CWGI Moduł 12
 |
7.1 Przegląd wzorów kreskowania i wypełnień
Do zakreskowania obszaru można używać uprzednio zdefiniowanego wzoru kreskowania, zdefiniować prosty wzór stosując bieżący typ linii lub utworzyć wzory bardziej złożone. Jeden typ wzoru, nazywany jednolitym, wypełnia obszar jednolitym kolorem. Można także utworzyć wypełnienie gradientowe używające przejść między odcieniami jednego koloru lub między dwoma kolorami. Wypełnienia gradientowe mogą być używane do ulepszenia rysunków, które mają służyć do prezentacji. Ten typ wypełnienie daje efekt światła odbitego od obiektu. Można wybrać jedną z kilku metod definiowania obwiedni kreskowania. • Określić punkt w obszarze, który jest zawarty w obiekcie. • Wybrać obiekty, w których zawarty jest obszar. • Przeciągnąć wzór kreskowania do obszaru z palety narzędzi lub DesignCenter. Podczas kreskowania rysunku, obiekty, które nie są częścią obwiedni, są całkowicie lub częściowo ignorowane. Jeżeli linia wzoru kreskowania napotka obiekt, taki jak tekst, atrybut lub jednolicie wypełniony obiekt, i jeśli ten obiekt został zaznaczony jako część zbioru obwiedni, to polecenie KRESKUJ spowoduje zakreskowanie dookoła obiektu. Uwaga Przy kreskowaniu obszaru, którego obwiednia nie jest zamknięta, należy ustawić zmienną systemową HPGAPTOL, aby zamknąć luki i potraktować obwiednię jako zamkniętą. Zmienną HPGAPTOL stosuje się tylko do luk między tymi liniami i łukami, które po wydłużeniu przecięłyby się. Aby zmniejszyć wielkość pliku, obszar kreskowany jest definiowany w bazie danych rysunku jako pojedynczy obiekt graficzny. Jest kilka sposobów dodawania do rysunku wzorów kreskowania. • Polecenie KRESKUJ udostępnia najwięcej opcji. • Można również przeciągnąć wzory kreskowania z palety narzędzi. Więcej udogodnień i szybkość można uzyskać korzystając z palet narzędzi. • Jeśli okno Palety narzędzi jest otwarte, można kliknąć prawym przyciskiem myszy narzędzie wzoru, aby uzyskać dostęp do okna dialogowego Właściwości narzędzi. Zawiera ono szereg opcji wzorów kreskowania dostępnych także po wpisaniu polecenia KRESKUJ. Na przykład można określić skalę i odstępy dla wzoru kreskowania. • Można także użyć DesignCenter. Domyślnie wzory kreskowania dopasowują się do siebie. Jednak czasami może zachodzić konieczność przesunięcia początku kreskowania, nazywanego punktem początkowym. Na przykład jeżeli tworzy się wzór cegły, może istnieć konieczność rozpoczęcia całą cegłą w lewym dolnym narożniku kreskowanego obszaru. W takim przypadku należy użyć opcji Początek kreskowania z okna dialogowego Kreskowanie i wypełnienie. Ulokowanie i zachowanie wzoru kreskowania zależy od zmiennych systemowych HPORIGIN, HPORIGINMODE i HPINHERIT oraz lokalizacji i orientacji lokalnego układu współrzędnych. Program udostępnia ponad 50 standardowych wzorów kreskowania, które można wykorzystać do rozróżniania komponentów obiektów reprezentujących materiał. Program udostępnia także 14 wzorów kreskowania, które są zgodne ze standardami ISO (International Standards Organization). Po wybraniu wzoru ISO można podać szerokość pisaka, która określi szerokość linii wzoru. W oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie, na karcie Kreskowanie, obszar Typ i wzór wyświetla nazwy wszystkich wzorów kreskowania zdefiniowanych w pliku tekstowym acad.pat. Można także dodawać nowe wzory kreskowania do okna dialogowego przez dodawanie ich definicji do pliku acad.pat. Kreskowanie zespolone jest aktualizowane po zmianie obwiedni. Obszary kreskowane utworzone za pomocą polecenia KRESKUJ są domyślnie zespolone. Ustawienie to jest przechowywane w zmiennej systemowej HPASSOC. Kreskowania utworzone przez przeciągnięcie wzoru kreskowania z palet narzędzi lub DesignCenter™ stosują ustawienie HPASSOC. Można usunąć zespolenie kreskowania w dowolnym momencie lub użyć polecenia KRESKUJ, aby utworzyć kreskowanie niezespolone. Kiedy zmienna systemowa HPGAPTOL ma wartość 0 (domyślnie), zespolenie jest automatycznie usuwane, jeśli podczas edycji jest tworzona obwiednia otwarta. Można użyć polecenia KRESKUJ, aby utworzyć kreskowania niezespolone, niezależne od ich obwiedni. Użytkownik może przypisać określony porządek wyświetlania do kreskowania. Wtedy wzór kreskowania będzie rysowany przed lub za obwiednią kreskowania albo przed lub za każdym innym obiektem. Przy tworzeniu kreskowania jest ono domyślnie rysowane za obwiednią kreskowania. Ułatwia to przeglądanie i wybieranie obwiedni kreskowania. Użytkownik może zmienić porządek wyświetlania kreskowania tak, aby kreskowanie było wyświetlane przed obwiednią kreskowania lub przed albo za każdym innym obiektem. Wartość ta jest przechowywana w zmiennej systemowej HPDRAWORDER. Kreskowania utworzone przez przeciągnięcie wzoru kreskowania z palet narzędzi lub Design Center stosują ustawienie porządku wyświetlania HPDRAWORDER. Jeżeli utworzone kreskowanie jest bardzo gęste, program może odrzucić wzór i wyświetlić komunikat, że skala kreskowania jest za mała lub długość kreskowania za krótka. Można zmienić maksymalną liczbę linii kreskowania, ustawiając zmienną rejestru systemowego MaxHatch przez wpisanie w wierszu polecenia (setenv MaxHatch n), gdzie n jest liczbą od 100 do 10000000 (dziesięć milionów). Domyślną wartością MaxHatch jest 10000. W związku z dużą liczbą kombinacji obiektów, które można zakreskować, edycja zakreskowanej geometrii może generować nieoczekiwane wyniki. Jeżeli utworzone zostało kreskowanie, którego nie chcesz, można cofnąć operację, uciąć lub usunąć kreskowanie, a następnie zakreskować obszar ponownie. Użytkownik może również utworzyć własny wzór kreskowania przy użyciu bieżącego rodzaju linii za pomocą opcji Wzór użytkownika w oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie lub utworzyć bardziej złożone wzory kreskowania. |
 |
7.1.1 Definiowanie obwiedni kreskowania
Można kreskować obszar zamknięty lub w obrębie określonej obwiedni przy zastosowaniu polecenia KRESKUJ. Domyślnie polecenie KRESKUJ tworzy kreskowanie zespolone, które jest aktualizowane po zmianie obwiedni. Kreskowanie tworzy się przez wybranie obiektu kreskowania lub zdefiniowanie obwiedni, a następnie punktu wewnętrznego. Obwiednia kreskowania to dowolna kombinacja takich obiektów, jak linie, łuki, okręgi i polilinie, tworząca obszar zamknięty. Obszary zamknięte znajdujące się wewnątrz kreskowania są określane jako wyspy. Można je zakreskować lub pozostawić niezakreskowane, w zależności od ustawień Wysp w oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie. Jeżeli kreskowany jest niewielki obszar w złożonym rysunku, można zastosować zbiory obwiedni, aby przyspieszyć proces. Obiekty mogą być kreskowane tylko jeśli znajdują się na płaszczyźnie równoległej do płaszczyzny XY bieżącego LUW. Jeśli użytkownik chce kreskować obszar, który nie jest zupełnie zamknięty, może ustalić tolerancję odstępu (zmienna systemowa HPGAPTOL). Wszystkie przerwy równe lub mniejsze od wartości określonej w tolerancji odstępów zostaną zignorowane, a obwiednia zostanie potraktowana jako zamknięta. Sposób, w jaki kreskowane są wyspy, czyli zamknięte obszary w obrębie obwiedni kreskowania, można określić przy użyciu trzech stylów kreskowania: Normalnego, Skrajnego i Całkowitego. Użytkownik może obejrzeć w podglądzie te wzory kreskowania w oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie, w obszarze Więcej opcji. Normalny styl kreskowanie (standardowy) kreskuje od obwiedni w głąb. Jeżeli napotka wewnętrzną obwiednię, to wyłącza kreskowanie do chwili napotkania następnej obwiedni. Przy kreskowaniu z zastosowaniem stylu Normalnego wyspy nie są kreskowane, a wyspy znajdujące się w obrębie innych wysp są kreskowane tak, jak pokazano to poniżej. Skrajny styl kreskowanie kreskuje od obwiedni w głąb i zatrzymuje się przy kolejnej obwiedni. Całkowity styl kreskowania kreskuje cały obszar zamknięty, ignorując obwiednie wewnętrzne. Można także usunąć wyspy z obszaru kreskowania. Definiując zestaw obiektów używanych do określania obwiedni kreskowania małego obszaru w dużym rysunku można zaoszczędzić czas. Domyślnie polecenie KRESKUJ określa obwiednię, analizując wszystkie zamknięte obiekty na rysunku. W rysunku bardziej złożonym analiza wszystkich obiektów całkowicie lub częściowo widocznych na ekranie może być czasochłonna. Aby zakreskować niewielki obszar złożonego rysunku, można zdefiniować zbiór obiektów w rysunku nazywany zbiorem obwiedni. Polecenie KRESKUJ nie analizuje obiektów, które nie są włączone w zbiór obwiedni. Najpierw lepiej jest obejrzeć obszar do kreskowania w powiększeniu. Opcja Pokaż wybór w oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie wyróżnia obiekty na rysunku, które definiują obwiednię. Kreskowanie bez wyświetlonej obwiedni można utworzyć na kilka sposobów: • Można utworzyć kreskowanie za pomocą polecenia KRESKUJ, a następnie wymazać niektóre lub wszystkie obiekty obwiedni. • Można utworzyć kreskowanie za pomocą polecenia KRESKUJ, pod warunkiem, że obiekty obwiedni znajdują się na innej warstwie niż kreskowanie. Następnie należy wyłączyć lub zablokować warstwę obiektów obwiedni. Jest to jedyna metoda, która utrzymuje zespolenie kreskowania. • Można przyciąć istniejące kreskowanie za pomocą obiektów utworzonych jako obwiednie ucinania. Po przycięciu kreskowania należy wymazać obiekty. • Można utworzyć obwiednie kreskowania za pomocą opcji Rysuj polecenia KRESKUJ z wiersza polecenia, określając punkty graniczne
|
 |
7.1.2 Wybieranie wzorów kreskowania i wypełnień jednolitych
Modyfikować można zarówno wzór wypełniający, jak i obwiednie kreskowania. Można także modyfikować wypełnione obszary, ale użyta metoda zależy od tego, czy wypełniony obszar jest kreskowaniem, obszarem, szeroką polilinią, czy pierścieniem. Można również modyfikować porządek wyświetlania kreskowania. Kreskowanie może wyprodukować bardzo dużą liczbę obiektów liniowych i punktowych. Chociaż są one przechowywane jako obiekt typu kreskowanie, to te linie i punkty wykorzystują miejsce na dysku i zabierają czas przy ponownym generowaniu. Jeżeli użytkownik użyje względnie małego współczynnika skali podczas kreskowania obszaru, kreskowanie może wymagać milionów obiektów liniowych i punktowych, więc jego zakończenie zabierze bardzo dużo czasu i może wyczerpać dostępne zasoby. Można tego uniknąć, określając limit liczby obiektów tworzonych przez pojedyncze wywołanie polecenia KRESKUJ. Jeżeli przybliżona liczba obiektów potrzebnych do określonego kreskowania (z uwzględnieniem zakresu obwiedni, wzoru i skali) przekracza ten limit, polecenie KRESKUJ wyświetli komunikat, że skala kreskowania jest zbyt mała lub że długość kreski jest niewystarczająca i że żądanie kreskowania zostało odrzucone. Jeżeli taka sytuacja zaistnieje, należy dokładnie sprawdzić ustawienia kreskowania. Współczynnik skali może być dobrany nierozsądnie i może wymagać dostosowania. Limit liczby obiektów kreskowania jest ustawiany przez zmienną środowiskową MaxHatch, która jest przechowywana w rejestrze systemowym. Domyślna wartość wynosi 10000. Limit ten można zmienić, ustawiając wartość zmiennej systemowej MaxHatch za pomocą wpisu (setenv MaxHatch n), gdzie n jest liczbą od 100 do 10000000 (dziesięciu milionów). Można zmieniać takie właściwości konkretnego, istniejącego kreskowania, jak wzór, skala, kąt. Można wykorzystać: • okno dialogowe Edycja kreskowania (zalecane) • paletę Właściwości Można również skopiować właściwości jednego kreskowania do drugiego. Przycisk Właściwości dziedziczone w oknie dialogowym Edycja kreskowania umożliwia skopiowanie wszystkich właściwości kreskowania, w tym początku wzoru kreskowania, z jednego wzoru do drugiego. Okno dialogowe Uzgodnij właściwości umożliwia kopiowanie ogólnych właściwości i właściwości specyficznych dla kreskowania (z wyjątkiem początku wzoru kreskowania) z jednego kreskowania do drugiego. Polecenie ROZBIJ umożliwia rozbicie kreskowania na obiekty składowe. Obwiednie kreskowania można między innymi kopiować, przesuwać, rozciągać i ucinać. Można również użyć uchwytów do rozciągania, przesuwania, obracania, skalowania i wykonywania lustrzanych odbić obwiedni i powiązanego zespolonego kreskowania, tak jak innych obiektów. Jeżeli po wykonanych zmianach obwiednia pozostanie zamknięta, zespolone kreskowanie zostanie automatycznie zaktualizowane. Jeżeli edycja