Analiza matematyczna 1/Ćwiczenia 10: Wzór Taylora. Ekstrema
10. Wzór Taylora. Ekstrema
Ćwiczenie 10.1.
Wyznaczyć ekstrema funkcji
a) ,
b) ,
c) ,
d) Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex\mapsto \ln|x^2+3x-10|,\quad x\mapsto \ln^2|x|-2\ln|x|} ,
e) ,
f) .
Ćwiczenie 10.2.
Wyznaczyć ekstrema funkcji
a) Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex\mapsto \sqrt{x^2},\quad x\mapsto \sqrt[3]{x^2},\quad x\mapsto \sqrt[5]{x^3}} ,
b) .
c) ,
d) .
Ćwiczenie 10.3.
Wyznaczyć największą i najmniejszą wartość funkcji
a) ,
b)
w przedziale .
Ćwiczenie 10.4.
Znaleźć wymiary puszki do konserw w kształcie walca o objętości Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleV”): {\displaystyle \displaystyleV=250\pi {\rm cm}^3} , do sporządzenia której zużyje się najmniej blachy.
Ćwiczenie 10.5.
a) Udowodnić, że niezależnie od wyboru parametru Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylem”): {\displaystyle \displaystylem\in\mathbb R} funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef(x)= 3x^4 -4mx^3+m^2x^2} ma minimum w punkcie .
b) Wykorzystując wzór Taylora dla Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylen”): {\displaystyle \displaystylen\in\{1,2\}} wyznaczyć przybliżoną wartość i , oraz oszacować błąd przybliżenia.
Ćwiczenie 10.6.
Niech
Pokazać, że Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef_{2n}} ma Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylen”): {\displaystyle \displaystylen} -tą pochodną nieciągłą w , a Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef_{2n+1}} należy do klasy Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleC”): {\displaystyle \displaystyleC^n} , ale nie ma -ej pochodnej w , dla Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylen”): {\displaystyle \displaystylen\in\mathbb N_0} .
Wskazówki
badanych funkcji. Następnie wyznaczyć punkty krytyczne badając pochodną (nie zapomnieć sprawdzić, czy otrzymane punkty są w dziedzinie) i zbadać znak pochodnej w ich sąsiedztwie. Można też badać znak drugiej pochodnej w punktach krytycznych.
f) Przypomnijmy, że funkcje postaci rozważa się przy założeniu Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleF”): {\displaystyle \displaystyleF(x)>0} . By policzyć pochodną tych funkcji można je przedstawić w postaci (dlaczego?). Szukając punktów krytycznych drugiej funkcji w tym podpunkcie zastanówmy się, kiedy suma dwóch składników nieujemnych
jest równa zero. {}wyznaczamy dziedzinę funkcji i punkty krytyczne oraz badamy znak pochodnej w sąsiedztwie punktów krytycznych.
a) Pierwszą z tych funkcji można zapisać w innej, dobrze znanej
postaci (jakiej?). {}wewnątrz przedziału i porównać wartości funkcji w tych punktach z
wartościami funkcji na krańcach przedziału. {}a Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyley”): {\displaystyle \displaystyley} jego wysokością oraz wiemy, że objętość walca wynosi , to jaka jest zależność między Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex} i Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyley”): {\displaystyle \displaystyley} ? Wyrazić pole powierzchni całkowitej walca jako funkcję Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex} i poszukać, gdzie
osiąga ona minimum. {}Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylem”): {\displaystyle \displaystylem\neq 0} . Jaki znak ma iloczyn niezerowych punktów krytycznych funkcji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef} ?
b) Na mocy wniosku ze wzoru Taylora zachodzi
gdzie Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleM”): {\displaystyle \displaystyleM:=\sup\{|f^{(n+1)}(t)|, t\in [a,b]\}} dla pewnych Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylea”): {\displaystyle \displaystylea,b} takich, że Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex,x+h\in[a,b]}
{}: funkcji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef_0, f_1, f_3,...} ilorazu różniczkowego dla funkcji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef_1,f_2,f_3,...} , pochodnych funkcji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef_2,f_3,...} i tak dalej.
