Środowisko programisty/C - zmienne i funkcje

Typy zmiennych

Typy proste

Język C definiuje następujące typy proste

Typy proste w C

Nazwa	Znaczenie	Typowy zakres
char	znak
unsigned char	mała liczba całkowita	0-255
short int	liczba całkowita
unsigned short int	liczba dodatnia
int	duża liczba całkowita
float	liczba rzeczywista
double	duża liczba rzeczywista

Funkcje

Podstawy

W języku C nie występuje, w przeciwieństwie do Pascala, ścisły podział na funkcje i procedury. Występują jedynie funkcje, które niekoniecznie muszą dawać jakikolwiek wynik. Składnia funkcji jest następująca:

typ nazwa_funkcji(lista parametrów)
{
  treść funkcji
  return wynik_funkcji
}

Napiszmy funkcję obliczającą sumę dwóch parametrów

int dodaj(int a, int b)
{
  return a + b;
}

Funkcja main

Funkcja main, której wynikiem jest liczba typu int, jest główną funkcją w C i jest wykonywana automatycznie w momencie uruchomienia programu. Korzystając z funkcji dodaj można napisać następujący program:

int main()
{
  printf("%d\n", dodaj(1,1));
  return 0;
}

Wynik działania funkcji main jest przekazywany do powłoki i w sytuacji kiedy wykonanie programu zakończy się sukcesem, powinien wynosić 0.

Słowo kluczowe return

Funkcja kończy swoje działanie po napotkaniu instrukcji return. Czyli następujący kod jest poprawny (funkcja liczy sumę):

int dodaj(int a, int b)
{
  return a + b;
  return a * b; // Ta instrukcja nigdy się nie wykona
}

Procedury

Niekiedy występuje potrzeba utworzenia funkcji, która niczego nie oblicza, czyli znanej z Pascala procedury. W takim przypadku możemy zastosować konstrukcję:

void funkcja() 
{
  ...
  return
}

Popatrzmy na następujący przykład:

#include <stdio.h>

int dodaj(int a, int b)
{
  return a + b;
};

void wypisz(int i)
{
  printf("%d\n", i);
  return;
};

int main()
{
  wypisz(dodaj(1,1));
  return 0;
}

Wybrane funkcje biblioteczne

printf

Do wypisywania informacji służy funkcja printf. Ma ona następującą postać:

printf("format", lista zmiennych)

format to napis, który zostanie wypisany na standardowe wyjście. Napis ten może zawierać znaki formatujące, mówiące o tym jakich zmiennych będzie oczekiwać funkcja w liście zmiennych i w jaki sposób zostaną one wypisane.

Znaki formatujące zawsze mają następującą postać:

%[flagi][szerokość][.precyzja][modyfikatory]typ

Najistotniejszym parametrem jest typ, który decyduje o tym jak zostanie potraktowana zmienna wypisywana przez funkcję printf. Zwróćmy uwagę na to, że jest takie rozwiązanie jest zupełnie inne niż w Pascalu, w którym kompilator po napotkaniu funkcji Write lub Writeln sam domyśla się z jakimi parametrami ma do czynienia.

Typy obsługiwane przez funkcję printf

Typ	Znaczenie	Przykład
c	pojedynczy znak	q
d lub i	liczba całkowita ze znakiem	-11
e (lub E)	liczba z mantysą i wykładnikiem oddzielona znakiem e (lub E)	1.2345e3 (lub 1.2345E3)
f	liczba rzeczywista	1.23
g (lub G)	krótsze z pary %f i %e (lub %E)	1.23
o	liczba ósemkowa ze znakiem	71
s	napis	przykład ze spacja
u	liczba całkowita nieujemna	11
x	liczba szesnastkowa nieujemna	af1
X	liczba szesnastkowa nieujemna (wielkie litery)	AF1
p	adres w pamięci	A000:00FF
n	nic (służy do uzyskania liczby wypisanych dotychczas znaków)	(wskaźnik na int)