doprowadzi do otwarcia obwiedni, kreskowanie utraci z nią powiązanie i pozostanie niezmienione. Zespolenie może także zostać utracone w czasie edycji obwiedni kreskowania, jeśli plik wzoru kreskowania nie będzie w tym czasie dostępny. Jeśli przy ucinaniu kreskowania plik wzoru kreskowania (PAT) nie jest dostępny, kreskowania zniknie. Zespolenie kreskowania jest uzależnione od tego, czy w oknach dialogowych Kreskowanie i wypełnienie (KRESKUJ) i Edycja kreskowania (EDKRESK) zostanie wybrana opcja Zespolone. Kreskowania niezespolone nie są aktualizowane podczas edycji ich oryginalnych obwiedni. W każdej chwili można usunąć z kreskowania właściwość zespoloności, lecz po jej usunięciu nie będzie można jej odtworzyć. Kreskowanie musi zostać utworzone ponownie, aby przywrócić zespolenie, lub należy utworzyć nową obwiednię kreskowania i zespolić ją z kreskowaniem. Aby utworzyć obwiednie dookoła niezespolonego lub nieograniczonego kreskowania, należy w oknie dialogowym Kreskowanie i wypełnienie wybrać opcję Odtwórz obwiednię. Za pomocą tej opcji można także określić, czy nowa obwiednia ma być zespolona z kreskowaniem. Obszary wypełnione mogą być reprezentowane przez • Kreskowania (z pełnym wzorem) • Obszary • Wypełnienia gradientowe • Szerokie polilinie i pierścienie Każdy z tych wypełnionych obiektów modyfikuje się tak samo, jak wszystkie inne kreskowania, obszary, szerokie polilinie czy pierścienie. Oprócz polecenia WŁAŚCIWOŚCI można także używać polecenia EDKRESK do wypełnionych kreskowań, wypełnień gradientowych i edycji uchwytów obszarów oraz polecenia EDPLIN do edycji szerokich polilinii i pierścieni. Podczas edycji kreskowania użytkownik może zmienić porządek wyświetlania kreskowania tak, aby było wyświetlane za lub przed obwiednią kreskowania albo za lub przed wszystkimi innymi obiektami. Obiekt przykrywający jest wielobocznym obszarem ukrywającym leżące pod nim obiekty bieżącym kolorem tła. Obszar ten jest ograniczony ramką przykrycia, którą można włączyć w celu edycji i wyłączyć podczas drukowania. Można utworzyć obiekt przykrywający, określając obszar wieloboczny za pomocą punktów, lub można przekształcić w niego zamkniętą polilinię. Jeśli polilinia jest używana do utworzenia obiektu przykrywającego, musi być zamknięta, zawierać tylko segmenty linii i mieć zerową szerokość. Użytkownik może tworzyć obiekty przykrywające w układzie w obszarze papieru, aby maskować obiekty w obszarze modelu; wcześniej należy jednak upewnić się, że obiekt przykrywający będzie prawidłowo drukowany. Należy więc w oknie dialogowym Drukuj, na karcie Ustawienia drukowania, odznaczyć opcję Drukuj obszar papieru jako ostatni. Obiekt przykrywający ma właściwości podobne do obrazu rastrowego i ma takie same wymagania do druku. Do drukowania potrzebny jest ploter rastrowy ze sterownikiem obsługującym ADI 4.3 lub sterownikiem drukarki systemowej. Obszary wypełnione jednolicie można tworzyć stosując • Kreskowania z pełnym wzorem kreskowania (KRESKUJ) • Obszary (OBSZAR) • Szerokie polilinie i pierścienie (PLINIA, PIERŚCIEŃ) Wypełnienie Gradientowe jest pełnym wypełnieniem kreskowanym dającym efekt rozmycia kolorów, jak przy oświetleniu powierzchni. Wypełnień gradientowych można używać do symulowania brył w rysunkach dwuwymiarowych. Kolor w wypełnieniach gradientowych gładko przechodzi z jasnego w ciemny lub odwrotnie. Można wybrać uprzednio zdefiniowany wzór (na przykład liniowy, sferyczny lub promieniowy) i określić pochylenie wzoru. W dwukolorowym wypełnieniu gradientowym przejście odbywa się z jasnego do ciemnego i z pierwszego koloru do drugiego. Wypełnienia gradientowe są stosowane do obiektów tak samo, jak wypełnienia pełne, i mogą być zespolone z ich obwiedniami. Wypełnienie zespolone jest automatycznie aktualizowane, kiedy obwiednia ulega zmianom. Nie można używać stylów wydruku do sterowania drukowanym kolorem wypełnień gradientowych. Dwukrotnie kliknij wypełnienie gradientowe, aby je zmodyfikować. Program zapewnia pełne wypełnienie obszarów i ponad 50 standardowych wzorów kreskowania odpowiadających materiałom takim jak ziemia, cegła lub glina. Czternaście wzorów kreskowania jest zgodnych ze standardami ISO. Po wybraniu wzoru ISO, można podać szerokość pisaka, która określi szerokość linii wzoru. Oprócz wzorów udostępnianych przez program można korzystać ze wzorów zawartych w zewnętrznych bibliotekach wzorów. Wzory te są uporządkowane według nazw i wyświetlone w oknie dialogowym Paleta wzorów kreskowania. Oprócz korzystania ze standardowych wzorów użytkownika, możesz zdefiniować prosty wzór w oparciu o bieżący typ linii. Wzór można zdefiniować zmieniając kąt i odstępy linii kreskowania.
|
 |
7.2 Omówienie etykiet i uwag
Tekst można utworzyć na kilka sposobów. Do wprowadzania krótkich, prostych opisów należy użyć tekstów jednowierszowych. Do wprowadzania dłuższych opisów z formatowaniem wewnętrznym należy użyć tekstu wielowierszowego (zwanego też WTEKST). Można także tworzyć teksty wielowierszowe z liniami odniesienia. Chociaż cały wprowadzony tekst używa bieżącego stylu tekstu, który ustala standardową czcionkę i ustawienia formatowania, użytkownik może w dowolny sposób dostosowywać wygląd tekstu. Istnieje kilka narzędzi pozwalających na zmianę skali tekstu i wyrównania, znajdowanie i zastępowanie tekstu oraz sprawdzanie pisowni. Tekst zawierający wymiar lub tolerancje tworzony jest z pomocą poleceń wymiarowania. |
 |
7.2.1 Tworzenie tekstu
Tekst dodawany do rysunków wprowadza do nich rozmaite informacje. Może on być złożoną specyfikacją, zawartością tabelki rysunkowej, etykietą lub nawet częścią rysunku. Do wprowadzania krótkich tekstów, nie wymagających różnych czcionek i wielu linii, można tworzyć tekst jednowierszowy. Tekst jednowierszowy jest najwygodniejszy przy etykietach. Do długich, złożonych zapisów należy utworzyć tekst wielowierszowy (paragraf). Tekst wielowierszowy zawiera kilka linii tekstu lub akapitów, które wypełniają obszar o określonej szerokości; w kierunku pionowym może się on rozciągać w nieskończoność. Niezależnie od liczby linii, każdy zestaw paragrafów utworzony w jednej sesji edycyjnej tworzy pojedynczy obiekt, który można przesuwać, obracać, usuwać, kopiować i skalować lub tworzyć jego lustrzane odbicie. Tekst wielowierszowy udostępnia więcej opcji edycyjnych niż tekst jednowierszowy. Na przykład, użytkownik może zmienić dla pojedynczych znaków, wyrazów lub zdań w akapitach zastosowana czcionkę, kolor i wysokość tekstu, jak również wprowadzić podkreślenie. Obiekt linii odniesienia jest linią lub splajnem z grotem strzałki na jednym końcu i obiektem tekstu wielowierszowego na drugim. Obiekt linii odniesienia jest związany z obiektem tekstu wielowierszowego, dlatego kiedy obiekt tekstu jest przenoszony, obracany lub skalowany, obiekt linii odniesienia jest odpowiednio aktualizowany. Podobnie, kiedy włączane jest wymiarowanie zespolone, a do zlokalizowania grotu strzałki linii odniesienia używana jest lokalizacja, obiekt linii odniesienia jest także zespalany z dowolnymi obiektami, do których dołączony jest grot strzałki. Tekst użyty gdziekolwiek w rysunku można skopiować i dołączyć do niego linię odniesienia. Nie należy mylić obiektu linii odniesienia z linią odniesienia, która jest automatycznie generowaną częścią linii wymiarowej. Użyj tekstu jednowierszowego (TEKST), aby utworzyć jeden lub kilka wierszy tekstu, każdy wiersz kończąc naciśnięciem klawisza ENTER. Każda linia tekstu jest niezależnym obiektem, który można przenosić i modyfikować oraz zmieniać jego format. Przy tworzeniu tekstu jednowierszowego jest do niego przypisywany styl tekstu i dopasowanie. Styl tekstu ustala standardowe właściwości obiektu tekstowego. Dopasowanie określa, która część znaku tekstu jest dopasowana do punktu wstawienia. Użyj polecenia TEKST, aby wpisać tekst lokalnie, lub w wierszu polecenia wprowadź-text, aby wpisać tekst w wierszu polecenia. W tekście jednowierszowym można wstawiać pola. Pole jest tekstem wyświetlającym dane, które mogą się zmieniać. Gdy pole jest aktualizowane, wyświetlana jest jego ostatnia wartość. Dla tekstu jednowierszowego stosowane są takie same style tekstu, jak dla tekstu wielowierszowego. Przy tworzeniu tekstu przypisywany jest mu istniejący styl, którego nazwa wprowadzana jest po zgłoszeniu opcji Styl. Jeśli użytkownik zamierza sformatować poszczególne słowa i znaki, powinien użyć tekstu wielowierszowego. Użytkownik może również rozmieścić linię tekstu między dwoma określonymi punktami. Opcja ta rozciąga lub ściska tekst, aby wypełnić nim wyznaczony obszar. Zmienna systemowa DTEXTED określa interfejs użytkownika wyświetlany w celu edycji tekstu jednowierszowego. Przy tworzeniu tekstu można go dopasować. Oznacza to, że można wyrównać tekst używając jednej z opcji dopasowania pokazanych na poniższych ilustracjach. Dopasowanie do lewej jest dopasowaniem standardowym. Aby ustawić tekst do lewej, nie należy wprowadzać opcji po zgłoszeniu Wyrównanie. |
 |
7.2.1.1 Tworzenie tekstu wielowierszowego
W Edytorze tekstu lokalnego (lub innym edytorze tekstu) można tworzyć jeden lub kilka akapitów tekstu wielowierszowego (wtekst). Można też do tego użyć wiersza polecenia. Można także wstawiać tekst z pliku zapisanego w formacie ASCII lub RTF. Przed wpisaniem lub importowaniem tekstu należy określić przeciwległe rogi ramki obwiedni tekstu, która definiuje szerokość akapitów w obiekcie tekstu wielowierszowego. Długość obiektu tekstu wielowierszowego zależy od ilości tekstu, a nie od długości ramki obwiedni. Tekst wielowierszowy można przesuwać lub obracać za pomocą uchwytów. Edytor tekstu lokalnego wyświetla ramkę obwiedni z linijką u góry i paskiem narzędzi formatowania tekstu. Edytor tekstu wielowierszowego jest przezroczysty, dzięki czemu podczas wprowadzania tekstu widać, czy tekst nie zachodzi na inne obiekty. Aby wyłączyć przezroczystość podczas pracy, należy wybrać Tło nieprzezroczyste w menu Opcje. Można także ustawić nieprzezroczyste tło wprowadzonego tekstu wielowierszowego i ustalić jego kolor. Można ustawiać tabulatory i wcięcia, aby sterować wyglądem obiektu tekstu wielowierszowego. W tekście wielowierszowym można także wstawiać pola. Pole jest tekstem wyświetlającym dane, które mogą się zmieniać. Gdy pole jest aktualizowane, wyświetlana jest jego ostatnia wartość. Większość cech tekstu jest ustawianych za pomocą stylu tekstu, który ustawia domyślną czcionkę i inne opcje, takie jak odstępy między wierszami, wyrównanie i kolor. Można używać bieżącego stylu tekstu lub wybrać nowy. Styl tekstu STANDARD to styl domyślny. W obiekcie tekstu wielowierszowego można zastąpić bieżący styl tekstu stosując formatowanie: podkreślanie, pogrubianie czy różne czcionki dla pojedynczych znaków. Można tworzyć tekst piętrowy, na przykład ułamki lub tolerancje geometryczne, a także wstawiać znaki specjalne, w tym znaki Unicode dla czcionek TrueType. Uwaga Nie wszystkie czcionki tekstu SHX i TrueType obsługują znaki Unicode. Na palecie Właściwości można sprawdzić i zmienić właściwości obiektu tekstu wielowierszowego, w tym właściwości charakterystyczne dla tekstu. • Wyrównanie określa czy podczas pisania tekst jest wstawiany zgodnie z ograniczeniami ramki obwiedni i ustawia kierunek wprowadzania tekstu. • Odstęp między wierszami steruje wielkością przestrzeni między liniami tekstu. • Szerokość określa szerokość ramki obwiedni, czyli miejsce zawinięcia tekstu do następnego wiersza. • Tło wstawia nieprzezroczyste tło, które maskuje obiekty pod tekstem. Wyrównywanie steruje dopasowaniem tekstu i kierunkiem tekstu względem punktu wstawienia. Tekst jest wyrównywany do lewej lub do prawej strony, do obwiedni tekstu, która określa szerokość tekstu. Tekst jest wpisywany od punktu wstawienia, który może się znajdować w środku, u góry lub u dołu wynikowego obiektu tekstu. Dla tekstów wielowierszowych istnieje dziewięć ustawień wyrównywania. Jeżeli pojedyncze słowo jest dłuższe od szerokości paragrafu, będzie się ono rozciągać poza obwiednię paragrafu. Przy tworzeniu tekstu wielowierszowego można zastąpić styl tekstu, stosując inne formatowanie dla pojedynczych słów i znaków. Zmiany formatu będą miały wpływ tylko na zaznaczony tekst. Bieżący styl tekstu nie ulegnie zmianie. Można określić inną czcionkę, inną wysokość tekstu lub inny kolor, a także zastosować