Algorytmy i struktury danych/Algorytmy tekstowe II

!--%--------+---------+---------+---------+---------+---------+---------+---------+ -->\noindent {\Large \bf ASD-Moduł.\ Algorytmy tekstowe II} \vskip 0.5cm Poprzednie algorytmy dokonywały jedynie na tekstach wejściowych operacji sprawdzania symboli na równość. Załóżmy teraz, że alfabet jest liniowo uporządkowany. Pokażemy, że porównywanie symboli w sensie porządku liniowego można istotnie wykorzystać w algorytmach tekstowych. Porządek liniowy na symbolach implikuje {\em porządek leksykograficzny} na słowach, na przykład:

$ab<ababab<abb<abbaa<abbaaaaaaaaaaa<abbaaaaaab$

Pokażemy problem, który prawdopodobie najlepiej pokazuje użyteczność porządku liniowego na alfabecie. Rotacją słowa $u=u[1..n]$ jest kaz'rde słowo postaci $u^{(k)}=u[k+1..n]u[1..k]$. (w szczególności $u^{(0)}=u^{(n)}=u)$. Niech $u,w$ będą słowami długości $n$, mówimy, że są one cyklicznie równoważne gdy $u^{(i)}=w^{(j)}$ dla pewnych $i,j$. Naturalnym algorytmem sprawdzania cyklicznej równoważności jest szukanie słowa $u$ w słowie $ww$, ale podamy algorytm znacznie prostszy bazujący , który będzie działal w czasie liniowym i {\em w miejscu} (dodatkowa pamięć jest stała). W algorytmie roszerzamy teblicę $u,w$ na $uu,ww$ ale robimy to jedynie dla uproszczenia, w rzeczywistości możemy poruszać się cyklicznie po $u$ i po $w$, pozostawiamy modyfikację jako ćwiczenie. \myskip \begin{center} \begin{minipage}{12cm} \vskip0.3cm \hspace*{0.6cm}\textbf{Algorithm} Równoważność-Cykliczna;\\ \hspace*{1.2cm}$x:=uu$; $y:=ww$;\\ \hspace*{1.2cm}$i:=0$; $j:=0$;\\ \hspace*{1.2cm}\textbf{while} $(i<n)$ \textbf{and} $(j<n)$ \textbf{do}\\ \hspace*{1.8cm}$k:=1$;\\ \hspace*{1.8cm}\textbf{while} $x[i+k]=y[j+k]$ \textbf{do} $k:=k+1$;\\ \hspace*{1.8cm}\textbf{if} $k>n$ \textbf{then return} true;\\ \hspace*{1.8cm}\textbf{if} $x[i+k]>y[i+k]$ \textbf{then} $i:=i+k$ \textbf{else} $j:=j+k$;\vskip 0.2cm \noindent \hspace*{1.2cm}\textbf{return} false;\\ \vskip0.4cm \end{minipage} \end{center} \myskip Zdefiniujmy: \begin{center} $D(u)=\{k:1\le k\le n$ oraz $u^{(k)}>w^{(j)}$ dla pewnego $j\}$,\\ $D(w)=\{k:1\le k\le n$ oraz $w^{(k)}>u^{(j)}$ dla pewnego $j\}$. \end{center} \myskip Skorzystamy z prostego faktu: Jeśli $D(u)=[1..n]$ lub $D(w)=[1..n]$, to $u,w$ nie są równoważne. \myskip Uzasadnienie pozostawiamy jako ćwiczenie. Poprawność algorytmu wynika teraz z tego, że po każdej głównej iteracji zachodzi niezmiennik: \begin{center} $D(w)\supseteq [1..i]$\ oraz \ $D(u)\supseteq [1..j]$. \end{center} \myskip Liczba porównań jest oczywiście liniowa. Pozostawiamy jako ćwiczenie policzenie dokładnego wzoru na maksymalną liczbę porównań symboli dla tekstów długości $n$. leksykograficznie sufiks słowa $w$. Słowo $x$ nazwiemy specjalnym gdy $MaxSuf(x)=x$. \vskip 0.5cm \noindent Przyklad.\ 'bajtocja' nie jest słowem specjalnym, ale rotacja tego słowa 'tocjabaj' jest. \vskip 0.5cm \noindent Dlaczego słowa o tej własności są intersujące ? Większość szybkich algorytmów szukania podsłów korzysta z okresów $p$ prefiksów słowa. Liczenie tych okresów w ogólnym przypadku jest wąskim gardłem w projekcie algorytmu. Natomiast dla słow specjalnych liczenie okresów jest trywialne. Jeśli $x$ jest specjalny to okres każdego prefiksu słowa $x$ można policzyć następującym naiwnym algorytmem; \vskip 0.5cm \noindent \begin{center} \begin{minipage}{9cm} \vskip0.3cm \hspace*{0.6cm}\textbf{funkcja} \textit{Naiwne-Liczenie-Okresu}$(j)$;\\ \hspace*{1.2cm}$period:=1$;\\ \hspace*{1.2cm}\textbf{for} $i:=2$ to $j$ \textbf{do}\\ \hspace*{1.8cm}\textbf{if} $x[i]\ne x[i-period]$ \textbf{then} $period:=i$;\\ \hspace*{1.2cm}\textbf{return} $period$;\\ \vskip0.4cm \end{minipage} \end{center} \vskip 0.5cm \noindent \paragraph{Przykład} Funkcja \textit{Naiwne-Liczenie-Okresu} daje zły wynik dla tekstów które nie są specjalne, na przykład załóżmy że \vskip 0.5cm\ \centerline{$x=(aba{)}^{6}a=abaabaabaabaabaabaa$.} \vskip 0.3cm \noindent Wtedy kolejne wartości okresów dla pozycji j=1,2,.. są: \vskip 0.3cm \noindent \begin{center}\small

