Sr-9-wyk-1.0-Slajd15
Algorytm fast-write
Protokół fast-write dla spójności sekwencyjnej optymalizuje operacje zapisu wykonywane w systemie. Ich wykonanie nigdy nie jest blokujące, co pozwala na natychmiastową kontynuację obliczeń, być może powodującą wykonanie kolejnego zapisu. Blokowaniu natomiast podlega operacja odczytu. Sprawdza ona czy licznik num , inkrementowany przy każdym zapisie osiągnął wartość 0, co oznacza poprawne zakończenie wszystkich operacji zapisu zleconych lokalnie. Proces może zlecić wiele zapisów, jeden za drugim, zwiększając w ten sposób zmienną num . Warstwa komunikacyjna będzie próbowała dostarczyć odpowiednie komunikaty do wszystkich serwerów, a proces w tym czasie może realizować dalsze zadania. Odczyt wymaga zakończenia wykonywania wszystkich dotychczasowych operacji zapisu zleconych lokalnie. Bez tego oczekiwania mogłoby dojść do wygenerowania uszeregowania nielegalnego, np.: w(x)5 ? r(x)0. Obsługa zapisu wymaga w tym przypadku rozgłaszania niepodzielnego zachowującego porządek FIFO, gdyż w przeciwnym wypadku mogłoby dość do przestawienia kolejności zapisów zleconych przez pojedynczy proces, a więc doszłoby do naruszenia lokalnego uporządkowania. Protokół fast-read nie wymagał stosowania niepodzielnego rozgłaszania FIFO, ponieważ przed zleceniem kolejnego zapisu poprzedni musiał być zakończony, co wymuszało zachowanie lokalnego porządku.
Przedstawione protokoły dla spójności sekwencyjnej pokazują, że jej realizacja jest kosztowna. Koszt objawia się w tym przypadku opóźnieniami, które wynikają z koniecznej synchronizacji procesów. W zależności od potrzeb można optymalizować operacje odczytu bądź zapisu, ale zawsze takie optymalizacje odbywają się kosztem drugiej operacji.