{}Rozwiązania i odpowiedzi
Liczymy pochodną
która jest określona w całej dziedzinie funkcji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef} i ma dwa punkty krytyczne i . Ponieważ w pierwszym z tych punktów pochodna zmienia znak z dodatniego na ujemny, a w drugim z ujemnego na dodatni, Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef} ma w punkcie maksimum, a w punkcie minimum.
Dziedziną funkcji jest . Liczymy pochodną
która jest określona w całej dziedzinie funkcji i ma dwa punkty krytyczne i . W pierwszym z tych punktów pochodna nie zmienia znaku (w całym przedziale jest nieujemna), w drugim natomiast zmienia z dodatniego na ujemny, zatem Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg} ma w punkcie maksimum i jest to jedyne ekstremum tej funkcji.
Pochodna funkcji dana wzorem
jest określona w całej dziedzinie tej funkcji, to znaczy w zbiorze
, ma jedno miejsce zerowe i jest
nieujemna. Zatem funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleh”): {\displaystyle \displaystyleh}
nie ma ekstremów.
b) Zarówno funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef(x)=\sin^2 x+\cos x} jak i jej pochodna
są zdefiniowane dla dowolnego argumentu rzeczywistego Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex} . Punkty krytyczne pochodnej to punkty postaci Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylek”): {\displaystyle \displaystylek\pi} , oraz , gdzie Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylek”): {\displaystyle \displaystylek\in \mathbb Z} . Policzmy drugą pochodną Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef''(x)=(\sin{2x}-\sin{x})'=2\cos{2x}-\cos{x}} . Zatem Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef''(k\pi)=2-(-1)^k>0} , Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef''\left(\pm\frac{\pi}{3}+2k\pi\right)= 2\cos{\frac{2\pi}3}-\cos{\frac{\pi}{3}}=-\frac{3}{2}<0} dla dowolnego Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylek”): {\displaystyle \displaystylek\in \mathbb Z} . Wnioskujemy stąd, że funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef} ma minima w punktach Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylek”): {\displaystyle \displaystylek\pi\, (k\in \mathbb Z)} oraz maksima w punktach .
Zarówno funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg(x)=\mathrm{tg}\, x- \sin x} , jak i jej pochodna
są
określone w zbiorze . Punkty krytyczne mają postać
gdzie Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylek”): {\displaystyle \displaystylek\in \mathbb Z}
, ale pochodna jest nieujemna w całym
zbiorze liczb rzeczywistych, zatem funkcja nie ma ekstremów.
c) Dziedziną funkcji i jej pochodnej
jest zbiór . Funkcja ma dwa punkty krytyczne i , w obu pochodna zmienia znak, odpowiednio z plusa na minus i na odwrót, zatem Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef} ma w maksimum i w minimum.
Dziedziną funkcji i jej pochodnej
jest zbiór . Badana funkcja ma minimum w
punkcie krytycznym i maksimum w punkcie krytycznym
.
d) Funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef(x)= \ln|x^2+3x-10|=\ln|(x+5)(x-2)|} i jej pochodna są określone w . Jedynym punktem krytycznym jest i funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef} ma w nim maksimum.
Funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg(x)=\ln^2|x|-2\ln|x|} jest określona w i parzysta, zatem wystarczy ją zbadać w przedziale . Tam pochodna jest dana wzorem
Liczymy drugą pochodną
Ponieważ wartość jest dodatnia, funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg}
ma w punkcie
krytycznym Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylee”): {\displaystyle \displaystylee}
minimum. Z parzystości funkcji wynika, że również w
punkcie jest minimum.
e) Dziedziną funkcji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef(x)= x+10\mathrm{arc\,ctg}\,{x}} i jej pochodnej
jest zbiór liczb rzeczywistych. Badana funkcja ma maksimum w punkcie i minimum w punkcie .
Natomiast funkcja i jej pochodna
są określone tylko w przedziale . Ponieważ
jest większe od 1, funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg}
ma tylko jeden punkt krytyczny
i ma w nim minimum.
f) Funkcja jest rozważana tylko dla dodatnich argumentów i jej pochodna Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef'(x)=x^x(\ln{x}+1)} jest też zdefiniowana w przedziale . Jedynym punktem krytycznym jest punkt i Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef} ma w nim minimum.