a	b	a	a	b	a	a	b	a	a	b	a	a	b	a	a	b	a	a
1	2	2	4	5	5	7	8	8	10	11	11	13	14	14	16	17	17	19

\end{center} \vskip 0.3cm \noindent Zatem \textit{Naiwne-Liczenie-Okresu}$(19)=19$, dla $x=(aba{)}^{6}a$, wynik całkowicie niepoprawny. \vskip 0.5cm \noindent Poprawność algorytmu jest wyjaśniona na rysunku. Korzystamy z prostej własności, że prefiks specjalnego słowa jest też specjalny. \begin{figure}%[htb] \begin{center} \includegraphics[width=12.4cm]{teksty_fig7.eps} \caption{Załóżmy, że w algorytmie \textit{Naiwne-Liczenie-Okresu} $x[i-period(i-1)]\ne x[i]$. Niech $a=x[i]$, $b=x[i-period]$. Ponieważ $uz$ jest prefiksem słowa specjalnego $x$ zatem $a<b$. Gdyby $period(i)<i$ to wtedy, ze względu na dwie okresowości, $zb$ jest właściwym podsłowem słowa $x[1..i-1]$ oraz $zb>x$. Zaprzecza to założeniu, że $x$ jest specjalne. Zatem $period(i)=i$. }

\end{center} \end{figure} \vskip 0.1cm \noindent \noindent Opiszemy teraz program szukania wzorca $x$ w slowie $y$i, zakładając że x jest sepcjalne. Program wczytuje dwa teksty, pierwszy z nich jest specjalne: $x$ pamiętamy w tablicy $x[0..m-1]$, $y$ w tablicy $y[0..n-1]$. Program wypisuje wszystkie wystapienia $x$ w $y$, tzn. wszystkie takie pozycje $i$, ze $y[i\dots i+m-1]=x$. Zapisujemy program w języku C++. \vskip 0.1cm \noindent % FIGURE {\sl \vskip 0.4cm \begin{center} \vskip 0.2cm \noindent \begin{minipage}{12cm} \noindent Algorytm Specjalny-String-Matching \vskip 0.1cm \begin{verbatim}

