Biografia Kołmogorow, Andriej Nikołajewicz
Andriej Nikołajewicz Kołmogorow (1903-1987) – rosyjski matematyk.
W początkowym okresie studiów Kołmogorow był pod wpływem wielu wybitnych matematyków. Jednakże osobą, która wywarła największy wpływ na młodego Kołmogorowa był Stepanow, z którym miał on wykład o ciągach i szeregach trygonometrycznych. Należy podkreślić, że Kołmogorow, jeszcze jako student, rozpoczął prace badawcze przynoszące rezultaty o znaczeniu międzynarodowym. Skończył pisać pracę o operacjach na zbiorach wiosną 1922 – opracowanie to było znakomitym uogólnieniem wyników uzyskanych przez Suslina. W czerwcu 1922 skonstruował funkcję całkowalną w sensie Lebesgue'a, której szereg Fouriera był rozbieżny wszędzie. Był to w owym czasie wynik rewelacyjny. Niemal jednocześnie zainteresował się wieloma innymi dziedzinami klasycznej analizy – problemami miary zbiorów, różniczkowalnością i całkowalnością. Godne podkreślenia jest, że w każdej z prac Kołmogorowa zawarty był element twórczego i nowatorskiego podejścia, a także głębokiego, przenikliwego spojrzenia na problem.
W 1925 Kołmogorow rozpoczął badania pod kierunkiem Łuzina, publikując w tym samym roku aż 8 prac. Z tego okresu pochodzi też pierwsza praca Kołmogorowa na temat statystyki, napisana wspólnie z Khinchinem, zawierająca twierdzenie o trzech szeregach i twierdzenie o nierówności maksymalnej, które zostały nazwane jego imieniem. W 1929 Kołmogorow uzyskał tytuł doktora. W tym czasie miał już na koncie 18 publikacji. Praca O analitycznych metodach w rachunku prawdopodobieństwa dała początek nowoczesnej teorii procesów Markowa. Kołmogorow po raz pierwszy zastosował w tej teorii równania różniczkowe. Z kolei monografia Podstawowe pojęcia teorii prawdopodobieństwa miała fundamentalne znaczenie dla rozwoju rachunku prawdopodobieństwa. W sformowanej przez siebie aksjomatyce, Kołmogorow dowodził twierdzenia o nieskończonych produktach miar, które to twierdzenie ma kluczowe znaczenie dla teorii procesów stochastycznych. Kołmogorow jest także twórcą teorii procesów kaskadowych, teorii interpolacji i ekstrapolacji stacjonarnych procesów stochastycznych. Jest współautorem książki Rozkłady graniczne sum zmiennych losowych niezależnych (1957), która jest jedną z najczęściej cytowanych prac z zakresu probabilistyki. W tym samym roku, razem z Włodzimierzem Arnoldem, rozwiązał 13. problem Hilberta. Napisał ponadto wiele prac z zakresu topologii, analizy funkcjonalnej, teorii aproksymacji, geometrii rzutowej i różniczkowej, logiki matematycznej. Stworzył on także prace z dziedziny zastosowań matematyki, w tym przełomowe prace z teorii przepływów turbulentnych. Kołmogorow był wielokrotnie wyróżniany na arenie międzynarodowej. W 1939 został przyjęty do Akademii Nauk ZSRR. Otrzymał jedną z pierwszych nagród państwowych w 1941 oraz nagrodę Łobaczewskiego w 1987 roku. Był także członkiem wielu towarzystw naukowych, został wyróżniony stopniami naukowymi, między innymi doktoratami honorowymi Państwowej Akademii Nauk i Uniwersytetu Warszawskiego (1958). Dodatkowo został w roku 1962 wyróżniony międzynarodową nagrodą Balzana. W 1980 został laureatem Nagrody Wolfa w dziedzinie matematyki. Kołmogorow miał poza matematyką wiele innych zainteresowań, w szczególności interesował się strukturą i formą poezji Puszkina, malarstwem i jego rozwojem. Wiele uwagi poświęcił pracy organizacyjnej i pedagogicznej. Założył w Moskwie szkołę dla młodzieży uzdolnionej matematycznie, sam prowadził wykłady nie tylko z matematyki, ale i z literatury oraz historii sztuki.
