Sw3.6-m10-1.2-Slajd12
CAN (ang. Controller Area Network)
Kontrolery możemy podzielić na dwie podstawowe grupy: specyficzne - realizujące wyłącznie zadania CAN oraz uniwersalne, oparte na znanych mikrokontrolerach wyposażonych w kanały CAN. W pierwszej grupie występuje kilkanaście układów. Do najpopularniejszych należą SJA1000 (Philips), AN82257 (Intel) a także SAE81C91 (Siemens). Druga grupa układów jest znacznie bardziej liczna. Praktycznie każdy z producentów mikroprocesorów ma w swojej ofercie co najmniej jeden uniwersalny mikrokontroler z kanałami CAN. Przykłady: PIC16C185 (Microchip), 8X196CA (Intel), M37632MF (Mitsubishi), SABC164 (Siemens) czy P87C592 (Philips).
Na rysunku przedstawiono dwa ogólne rozwiązania węzłów sieci CAN. Jedno wykorzystuje uniwersalny mikrokontroler z dostępnymi portami CAN. Jest to rozwiązanie szczególnie korzystne dla dużej serii węzłów. W konstrukcjach jednostkowych, prototypowych lepsza jest druga konfiguracja oparta na specjalizowanych kontrolerach CAN i dowolnych, uniwersalnych mikrokontrolerach realizujących zadania warstwy aplikacyjnej.
Magistrala z obu stron powinna być zakończona dopasowującymi impedancjami (terminatory - ok. 120?). Jedna z linii oznaczana jest CAN-H a druga CAN-L . Wyjścia układów sterujących magistralą mogą znajdować się w trzech stanach logicznych: stan wysokiej impedancji, stan dominujący i stan recesywny . Stan dominujący oznacza, że różnica napięć CAN-H - CAN-L wynosi nie mniej niż 0,9V a dla stanu recesywnego napięcie różnicowe nie przekracza 0,5V. W przypadku jednoczesnego podania bitu dominującego i bitu recesywnego przez nadajniki dwóch różnych węzłów, na magistrali ustali się poziom dominujący. Opracowanych zostało wiele monolitycznych układów nadawczo-odbiorczych realizujących styk z fizyczną magistralą jak: CF150B (Bosch), MTC3054 (Alcatel Mietec), PCA82C250, PCA82C251, PCA82C252, TJA1053 (Philips), TLE6252G (Siemens), Si9200EY, B10011S (Temic Siliconix), SN75LBC031, SN65LBC031 (Texas), UC5350 (Unitrode) itd.
