ZAWWW-2st1.2-w06.tresc-1.0-Slajd4
Architektura Web Services
Podstawowa architektura Web Services została przedstawiona na slajdzie. Rysunek przedstawia: (1) aplikację zainteresowaną wywołaniem kodu zdalnego modułu programowego, tzw. klienta Web Service, (2) zdalny moduł programowy oferujący implementację funkcji logiki programowej, tzw. komponent Web Service, (3) serwer aplikacji odpowiedzialny za odbieranie i obsługę sieciowych żądań wywołania kodu zdalnego modułu programowego. Klient Web Service zapisuje treść wywołania komponentu w postaci komunikatu SOAP, stanowiącego rodzaj serializacji wywołania w formacie XML. Komunikat SOAP jest przekazywany za pośrednictwem wybranego protokołu sieciowego (najczęściej HTTP) do zdalnego serwera aplikacji. Serwer aplikacji dokonuje deserializacji komunikatu SOAP w celu ekstrakcji pierwotnego zapisu wywołania komponentu Web Service, a następnie lokalnie przekazuje sterowanie do właściwej jednostki programowej komponentu. Ewentualne wyniki pracy komponentu mogą być w analogiczny sposób przekazane zwrotnie do klienta – następuje wówczas serializacja wyników do komunikatu SOAP, przesłanie sieciowe, a w ostatnim kroku deserializacja wyników po stronie klienta. Komponenty usługowe Web Service mogą pracować w trybie bezstanowym (ulotne wartości zmiennych pomiędzy wywołaniami) lub stanowym (nieulotne wartości zmiennych pomiędzy wywołaniami). Mogą również korzystać z dostępnych mechanizmów sesji, np. HTTPSession, oraz uwierzytelniania, np. HTTP Basic Authentication.
