ZAWWW-2st1.2-w01.tresc-1.0-Slajd9
Adresy URL
Dokumenty udostępniane przez serwery HTTP są identyfikowane za pomocą adresów URL (Uniform Resource Locator). Adres URL jest łańcuchem znakowym, który zawiera m.in: nazwę protokołu komunikacyjnego (np. HTTP, HTTPS), adres komputera na którym ulokowany jest serwer HTTP i opcjonalnie numer portu nasłuchu serwera HTTP, ścieżkę dostępu do dokumentu, nazwę dokumentu. W adresie URL mogą występować wyłącznie znaki alfanumeryczne i kilka znaków specjalnych. Pozostałe znaki, jak np. znaki spoza ASCII, znaki sterujące ASCII, znaki zarezerwowane ("$", "&", "+", ",", "/", ":", ";", "=", "?", "@" ) i tzw. znaki niebezpieczne (" ", "'", "<", ">", "L", "%", "{", "}", "|", "\", "^", "~", "[", "]", "`", cudzysłów) powinny być zapisane jako heksadecymalne kody poprzedzone znakiem "%" (URL Encoding). Pełna składnia adresów URL została opisana w RFC 1738.
Adresowanie URL może być stosowane nie tylko w odniesieniu do dokumentów udostępnianych przez serwery HTTP, ale też dla zasobów serwerów FTP, Gopher, Usenet News, itd.
Warto wspomnieć, że pomimo powszechności tej formy adresowania dokumentów, składnia URL wciąż jest przedmiotem zawziętej krytyki. Podstawowy zarzut wiąże się z obecnością fizycznej lokalizacji serwera HTTP w adresie dokumentu, co oznacza, że identyfikator dokumentu ulega zmianie gdy dokument jest przenoszony na inny serwer, oraz że identyczne dokumenty znajdujące się na różnych serwerach posiadają różne identyfikatory. Takie własności są sprzeczne z potocznym rozumieniem pojęcia identyfikatora. Mimo, iż zaproponowano również alternatywną metodę adresowania, nazwaną URI (Uniform Resource Identifier), to jednak w środowiskach WWW wciąż korzysta się z URL (RFC 3986).
