SO-1st-2.3-w9.tresc-1.0-Slajd6
Przydział ciągły — właściwości
Niewątpliwą zaletą przydziału jest efektywność. Dotyczy ona zarówno złożoności czasowej operacji dostępu, jak i złożoności struktur danych. W przypadku wielu operacji dostępu do tego samego pliku można oczekiwać niewielkich ruchów głowic dyskowych, a więc krótkiego czasu wyszukiwania. Łatwo można zlokalizować dowolny fragment pliku. Identyfikacja bloków pliku nie wymaga żadnych dodatkowych danych poza dwoma wartościami całkowitymi (numerem pierwszego bloku i rozmiarem).
Wadą rozwiązania jest trudność obsługi fragmentacji zewnętrznej. W przedstawionym przykładzie pomiędzy pierwszym i drugim plikiem (zielonym i czerwonym) są dwa bloki wolne, a pomiędzy drugim i trzecim plikiem (czerwonym i żółtym) są trzy bloki wolne. Potencjalnie można by jeszcze znaleźć miejsce na plik o rozmiarze pięciu bloków, ale nie stanowią one ciągłego obszaru . Przenoszenie bloków natomiast jest operacją w ogólności czasochłonną. Można ją wykonać od czasu do czasu w ramach optymalizacji przestrzeni dyskowej, ale nie sposób robić tego przy każdym problemie alokacji bloków.
Nie ma też dobrej ogólnej metody na rozszerzanie pliku.
Wymienione wady dyskwalifikują to podejście w systemach plików, w których często wykonywane są modyfikacje zawartości i towarzyszące temu skracanie lub rozszerzanie pliku. Podejście można natomiast stosować w systemach, gdzie modyfikacje są sporadyczne.