1. include <iostream.h>
2. include string.h

int i=0,j=0,p=1; void przesun(); main() { char[] x,y; cin>>x>>y; m=strlen(x); n=strlen(y); while (i <= n-m-1) { if (j==m) {cout<<i<<endl; przesun();}; else if (x[j)==y[i+j] {j=j+1; if (j==1)||(x[j-1]!=x[j-1-p]) p=j;}; else przesun(); }} void przesun() { if (j-1<2p) {i=i+p; j=0;} else {j=j-p; i=i+p;}} \end{verbatim} \vskip 0.4cm \end{minipage} \end{center} } \vskip 0.2cm \noindent \noindent Program jest wstępem do programu szukajacego dowolne posłowo, niekoniecznie o wlasnosci bycia specjalnym. Postawowym niezmiennikiem w programie przed kazdym wykonaniem i po kazdym zakonczeniu pętli {\em while} jest: \begin{description} \item(A)\ $x[0\dots j-1]=y[i\dots i+j-1]$, . \item(B)\ Program wypisal wszsytkie wczesniejsze wystapienia $i^{\prime }<i$, \item(C)\ $p$ jest okresem slowa $x[0\dots j-1]$ \end{description} \noindent Algorytm działa w czasie liniowym, można to udowodnić obserwując zmiany wartości $2i+j$, zauważmy, że wartość ta nie zmniejsza się, a w wypadku pozytywnego testu $x[j)==y[i+j]$ zwiększa się co najmniej o 1. Jednocześnie $2i+j\le 3n$. Algorytym Specjalny-String-Matching można łatwo zmodyfikować tak, aby znajdował on wystąpinia dowolnego słowa (niekoniecznie specjalnego) w czasie liniowym i stałej pamięci. Niech $x=uv$, gdzie $v$ jest leksykograficzne maksymalnym sufiksem $x$. Oznaczmy $r=|u|$. Technicznie informacja o rozkładzie $uv$ sprowadza się do pamiętania $r$. \vskip 0.1cm \noindent Własność rozkładu.\ Niech $x=uv$ będzie rozkładem jak wyżej opisany. Wtedy Słowo $v$ występuje tylko raz w słowie $uv$. Jeśli $i^{\prime }<i$ są początkami wystąpień $v$, oraz $i-i^{\prime }<r$ to na pozycji $i-1$ nie kończy się wystąpienie $u$. \vskip 0.5cm \noindent Z powyższego faktu wynika stosunkowo prosty algorytm szukania $x$ w czasie loiniowym i pamięci stałej. Algorytm ten jest modyfikacja agorytmu Specjalny-String-Matching , w ktorym rolę $x$ pełni $v$.

