Zpo-3-wyk-Slajd29

Założenia dla TestNG

Najważniejsze cechy TestNG to:

• Separacja implementacji testów od ich konfiguracji . Testy jednostkowe są wykonywane wielokrotnie, jednak nie zawsze konieczne jest wykonanie wszystkich przypadków testowych. TestNG pozwala specyfikować zakres testów niezależnie od kodu tych testów w postaci pliku XML. Dzięki temu można zdefiniować różne zestawy testów (za pomocą osobnych plików XML) do różnych zastosowań.
• Rezygnacja z mechanizmu dziedziczenia z wyróżnionej klasy testującej . Klasa testująca zapisana w TestNG nie musi być potomkiem konkretnej klasy należącej do biblioteki – może nią być dowolna zwykła klasa (tzw. POJO – Plain Old Java Object ).
• Koniec z konwencjami nazewniczymi . Podobnie, nazwy metod-przypadków testowych nie muszą odpowiadać jakimkolwiek konwencjom. Wystarczy, że są oznaczone anotacją @Test.
• Parametryzacja przypadków testowych . Przypadki testowe mogą przyjmować parametry typu String, których liczba i wartości są konfigurowane niezależnie od kodu testu.
• Trójpoziomowa ziarnistość inicjalizacji i finalizacji . Istnieje możliwość precyzyjnego ustalenia ziarnistości i zakresu inicjalizacji oraz finalizacji środowiska testowego: za pomocą adnotacji można oznaczyć metody wykonywane przed i po wszystkich przypadkach testowych w grupie (@ beforeSuite i @ afterSuite ), w klasie testującej (@ beforeTestClass i @ afterTestClass ) oraz – podobnie jak w JUnit’cie 3.x – pojedynczym przypadku testowym (@ beforeTestMethod i @ afterTestMethod )

<< Poprzedni slajd | Spis treści | Następny slajd >>