Natomiast funkcja i jej pochodna
są zdefiniowane dla dowolnego argumentu rzeczywistego. Zauważmy, że Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg'} jest wszędzie nieujemna, ponieważ oraz dla dowolnego Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex\in \mathbb R} . Zatem w punkcie krytycznym nie ma ekstremum. ( jest jedynym punktem krytycznym, bo nieujemna suma Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylea”): {\displaystyle \displaystylea(x)+b(x)} zeruje się tylko wtedy, gdy oba składniki się zerują, a jest jedynym pierwiastkiem funkcji każdej z tych funkcji).
{}też zapisać w postaci Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef(x)=|x|} . Funkcja ta ma minimum w punkcie i jest to jedyny punkt krytyczny tej funkcji, bo jej pochodna
jest nieokreślona tylko w punkcie i nigdzie się nie zeruje.
Dziedziną funkcji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg(x)= \sqrt[3]{x^2}} jest zbiór , a jej pochodnej zbiór . Pochodna nigdzie się nie zeruje, ale zmienia znak z ujemnego dla argumentów ujemnych na dodatni dla argumentów dodatnich. Funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg} ma zatem w minimum.
{{red}Rysunek am1c10.0010}
Wreszcie funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleh”): {\displaystyle \displaystyleh(x)= \sqrt[5]{x^3}} zdefiniowana dla wszystkich liczb rzeczywistych ma dodatnią pochodną zdefiniowaną wszędzie poza zerem, które jest punktem krytycznym. Funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleh”): {\displaystyle \displaystyleh} nie ma żadnego ekstremum, bo jej pochodna jest dodatnia.
{{red}Rysunek am1c10.0020}
b) Dziedziną funkcji jest suma przedziałów , a jej pochodnej
zbiór . Ponieważ funkcja jest nieujemna, osiąga minimum globalne w swoim jedynym miejscu zerowym . Ponadto Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef} ma również minimum w drugim punkcie krytycznym .
Natomiast również nieujemna funkcja jest zdefiniowana w przedziale i podobnie jak poprzednia funkcja osiąga swoje minimum globalne w swoim jedynym miejscu zerowym . Jest to jedyny punkt krytyczny funkcji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg} , ponieważ jej pochodna
nie zeruje się w żadnym punkcie swojej dziedziny .
c) Dziedzinami wszystkich funkcji rozważanych w tym podpunkcie jest cały zbiór liczb rzeczywistych, natomiast ich pochodne nie są określone w zerze.
Jeśli , to
Punktami krytycznymi są i . Funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef} ma maksimum w punkcie i minimum w punkcie , ponieważ pochodna odpowiednio zmienia znak.
Jeśli , to
Funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg} ma minimum w punkcie i maksimum w punkcie .
Wreszcie jeśli , to
i jedynym
punktem krytycznym jest . Funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleh”): {\displaystyle \displaystyleh}
ma minimum w tym
punkcie.
d) Zauważmy, że dla dowolnego rzeczywistego argumentu Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex} . Dlatego dziedziną funkcji jest cały zbiór liczb rzeczywistych, natomiast pochodna
jest nieokreślona tylko w punkcie . Funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef} ma minimum w tym punkcie.
Niech Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex} będzie dowolną liczbą rzeczywistą. Zauważmy, że ponieważ , więc , a w konsekwencji . Pokazaliśmy w ten sposób, że dziedziną funkcji jest cały zbiór liczb rzeczywistych. Pochodna
nie jest zdefiniowana w punktach i , ale zmienia znak w ich sąsiedztwach. Funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg} ma minimum w punkcie i maksimum w punkcie .
{}badanym przedziale. Liczymy pochodne
Funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg} nie ma pochodnej w i
W przedziale obie te funkcje mają jeden punkt krytyczny .
Ponieważ i , najmniejszą wartością funkcji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef} w przedziale jest , a największą .
Dla funkcji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg} mamy Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg(-1)=\frac{\pi}6, g(0)=0} i Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg(3)=\frac{\pi}{3}} , zatem najmniejszą wartością funkcji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg} w przedziale jest , a największą .