pogrubienie, kursywę, podkreślenie i nadkreślenie. Można także ustawić kąt pochylenia, zmienić odstępy między znakami oraz powiększyć lub zmniejszyć szerokość znaków. Opcja Usuń formatowanie z menu opcji zmienia atrybuty znaków wybranego tekstu na bieżący styl, a także zmienia kolor tekstu na kolor tekstu obiektu wielowierszowego. Ustawienie wysokości tekstu określa wysokość dużych liter tekstu. Aby uzyskać więcej informacji na temat obliczania wysokości, zobacz polecenie WTEKST. Wiersze tekstu wielowierszowego mogą zostać sformatowane jako lista. Numeracja listy dostosowuje się automatycznie podczas dodawania i odejmowania elementów lub przemieszczania ich w górę i w dół listy. Formatowanie list można usuwać i ponownie dodawać w ten sam sposób, w jaki się to robi w większości edytorów tekstu. Domyślnie formatowanie listy jest stosowane zawsze, gdy tekst wygląda jak lista. Jako lista traktowany jest tekst spełniający wszystkie poniższe kryteria: • Na początku wiersza występuje jeden lub kilka znaków, takich jak litera, cyfra bądź symbol. • Po literze lub cyfrze występuje znak przestankowy. • Odstęp po znaku przestankowym jest utworzony przez naciśnięcie klawisza TAB. • Tekst po odstępie jest zakończony naciśnięciem klawisza ENTER lub SHIFT+ENTER. Uwaga Jeżeli formatowanie listy nie ma być stosowane do wszystkich wierszy, które spełniają powyższe kryteria, należy wyłączyć opcję Zezwalaj na punktory i listy. (Kliknij prawym przyciskiem myszy w Edytorze tekstu lokalnego, kliknij Punktory i listy i usuń zaznaczenie opcji Zezwalaj na punktory i listy.) Gdy pole wyboru Zezwalaj na punktory i listy nie jest zaznaczone, to nie można tworzyć nowych sformatowanych list w obiekcie tekstu wielowierszowego. Aby utworzyć listę, należy użyć jednej z następujących metod: • Zastosuj formatowanie do nowego lub zaznaczonego tekstu. • Użyj opcji Auto-lista (standardowo włączona) i wpisz element listy. • Jeżeli opcja Auto-lista jest wyłączona, wpisz elementy listy, a następnie zamknij i otwórz edytor, aby przekonwertować tekst na listę. Podczas używania formatowania listy można określić punktory, wielkie i małe litery oraz liczby. Ustawienia standardowe są stosowane dla typów list zdefiniowanych przez użytkownika. Po literach i cyfrach wstawiana jest kropka. Listy zagnieżdżone używają podwójnych punktorów, liter lub liczb. Elementy są wyświetlane z wcięciem o szerokości wyznaczonej przez punkty tabulacji na linijce Edytora tekstu lokalnego. Jeżeli opcja Auto-lista jest włączona, lista jest tworzona podczas pisania. Można stosować litery, liczby i symbole. Na przykład można napisać 421., nacisnąć TAB i wpisać jakiś tekst. Po naciśnięciu klawisza ENTER następna linia rozpocznie się od 422, kropki i spacji TAB. Wcięcia akapitów w obiekcie tekstu wielowierszowego można kontrolować. Linijka w Edytorze tekstu lokalnego pokazuje ustawienia dla bieżącego akapitu. Tabulatory i wcięcia ustawione przed rozpoczęciem wpisywania tekstu są stosowane dla całego obiektu tekstu wielowierszowego. Aby zastosować inne tabulatory i wcięcia do pojedynczych akapitów, kliknij pojedynczy akapit albo zaznacz kilka akapitów i zmień ustawienia. Suwaki na linijce pokazują wcięcia względem lewej strony ramki obwiedni. Górny suwak ustawia wcięcie dla pierwszego wiersza akapitu, a suwak dolny ustawia wcięcie dla pozostałych wierszy akapitu. Znaki znajdujące się na linijce oznaczają standardowe ustawienia tabulatora. Po kliknięciu linijki w celu ustawienia tabulatora na linijce zostanie wyświetlony mały znak przypominający literę L i oznaczający niestandardowe ustawienie tabulatora. Można usunąć niestandardowy tabulator, przeciągając znak tabulatora poza linijkę. Odstępy między wierszami dla tekstu wielowierszowego to odległości między linią bazową (dołem) wiersza tekstu a linią bazową kolejnego wiersza tekstu. Współczynnik odstępu między wierszami ma zastosowanie do całego obiektu tekstu wielowierszowego, a nie zaznaczonych wierszy. Wielkość odstępu między wierszami może zostać ustalona jako wielokrotność tzw. pojedynczego odstępu lub jako wartość bezwzględna. Odstęp pojedynczy to 1.66 raza wysokość znaków tekstu. Standardowy styl odstępów między wierszami, Przynajmniej, automatycznie zwiększa odstępy między wierszami, aby pomieścić znaki zbyt duże, by zmieściły się w wierszach o odstępach ustawionych dla obiektu tekstu wielowierszowego. Aby wyrównać odstępy między wierszami w tabelach, należy użyć ustawienia Dokładnie. Aby upewnić się, że odstęp między wierszami jest identyczny w różnych obiektach tekstu wielowierszowego, należy używać opcji Dokładnie i ustalać taką samą wartość współczynnika odstępu dla wszystkich obiektów tekstu wielowierszowego. Użycie opcji Dokładnie może powodować, ze większe znaki znajdujące się w danej linii będą nakładać się na sąsiednie linie. Znaki przedstawiające ułamki lub tolerancje można sformatować tak, aby spełniały wymagania kilku standardów. Tekst w układzie piętrowym mogą stanowić ułamki, tolerancje lub miary. Aby wskazać, gdzie zaznaczony tekst ma być piętrowy, należy użyć znaków specjalnych. • Znak / (slash) określa układ piętrowy tekstu oddzielony kreską poziomą. • Znak # (hash) określa układ piętrowy tekstu oddzielony kreską ukośną. • Karetka (^) tworzy ułamek tolerancji nieoddzielony kreską. Można ustawić program, by automatycznie tworzył zapis ułamkowy z liczb wprowadzonych przed znakami ukośnika (/), krzyżyka (#) lub karetki i po nich. Na przykład po wpisaniu 1#3 i znaku nienumerycznego lub spacji, zostanie wyświetlone okno dialogowe Właściwości Autoułamków. Ustawienia wyświetlane w oknie można zmieniać w zależności od potrzeb. Opcja Autoułamki tworzy zapis piętrowy tylko ze znaków liczbowych umieszczonych bezpośrednio przed znakami /, # i ^ oraz po tych znakach. Aby ustawić w piętra znaki nienumeryczne lub tekst zawierający spacje, należy zaznaczyć tekst i kliknąć przycisk Piętrowo na pasku narzędzi Formatowanie tekstu. |
 |
7.2.1.2Tworzenie tekstu z liniami odniesienia
Obiekt linii odniesienia jest linią lub splajnem z grotem strzałki na jednym końcu i obiektem tekstu wielowierszowego na drugim. Czasami krótka pozioma linia, zwana linią zaczepienia, łączy tekst i ramki sterujące obiektu z linią odniesienia. Linia odniesienia jest związana z obiektem tekstu wielowierszowego, dlatego kiedy obiekt tekstu jest przenoszony, linia odniesienia zostaje odpowiednio rozciągnięta. Kiedy włączone jest wymiarowanie zespolone, a do zlokalizowania grotu strzałki linii odniesienia używana jest lokalizacja, linia odniesienia jest zespalana z obiektem, do którego dołączony jest grot strzałki. Jeśli położenie obiektu jest zmieniane, zmieniane jest także położenie grotu strzałki i linia odniesienia jest odpowiednio rozciągana. Tekst użyty gdziekolwiek w rysunku można skopiować i dołączyć do niego linie odniesienia. Obiekt linii odniesienia składa się z grotu strzałki, linii odniesienia lub krzywej i obiektu tekstu wielowierszowego. Można utworzyć linię odniesienia od dowolnego punktu lub elementu rysunku i sterować jej wyglądem podczas rysowania. Linie odniesienia mogą być prostymi segmentami lub gładkimi splajnami. Linia odniesienia ma kolor jak bieżąca linia wymiarowa. Skala linii odniesienia zależy od globalnej skali wymiaru ustawionej w bieżącym stylu wymiarowania. Typ i rozmiar strzałki, jeżeli jest obecna, odpowiada pierwszemu grotowi strzałki zdefiniowanemu w bieżącym stylu wymiarowania. Polecenie LODNIES tworzy złożone linie odniesienia, które mogą składać się z więcej niż dwóch segmentów liniowych. WYMŚREDNICA i WYMPROMIEŃ tworzą proste, składające się z dwóch segmentów liniowych, automatyczne linie odniesienia dla okręgów i łuków. Kiedy wymiarowanie zespolone jest włączone (DIMASSOC), grot strzałki linii odniesienia może być zespolony z miejscem na obiekcie za pomocą narzędzia lokalizacji. Jeśli obiekt zmieni położenie, grot strzałki będzie nadal z nim połączony, linia odniesienia zostanie rozciągnięta, lecz tekst wielowierszowy pozostanie na miejscu. Istnieją dwa sposoby utworzenia tekstu linii odniesienia. Można wprowadzać tekst w wierszu polecenia lub tworzyć paragrafy za pomocą Edytora tekstu lokalnego. Przy tworzeniu tekstu wielowierszowego można stosować formatowanie dla pojedynczych słów i znaków. Można także dołączać kopie istniejącego opisu do linii odniesienia. Tekst umieszczany jest automatycznie na końcu linii odniesienia, z określonym odsunięciem. Odsunięcie można określić w Menedżerze zmiany stylów wymiarowania, na karcie Tekst, w wycinku Położenie tekstu. Na końcu linii odniesienia umieszczane są także automatycznie ramki tolerancji. Bloki wstawiane są w określone położenie oraz w określonej skali i kącie obrotu. Wybierając w Menedżerze zmiany stylów wymiarowania, na karcie Tekst w wycinku Położenie tekstu opcję Pionowy można określić pionowe dopasowanie opisu względem linii odniesienia. Na poniższej ilustracji pokazano pionowe dopasowanie z opcją Nad. Do rysunku można wstawić pliki tekstowe typu TXT lub RTF utworzone w edytorze tekstu, importując tekst lub przeciągając ikonę pliku z Eksploratora Windows. Importowanie plików TXT lub RTF z innych źródeł jest najelastyczniejszym rozwiązaniem. Na przykład, użytkownik może utworzyć plik tekstowy standardowych uwag, które umieszcza w rysunku. Importowany tekst staje się obiektem tekstu wielowierszowego, który można edytować i formatować. Tekst importowany z pliku TXT dziedziczy bieżący styl tekstu. Tekst importowany z pliku RTF dziedziczy nazwę bieżącego stylu tekstu, ale zachowuje oryginalne czcionki i format. Importowane pliki tekstowe mają ograniczoną wielkość do 32 kB i muszą mieć rozszerzenie pliku typu .txt lub .rtf. Jeżeli plik tekstowy został przeciągnięty do rysunku, to szerokość tekstu określona jest przez znaki łamania i końca linii w oryginalnym dokumencie. Jeżeli do rysunku przeciągnięty został plik RTF, to tekst jest wstawiany jako obiekt OLE. Jeżeli tekst z innego programu został wklejony ze schowka, to staje się on obiektem OLE. W przypadku użycia schowka do wklejania tekstu z innego pliku, tekst jest wstawiany jako odwołanie bloku i zachowuje swój oryginalny styl tekstu. |
 |
7.2.2 Style tekstu
Z każdym tekstem na rysunku skojarzony jest styl. Podczas wpisywania tekstu program użyje bieżącego stylu tekstu, który określa czcionkę tekstu, rozmiar, kąt pochylenia, orientację i inne cechy. Jeżeli chcesz tworzyć tekst z pomocą innego stylu tekstu, to styl ten należy ustawić jako bieżący. Tabela przedstawia ustawienia dla stylu tekstu STANDARD
Ustawienia bieżącego stylu tekstu są wyświetlane w wierszu polecenia po znaku zachęty. Bieżący styl tekstu można używać lub modyfikować albo utworzyć lub wczytać nowy styl tekstu. Po utworzeniu stylu, użytkownik może modyfikować jego cechy, zmienić mu nazwę lub usunąć styl, gdy nie będzie już dłużej potrzebny. Poza domyślnym stylem STANDARD, musisz utworzyć styl tekstu, którego będziesz używać. Nazwa stylu może mieć do 255 znaków długości. Może zawierać litery, liczby i znaki specjalne, takie jak znak dolara ($), podkreślenie (_) i dywiz (-). Jeżeli nie zostanie wpisana nazwa stylu tekstu, style tekstu zostaną automatycznie nazwane Styln, gdzie n jest liczbą zaczynającą się od 1. Użytkownik może zmodyfikować istniejący styl tekstu, zmieniając ustawienia w oknie dialogowym Styl tekstu. Użytkownik może również zaktualizować istniejący tekst, odzwierciedlając zmiany wprowadzone do stylu tekstu. Niektóre ustawienia stylu tekstu w różny sposób wpływają na obiekty stanowiące tekst jedno- i wielowierszowy. Na przykład, zmiana opcji Odwrócony i Wstecz nie ma wpływu na tekst wielowierszowy. Zmiana Współczynnika szerokości i Kąta pochylenia nie wpływa na tekst jednowierszowy. Jeżeli nazwa istniejącego stylu tekstu została zmieniona, to dla każdego tekstu, gdzie użyta została stara nazwa stylu zastosowana zostanie nowa nazwa stylu. Można usunąć nieużywane style tekstu z rysunku za pomocą polecenia USUŃ lub usuwając style tekstu z okna dialogowego Style tekstu. Styl tekstu STANDARD nie może być usunięty. Przy zmianie stylu tekstu dla obiektu tekstu wielowierszowego, zmienione ustawienia stosowane są do całego obiektu, ale niektóre sposoby formatowania dla pojedynczych znaków nie będą wykonywane. Poniższa tabela przedstawia rezultat zmiany stylu tekstu na formatowanie znaków.