{\sl \vskip 0.4cm \begin{center} \begin{minipage}{15cm} \vskip 0.5cm \noindent Algorytm String-matching w pamięci stałej; \vskip 0.4cm \hspace*{0.4cm} Niech $v$ będzie leksykograficznie maksymalnym sufiksem $x$; \hspace*{0.4cm} Liczymy algorytmem Specjalny-String-Matching kolejne wystąpienia $v$ w $y$; \hspace*{0.4cm} Dla każdego wystąpienia $i$ niech $i^{\prime }$ będzie wystąpieniem poprzednim; \hspace*{0.4cm} jeśli $i-i^{\prime }\ge |v|$ to sprawdź czy $u$ występuje na lewo od pozycji $i$; \hspace*{0.4cm} (sprawdzanie to wykonujemy w sposób {\em naiwny}) \hspace*{0.4cm} jeśli występuje to wypisz kolejne wystąpienie całego wzorca $x$. \vskip 0.5cm \noindent Pozostawiamy bardziej precyzyjny zapis algorytmu jako ćwiczenie. \end{minipage} \end{center} } \vskip 0.6cm W ten sposób pokazaliśmy, że problem szukania słowa $x$ w słowie $y$ można rozwiązać w czasie liniowym i pamięci (dodatkowej) stałej, jeśli znamy początkową pozycję $r$ leksykograficznie maksymalnego sufiksu $v$ słowa $x$. W algorytmie szukanie wzorca w pamięci stałej potrzebna jest pozycja $r$ od której zaczyna się maksymalny sufiks. Pokażemy teraz jak ją znajdować w czasie liniowym i w pamięci stałej. Kluczem do tego jest liczenie czegoś więcej, dla każdego prefiksu liczymy maksymalny sufiks jak również dodatkowo jego okres. To własnie liczenie okresu daje efektywność, chociaż na końcu nam ten okres jest niepotrzebny. Przekształcimy najpierw algorytm \textit{Naiwne-Liczenie-Okresu} na algorytm liczący długość najdłuższego specjalnego prefiksu włącznie z jego okresem. \vskip 0.5cm \noindent \begin{center} \begin{minipage}{10cm} \vskip0.3cm \hspace*{0.6cm}\textbf{funkcja} \textit{Najdłuższy-Specjalny-Prefiks}$(x)$;\\ \hspace*{1.2cm}$period:=1$;\\ \hspace*{1.2cm}\textbf{for} $i:=2$ to $|x|$ \textbf{do}\\ \hspace*{1.8cm}\textbf{if} $x[i]<x[i-period]$ \textbf{then} $period:=i$\\ \hspace*{1.8cm}\textbf{else if} $x[i]>x[i-period]$ \textbf{then}\\ \hspace*{2.4cm}\textbf{return} $(i-1,period)$;\\ \hspace*{1.2cm}\textbf{return} $(|x|,period)$;\\ \vskip0.4cm \end{minipage} \end{center} \vskip 0.5cm \noindent Skorzystamy z algorytmu \textit{Najdłuższy-Specjalny-Prefiks}. funkcja \textit{Maksymalny-Sufiks} liczy początkową pozycję i okres maksymalnego sufiksu. \vskip 0.5cm \noindent \begin{center} \begin{minipage}{10cm} \vskip0.3cm \hspace*{0.6cm}\textbf{funkcja} \textit{Maksymalny-Sufiks}$(x)$;\\ \hspace*{1.2cm}$j:=1$;\\ \hspace*{1.2cm}\textbf{repeat}\\ \hspace*{1.8cm}$(i,period):=$ \textit{Najdłuższy-Specjalny-Prefiks}$(x[j..n])$;\\ \hspace*{1.8cm}\textbf{if} $i=n$ \textbf{then return} $(j,period)$\\ \hspace*{1.8cm}\textbf{else} $j:=j+i-(imodperiod)$;\\ \hspace*{1.2cm}\textbf{forever} \\ \vskip0.4cm \end{minipage} \end{center} \vskip 0.5cm \noindent Możemy przepisać algorytm Maksymalny-Sufiks tak aby nie wywoływał on funkcji Najdłuższy-Specjalny-Prefiks, wpisując tę funkcję do algorytmu. Arytmetyczna funkcja $mod$ może być usunięta i zastąpiona przez operacje dodawania i odejmowania bez zmiany asymptotycznej złożoności. Algorytm Maksymalny-Sufiks wykonuje co najwyżej $2.|x|$ porównań symboli. Uzasadnienie pozostawiamy jako ćwiczenie. \myskip \begin{center} \begin{minipage}{10cm} \vskip0.3cm \hspace*{0.6cm}\textbf{funkcja} \textit{Maksymalny-Sufiks}$(x)$;\\ \hspace*{1.2cm}$s:=1$; $i:=2$; $p:=1$;\\ \hspace*{1.2cm}\textbf{while} ($i\le n$) \textbf{do }\\ \hspace*{1.8cm}$r:=(i-s)modp$;\\ \hspace*{1.8cm}\textbf{if} ($x[i]=x[s+r])$ \textbf{then} $i:=i+1$\\ \hspace*{1.8cm}\textbf{else if} ($x[i]<x[s+r])$ \textbf{then begin}\\ \hspace*{2.4cm}$i:=i+1$; $p:=i-s$;\\ \hspace*{1.8cm}\textbf{ else }\\ \hspace*{2.4cm}$s:=i-r$; $i:=s+1$; $p:=1$;\\ \hspace*{1.2cm}\textbf{return} $s$;\\ \vskip 0.4cm \end{minipage} \end{center} Zbiór słów jest prefiksowy gdy żadne słowo nie jest prefiksem drugiego. Taki zbiór słów odpowiada drzewu, którego ścieżki etykietowane są symbolami, w przypadku binarnym możemy przyjąć, że krawędź w lewo jest etykietowana zerem, a w prawo jedynką. Przez kodowanie rozumiemy funkcję $h$ która każdemu symbolowi $s$ przyporządkowuje niepusty ciąg binarny $h(s)$, całe słowo $x$ zostanie zakodowane na słowo $h(x)$ (każda litera jest zakodowana niezależnie i kody są {\em skonkatenowane}). Kod jest prefiksowy gdy zbiór kodów symboli jest prefiksowy. Rozważamy następujący problem. \paragraphOptymalne kodowanie prefiksowe.\ Dla danego słowa $x$ znaleźć binarne kodowanie prefiksowe takie, że $h(x)$ ma minimalną długość. \vskip 0.3cm \noindent Przyklad\ Niech $x=abracadabra$. Liczby wystąpień symboli w słowie $x$ są:

$w_a=5,w_b=2,w_c=1,w_d=1,w_r=2.$

\noindent Optymalnym kodowaniem jest $h(a)=0,h(b)=10,h(c)=1100,h(d)=1101,h(r)=111.$ \noindent $abracadabra$ zostaje zakodowane na \ $01011101100011010101110$, ciąg binarny długości $23$. \noindent Optymalne drzewo binarne odpowiadające optymalnemu kodowi prefiksowemu jest pokazane na rysunku. \myskip Długość tekstu $h(x)$ jest równa ważonej sumie długości ścieżek, ważoenj w tym sensie, że długość ścieżki do danego liścia jest przemnożona przez wagę tego liścia. W przykładzie jest to suma: \ $5*1+2*2+1*4+1*4+2*3=23$.\ \begin{figure} \begin{center} \vspace*{0.5cm} \includegraphics[width=6.3cm]{teksty_fig8.eps} \caption{ Drzewo Huffmana kodujące optymalnie symbole $a,b,c,d,r$ z wagami odpowiednio $S=(5,2,1,1,2)$. Liczby w wewnętrznych węzłach są sumą wag w liściach odpowiadającego poddrzewa. Koszt całkowity kodowania jest ważoną sumą długości ścieżek do liści, jest równeż sumą wartości w węzłach wewnętrznych: $2+4+6+11=23.$ } \end{center} \end{figure} \vskip 0.1cm \noindent Niech $n$ będzie liczbą różnych symboli w $x$, $w[i]$ będzie liczbą wystąpień $i$-tego symbolu. Problem możemy rozwiązać stosując algorytm dla problemu {\em Optymalne Sklejanie Par} dla ciągu $w[1],w[2],\dots w[n])$. Musimy algorytm zmodyfikować tak, aby nie tylko sklejał pary ale również tworzył lokalnie drzewo. Inaczej mówiąc algorytm w momencie sklejania elementów $a$, $b$ w element $c$ tworzy równieź dowiązania, $a$ staje się lewym synem $c$, natomiast $b$ staje się prawym synem. \myskip Algorytm Huffmana (nieformalny opis)\\ Konfiguracje posśrednie algorytmu to zbiory drzew,\\ początkowo każdy pojedyńczy element $i$ z wagą $w[i]$ jest pojedyńczym drzewem.\\ Korzeń każdego drzewa reprezentuje sklejenie jego wszystkich liści.\\ Za każdym razem sklejamy dwa korzenie drzew o minimalnej wadze. \myskip Drzewo które algorytm generuje nazywamy drzewem Huffmana. \myskip Pozostawiamy jako ćwiczenie przerobienie algorytmu Optymalne-Sklejanie-Par na algorytm liczenia kodów i drzew Huffmana. \vskip 0.3cm \noindent Z analizy algorytmu {\em Optymalne Sklejanie Par} wynika, że problem optymalnych binarnych kodów prefiksowych można rozwiązać w czasie $O(n\log n)$, a jeśli wagi $w[i]$ są posortowane to w czasie liniowym. \paragraphKodowanie Huffmana słowami $k$-arnymi.