Programowanie współbieżne i rozproszone/PWR Ćwiczenia 2
Tematyka laboratorium
- Przypomnienie zasad tworzenia plików Makefile
- Kompilacja programów w środowisku Unix
- Procesy w systemie Unix: tworzenie, kończenie,
Literatura uzupełniająca
- M. K. Johnson, E. W. Troan, Oprogramowanie użytkowe w systemie Linux, rozdz. 9.2.1 i 9.4.1-9.4.5
- W. R. Stevens, Programowanie zastowań sieciowych w systemie UNI, rozdz. 2.5.1-2.5.4
- M. J. Bach, Budowa systemu operacyjnego UNIX, rozdz. 7.1, 7.3-7.5
- man do poszczególnych funkcji systemowych
Scenariusz zajęć
Identyfikator procesu
Każdy proces w systemie ma jednoznaczny identyfikator nazywany potocznie PID (od angielskiego: Process ID). Identyfikatory aktualnie wykonujących się procesów możesz poznać wykonując w Linuksie polecenie ps.
- Ćwiczenie
- Wykonaj polecenie ps. Zobaczysz wszystkie uruchomione przez Ciebie procesy w tej sesji. Znajdzie się wsród nich proces ps i bash (lub inny stosowany przez Ciebie interpreter poleceń), który analizuje i wykonuje Twoje polecenia. Pierwsza kolumna to PID procesu, a ostatnia to polecenie, które dany proces wykonuje. Więcej informacji na temat polecenia ps uzyskasz wywołując man ps.
Z poziomu programisty, proces może poznać swój PID wywołując funkcję systemową:
- pid_t getpid();
Wartości typu pid_t reprezentują PIDy procesów. Najczęściej jest to długa liczba całkowita (long int), ale w zależności od wariantu systemu operacyjnego definicja ta może być inna. Dlatego lepiej posługiwać się nazwą pid_t.
Tworzenie nowego procesu
W Linuksie, tak jak we wszystkich systemach uniksowych, istnieje hierarchia procesów. Każdy proces poza pierwszym procesem w systemie (procesem init o PIDzie 1) jest tworzony przez inny proces. Nowy proces nazywamy procesem potomnym, a proces który go stworzył nosi nazwę procesu macierzystego.
Do tworzenia procesów służy funkcja systemowa:
- pid_t fork();
Powrót z wywołania tej funkcji następuje dwa razy:
- w procesie macierzystym, w którym wartością przekazywaną przez funkcję fork jest PID nowo utworzonego potomka,
- w procesie potomnym, w którym funkcja przekazuje w wyniku 0.
Jak dokładnie działa funkcja systemowa fork()? Proces w systemie Unix jest wygodnie wyobrażać sobie jako obiekt składający się z trzech części:
Wykonywany kod | Dane:
|
Dane systemowe:
|
Funkcja systemowa fork tworzy nowy proces i kopiuje do niego wszystkie powyższe elementy, zmieniając jedynie te elementy, który muszą zostać zmienione (na przykład PID). Zatem nowy proces potomny:
- wykonuje taki sam kod jak proces macierzysty;
- dziedziczy po procesie macierzystym całą historię wykonania, bo stos wykonania jest także kopiowany; oznacza to w szczególności, że
wykonanie w procesie potomnym zaczyna się od następnej instrukcji po fork().
- ma te same zmienne co proces macierzysty i do tego zmienne te mają te same wartości co w procesie macierzystym. Jednak przestrzenie adresowe tych procesów są rozłączne: każdy ma swoją kopię zmiennych. Oznacza to m.in. to, że zmiana wartości zmiennej w procesie potomnym nie jest odzwierciedlana w procesie macierzystym i na odwrót.
- ma te same uprawnienia, te same otwarte pliki itd. (tym zajmiemy się w kolejnym laboratorium)
A oto przykład ilustrujący wykorzystanie funkcji fork() do tworzenia nowego procesu:
#include <stdio.h> #include <stdlib.h> #include <unistd.h> #include <sys/types.h> #include <sys/wait.h> #include "err.h"
int main () { pid_t pid;
/* wypisuje identyfikator procesu */ printf("Moj PID = %d\n", getpid());
/* tworzy nowy proces */ switch (pid = fork()) { case -1: /* blad */ syserr("Error in fork\n");
case 0: /* proces potomny */
printf("Jestem procesem potomnym. Moj PID = %d\n", getpid()); printf("Jestem procesem potomnym. Wartosc przekazana przez fork() = %d\n", pid);
return 0;
default: /* proces macierzysty */
printf("Jestem procesem macierzystym. Moj PID = %d\n", getpid()); printf("Jestem procesem macierzystym. Wartosc przekazana przez fork() = %d\n", pid);
/* czeka na zakonczenie procesu potomnego */
if(wait(0) == -1) syserr("Error in wait\n");
return 0; } /*switch*/ }