Wysokość tekstu określa wielkość liter używanej czcionki w jednostkach rysunkowych. Z wyjątkiem czcionek TrueType, wartość ta dotyczy zwykle wielkości dużych liter. Jeśli w stylu tekstu wysokość zostanie ustawiona na stałą, program pominie zapytanie o wysokość podczas tworzenia tekstu jednowierszowego. Jeśli w stylu tekstu wysokość zostanie ustawiona na 0, program zapyta o wysokość za każdym razem, kiedy tworzony będzie tekst jednowierszowy. Należy ustawić wartość 0, jeśli program ma pytać o wysokość tekstu za każdym razem, kiedy tworzony jest tekst. Dla czcionek TrueType wartość określoną jako wysokość tekstu stanowi wysokość dużej litery oraz obszar powyżej litery zarezerwowany dla akcentów i innych znaków używanych w językach innych niż angielski. Względna wysokość tekstu dla wielkich liter i znaków akcentowych jest określana przez projektanta czcionki; dlatego jest różna dla każdej z czcionek. Oprócz obszaru zarezerwowanego dla wielkich liter i znaków akcentowych, czcionki TrueType mają dodatkowy obszar zarezerwowany dla elementów znaków wychodzących poza linię bazową znaków; na przykład y, j, p, g i q. Kiedy wysokość tekstu zostanie wymuszona dla całego tekstu w edytorze, cały obiekt tekstu wielowierszowego jest skalowany, łącznie z jego szerokością. Kąt pochylenia określa pochylenie tekstu do przodu lub do tyłu. Kąt ten reprezentuje odchylenie od kąta 90 stopni. Wprowadzenie wartości pomiędzy -85 a 85 czyni tekst pochyłym. Dodatni kąt pochylenia powoduje pochylenie tekstu na prawo. Ujemny kąt pochylenia powoduje pochylenie tekstu na lewo. Linie tekstu można zorientować pionowo lub poziomo. Tekst może mieć orientację pionową tylko wtedy, gdy powiązana z nim czcionka obsługuje podwójną orientacją. Użytkownik może utworzyć kilka linii tekstu pionowego. Każda kolejna linia tekstu zostanie narysowana z prawej strony poprzedniej linii. Kąt obrotu dla tekstu pionowego wynosi 270 stopni. Orientacja pionowa nie jest dostępna dla czcionek TrueType i symboli. | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
7.2.3 Zmiana tekstu
Tekst utworzony za pomocą polecenia TEKST, WTEKST, LODNIES lub SLODNIES może być modyfikowany, jak każdy inny obiekt. Może on być przesuwany, obracany, usuwany i kopiowany. Właściwości tekstu można zmieniać na palecie Właściwości. Można także edytować istniejący tekst i tworzyć jego lustrzane odbicie. Zmienna systemowa MIRRTEXT steruje odwróceniem tekstu podczas tworzenia odbicia lustrzanego obiektów w rysunku. Procedury modyfikowania tekstu różnią się w niewielkim stopniu, w zależności od sposobu utworzenia tekstu. Tekst jednowierszowy można zmieniać za pomocą polecenia ODTEKST i WŁAŚCIWOŚCI. Polecenia ODTEKST można użyć, jeśli jest konieczna zmiana jedynie zawartości tekstu, a nie formatowania lub właściwości obiektu tekstowego. Polecenia WŁAŚCIWOŚCI używa się do zmiany zawartości tekstu, stylu tekstu, położenia, orientacji, wielkości, wyrównania i innych właściwości. Obiekty tekstowe mają także uchwyty, które można wykorzystywać do przesuwania, skalowania i obracania. Tekst jednowierszowy ma uchwyty w lewym dolnym narożniku linii bazowej i w punkcie dopasowania (zależnego od sposobu wyrównania). Efekt polecenia zależy od wybranego uchwytu Użytkownik może zmienić położenie i zawartość obiektów tekstu wielowierszowego za pomocą uchwytów, palety Właściwości i edytora tekstu lokalnego. Za pomocą polecenia ZNAJDŹ można łatwo znaleźć i zastąpić tekst. Po utworzeniu tekstu wielowierszowego można użyć palety Właściwości, aby zmienić • Przypisanie stylu tekstu • Wyrównanie • Szerokość • Obrót • Odstępy między liniami Ponadto można użyć edytora tekstu lokalnego do zmiany formatowania, takiego jak pogrubienie i podkreślenie, oraz do zmiany szerokości obiektu tekstu wielowierszowego. Można używać uchwytów do przenoszenia tekstu wielowierszowego lub do zmiany szerokości wiersza. W obiekcie tekstu wielowierszowego uchwyty wyświetlane są w czterech rogach obwiedni tekstu, a w niektórych przypadkach również w punkcie wyrównania. Jeśli do przeniesienia tekstu wielowierszowego używana jest paleta Właściwości, można jednocześnie dokonać jego edycji i zmienić jego właściwości. Polecenia WYMLINIOWY lub LODNIES tworzą tekst wielowierszowy bez konieczności określania obwiedni ograniczającej; obiekty te mają tylko jeden uchwyt w punkcie wyrównania. Do wyszukiwania i zastępowania tekstu używane jest polecenie ZNAJDŹ. Zastępowanie sekwencji znaków bazuje tylko na zawartości tekstu. Formatowanie znaków i właściwości tekstu nie ulegają zmianie. Funkcja ZNAJDŹ umożliwia wyszukiwanie symboli wieloznacznych.
|
 |
7.3 Tabele
Tabela jest obiektem zawierającym dane zawarte w wierszach i kolumnach. Podczas tworzenia tabeli, najpierw tworzona jest pusta tabela, następnie dodawana jest zawartość komórek tabeli. Po utworzeniu tabeli można kliknąć dowolną linię siatki tabeli, aby ją zaznaczyć, a następnie zmodyfikować przy użyciu palety Właściwości lub uchwytów. Kiedy zmieniana jest wysokości lub szerokość tabeli, wiersze lub kolumny zostaną zmienione proporcjonalnie. Kiedy zmieniana jest szerokość kolumny, tabela jest rozszerzana lub zwężana, odpowiednio do zmiany. Aby zachować szerokość tabeli, należy podczas korzystania z uchwytu kolumny nacisnąć klawisz CTRL. Można kliknąć wewnątrz komórki, aby ją zaznaczyć. Uchwyty są wyświetlane pośrodku obramowań komórek. Kliknij wewnątrz innej komórki, aby przenieść zaznaczenie do tej komórki. Przeciągnij uchwyty komórki, aby powiększyć lub pomniejszyć komórkę i jej kolumnę lub wiersz. Aby zaznaczyć więcej niż jedną komórkę, kliknij i przeciągnij kursor nad kilkoma komórkami. Można również nacisnąć i przytrzymać klawisz SHIFT i kliknąć wewnątrz innej komórki, aby zaznaczyć te dwie komórki i wszystkie komórki znajdujące się między nimi. Po zaznaczeniu komórki kliknij prawym przyciskiem myszy i użyj opcji z menu podręcznego, aby wstawić lub usunąć kolumny i wiersze, połączyć sąsiednie komórki lub dokonać innych zmian. Kiedy komórki są zaznaczone, można użyć klawiszy CTRL+Y , aby powtórzyć ostatnie działanie, włącznie ze zmianami dokonanymi w palecie Właściwości. Po dodaniu tabeli do palety narzędzi, właściwości palety (na przykład styl tabeli i liczba wierszy i kolumn) oraz zmienione właściwości komórek (na przykład dopasowanie i szerokość linii ramki) są zapisywane w definicji narzędzia. Zawartość tekstu lub bloku oraz formatowanie tekstu są pomijane. Wyglądem tabeli steruje styl tabeli. Można użyć domyślnego stylu tabeli, STANDARD, lub utworzyć własny styl tabeli. Styl tabeli może określać formatowanie tytułu, nagłówka kolumny i wierszy danych. Na przykład w stylu tabeli STANDARD pierwszy wiersz jest wierszem tytułowym złożonym ze scalonych komórek, a tekst jest wyśrodkowany. Drugi wiersz jest przeznaczony na nagłówki kolumn, a pozostałe wiersze zawierają dane. Styl tabeli może określać różne wyrównanie i wygląd tekstu i linii siatki w każdym rodzaju wiersza. Na przykład styl tabeli może określać większy rozmiar tekstu dla wiersza tytułowego lub wyrównanie do środka dla wiersza nagłówków kolumn i wyrównanie do lewej dla wierszy danych. Tabela może być odczytywana od góry do dołu lub od dołu do góry. Liczba kolumn i wierszy jest niemal nieograniczona. Właściwości obramowania w stylu tabeli sterują sposobem wyświetlania linii siatki dzielącej tabelę na komórki. Obramowania wiersza tytułowego, wiersza nagłówków kolumn i wierszy danych mogą mieć inną szerokość linii, kolor i mogą być lub nie być wyświetlane. Obraz podglądu w oknie dialogowym Styl Tabeli jest aktualizowany wraz z wyborem opcji obramowania. Wygląd tekstu w komórkach tabeli jest sterowany przez styl tekstu określony w bieżącym stylu tabeli. Można użyć dowolnego stylu tekstu w rysunku lub utworzyć nowy. Można także użyć DesignCenter, aby skopiować styl z innych rysunków. Można zdefiniować dane i formatowanie wierszy tytułu, nagłówka kolumny i danych. Można także zastąpić dane i formatowanie konkretnych komórek. Na przykład można ustawić formatowanie wszystkich wierszy nagłówków kolumn w taki sposób, aby tekst był wpisany wielkimi literami, a następnie zaznaczyć pojedynczą komórkę tabeli, aby tekst był wyświetlany małymi literami. Typ danych wyświetlanych w wierszu oraz formatowanie tego typu danych są określone przez opcje formatowania wybierane w oknie dialogowym Format komórki tabeli. Dane w komórce tabeli mogą być tekstem lub blokiem. Po utworzeniu tabeli pierwsza komórka jest podświetlona, wyświetlony jest pasek narzędzi Formatowanie tekstu i można rozpocząć wprowadzanie tekstu. Wysokość wiersza komórki jest zwiększana, aby pomieścić liczbę linii tekstu. Aby przejść do następnej komórki, należy nacisnąć klawisz TAB lub użyć klawiszy strzałek, aby przesuwać się w lewo, prawo, w górę i w dół. Przy wstawianiu bloku do komórki tabeli, blok może zostać automatycznie dopasowany do rozmiarów komórki lub komórka może zostać dopasowana tak, aby pomieściła blok. W obszarze komórki klawisze strzałek przesuwają kursor. Aby formatować tekst, importować tekst lub dokonać innych zmian w tekście komórki, należy użyć paska narzędzi i menu podręcznego. Komórki tabeli mogą zawierać formuły, które wykonują obliczenia, używając wartości z innych komórek. Po wybraniu komórek tabeli formuły można wstawiać z menu podręcznego. Można także otworzyć Edytor tekstu lokalnego i wpisać formułę do komórki ręcznie. W formułach są odwołania do komórek. Komórki są identyfikowane przez literę oznaczającą kolumnę i numer oznaczający rząd. Na przykład komórka w lewym górnym rogu jest oznaczona jako A1. Scalone komórki używają numerów komórek, które przed połączeniem znajdowały się lewym górnym rogu. Zakres komórek jest określany przez oznaczenie pierwszej i ostatniej komórki oraz dwukropek między nimi. Na przykład zakres A5:C10 zawiera komórki w rzędach od 5 do 10, w kolumnach A, B i C. Formuła musi się rozpoczynać od znaku równości (=). Formuły sumy, wartości średniej i liczby wystąpień ignorują puste komórki i takie, które nie zawierają wartości numerycznej. Inne formuły wyświetlają komunikat o błędzie (#), jeżeli jakakolwiek komórka w wyrażeniu arytmetycznym jest pusta lub zawiera wartość nienumeryczną. Aby użyć komórki w innej tabeli w tym samym rysunku, należy użyć opcji Komórka z menu podręcznego. Po wybraniu komórki zostanie otwarty Edytor tekstu lokalnego, dzięki czemu można wpisać pozostałą część formuły. Gdy formuła jest kopiowana do innej komórki, zakres zostaje zmieniony, aby obejmować nowe położenie. Na przykład jeżeli formuła w A10 sumuje wartości od A1 do A9, to po skopiowaniu jej do B10, zakres zostanie zmieniony. Będzie teraz sumować wartości z komórek od B1 do B9. Jeżeli adres komórki ma pozostać bez zmian po skopiowaniu i wklejeniu formuły, należy dodać znak dolara ($) do części adresu komórki, która ma pozostać niezmieniona. Na przykład jeżeli wprowadzi się $A10, to zmieni się rząd a kolumna pozostanie niezmieniona. Jeżeli wpisze się $A$10, obydwie wartości – rząd i kolumna – pozostaną niezmienione. Domyślnie Edytor tekstu lokalnego wyświetla litery kolumn i numery rzędów po zaznaczeniu komórki do edycji. Aby włączyć lub wyłączyć to wyświetlanie, użyj zmiennej systemowej TABLEINDICATOR. Aby ustawić nowy kolor tła, wybierz tabelę, kliknij prawym przyciskiem myszy i kliknij polecenie Kolor wskaźnika tabeli w menu podręcznym. Kolor czcionki, rozmiar, styl i kolor linii są kontrolowane w ustawieniach tytułów kolumn w bieżącym stylu tabeli.
