx=Ak11(xa)k1+c,dla k2.

Całki z ułamków prostych postaci bx+c(x2+Bx+C)k będą policzone na ćwiczeniach (patrz ćwiczenie 13.4.).

Całkowanie funkcji niewymiernych

Zacznijmy od rozważenia następującej całki:

Wn(x)px2+qx+rdx,

gdzie Wn jest dowolnym wielomianem (stopnia n). Okazuje się, że istnieje ogólna metoda obliczania tego typu całek. Opiera się ona na twierdzeniu, które mówi, iż mamy następującą równość

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \int\frac{W_n(x)}{\sqrt{px^2+qx+r}}\,dx \ =\ Q_{n-1}(x)\sqrt{px^2+qx+r} +A\int\frac{dx}{\sqrt{px^2+qx+r}}, }

gdzie Qn1(x) jest wielomianem stopnia n1. Współczynniki wielomianu Qn1 oraz stałą λ znajdujemy, licząc pochodną z obu stron powyższej równości (pamiętamy, że pochodna z całki to funkcja podcałkowa!) i mnożąc potem obie strony przez px2+qx+r. Dostaniemy wtedy:

W(x)=Qn1(x)(px2+qx+r)+Qn1(x)(px+q2)+λ,

skąd, porównując współczynniki przy odpowiednich potęgach zmiennej x, znajdujemy współczynniki wielomianu Qn1 oraz stałą λ.

Pozostaje jeszcze do obliczenia

dxpx2+qx+r,

którą przez odpowiednie podstawienie sprowadzamy do jednej z całek

dt1t2  lub dt1+t2

(patrz twierdzenie 13.8.).

Policzymy teraz pewną całkę, którą w przyszłości będziemy wielokrotnie wykorzystywać.

Przykład 13.21.

Policzyć

R2x2dx,

gdzie R jest stałą dodatnią. Aby użyć metody współczynników nieoznaczonych, zapiszmy

R2x2R2x2dx.

Wielomian R2x2 jest stopnia 2, zatem

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \int\frac{R^2-x^2}{\sqrt{R^2-x^2}}\,dx \ =\ (ax+b)\sqrt{R^2-x^2}+\lambda\int\frac{1}{\sqrt{R^2-x^2}}\,dx. }

Stąd

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle R^2-x^2 \ =\ a(R^2-x^2)-x(ax+b)+\lambda=-2ax^2-bx+aR^2+\lambda, }

skąd dostajemy układ równań

2a=1,b=0,aR2+λ=R2,

zatem

a=12,b=0,λ=12R2.

Pozostaje do policzenia 1R2x2dx. Podstawiając xR=t (zatem dxR=dt), mamy

1R2x2dx=dxR1x2R2=dt1t2=arcsint+c=arcsinxR+c.

Reasumując, mamy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \int\sqrt{R^2-x^2}\,dx \ =\ \frac{x}{2}\sqrt{R^2-x^2}+\frac{R^2}{2}\arcsin \frac{x}{R} +c. }

Kolejne twierdzenie zawiera warunek konieczny i wystarczający istnienia pierwotnej elementarnej dla funkcji postaci f(x)=xr(a+bxs)p oraz podaje sposób policzenia całki nieoznaczonej, jeśli pierwotna jest funkcją elementarną. Dowód twierdzenia pomijamy.

Twierdzenie 13.22.

Funkcja

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle f(x) \ =\ x^r(a+bx^s)^p, \quad \} gdzie Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \ a,b\in\mathbb{R},\ p,r,s\in\mathbb{Q}, }

ma pierwotną elementarną wtedy i tylko wtedy, gdy zachodzi jeden z przypadków:
(1) p (robimy podstawienie x=zN, gdzie N jest wspólnym mianownikiem ułamków r i s);
(2) r+1s (robimy podstawienie a+bxs=zN, gdzie N jest mianownikiem ułamka p);
(3) r+1s+p (robimy podstawienie axs+b=zN, gdzie N jest mianownikiem ułamka p).

Przykład 13.23.

Które z funkcji mają pierwotną elementarną? Sprowadzić całki z funkcji, które mają pierwotną elementarną do całek z funkcji wymiernych.
(1) f(x)=1+x23.
(2) f(x)=1+x24.
(3) f(x)=1+x33.

