Sr-10-wyk-1.0-Slajd8
Spójność ostateczna
W systemach rozproszonych stosujących zwielokrotnianie, w których zarządzanie spójnością nie jest tak rygorystyczne jak w przypadku systemów rozproszonej pamięci współdzielonej, możemy rozpatrywać spójność ostateczną jako najsłabszą gwarancję systemu oferującą podstawowy poziom spójności danych. W spójności ostatecznej gwarantuje się jedynie ostateczną spójność poszczególnych replik danych i to w sytuacji, gdy nie są już zgłaszane nowe modyfikacje. Ostatecznie czyli w zasadzie nie wiadomo kiedy – gdy upłynie dostatecznie dużo czasu na rozpropagowanie wszystkich modyfikacji do wszystkich serwerów.
Do osiągnięcia stanu spójnego może nie być wystarczające rozpropagowanie wszystkich modyfikacji w systemie. Jeżeli modyfikacje mają charakter przyrostowy (wykonywane są na obiektach), to trzeba dodatkowo zapewnić identyczne uporządkowanie wykonywanych operacji na wszystkich kopiach przy zachowaniu determinizmu przetwarzania. Problem ten nie istnieje w systemach, w których propagacji podlega stan obiektu po aktualizacji. W takich systemach wystarczające jest globalne ustalenie, która modyfikacja jest traktowana jako ostatnia.
Dobrym przykładem zastosowania spójności ostatecznej jest system DNS. W systemie tym stosuje się przechowywanie podręczne w pamięciach poszczególnych serwerów. Zawartość tych pamięci podręcznych ulega przedawnieniu po przekroczeniu zadanego przez administratora czasu. Po upływie tego czasu, po modyfikacji danych na serwerze głównym można więc przyjąć, że dane zostały rozpropagowane i są w stanie spójnym. W przypadku systemu DNS modyfikacje są dodatkowo wprowadzane zawsze w jednym miejscu, stąd nie istnieje problem konfliktowych zapisów.