\ Pozostawiamy jako ćwiczenie podobny problem, ale gdy kodujemy w alfabecie $k$-arnym, mamy teraz symbole $0,1,\dots ,k-1$. W algorytmie jednorazowo możemy sklejać więcej niż dwa elementy. \paragraphKodowanie prefiskowe z symbolami kodowymi nierównej długości\ Problem robi się skomplikowany, gdy długość symbolu 0 jest 1 a długość symbolu 1 jest $c$, gdzie $c$ jest pewną stała (jest to po angielsku problem tzw. lopsided trees). Inaczej mówiąc szukamy takiego optymalnego drzewa, że ważona suma ścieżek jest minimalna, ale długość krawędzi na lewo wynosi 1 a długość krawędzi na prawo wynosi $c$. Pozostawiamy jako ćwiczenie znalezienie efektywnego algorytmu dla małych $c$ ($c=2$ lub $c=3$). Dla dowolnego $c$ (będącego częścia wejścia) i dowolnych wag jest to zbyt trudne, nie znamy algorytmu wielomianowego. Dla ustalonego c istnieje algorytm wielomianowy którego stopień zależy od c. Natomiast pozostawiamy jako ćwiczenie przypadek gdy $c$ jest dowolne ale wszystkie wagi $w[i]$ są równe. \myskip \paragraphKodowanie prefiskowe z kodami o ograniczonej długości\ Innym ciekawym problemem jest też skonstruowanie optymalnego kodu prefiksowego, w którym wszystkie słowa kodowe są ograniczone przez pewną zadaną liczbę $L$. Inaczej mówiąc ograniczamy z góry wysokość drzewa Huffmana. Istnieją algorytmy wielomianowe dla tego problemu, stopień wielomianu niezależny od $L$. zastosowanie tablicy prefikso-sufiksów. Słowem pokrywającym tekst x taki tekst y, którego wystąpienia w x pokrywają cały tekst x. Na przykład aba pokrywa ababaaba, natomiast nie pokrywa tekstu abaaababa. Niech $S[i]$ będzie rozmiarem minimalnego pokrywajćego słowa dla prefiksu $x[1..i]$. Algorytm wykorzystuje następujący fakt: \ $S[i]=i\text{<mrow data-mjx-texclass="ORD">lub</mrow>}S[i]=S[P[i]].$ \ Następujący algorytm liczy długość minimalnego słowa pokrywającego tekstu x. Liczymy wartości $S[i]$ najmniejszej długości minimalnego słowa pokrywającego $x[1\dots i]$ dla każdego $1\le i\le n$. W $i$-tej iteracji algorytm pamięta jaki jest ``znany zakres każdego minimalnego słowa pokrywającego.

\begin{figure}[htb] \begin{center} \mbox{ \ } \includegraphics[width=6.4cm]{teksty_fig1.eps} \caption{$i$-ta iteracja algorytmu, dla $i=15$, oraz słowa $x=abaabababaababa\dots$. Tuż przed rozpoczęciem tej iteracji mamy $P[i]=8$, $q=S[8]=3$, $Zakres[3]=13$. Po zakończeniu $i$-tej iteracji mamy $S[15]=3,Zakres[3]=15$, ponieważ $i-Zakres[3]\le q$. } \end{center} \end{figure} \vskip 0.1cm \noindent Algorytm Rozmiar-Minimalnego-Pokrycia; \vskip 0.2cm for $i:=2$ to $n$ do \\ \hspace*{1cm} $Zakres[i]=i,S[i]=i$.\vskip 0.2cm for $i:=2$ to $n$ do\\ \hspace*{1cm} if $P[i]>0$ oraz $i-Zakres[S[P[i]]\le S[P[i]]$ then\\ \hspace*{1.8cm} $S[i]$ := $S[P[i]]$; \ $Zakres[S[P[i]]$ := $i$; \vskip 0.2cm return $S[n]$;