|
  |
7.4.1 Podstawowe zasady wymiarowania
Wymiarowanie jest procesem dodawania do rysunku opisów zawierających wielkości zmierzonych obiektów. Można tworzyć wymiary dla wielu różnych typów obiektów w wielu kierunkach. Podstawowe typy wymiarowania • Liniowy • Promieniowy (promień i średnica) • Kątowy • Współrzędne • Długość łuku Wymiary liniowe mogą być poziome, pionowe, normalne, obrócone, dopasowane do linii bazowej lub szeregowe. Oto lista części wymiaru wraz z ich opisami. Wymiary mają kilka wyróżniających je elementów: tekst wymiarowy, linie wymiarowe, groty strzałek i linie pomocnicze. Tekst wymiarowy jest ciągiem tekstowym, który zazwyczaj wskazuje wartość pomiaru. Tekst może również zawierać przedrostki, przyrostki oraz tolerancje. A Linia wymiarowa wskazuje kierunek i zasięg wymiaru. W wymiarach kątowych linia wymiarowa jest łukiem. Groty strzałek, nazywane również znakami zakończenia, są wyświetlane na każdym końcu linii wymiarowych. Dla strzałek lub znaków zaznaczeń można określić różne rozmiary i kształty. Linie pomocnicze, nazywane również liniami rzutowania, rozciągają się do elementu do linii wymiaru. Znacznik środka jest małym krzyżykiem, który oznacza środek okręgu lub łuku. Linie środkowe są liniami kreskowymi, które oznaczają środek okręgu lub łuku. Wymiary mogą być zespolone, niezespolone lub rozbite. Wymiary zespolone dopasowują się do zmian w obiektach geometrycznych, które określają. Zespolenie wymiaru definiuje zależność między obiektami geometrycznymi a wymiarem podającym ich odległość i kąty. Dostępne są trzy typy zespolenia między obiektami geometrycznymi a wymiarami. • Wymiary zespolone.Automatycznie dopasowują wartości położenia, orientacji i miary przy modyfikacji obiektów geometrycznych związanych z nimi. Wymiary w układzie mogą być zespolone z obiektami w obszarze modelu. Zmienna systemowa DIMASSOC przyjmuje wartość 2. • Wymiary niezespolone.Wybierane i zmieniane z geometrią, którą mierzą. Wymiary niezespolone nie zmieniają się podczas zmiany przypisanych im obiektów geometrycznych. Zmienna wymiarowania DIMASSOC przyjmuje wartość 1. • Wymiary rozbiteZawierają zestaw oddzielnych obiektów zamiast pojedynczego obiektu wymiaru. Zmienna systemowa DIMASSOC przyjmuje wartość 0. Aby sprawdzić, czy wymiar jest zespolony, czy niezespolony, należy zaznaczyć wymiar i wykonać jedną z poniższych czynności: • Użyj palety Właściwości, aby wyświetlić właściwości wymiaru. • Zastosuj polecenie LISTA do wyświetlenia właściwości wybranego wymiarowania. Użyj okna Szybkiego wyboru, aby przefiltrować wymiary zespolone lub niezespolone. Wymiar jest uważany za zespolony, nawet wtedy gdy tylko jeden z jego końców jest przypisany do obiektu geometrycznego. Polecenie DOCZEPWYMIAR wyświetla zespolone i niezespolone elementy wymiaru. Może być konieczne użycie polecenia REGENWYM, aby zaktualizować wymiary zespolone po panoramowaniu lub przybliżaniu za pomocą kółka myszy, po otwarciu rysunku zmodyfikowanego we wcześniejszej wersji programu lub po otwarciu rysunku z zewnętrznymi odnośnikami, które zostały zmienione. Choć wymiary zespolone obsługują większość typów obiektów, nie obsługują następujących: • Kreskowania • Multilinii • Obszarów 2D • Obiekty o niezerowej grubości Przy wyborze obiektów do wymiarowania należy upewnić się, czy wybrane obiekty nie zawierają bezpośrednio nakładających się obiektów, które nie obsługują wymiarowania zespolonego, takich jak obszary 2D. Zespolenie nie jest utrzymywane między wymiarem a odnośnikiem bloku, jeśli blok jest przedefiniowany. Zespolenie nie jest utrzymywane między wymiarem a bryłą 3D, jeśli kształt bryły 3D jest zmieniany. |
 |
7.4.2 Style wymiarowania
Styl wymiarowania jest nazwanym zbiorem ustawień wymiarowania, które sterują wyglądem wymiarowania i takich elementów, jak styl strzałki, położenie tekstu i tolerancje brzegowe. Style wymiarowania tworzy się, aby określić format wymiarów w sposób szybki i zapewnić zgodność wymiarowania ze standardami danego projektu lub branży. • Tworzony wymiar używa ustawień bieżącego stylu wymiarowania. • Jeżeli ustawienia w stylu zostaną zmienione, automatycznie zostaną zmienione wszystkie wymiary na rysunku, który używa danego stylu. • Użytkownik może tworzyć podstyle wymiarowania, które dla określonych typów wymiarów różnią się od bieżącego stylu wymiarowania. • Jeżeli jest to konieczne, możliwa jest tymczasowa zmiana stylu wymiarowania. Można przeglądać wszystkie ustawienia w stylu wymiarowania. Style wymiarowania używane w rysunkach wywoływanych zewnętrznie są odróżniane od tych z bieżącego rysunku. Można wyświetlić listę stylów wymiarowania w bieżącym rysunku. Można również wyświetlić wszystkie zmienne systemowe wymiarowania oraz ich bieżący status lub też tylko te zmienne systemowe, na które wpływają style wymiarowania. Podczas wyświetlania bieżących statusów wszystkich zmiennych systemowych wymiarowania wyświetlane są bieżące zmiany stosowane w bieżących stylach wymiarowania. Można także wyświetlić różnice między nazwanym stylem wymiarowania a bieżącym stylem wymiarowania. |
 |
7.4.2.1 Geometria wymiarów
Można sterować właściwościami linii wymiarowych, takimi jak kolor, szerokość linii i odstępy. Można sterować kilkoma aspektami linii wymiarowych. Można: • Określić kolor i szerokość linii na potrzeby wyświetlania i drukowania • Pominąć linie wymiarowe lub, jeżeli linia jest przecięta przez tekst, pominąć jedną lub obydwie jej części • Sterować odstępami pomiędzy kolejnymi liniami wymiarowymi w wymiarowaniu z linią bazową • Sterować odległością, na jaką będzie wydłużona linia wymiarowa poza linie pomocnicze w wymiarowaniu architektonicznym (strzałki ukośne i kropki) Można zmieniać właściwości linii pomocniczych: kolor, szerokość linii, przedłużenie i odległość przesunięcia. Można sterować kilkoma aspektami linii pomocniczych. Można: • Określić kolor i szerokość linii na potrzeby wyświetlania i drukowania • Pominąć jedną lub obie linie pomocnicze, jeżeli nie są potrzebne lub jeżeli nie ma wystarczająco dużo miejsca • Określić, na jaką odległość poza linie wymiarowe przedłużone będą linie pomocnicze (przedłużenie) • Sterować odsunięciem linii pomocniczej, odległością pomiędzy punktem początkowym linii pomocniczej a faktycznym początkiem linii pomocniczej • Określić stałą długość linii pomocniczych, od linii wymiarowej do punktu początkowego linii pomocniczej • Określić typ linii nieciągłej, zwykle stosowanej do oznaczania linii środkowych • Zmienić kąt nachylenia linii pomocniczych wybranych wymiarów Możliwe jest sterowanie symbolami grotów strzałek wymiarowania i linii odniesienia. Można zmieniać następujące właściwości: typ, rozmiar i widoczność. Użytkownik może wybrać spośród standardowych typów grotów lub stworzyć własny typ. Ponadto można • Pominąć wyświetlanie grotów lub użyć tylko jednego grotu • Zastosować inny typ grotu do każdego końca linii wymiarowej • Ustawić rozmiar grotów strzałek • Zmienić kierunek grotu za pomocą menu podręcznego wymiarowania. |
 |
7.4.2.2 Teksty wymiarowe
Tekst wymiarowy i strzałki zazwyczaj występują między liniami pomocniczymi, jeśli jest na to dostatecznie wiele miejsca. Można określić rozmieszczenie tych elementów, kiedy tego miejsca jest niewiele. Wiele czynników, takich jak wielkość odstępów między liniami pomocniczymi czy wielkość grotów strzałek, ma wpływ na to, jak tekst wymiarowy i groty strzałek są dopasowane wewnątrz linii pomocniczych. Zwykle stosowane jest dopasowanie najlepsze do danego obszaru. Jeśli to możliwe, zarówno tekst, jak i groty strzałek są umieszczane pomiędzy liniami pomocniczymi, bez względu na wybraną opcję dopasowania. Kiedy tworzony jest nowy wymiar, można wybrać położenie tekstu poprzez wpisanie współrzędnych lub użycie urządzenia wskazującego. Jest to określane jako położenie tekstu określone przez użytkownika. Alternatywnie, program może obliczyć pozycję tekstu. Opcje automatycznego dopasowania tekstu i grotów strzałek są wyświetlane na liście w Menedżerze stylów wymiarowania, na karcie Dopasowanie. Na przykład można określić, że tekst i groty strzałek mają znajdować się razem. W takim wypadku, jeśli nie ma wystarczającej ilości miejsca dla obu pomiędzy liniami pomocniczymi, oba umieszczane są na zewnątrz. W przypadku gdy istnieje wolne miejsce tylko na tekst albo groty strzałek, można określić, który z tych elementów zostanie umieszczony między liniami pomocniczymi. Poniższe ilustracje ukazują, w jaki sposób program stosuje najlepsze dopasowanie dla grotów strzałek i tekstu. Jeśli nie ma wystarczającej ilości miejsca na tekst pomiędzy liniami pomocniczymi, automatycznie może zostać utworzona linia odniesienia. Jest to bardzo użyteczne, gdy tekst znajdujący się poza liniami pomocniczymi kolidowałby z inną geometrią, na przykład w wymiarach szeregowych. Umieszczenie tekstu na prawo lub na lewo od linii odniesienia jest określane przez ustawienie poziomego wyrównania na karcie Tekst w oknie dialogowym Zmień/Nowy styl wymiarowania. Groty strzałek i tekst można również dopasować przez zmianę ich rozmiaru. Nawet jeśli groty strzałek znajdują się poza liniami pomocniczymi, można narysować linię pomiędzy liniami. Jest to nazywane wymuszaniem linii wewnętrznej. Można narysować kilka różnych wymiarów średnicy w zależności od rozmieszczenia tekstu, poziomych ustawień na karcie Tekst oraz tego, czy wybrano opcję Zawsze rysuj linię między liniami wymiarowymi na karcie Dopasowanie. Tekst wymiarowy można umieścić ręcznie oraz określić jego dopasowanie i orientację. Program udostępnia kilka ustawień wyrównywania, które ułatwiają zgodność ze standardami międzynarodowymi, ale można też wybrać własne położenie dla tekstu. Wiele ustawień jest niezależnych. Przykładowe obrazy w Menedżerze stylów wymiarowania są dynamicznie aktualizowane tak, aby zilustrować, w jaki sposób tekst pojawia się po zmianie ustawień. Bez względu na to, czy tekst jest w obrębie linii pomocniczych, czy poza nimi, można wybrać, czy ma być dopasowany względem linii wymiarowych, czy ma pozostać poziomy. Domyślnym ustawieniem dopasowania tekstu jest dopasowanie poziome, nawet dla wymiarów pionowych. Pozycja tekstu wzdłuż linii wymiarowych w stosunku do linii pomocniczych nazywana jest położeniem tekstu. Aby samemu umieścić tekst podczas tworzenia wymiaru, należy użyć opcji Umieść tekst ręcznie podczas wymiarowania, która znajduje się na karcie Dopasowanie, w oknie dialogowym Zmień/Nowy styl wymiarowania. Aby automatycznie umieścić tekst na środku linii wymiarowania, na jakiejkolwiek linii pomocniczej lub nad linią pomocniczą, należy użyć opcji położenia tekstu. Pierwszy i drugi linia pomocnicza są definiowane przez kolejność określania początku linii pomocniczych przy tworzeniu wymiarowania. W wymiarach kątowych, drugą linią pomocniczą jest linia położona od pierwszej w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara Jeśli rozmieszczasz tekst ręcznie, możesz podczas tworzenia wymiaru umieścić tekst w dowolnym miejscu wzdłuż linii wymiarowej, wewnątrz lub na zewnątrz linii pomocniczych. Opcja ta umożliwia elastyczność i jest szczególnie użyteczna wtedy, gdy przestrzeń jest ograniczona. Jednak opcje dopasowania poziomego zapewniają większą dokładność i zgodność między wymiarami. Pozycja tekstu względem linii wymiarowej nazywana jest pionowym położeniem tekstu. Tekst może być umieszczony nad lub pod linią wymiarową albo pośrodku linii wymiarowej. Według standardów ANSI tekst wyśrodkowany zazwyczaj rozdziela linię wymiarową. Według standardów ISO jest on zazwyczaj ponad lub poza linią wymiarową. W tekście wymiarowym można umieścić przedrostki, przyrostki i tekst użytkownika. Można także sterować stylem i formatem tekstu wymiarowego. Program umożliwia jednoczesne stosowanie tekstu użytkownika, przedrostków i przyrostków określonych w stylu wymiarowania oraz wygenerowanych wymiarów. Na przykład użytkownik może dodać symbol średnicy jako przedrostek liczby wymiarowej lub dodać w postaci przyrostka skrót jednostki, taki jak mm. Tekst w tym kontekście odnosi się do całego tekstu wymiarowego, przedrostków i przyrostków, podstawowych i dodatkowych jednostek oraz tolerancji brzegowych. Tolerancje geometryczne sterowane są niezależnie. Tekst wymiarowy jest traktowany jako pojedynczy ciąg tekstowy, tworzony i formatowany przy użyciu edytora tekstu. Wygląd tekstu wymiarowego jest kontrolowany przez styl tekstu wybrany w Menedżerze stylu wymiarowania, na karcie Tekst. Podczas tworzenia stylu wymiarowego można wybrać styl tekstu, a także określić kolor i wysokość tekstu niezależnie od ustawienia wysokości tekstu w bieżącym stylu. Można również określić odstęp między bazowym tekstem wymiarowym a otaczającą go ramką. Style tekstu używane dla wymiarów są tymi samymi stylami tekstu, które są używane przez każdy tekst utworzony w rysunku. Oprócz przedrostków i przyrostków określonych dla jednostek podstawowych i dodatkowych, podczas wymiarowania można również wstawić własny tekst. Ponieważ przedrostki, przyrostki i tekst użytkownika są pojedynczym ciągiem tekstowym, można reprezentować piętra tolerancji i stosować zmiany w czcionce, wielkości i innych właściwościach tekstu za pomocą edytora. Aby dodać tekst użytkownika nad lub pod linią wymiarową, należy użyć symbolu separatora \X. Tekst występujący przed tym symbolem jest wyrównywany do i powyżej linii wymiarowej. Tekst występujący po symbolu \X jest wyrównywany do i poniżej linii wymiarowej. Przestrzeń między tekstem a linią wymiarową jest określana w pozycji Odstęp w oknie dialogowym Wymiary i opisy. W tym przykładzie, podstawowy pomiar wymiaru wynosi 5.08, a zastępczym pomiarem jest 2.00. Jednostki podstawowe mają przyrostek H7/h6, a zastępcze mają przyrostekcale. Podczas tworzenia wymiaru, w zgłoszeniu tekstowym należy wpisać następujący ciąg formatu: <> H7/h6\XZobacz informację 26\P[ ] Nawiasy ostre reprezentują jednostki podstawowe, a nawiasy kwadratowe jednostki dodatkowe. \X oddziela tekst ponad linią wymiarową od tekstu poniżej tej linii. \P jest przerwą między akapitami. Tekst wynikowy wygląda w sposób pokazany na slajdzie:
|
 |
7.4.2.3 Wartości wymiarów
Wartości numeryczne wymiarów mogą być wyświetlane w jednym lub dwóch systemach miary. W każdym przypadku można sterować szczegółami prezentowania wartości numerycznych. Ustawienia jednostek podstawowych sterują wyświetlaniem wartości wymiaru, włączając w to format, dokładność i separator dziesiętny. Na przykład symbol średnicy można dodać jako przedrostek. Każdy określony przedrostek zastępuje przedrostki normalnie używane dla wymiarów średnicy i promienia (dla średnicy jest to znak Unicode 2205, lub %%c w kodzie ASCII, a dla promienia znak R). Ustawienia te są dostępne na karcie Jednostki podstawowe w Menedżerze stylów wymiarowania. Wymiary można jednocześnie tworzyć w dwóch systemach miar. Popularne użycie tej funkcji to dodawanie wymiarów w stopach i calach do rysunków utworzonych z jednostkami metrycznymi. Jednostki dodatkowe pojawiają się w tekście wymiarowym w nawiasach kwadratowych ([]). Jednostki dodatkowe nie mogą być stosowane do wymiarów kątowych. Można zaokrąglać wartości numeryczne w wymiarach i tolerancjach brzegowych. Można zaokrąglać wszystkie wartości wymiarów poza przeznaczonymi dla wymiarów kątowych. Na przykład, jeżeli ustaloną wartością zaokrąglenia będzie 0.25, wszystkie odległości zostaną zaokrąglone do najbliższej wartości będącej wielokrotnością 0.25 jednostki. Liczba cyfr wyświetlana po separatorze dziesiętnym zależy od dokładności ustalonej dla jednostek podstawowych i dodatkowych oraz wartości tolerancji. W numerycznej części tekstu wymiarów można pomijać początkowe i końcowe zera. Jeżeli pominięte zostaną zera wiodące w wymiarach dziesiętnych, 0.500 stanie się .500. Jeżeli pominięte zostaną zera końcowe, 0.500 stanie się 0.5. Użytkownik może pominąć obydwa zera: końcowe i wiodące — w takim wypadku 0.5000 stanie się .5 a 0.0000 stanie się 0. |
  |
7.4.3.1 Wymiary liniowe, promieni, kątowe, współrzędnościowe, długości łuku
Wymiary liniowe mogą być poziome, pionowe lub dopasowane. Z wymiarami dopasowanymi, linia wymiarowa jest równoległa do linii (rzeczywistej lub wyobrażonej) pomiędzy punktami początkowymi linii pomocniczych. Wymiary bazowy (lub równoległy) i szeregowy (lub łańcuchowy) są seriami kolejnych wymiarów opartych na wymiarze liniowym. Podczas tworzenia wymiarów liniowych można zmieniać treść, kąt tekstu lub kąt linii wymiarowej. Wymiary można tworzyć, używając tylko komponentów pionowych lub poziomych położenia lub za pomocą określonych obiektów. Program automatycznie stosuje wymiar poziomy lub pionowy według podanych punktów początkowych linii pomocniczej lub też położenia, w którym wybrany zostanie obiekt; jednakże można to zmienić przy tworzeniu wymiaru poprzez określenie, czy wymiar ma być poziomy, czy pionowy. Można tworzyć wymiary odpowiadające podanym miejscom lub obiektom. W wymiarach dopasowanych linia wymiarowa jest równoległa do początków linii pomocniczych. Wymiary linii bazowej są wymiarami wielokrotnymi mierzonymi od tej samej linii bazowej. Wymiary szeregowe są wielokrotnymi wymiarami umieszczonymi jeden za drugim. Użytkownik musi utworzyć wymiar liniowy, dopasowany lub kątowy przed utworzeniem wymiarów linii bazowej lub wymiarów szeregowych. Wymiary linii bazowej tworzy się przyrostowo od wymiaru ostatnio utworzonego w bieżącej sesji. Zarówno wymiary linii bazowej, jak i wymiary szeregowe są mierzone od poprzedniej linii pomocniczej, chyba że użytkownik określi inny punkt jako punkt początkowy. W wymiarowaniu obróconym linia wymiarowa jest umieszczona pod kątem do początków linii pomocniczych. Można tworzyć wymiary z liniami pomocniczymi, które nie są prostopadłe do linii wymiarowych. Linie pomocnicze są zazwyczaj rysowane prostopadle do linii wymiarowej. Jednak, jeżeli linie pomocnicze kolidują z innymi obiektami rysunku, użytkownik może zmienić kąt ich nachylenia po narysowaniu wymiaru. Nowe wymiary nie są zmieniane po zmianie wymiarowania na pochylone. Wymiary promieni mierzą promień i średnicę łuków i okręgów za pomocą opcjonalnych linii środkowych lub znaczników środka. Istnieją dwa typy wymiarów promieni: • WYMPROMIEŃ mierzy promień łuku lub okręgu i wyświetla wymiar z literą R • WYMŚREDNICA mierzy średnicę łuku lub okręgu i wyświetla symbol średnicy przed wymiarem. Dla poziomego tekstu wymiarowego, jeśli kąt linii wymiaru promienia jest większy niż 15 stopni od poziomu, program rysuje obok tekstu wymiarowego linię zaczepienia, nazywaną także dogleg lub linią łączącą o długości jednego grotu strzałki. W zależności od ustawień stylu wymiarowania, znaczniki środka i linie są generowane automatycznie dla wymiarów średnicy i promienia. Rysowane są jedynie wtedy, gdy linia wymiarowa jest umieszczona poza okręgiem lub łukiem. Użytkownik może tworzyć linie środkowe i znaczniki środka bezpośrednio za pomocą polecenia WYMCENTRUM. Można kontrolować wielkość i widoczność linii środkowych i znaczników środka za pomocą okna dialogowego Zmień styl wymiarowania, karty Symbole i strzałki, w obszarze Znaczniki środka. Dostęp do ustawień można także uzyskać przy użyciu zmiennej systemowej DIMCEN. Rozmiar linii środkowej jest długością segmentów linii środkowej, które wychodzą poza okrąg lub łuk. Jest to również wielkość odstępu między znacznikiem środka i początkiem linii środkowej. Rozmiar znacznika środka jest odległością między środkiem okręgu lub łuku a końcem znacznika środka. Za pomocą polecenia WYMSKRÓCONY można tworzyć skrócone wymiary promieni, jeśli środek łuku lub okręgu wypada poza układem i nie może być wyświetlony w swoim rzeczywistym położeniu. Punkt początkowy wymiaru może zostać określony w bardziej dostępnym miejscu, zwanym nadpisaniem położenia środka. Można kontrolować domyślny kąt ucięcia w oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania, na karcie Symbole i strzałki, w obszarze Ucięcie wymiaru promienia. Po utworzeniu skróconego wymiaru promienia można zmienić ucięcie i położenie środka • Używając uchwytów do przenoszenia elementów • Zmieniając położenie elementów w palecie Właściwości • Korzystając z polecenia ROZCIĄGNIJ Uwaga Skrócone wymiary promieni można oglądać, ale nie można ich edytować w wersjach wcześniejszych niż AutoCAD 2006. Ponadto, jeżeli wprowadzi się znaczne zmiany w geometrii, wpływ tych zmian na skrócone wymiary promieni może być zaskakujący. Wymiary kątowe mierzą kąt między dwiema liniami lub trzema punktami. Aby zmierzyć kąt między dwoma promieniami okręgu, należy wskazać okrąg i określić punkty końcowe kąta. Podczas wyboru najpierw należy wybrać obiekty, a następnie oznaczyć położenie wymiaru. Można również wymierzyć kąt określając wierzchołek kąta i punkty końcowe. Podczas tworzenia wymiaru można dokonać zmian zawartości tekstu i dopasowania przed określeniem położenia linii wymiarowej. Uwaga Można utworzyć wymiary bazowe i szeregowe wymiary kątowe względne do istniejących wymiarów kątowych. Wymiary bazowe i szeregowe wymiary kątowe są ograniczone do 180 stopni lub mniej. Aby uzyskać wymiary bazowe i szeregowe wymiary kątowe większe od 180 stopni, należy zastosować edycję za pomocą uchwytów, aby rozciągnąć położenie linii pomocniczej istniejącego wymiaru bazowego lub szeregowego. Jeśli do określenia kąta wykorzystywane są dwie proste, nierównoległe linie, łuk linii wymiarowej obejmuje kąt zawarty między tymi dwiema liniami. Jeśli łuk linii wymiarowej nie dochodzi do jednej bądź obu wymiarowanych linii, program rysuje jedną lub dwie linie pomocnicze, aby przecinały łuk linii wymiarowej. Łuk ma zawsze mniej niż 180 stopni. Jeśli do określenia kąta zostaną użyte łuk, okrąg lub trzy punkty, program rysuje linię wymiarową jako łuk między liniami pomocniczymi. Pomocnicze linie wymiarowe są rysowane od punktów końcowych ramion kąta do przecięcia z łukiem wymiarowym. Wymiary współrzędnościowe mierzą prostopadłą odległość od punktu początkowego nazywanego punktem odniesienia do wymiarowanego elementu, takiego jak otwór w części. Wymiary te zapobiegają narastaniu błędów przez utrzymanie odpowiednich odsunięć elementów od punktu odniesienia. Wymiary współrzędnościowe składają się z wartości X lub Y oraz linii odniesienia. X-wymiary współrzędnościowe punktu odniesienia X mierzą odległość elementu od punktu odniesienia wzdłuż osi X. Y-wymiary współrzędnościowe punktu odniesienia Y mierzą odległość wzdłuż osi Y. Po określeniu punktu, program automatycznie określa, czy chodzi o oś X, czy Y w zakresie wymiaru współrzędnościowego. Jest to nazywane automatycznym wymiarem współrzędnościowym. Jeśli odległość jest większa dla wartości Y mierzony wymiar dotyczy wartości X. W przeciwnym wypadku mierzona jest wartość Y. Program wykorzystuje wartość bezwzględną współrzędnych bieżącego LUW, aby określić wartości współrzędnych. Przed utworzeniem wymiarów współrzędnościowych zwykle zmienia się początek LUW tak, aby był zgodny z punktem odniesienia. Tekst wymiarowy jest dopasowany do współrzędnościowej linii odniesienia, niezależnie od orientacji tekstu zdefiniowanej przez bieżący styl wymiarowania. Można przyjąć tekst standardowy lub podać własny. Wymiary długości łuku określają długość łuku lub segmentu łukowego polilinii. Typowe zastosowania wymiarów długości łuku to określanie długości skoku krzywki lub długość kabla. Aby odróżnić je od wymiarów liniowych lub kątowych, wymiary długości łuku wyświetlane są domyślnie z symbolem łuku. Ponad tekstem wymiarowym lub przed nim wyświetlany jest symbol łuku. Styl położenia można określić w Menedżerze stylów wymiarowania. Styl położenia można zmienić na karcie Symbole i strzałki, w oknie dialogowym Nowy styl wymiarowania lub oknie dialogowym Zmień styl wymiarowania. Linie pomocnicze wymiaru długości łuku mogą być prostokątne lub promieniowe. Uwaga Prostokątne linie pomocnicze są wyświetlane tylko gdy kąt rozwarcia łuku jest mniejszy niż 90 stopni.
|
 |
7.4.4 Modyfikowanie istniejących wymiarów
Istniejące wymiary można modyfikować stosując różne style wymiarowania. W przypadku, gdy do stylu wymiarowania wprowadzane są zmiany, możesz zdecydować, czy aktualizować wymiary skojarzone z danym stylem wymiarowania. Gdy tworzony jest wymiar, bieżący styl wymiarowania jest z nim kojarzony. Styl ten jest stosowany dla danego wymiaru, chyba że zostanie wykorzystany nowy styl lub zmiany stylu wymiarowania. Istniejące wymiary można modyfikować stosując różne style wymiarowania. W przypadku, gdy do stylu wymiarowania wprowadzane są zmiany, możesz zdecydować, czy aktualizować wymiary skojarzone z danym stylem wymiarowania. Dla wybranych wymiarów można odtworzyć istniejący styl wymiarowania lub zastosować styl bieżący łącznie ze zmianami stylu wymiarowania. Za pomocą zmian stylów wymiarowania można tymczasowo zmienić systemowe zmienne wymiarowania bez zmiany bieżącego stylu wymiarowania. Zmiana stylu wymiarowania jest zmianą specyficznych ustawień w bieżącym stylu wymiarowania. Odpowiada ona zmianie zmiennej systemowej wymiarowania bez zmiany bieżącego stylu wymiarowania. Użytkownik może zdefiniować zmiany stylu wymiarowania dla pojedynczych wymiarów lub dla bieżącego stylu wymiarowania. • Dla poszczególnych wymiarów użytkownik może chcieć utworzyć zmiany, aby pominąć pomocnicze linie wymiarowe lub zmienić położenie tekstu i strzałek, tak aby nie nakładały się one na geometrię rysunku, bez utworzenia innego stylu wymiarowania. • Można również ustawić zmiany dla bieżącego stylu wymiarowania. Wszystkie wymiary, jakie użytkownik tworzy w stylu zawierają zmiany dopóki nie zostaną one usunięte, zapisane w nowym stylu lub inny styl nie zostanie ustawiony jako bieżący. Na przykład, jeżeli zaznaczysz Zmień w oknie Menedżera stylów wymiarowania i na karcie Linie zmienisz kolor linii pomocniczych, bieżący styl wymiarowania pozostanie niezmieniony. Nowa wartość koloru jest przechowywana w zmiennej systemowej DIMCLRE. Następny tworzony wymiar będzie zawierał linie pomocnicze w nowym kolorze. Zmiany stylu wymiarowania można zapisać jako nowy styl wymiarowania. Niektóre parametry wymiaru są wspólne dla rysunku lub stylu wymiarowania i dlatego podlegają tylko stałym zmianom ustawień stylu. Pozostałe zwykle stosuje się zależnie od przypadku i mogą być one wykorzystywane bardziej skutecznie jako zmiany. Na przykład w rysunku stosowane są zwykle jednego typu groty strzałek, dlatego też zdefiniowanie ich typu jako elementu stylu wymiarowania jest bardzo przydatne. Pomijanie linii pomocniczych stosowane jest w pojedynczych przypadkach i bardziej odpowiednie dla zmiany stylu wymiarowania. Ustawienia zmian stylu wymiarowania można dokonać na kilka sposobów. Można zmienić opcje w oknach dialogowych lub ustawienia zmiennej systemowej w wierszu polecenia. Zmiana zostaje odwrócona poprzez przywrócenie