AWWW-1st3.6-w08.tresc-1.0-Slajd12
Wzorce projektowe i JavaBeans
Efektywne korzystanie z komponentów JavaBean wymaga stosowania kilku wzorców i zasad projektowych. Komponenty JavaBean powinny być całkowicie nieświadome środowiska, w którym działają. Ten sam komponent JavaBean musi mieć możliwość działania zarówno w środowisku serwera aplikacji jako składowa aplikacji internetowej, jak i w tradycyjnej graficznej aplikacji użytkownika końcowego. Stąd, bardzo złą praktyką programistyczną jest uzależnianie działania komponentu JavaBean od specyficznych interfejsów środowiskowych. Przykładowo, niedopuszczalne jest przekazywanie do komponentu obiektów typu javax.servlet.http.HttpServletRequest, ponieważ ściśle wiąże to komponent JavaBean ze środowiskiem serwera aplikacji. Komponenty JavaBean służą do dwóch niezależnych celów: z jednej strony wykonują logikę biznesową (np. nawiązują połączenie z bazą danych i odczytują dane), z drugiej strony służą do komunikacji między warstwami aplikacji internetowej (np. przenoszą dane z serwletu do strony JSP). Te dwie funkcjonalności komponentów JavaBean nie powinny być ze sobą mieszane w celu zapewnienia przejrzystości i czytelności kodu. Wreszcie, konsekwentne wykorzystanie komponentów JavaBean powinno prowadzić do całkowitej eliminacji skryptletów ze stron JSP.
Na rysunku przedstawiono szkielet aplikacji internetowej zbudowanej wg powyższych zaleceń. Żądanie HTTP klienta jest kierowane do serwletu, który tworzy komponent JavaBean wykonujący logikę biznesową polegającą na połączeniu z serwerem bazy danych i weryfikacji nazwy i hasła użytkownika. Następnie, serwlet tworzy kolejny komponent JavaBean, wypełnia go potrzebnymi danymi (być może także danymi odczytanymi z bazy danych), umieszcza komponent w zasięgu widoczności request i przekazuje sterowanie do strony JSP. Strona JSP pobiera komponent za pomocą znacznika <jsp:useBean> i generuje wynikowy kod HTML przekazywany jako odpowiedź klientowi HTTP.
