Sr-9-wyk-1.0-Slajd34
Spójność słaba
Pierwszym modelem spójności przy dostępie synchronizowanym była spójność słaba (ang. weak consistency ). W modelu tym rozróżniono po raz pierwszy dwa typy operacji: operacje dostępu do danych współdzielonych i operacje na zmiennych synchronizujących. Podstawową motywacją dla wprowadzenia jawnej operacji synchronizującej było umożliwienie opóźnienia propagacji aktualizacji do innych węzłów do czasu aż to będzie faktycznie potrzebne. W modelu sekwencyjnym praktycznie każda, najmniejsza operacja zmusza system do podejmowania kroków zmierzających do uspójnienia danych. Niekiedy jednak logika algorytmu wskazuje, że dane będą odczytywane później, po zaktualizowaniu większej grupy zmiennych. W spójności słabej zapisy do zmiennych współdzielonych nie muszą być od razu propagowane. Można je zbuforować i przesłać łącznie podczas wykonywania operacji synchronizującej.
W spójności słabej wyróżnia się jeden typ operacji synchronizującej. Definicja spójności słabej mówi, że:
1) Operacje na zmiennych synchronizujących są spójne atomowo (w nowszym podejściu sekwencyjnie). Wykonując operację synchronizującą proces może więc uzyskać gwarancję, że jego wcześniejsze modyfikacje na pewno dotrą do pozostałych procesów.
2) Nie można wykonać (zakończyć) operacji dostępu do zmiennej synchronizującej przed globalnym zakończeniem wcześniejszych operacji dostępu do zmiennych współdzielonych. Chodzi o to, żeby operacja synchronizująca swoim działaniem objęła wszystkie wcześniej wykonane operacje danego procesu.
3) Nie można wykonać (zakończyć) operacji dostępu do zmiennej współdzielonej przed globalnym zakończeniem wcześniejszych operacji dostępu do zmiennych synchronizujących. Motywacją w tym przypadku jest uniemożliwienie np. odczytywania danych, jeżeli dane te nie zostały jeszcze zaktualizowane, ponieważ operacja synchronizująca cały czas jest jeszcze wykonywana.