Rozwiązanie
Uwaga 13.24. [Podstawienia Eulera]

Do policzenia całki postaci

R(x,ax2+bx+c)dx,

gdzie R=R(x,ξ) jest funkcją wymierną, a,b,c,a0 można zastosować następujące podstawienia (tak zwane podstawienia Eulera):

  • Niech a>0. Podstawiamy
ax2+bx+c=tax.
  • Niech c>0. Podstawiamy
ax2+bx+c=xt+c.

  • Niech trójmian kwadratowy ma dwa różne pierwiastki μ,λ, to znaczy ax2+bx+c=a(xλ)(xμ). Podstawiamy

ax2+bx+c=t(xλ).

Przykład 13.25.

Całkę

dxx+x2x+1

sprowadzimy do całki z funkcji wymiernej, stosując pierwsze podstawienie Eulera. Podstawiamy

x2x+1=tx,

skąd

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle x \ =\ \frac{t^2-1}{2t-1} }

oraz

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle dx \ =\ \frac{2t^2-2t+2}{(2t-1)^2}\,dt. }

Podstawiając, dostajemy

dxx+x2x+1=2t2t+1t(2t1)2dt,

czyli całkę z funkcji wymiernej, którą już umiemy policzyć.
Teraz tę samą całkę dxx+x2x+1 sprowadzimy do całki z funkcji wymiernej, używając drugiego podstawienia Eulera. Podstawiamy

x2x+1=tx1,

skąd

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle x \ =\ \frac{1-2t}{1-t^2} \quad dx=-2\frac{t^2-t+1}{(1-t^2)^2}\,dt. }

Podstawiając, dostajemy

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle \int\frac{\,dx}{x+\sqrt{x^2-x+1}} \ =\ -2\int\frac{t^2-t+1}{t(t-1)(t+1)^2}\,dt, }

czyli też całkę z funkcji wymiernej - co prawda nieco bardziej skomplikowaną niż poprzednia.

Całkowanie wyrażeń zawierających funkcje trygonometryczne

Uwaga 13.26.

Aby policzyć całkę

R(sinx,cosx,tgx)dx,

stosujemy podstawienie

tgx2=t

i mamy

Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\begin{array}”): {\displaystyle \begin{array}{rllll} \displaystyle \sin x&=&\displaystyle\frac{2\mathrm{tg}\,\frac{x}{2}}{1+\mathrm{tg}\,^2\frac{x}{2}} &=&\displaystyle\frac{2t}{1+t^2},\\\\\ \cos x &=& \displaystyle\frac{1-\mathrm{tg}\,^2\frac{x}{2}}{1+\mathrm{tg}\,^2\frac{x}{2}} &=&\displaystyle\frac{1-t^2}{1+t^2},\\\\ \mathrm{tg}\, x &=& \displaystyle\frac{2\mathrm{tg}\,\frac{x}{2}}{1-\mathrm{tg}\,^2\frac{x}{2}}&=&\displaystyle\frac{2t}{1-t^2} \end{array}}

oraz

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle x \ =\ 2\mathrm{arctg}\, t, \quad\} zatem dx=2dt1+t2.

Po podstawieniu dostajemy całkę

R(2t1+t2,1t21+t2,2t1t2)2dt1+t2.

Przykład 13.27.

Obliczyć całkę dx2+cosx.

Rozwiązanie
Uwaga 13.28.

Aby policzyć całkę

R(sin2x,cos2x,sinxcosx)dx,

stosujemy podstawienie

tgx=t

i mamy

sin2x=tg2x1+tg2x=t21+t2,cos2x=11+tg2x=11+t2,sinxcosx=tgx1+tg2x=t1+t2

oraz

Parser nie mógł rozpoznać (błąd składni): {\displaystyle \displaystyle x \ =\ \mathrm{arctg}\, t,\quad \,dx=\frac{\,dt}{1+t^2}. }

Zatem po podstawieniu dostajemy całkę

R(t21+t2,11+t2,t1+t2)dt1+t2.

Przykład 13.29.

Obliczyć całkę dx1+2cos2xdx.

Rozwiązanie