SO-1st-2.3-w11.tresc-1.0-Slajd23
Ogólna postać algorytmu wzajemnego wykluczania
W ogólnej strukturze algorytmu wzajemnego wykluczania wyróżnia się 4 część:
- resztę — część nie związaną w żaden sposób z realizacją sekcji krytycznej,
- sekcję wejściową — w której proces sygnalizuje swoje zamiary wejścia do sekcji krytycznej oraz sprawdza zamiary innych procesów, następnie podejmuje decyzję co do wejścia do sekcji krytycznej,
- sekcję krytyczną — fragment kodu wykonywany w trybie wyłącznym,
- sekcję wyjściową — w której proces informuje o wyjściu z sekcji krytycznej i daje tym samym sygnał do wejścia następnemu procesowi lub sygnał do wznowienia rywalizacji procesem przebywającym w swoich sekcja wejściowych.
W celu wyeksponowania protokołu dostępu, algorytmy prezentowane na kolejnych slajdach rozpoczynają się od sekcji wejściowej. Ponadto, abstrahuje się od kwestii aplikacyjnych, z których mogłoby wynikać, że w procesie jest kilka niezależnych sekcji krytycznych, związanych z dostępem do różnych zmiennych współdzielonych lub zasobów. Istotą jest realizacja protokołu dostępu !
W algorytmach tych nie wyróżnia się również procesu, który byłby arbitrem dla procesów rywalizujących o sekcję krytyczną. Wszystkie decyzje odnośnie wejścia do sekcji krytycznej podejmowane są na podstawie informacji, znajdujących się we współdzielonym obszarze pamięci. Podejścia z arbitrem wbrew pozorom nie ułatwiają rozwiązania problemu, gdyż wymagają pewnych środków komunikacji międzyprocesowej, których implementacja na bazie pamięci współdzielonej wymaga z kolei odpowiednich mechanizmów synchronizacji, w szczególności gwarancji wzajemnego wykluczania. W pewnym sensie jednak rozwiązania bazujące na mechanizmach systemowych (np. semaforach) opierają się na arbitrażu ze strony jądra systemu operacyjnego, które decyduje o przejściu procesu zablokowanego w stan gotowości.