{}Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyley”): {\displaystyle \displaystyley} jego wysokością, a Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleV”): {\displaystyle \displaystyleV} jego objętością, to Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleV”): {\displaystyle \displaystyleV=\pi x^2 y} . Zatem dla naszej puszki zachodzi , a stąd Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyley”): {\displaystyle \displaystyley=250x^{-2}} . Niech Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleS”): {\displaystyle \displaystyleS} oznacza pole powierzchni całkowitej walca, wtedy Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleS”): {\displaystyle \displaystyleS(x)=2\pi x^2+ 2\pi x\cdot 250 x^{-2} = 2\pi(x^2+250x^{-1})} , gdzie Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex>0} . Liczymy pochodną Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleS”): {\displaystyle \displaystyleS'(x)=2\pi(2x-250x^{-2})=4\pi x^{-2}(x^3-125)} . Zatem jedynym punktem krytycznym jest i Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleS”): {\displaystyle \displaystyleS} osiąga w tym punkcie minimum. Jeśli Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex=5} , to również Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyley”): {\displaystyle \displaystyley=5} , czyli puszka musi mieć promień podstawy równy cm i wysokość również 5 cm, by do jej sporządzenia użyto najmniej blachy.
{}Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef'(x)=2x(6x^2-6mx+m^2)}
. Jeśli Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylem”): {\displaystyle \displaystylem=0}
, to Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef(x)=3x^4}
ma
oczywiście minimum globalne w . Jeśli Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylem”): {\displaystyle \displaystylem\neq 0}
, to dla
czynnika kwadratowego pochodnej ,
jest więc dodatnia, a w konsekwencji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef}
ma trzy różne punkty
krytyczne Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex_0,x_1,x_2}
, w tym Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex_0=0}
. Ze wzorów Viete'a mamy
Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex_1x_2=\frac{m^2}6>0}
, zatem Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex_1, x_2}
są tego samego znaku.
Stąd już wynika, że funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef}
ma minimum w punkcie .
b) Stosujemy najpierw wzór Taylora do funkcji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef(x)=\sqrt{x}} w punkcie Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex=25} i dla Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleh”): {\displaystyle \displaystyleh=-0,1} . Jeśli Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylen”): {\displaystyle \displaystylen=1} , to otrzymujemy
i , bo .
Dla Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylen”): {\displaystyle \displaystylen=2} otrzymujemy
Następnie stosujemy wzór Taylora do funkcji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleg”): {\displaystyle \displaystyleg(x)=\sqrt[4]{x}} w punkcie Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylex”): {\displaystyle \displaystylex=16} i dla Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleh”): {\displaystyle \displaystyleh=0,32} . Jeśli Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylen”): {\displaystyle \displaystylen=1} , to otrzymujemy
i bo .
Dla Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylen”): {\displaystyle \displaystylen=2} otrzymujemy
oraz
funkcje są klasy Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystyleC”): {\displaystyle \displaystyleC^\infty} poza zerem. Granica nie istnieje z definicji Heinego, bo na przykład , a , zatem Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef_0} nie jest ciągła w zerze.
{{red}Rysunek am1c10.0030}
Mamy także z twierdzenia o iloczynie funkcji ograniczonej i zbieżnej do zera , jeśli Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylen”): {\displaystyle \displaystylen>0} , zatem funkcja Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef_n} jest ciągła w .
Następnie widzimy, że nie istnieje (jest to ta sama granica, którą liczyliśmy dla funkcji Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef_0} ), zatem Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef_1} nie ma pochodnej w zerze.
{{red}Rysunek am1c10.0040}
Natomiast ponieważ dla Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylen”): {\displaystyle \displaystylen>1} , wszystkie następne funkcje są różniczkowalne i .
Pochodna jest nieciągła w , bo i nie istnieje (co pokazujemy analogicznie jak dla Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef_0} ).
{{red}Rysunek am1c10.0050}
Pochodne Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylef”): {\displaystyle \displaystylef_n'} są ciągłe dla Parser nie mógł rozpoznać (nieznana funkcja „\displaystylen”): {\displaystyle \displaystylen>2} , co wynika po raz kolejny z twierdzenia o granicy iloczynu funkcji ograniczonej i funkcji zbieżnej do zera.
Kontynuujemy rozumowanie dalej...
{{red}Rysunek6 am1c10.0060}
{}