ustawień do ich oryginalnych wartości. Zmiany są stosowane w tworzonym wymiarze i wszystkich kolejnych wymiarach tworzonych przy użyciu danego stylu wymiarowania, aż do odwrócenia zmiany lub wprowadzenia innego bieżącego stylu wymiarowania. Po utworzeniu wymiaru, można obrócić istniejący tekst lub zastąpić go nowym tekstem. Można przenieść tekst do nowego położenia lub z powrotem do dawnego położenia, które jest położeniem zdefiniowanym przez bieżący styl wymiarowania. Podczas obracania lub zastępowania tekstu wymiarowego najpierw należy określić zmianę, np. kąt obrotu tekstu. Podczas przenoszenia tekstu wymiarowego, wybiera się pojedynczy wymiar do przeniesienia. Można przenosić tekst wymiarowy w lewo, w prawo lub do środka linii wymiarowej lub do dowolnego położenia wewnątrz lub na zewnątrz linii pomocniczych. Szybką i prostą metodą dokonania tego jest wykorzystanie uchwytów. Jeżeli tekst jest przenoszony w górę lub w dół, bieżące dopasowanie pionowe tekstu względem linii wymiarowej nie zmienia się, dzięki czemu linie wymiarowe i linie pomocnicze są odpowiednio zmieniane Edycja za pomocą uchwytów jest najszybszym i najprostszym sposobem rozmieszczenia elementów wymiarów. Edycja wymiarów zależy od ich właściwości zespolenia. Można modyfikować wymiary za pomocą poleceń edycji programu oraz za pomocą edycji uchwytów. Edycja za pomocą uchwytów jest najszybszym i najprostszym sposobem edycji wymiarów. Sposób edycji wymiarów zależy od tego czy wymiary są zespolone. Wymiary zespolone zachowują swój związek z obiektami w wielu poleceniach edycyjnych, które dotyczą wybranych jednocześnie wymiarów i odpowiadającej im geometrii. Na przykład przy przesuwaniu, kopiowaniu lub układaniu wymiaru i jego geometrii, każdy wymiar zachowuje zespolenie ze swoimi obiektami. W pewnych okolicznościach wymiary są automatycznie odłączane, uwzględniając poniższe przypadki • Jeśli zespolony obiekt geometryczny zostaje wymazany • Jeśli na zespolonym obiekcie geometrycznym jest wykonywana operacja logiczna, taka jak SUMA lub RÓŻNICA • Jeśli do wydłużenia wymiaru równolegle do jego linii wymiarowej wykorzystywane są uchwyty • Jeśli zespolenie z obiektem geometrycznym zostało określone za pomocą przyciągnięcia obiektu do Pozornego przecięcia, a przesunięcie obiektu usunęło to przecięcie W innych przypadkach wymiar może być zespolony częściowo. Na przykład jeśli wymiar liniowy jest zespolony z końcami dwóch obiektów geometrycznych, a jeden z nich zostanie usunięty, zespolenie z pozostałym zostanie zachowane. Odłączony koniec wymiaru liniowego może być zespolony z innym obiektem geometrycznym za pomocą polecenia DOCZEPWYMIAR. Uwaga Jeśli wymiar jest odłączany, w wierszu polecenia wyświetlany jest komunikat ostrzegawczy. Dla wymiarów niezespolonych, w przypadku gdy wymiarowane obiekty są poddawane edycji, zbiór wskazań musi zawierać punkty definiujące dany wymiar lub wymiar nie ulega aktualizacji. Punkty definiujące określają położenie wymiaru. Na przykład, aby rozciągnąć wymiar, zbiór wskazań musi zawierać właściwe punkty definicji. Punkty te można łatwo wprowadzić włączając uchwyty lub wybierając obiekt tak, aby wyróżnić uchwyty. Punkt środkowy tekstu wymiarowego jest punktem definiującym dla wszystkich typów wymiarów. Jeśli nie widać wierzchołka kąta, punkty definiujące są umieszczane na końcach linii tworzących kąt. Wymiary rozbite można edytować tak samo, jak inne obiekty, ponieważ stanowią one kolekcję oddzielnych obiektów: linii, obszarów 2D i tekstu. Czasami trzeba rozbić wymiar w celu dokonania takich zmian, jak utworzenie przerwy w linii wymiarowej lub pomocniczej. Po rozbiciu wymiaru nie można go zespolić z powrotem w obiekt wymiarowania. |
  |
8.1 Przygotowanie do druku
Przygotowanie rysunku do drukowania lub publikowania wymaga określenia wielu ustawień i opcji, które definiują wyjściową postać rysunku. Ustawienia te można zapisać jako nazwane ustawienia strony. Nazwane ustawienia strony stosuje się do wielu układów korzystając z Menedżera ustawień strony. Można także zaimportować nazwane ustawienia strony z innego rysunku i zastosować je do układów w bieżącym rysunku. Jeśli potrzeba określić te same opcje wyjścia dla kilku układów lub arkuszy, należy użyć ustawień nazwanych |
 |
8.1.1 Ustawienia strony
Ustawienia strony stanowią kolekcję urządzeń drukujących i innych ustawień, które wpływają na wygląd i format wyniku końcowego. Ustawienia te można modyfikować i stosować do innych układów. Po zakończeniu rysunku na karcie Model, można zacząć tworzenie układu do wydruku, klikając kartę układu. Po kliknięciu karty układu po raz pierwszy zostanie wyświetlona jedna rzutnia na stronie. Linia kreskowa oznacza obszar drukowania papieru dla bieżąco skonfigurowanego rozmiaru papieru i drukarki. Po ustawieniu układu określa się ustawienia konfiguracji strony układu, takie jak ustawienia urządzenia drukującego i inne wpływające na wygląd i format wyjścia. Ustawienia określane w ustawieniach strony są przechowywane w pliku rysunku z układem. Ustawienia te można modyfikować w dowolnym momencie. Domyślnie, każdy zainicjowany układ ma ustawienia strony z nim powiązane. Układ jest inicjowany, jeśli rozmiar jego papieru jest zdefiniowany w ustawieniach strony na inny niż 0 x 0. Nazwane ustawienia strony zapisane w jednym układzie można stosować do innego układu. W ten sposób tworzy się nowe ustawienia strony z tymi samymi ustawieniami, co pierwsze. Jeśli chcesz, aby Menedżer ustawień strony był wyświetlany za każdym razem, gdy rozpoczynany jest nowy układ rysunku, zaznacz opcję Pokaż menedżera ustaw. strony dla nowych arkuszy na karcie Wyświetlanie w oknie dialogowym Opcje. Jeżeli nie chcesz, aby rzutnia była automatycznie tworzona dla każdego nowego układu, wyłącz opcję Twórz rzutnie w nowych arkuszach na karcie Wyświetlanie w oknie dialogowym Opcje. Tworząc układ w oknie dialogowym Ustawienia strony należy wybrać urządzenie drukujące lub ploter, aby można było drukować lub plotować układ. Po wybraniu urządzenia można zapoznać się ze szczegółami dotyczącymi nazwy i położenia urządzenia oraz zmienić jego konfigurację. Wybrana drukarka lub ploter w oknie dialogowym Ustawienia strony określają obszar drukowania układu. Obszar ten wskazuje linia kreskowa w układzie. Zmiana rozmiaru papieru albo urządzenia drukującego lub plotera może spowodować zmianę obszaru drukowania strony rysunku. Użytkownik może wybrać rozmiar papieru ze standardowej listy formatów. Rozmiary papieru dostępne na liście ustalane są przez urządzenie plotujące aktualnie wybrane dla arkusza. Gdy używany ploter został skonfigurowany do drukowania rastrów, użytkownik musi określić rozmiar wydruku w pikselach. Użytkownik może dodać niestandardowe rozmiary papieru przechowywane w pliku konfiguracyjnym plotera (PC3), używając Edytora konfiguracji plotera. Jeżeli użytkownik używa drukarki systemowej, rozmiar papieru jest określany przez domyślne ustawienia dokumentów, ustawione w Panelu sterowania systemu Windows. Domyślny rozmiar papieru jest wyświetlany w oknie dialogowym Ustawienia strony, gdy użytkownik tworzy nowy układ dla skonfigurowanego urządzenia. Jeżeli użytkownik zmieni rozmiar papieru w oknie dialogowym Ustawienia strony, nowy format papieru zostanie zapisany z układami i zastąpi format zapisany w pliku konfiguracyjnym plotera (PC3). Gdy użytkownik przygotowuje wydruk z karty Model lub karty układu, może zdefiniować obszar wydruku, aby określić, co znajdzie się na wydruku. Podczas tworzenia nowego układu, domyślną opcją obszaru wydruku jest Układ. Opcja Układ spowoduje wydrukowanie wszystkich obiektów zawartych wewnątrz obszaru drukowania określonego formatu papieru. Opcja Ekran drukuje wszystkie obiekty wyświetlane w rysunku. Opcja Zakres drukuje wszystkie widoczne obiekty w rysunku. Opcja Widok powoduje wydruk zapisanego widoku. Do zdefiniowania obszaru, który ma być wydrukowany, można użyć opcji obszaru wydruku Okno. Obszar drukowania arkusza rysunku jest definiowany przez wybrane urządzenie drukujące i prezentowany na układzie linią kreskową. Po zmianie urządzenia wyjściowego obszar drukowania może też się zmienić. Odsunięcie wydruku określa odsunięcie obszaru drukowania względem dolnego lewego rogu (początek) obszaru drukowalnego lub krawędzi papieru, w zależności od ustawienia opcji Określenie odsunięcia wydruku względem, określonej w oknie dialogowym Opcje, na karcie Wydruk i publikacja. Pole Odsunięcie wydruku okna dialogowego Drukuj wyświetla wybraną opcję odsunięcia w nawiasach. Geometrię na papierze można odsunąć wprowadzając dodatnią lub ujemną wartość w polach odsunięcia X i Y. Może to spowodować przycięcie obszaru wydruku. Jeśli wybrane zostanie drukowanie obszaru innego niż cały układ, można wyśrodkować wydruk na kartce papieru. Podczas wydruku układu rysunku użytkownik określa dokładną skalę układu lub dopasowuje obraz do rozmiaru papieru. Normalnie układ drukowany jest w skali 1:1. Aby określić inną skalę układu, należy ustawić skalę wydruku układu w oknie dialogowym Ustawienia strony lub Drukuj. W oknach tych można wybrać skalę z listy lub wpisać skalę. Uwaga Polecenie EDLISTYSKAL służy do zmiany listy skali. Gdy użytkownik chce obejrzeć wstępną wersję projektu, dokładna skala nie zawsze jest ważna. Użytkownik może użyć ustawienia Dopasuj do arkusza, aby wydrukować układ na całym papierze, w maksymalnym możliwym powiększeniu. Można skalować szerokości linii proporcjonalnie w układzie ze skalą wydruku. Zwykle szerokość linii określa szerokości linii obiektów drukowanych i jest drukowana w rozmiarze linii niezależnym od skali wydruku. Najczęściej do drukowania układu używa się standardowej skali wydruku 1:1. Jednakże, jeżeli użytkownik chce drukować układ o rozmiarze E, który jest skalowany w taki sposób, aby np. dopasować się jak najlepiej do arkusza papieru o rozmiarze A, może określić, aby szerokości linii były skalowane proporcjonalnie do nowej skali. Rzutnia cieniowana i opcje wydruku wpływają na drukowanie obiektów. Opcje drukowania rzutni cieniowanej umożliwiają elastyczną prezentację projektów trójwymiarowych. Autor projektu może sterować wyglądem wydruku, wybierając sposób drukowania rzutni oraz określając rozdzielczość. Dzięki opcjom wydruku cieniowanego można wybrać, czy obiekty cieniowane będą drukowane tak, jak są wyświetlone, w postaci modelu szkieletowego, ukryte, czy w postaci renderowanej. Opcje wydruku rzutni cieniowanej stosują się do wszystkich obiektów w rzutni i obszarze modelu. W przypadku użycia opcji Cieniowane lub Renderowane tabele stylów wydruku uwzględnione w ustawieniach strony nie mają wpływu na wydruk. Jeśli zostanie użyta opcja Renderowanie, dwuwymiarowe obiekty szkieletowe, takie jak linie, łuki i tekst, nie będą drukowane. Uwaga Drukowanie rzutni cieniowanej wymaga urządzenia obsługującego wydruki rastrowe. Większość nowoczesnych ploterów i drukarek to urządzenia obsługujące raster. Poniższe opcje określone dla układu wpływają na drukowanie obiektów. • Szerokość linii drukowanych obiektów. Określa, że zostaną wydrukowane szerokości linii przypisane do obiektów i warstw. • Drukuj ze stylami wydruku. Określa, czy rysunek zostanie wydrukowany z użyciem stylów wydruku. Wybranie tej opcji powoduje automatyczne drukowanie szerokości linii. Jeśli opcja ta nie zostanie wybrana, obiekty zostaną wydrukowane zgodnie z przypisanymi do nich właściwościami, których nie zmieni styl wydruku. • Drukuj obszar arkusza ostatni. Określa, że obiekty z obszaru modelu zostaną wydrukowane przed obiektami z obszaru papieru. • Ukryj obiekty obszaru papieru. Określa, czy działanie Ukryj ma zastosowanie do obiektów w rzutni obszaru papieru. Ta opcja jest dostępna tylko z karty układu. Efekt tego ustawienia jest odzwierciedlany na podglądzie wydruku, ale nie w układzie. Użytkownik może określić orientację rysunku na papierze przy użyciu ustawień Poziomo i Pionowo. Opcja Poziomo tak ustawia papier, aby jego długa krawędź była w poziomie, a opcja Pionowo tak ustawia papier, aby jego krótka krawędź była w poziomie. Zmiana orientacji w efekcie obraca papier pod rysunkiem. Zarówno w orientacji pionowej, jak i poziomej, można wybrać Drukuj odwrócony, aby zdecydować, czy najpierw ma być drukowana górna, czy dolna część rysunku. Mimo, że można określić orientację rysunku w obu oknach dialogowych Drukuj i Ustawienia strony, własności Ustawień strony są zawsze zapisywane i widoczne w układzie. W oknie dialogowym Drukuj użytkownik może zmienić parametry ustawienia strony dla pojedynczego wydruku, jednak ustawienia zastosowane przez użytkownika nie zostaną zapisane w układzie. Aby zapisać ustawienia wprowadzone przez użytkownika w oknie dialogowym Drukuj, należy kliknąć przycisk Zastosuj do układu w oknie dialogowym Drukuj. Jeżeli zmieniono orientację rysunku, początek układu pozostaje w lewym dolnym narożniku obróconej strony. Nowy układ można utworzyć przy użyciu Kreatora tworzenia układu. Kreator prosi o podanie informacji o ustawieniach układu, takich jak • Nazwa dla nowego układu • Drukarka skojarzona z układem • Rozmiar papieru dla układu • Orientacja rysunku na papierze • Tabelka rysunkowa • Informacje o ustawieniach rzutni • Położenie dla konfiguracji rzutni w układzie Informacje podane w kreatorze można później edytować, wybierając układ, klikając polecenie Menedżer ustawień strony w menu Plik i klikając Zmień w Menedżerze ustawień strony.
|
 |
8.2 Drukowanie rysunków
Do wydrukowania jednego układu lub fragmentu rysunku należy użyć okna dialogowego Drukuj. Do zdefiniowania wydruku rysunku należy użyć nazwanych ustawień strony lub zmienić ustawienia w oknie dialogowym Drukuj. Do wydrukowania więcej niż jednego rysunku należy użyć okna dialogowego Opublikuj. Zrozumienie terminów i koncepcji związanych z drukowaniem ułatwia drukowanie w programie. Menedżer ploterów to okno, które zawiera listę plików konfiguracji wydruku (PC3) dla wszystkich zainstalowanych drukarek niesystemowych. Pliki konfiguracji plotera mogą być tworzone także dla drukarek systemu Windows®, jeśli program ma używać domyślnych właściwości innych niż właściwości ustawione w systemie Windows. Ustawienia konfiguracji plotera określają port, jakość grafiki rastrowej i wektorowej, rozmiary papieru i właściwości niestandardowe zależne od typu plotera. Menedżer ploterów zawiera kreatora Dodaj ploter, który jest podstawowym narzędziem do tworzenia konfiguracji ploterów. Kreator Dodaj ploter prosi o podanie informacji o ploterze, który ma być skonfigurowany. Układ reprezentuje drukowaną stronę. Użytkownik może utworzyć dowolną liczbę układów. Każdy układ jest zapisywany na własnej karcie układu i może zostać powiązany z innym ustawieniem strony. Elementy, które pojawiają się tylko na drukowanej stronie, takie jak tabelki rysunkowe i uwagi, są rysowane na układzie w obszarze papieru. Obiekty rysunku są tworzone w obszarze modelu, na karcie Model. Aby wyświetlić obiekty na układzie, należy utworzyć rzutnię układu. Podczas tworzenia układu użytkownik określa ploter i ustawienia, takie jak rozmiar strony i orientacja wydruku. Ustawienia te są zapisywane w ustawieniach strony. Tymi ustawieniami dla układów i dla karty Model można zarządzać za pomocą Menedżera ustawień stron. Ustawienia strony można nazywać i zapisywać, by użyć ich dla innych układów. Jeśli podczas tworzenia układu użytkownik nie określi wszystkich parametrów w oknie dialogowym Ustawienia strony, może skonfigurować stronę przed jej wydrukiem. Lub nawet zastąpić ją na czas wydruku innym ustawieniem. Dla bieżącego wydruku użytkownik może użyć tymczasowo nowej konfiguracji strony lub zapisać nową konfigurację strony. Styl wydruku steruje sposobem drukowania obiektu lub warstwy przez określenie właściwości wydruku, takich jak szerokość linii, kolor i styl wypełnienia. Tabele ze stylami wydruku zawierają grupy stylów wydruku. Menedżer stylów wydruku jest oknem, które zawiera wykaz wszystkich tabel ze stylami wydruku dostępnych w programie. Są dwa rodzaje stylów wydruku: zależne od koloru i nazwane. Rysunek może używać tylko jednego typu tabeli stylów wydruku. Użytkownik może przekształcić tabelę stylów wydruku z jednego typu na drugi. Może również zmienić rodzaj tabeli używanej przez rysunek. Dla tabel wydruku zależnych od koloru kolor obiektu określa, jak jest on drukowany. Pliki tabel stylów wydruku mają rozszerzenie .ctb. Użytkownik nie może przypisać tego rodzaju stylu wydruku bezpośrednio do obiektów. Natomiast sposobem drukowania obiektu można sterować poprzez zmianę koloru obiektu. Na przykład wszystkie obiekty, którym został przypisany kolor czerwony, zostaną wydrukowane w taki sam sposób. Tabele nazwanych stylów wydruku używają stylów, które są przypisywane bezpośrednio do obiektów i warstw. Pliki tabel nazwanych stylów wydruku mają rozszerzenie .stb. Stosowanie tych stylów umożliwia drukowanie każdego obiektu w rysunku inaczej, niezależnie od koloru obiektu. Znak wydruku jest wierszem tekstu dodawanym do tworzonego wydruku. Położenie tego tekstu na wydruku można określać w oknie dialogowym Znak wydruku. Należy włączyć tę opcję, aby dodać odpowiedni znak wydruku —, zawierający nazwę rysunku, nazwę układu, datę i godzinę itp. do —, do rysunku drukowanego na dowolnym urządzeniu. Można wybrać zapisywanie znaku rysunku w pliku dziennika zamiast jego drukowania lub oprócz drukowania. Uwaga Plik rysunku lub plik szablonu rysunku, który został utworzony za pomocą wersji edukacyjnej programu, zawsze będzie drukowany z następującym znakiem wydruku: UTWORZONY PRZEZ PRODUKT EDUKACYJNY AUTODESK. Bloki i odnośniki utworzone za pomocą wersji edukacyjnej i używane w wersji komercyjnej również będą drukowane z tym znakiem wydruku. Ustawień strony można używać do określania ustawień drukowania. Po wybraniu ustawień strony w oknie dialogowym Drukuj, ustawienia z ustawień strony zostaną dodane do okna dialogowego Drukuj. Można wydrukować z tymi ustawieniami lub zmienić niektóre z nich i dopiero potem wydrukować. Wszystkie ustawienia określone w oknie dialogowym Drukuj można zapisać jako nowe nazwane ustawienia strony, klikając przycisk Dodaj w polu Ustawienia strony. Wszystkie ustawienia określone w oknie dialogowym Drukuj, bez względu na to, czy zostały wczytane z ustawień strony z listy Ustawienia strony, czy zostały ustawione samodzielnie, mogą być zapisane w układzie do kolejnej operacji wydruku. Podczas drukowania rysunku użytkownik musi określić obszar rysunku, który zostanie wydrukowany. Okno dialogowe Drukuj w polu Obszar wydruku zawiera poniższe opcje. • Układ lub granice. Podczas drukowania układu drukuje wszystko, co mieści się w obszarze drukowania określonej wielkości, z punktem początkowym obliczonym od punktu 0,0 układu. Podczas drukowania karty Model drukuje cały obszar rysunku zdefiniowany przez granice siatki. Jeżeli bieżąca rzutnia nie wyświetla widoku planu, to opcja ta działa tak samo jak opcja Zakres. • Zakres. Drukuje fragment bieżącego obszaru rysunku zawierający obiekty. Zostanie wydrukowana cała geometria z bieżącego obszaru. Przed wydrukiem rysunek może być ponownie generowany w celu przeliczenia zakresu. • Ekran. Drukuje widok wyświetlany w bieżącej rzutni na karcie Model lub bieżący widok obszaru papieru wyświetlany na karcie układu. • Widok. Drukuje widok zapisany poleceniem WIDOK. Można wybrać nazwany widok z listy dostępnych widoków. Opcja ta nie jest dostępna, jeżeli wcześniej nie zapisano widoku. • Okno. Drukuje każdy wybrany fragment rysunku. Należy wskazać przycisk Okno, aby za pomocą urządzenia wskazującego określić dwa przeciwległe narożniki obszaru do wydrukowania lub wpisać wartości współrzędnych. W oknie dialogowym Drukuj, wybierz rozmiar papieru, który ma zostać użyty. Jeżeli drukowanie jest wykonywane z układu, to rozmiar papieru powinien zostać wcześniej określony w oknie dialogowym Ustawienia strony. Jeślijednak drukuje się z karty Model, to podczas wydruku należy określić rozmiar papieru. W oknie dialogowym Drukuj wybierz rozmiar papieru, który ma zostać użyty. Lista rozmiarów papieru zależy od drukarki lub plotera wybranego w oknie dialogowym Drukuj lub Ustawienia strony. Lista dostępnych ploterów zawiera wszystkie aktualnie skonfigurowane urządzenia systemowe Windows i te, dla których użytkownik zainstalował niesystemowe sterowniki. Edytując powiązany z danym ploterem plik PC3, użytkownik może również ustalić domyślny rozmiar papieru, który będzie używany podczas tworzenia nowych układów dla większości ploterów. Dla systemowych drukarek Windows można użyć tej metody, aby określić inne domyślne rozmiary strony dla systemu Windows i tego programu. Uwaga Jeśli zmiennej systemowej PAPERUPDATE zostanie przypisana wartość 0, wyświetli się monit z informacją, że istniejący rozmiar papieru układu nie jest obsługiwany przez wybrany ploter. Jeśli zmiennej systemowej PAPERUPDATE zostanie przypisana wartość 1, format papieru zostanie automatycznie zaktualizowany i zastąpiony domyślnym formatem rozmiaru plotera. Jeśli potrzebny jest format papieru, którego nie ma na liście w oknie dialogowym Drukuj lub Ustawienia strony, użytkownik może dodać niestandardowy rozmiar papieru dla niesystemowego plotera, korzystając z Edytora konfiguracji plotera. W zasadzie użytkownik nie może dodać niestandardowego rozmiaru papieru do drukarek systemowych Windows, ponieważ dozwolone formaty papieru i obszar drukowania zostały już określone przez producenta. Użytkownik może jednak zmodyfikować obszar drukowania dla formatów papieru powiązanych z drukarką systemową Windows.
|
 |
8.2.1 Położenie rysunku na papierze
Obszar drukowania jest zaznaczony w układzie ramką narysowaną linią kreskową. Obszar drukowania zależy od wybranego plotera i wybranego rozmiaru papieru. Ostrzeżenie Jeśli użytkownik skonfiguruje ploter na korzystanie z funkcji oszczędzania papieru, takich jak kreślenie obszaru wydruku lub zagnieżdżanie, ploter prawdopodobnie nie użyje ustawionych w programie specyfikacji obszaru drukowania i odsunięcia wydruku. Jeśli użytkowany ploter zgłasza nieprawidłowy obszar drukowania dla danego rozmiaru papieru, obszar ten można poprawić w obszarze Zmień standardowe rozmiary papieru i w opcji Zmień standardowe rozmiary papieru (obszar drukowania) na karcie Ustawienia urządzenia i dokumentu w Edytorze konfiguracji ploterów. Opcja Zmień standardowe rozmiary papieru nie jest funkcją marginesów. W oknie dialogowym Drukuj, w polu Odsunięcie wydruku określ, w którym miejscu na stronie będzie drukowany rysunek. Obszar drukowania arkusza rysunku jest definiowany przez wybrane urządzenie drukujące i prezentowany w układzie linią przerywaną. Gdy wybierzesz inne urządzenie drukujące, obszar drukowania może się zmienić. Ustawienia w polu Obszar wydruku okna dialogowego Drukuj określają obszar wydruku względem lewego dolnego narożnika (początku) obszaru drukowania lub krawędzi papieru, zależnie od ustawienia wybranego w polu Określenie odsunięcia wydruku względem (okno dialogowe Opcje, karta Wydruk i publikacja). Pole Odsunięcie wydruku okna dialogowego Drukuj wyświetla wybraną opcję odsunięcia w nawiasach. Rysunek można odsunąć na papierze, podając dodatnie lub ujemne wartości w polach odsunięcia X i Y. Może to spowodować przycięcie obszaru wydruku. Jeśli Obszar wydruku ma ustawienia inne niż Układ (Zakres, Ekran, Widok lub Okno), można wybrać również opcję Centruj wydruk. Orientacja rysunku określa, czy rysunek będzie ustawiony poziomo (dłuższa krawędź rysunku jest pozioma), czy też pionowo (dłuższa krawędź rysunku jest pionowa). Orientacja rysunku jest określana w oparciu o wielkość wybranego papieru. Użytkownik może również wydrukować odwrócony rysunek.
|
 |
8.2.2 Sterowanie wydrukiem obiektów
Podczas określania skali dla drukowanego rysunku użytkownik może wybrać skalę z listy, wpisać własną skalę lub wybrać opcję Dopasuj do arkusza, aby rysunek został dopasowany i wypełnił maksymalnie wybrany format papieru. Zasadniczo użytkownik rysuje obiekty naturalnej wielkości. To znaczy, że użytkownik decyduje o tym, jak interpretuje wielkość równą jednej jednostce rysunkowej (cal, milimetr, metr) i rysuje w skali 1:1. Jeśli na przykład jednostką miary są milimetry, każda jednostka w rysunku odpowiada jednemu milimetrowi. Podczas drukowania rysunku użytkownik określa dokładną skalę lub dopasowuje obraz do rozmiaru papieru. Większość rysunków końcowych jest drukowana w dokładnie określonej skali. Metoda ustalania skali wydruku zależy od tego, czy drukuje się z karty Model, czy też z układu: • Na karcie Model użytkownik może ustalić skalę na w oknie dialogowym Drukuj. Skala ta odpowiada stosunkowi wydrukowanych jednostek do jednostek używanych podczas rysowania modelu. • W układzie użytkownik pracuje z dwiema skalami. Pierwsza skala dotyczy całego układu rysunku i zazwyczaj jest to skala 1:1. Druga jest skalą samego modelu wyświetlanego w rzutniach układu. Skala w każdej z tych rzutni odpowiada stosunkowi rozmiaru papieru do wielkości modelu w rzutni. Uwaga Można także zmieniać listy skali wyświetlane we wszystkich widokach oraz listę skali wydruku EDLISTYSKAL. Podczas wydruku wybrany rozmiar papieru określa rodzaj jednostek, cale lub milimetry. Na przykład jeżeli rozmiar papieru jest w mm, podanie 1 w polu mm i 10 w polu jedn spowoduje wydrukowanie rysunku, w którym każdy wydrukowany milimetr będzie odpowiadał 10 rzeczywistym milimetrom. Podczas wstępnego przeglądania rysunków dokładna skala nie zawsze jest ważna. Użytkownik może użyć ustawienia Dopasuj do arkusza, aby wydrukować arkusz na całym papierze w maksymalnym możliwym powiększeniu. Wysokość lub szerokość rysunku jest dopasowywana odpowiednio do wysokości lub szerokości papieru. Podczas drukowania perspektywy z obszaru modelu widok zostanie dopasowany do papieru, nawet jeśli użytkownik wprowadzi dokładną skalę. Gdy użytkownik wybierze opcję Dopasuj do arkusza, wówczas zmieni się zawartość okienek tekstowych, aby odzwierciedlić stosunek jednostek wydrukowanych do jednostek rysunkowych. Skala jest aktualizowana po każdej zmianie rozmiaru papieru, plotera, początku wydruku, orientacji lub wielkości drukowanego obszaru w oknie dialogowym Drukuj. Uwaga Ta opcja nie jest dostępna, kiedy obszar wydruku jest ustawiony na Układ. Dobrym zwyczajem jest generowanie podglądu drukowanego rysunku przed przesłaniem go do wydruku do drukarki lub plotera. Generowanie podglądu oszczędza czas i materiał. W oknie dialogowym Drukuj można sprawdzić, jak będzie wyglądać rysunek po wydrukowaniu. Pełny podgląd pokazuje dokładnie wygląd rysunku po wydrukowaniu, łącznie z szerokościami linii, wzorami wypełnień i innymi parametrami stylu wydruku. Podczas podglądu rysunku aktywne paski narzędzi i palety programu są ukrywane, a wyświetlany jest tymczasowy pasek narzędzi zawierający przyciski do drukowania, przesuwania i zmiany powiększenia rysunku. W oknach dialogowych Drukuj i Ustawienia strony znajduje się dodatkowa miniaturka podglądu, która wyświetla obszar drukowania i położenie rysunku na stronie. |
