Analiza matematyczna 1/Ćwiczenia 10: Wzór Taylora. Ekstrema
10. Wzór Taylora. Ekstrema
Ćwiczenie 10.1.
Wyznaczyć ekstrema funkcji
a) ,
b) ,
c) ,
d) ,
e) ,
f) .
Najpierw należy określić dziedzinę badanych funkcji. Następnie wyznaczyć punkty krytyczne badając pochodną (nie zapomnieć sprawdzić, czy otrzymane punkty są w dziedzinie) i zbadać znak pochodnej w ich sąsiedztwie. Można też badać znak drugiej pochodnej w punktach krytycznych.
f) Przypomnijmy, że funkcje postaci rozważa się przy założeniu . By policzyć pochodną tych funkcji można je przedstawić w postaci (dlaczego?). Szukając punktów krytycznych drugiej funkcji w tym podpunkcie zastanówmy się, kiedy suma dwóch składników nieujemnych jest równa zero.a) Dziedziną funkcji jest zbiór . Liczymy pochodną
która jest określona w całej dziedzinie funkcji i ma dwa punkty krytyczne i . Ponieważ w pierwszym z tych punktów pochodna zmienia znak z dodatniego na ujemny, a w drugim z ujemnego na dodatni, ma w punkcie maksimum, a w punkcie minimum.
Dziedziną funkcji jest . Liczymy pochodną
która jest określona w całej dziedzinie funkcji i ma dwa punkty krytyczne i . W pierwszym z tych punktów pochodna nie zmienia znaku (w całym przedziale jest nieujemna), w drugim natomiast zmienia z dodatniego na ujemny, zatem ma w punkcie maksimum i jest to jedyne ekstremum tej funkcji.
Pochodna funkcji dana wzorem
jest określona w całej dziedzinie tej funkcji, to znaczy w zbiorze , ma jedno miejsce zerowe i jest nieujemna. Zatem funkcja nie ma ekstremów.
b) Zarówno funkcja jak i jej pochodna
są zdefiniowane dla dowolnego argumentu rzeczywistego . Punkty krytyczne pochodnej to punkty postaci , oraz , gdzie . Policzmy drugą pochodną . Zatem , dla dowolnego . Wnioskujemy stąd, że funkcja ma minima w punktach oraz maksima w punktach .
Zarówno funkcja , jak i jej pochodna
są określone w zbiorze . Punkty krytyczne mają postać gdzie , ale pochodna jest nieujemna w całym zbiorze liczb rzeczywistych, zatem funkcja nie ma ekstremów.
c) Dziedziną funkcji i jej pochodnej
jest zbiór . Funkcja ma dwa punkty krytyczne i , w obu pochodna zmienia znak, odpowiednio z plusa na minus i na odwrót, zatem ma w maksimum i w minimum.
Dziedziną funkcji i jej pochodnej
jest zbiór . Badana funkcja ma minimum w punkcie krytycznym i maksimum w punkcie krytycznym .
d) Funkcja i jej pochodna są określone w . Jedynym punktem krytycznym jest i funkcja ma w nim maksimum.
Funkcja jest określona w i parzysta, zatem wystarczy ją zbadać w przedziale . Tam pochodna jest dana wzorem
Liczymy drugą pochodną
Ponieważ wartość jest dodatnia, funkcja ma w punkcie krytycznym minimum. Z parzystości funkcji wynika, że również w punkcie jest minimum.
e) Dziedziną funkcji i jej pochodnej
jest zbiór liczb rzeczywistych. Badana funkcja ma maksimum w punkcie i minimum w punkcie .
Natomiast funkcja i jej pochodna
są określone tylko w przedziale . Ponieważ jest większe od 1, funkcja ma tylko jeden punkt krytyczny i ma w nim minimum.
f) Funkcja jest rozważana tylko dla dodatnich argumentów i jej pochodna jest też zdefiniowana w przedziale . Jedynym punktem krytycznym jest punkt i ma w nim minimum.
Natomiast funkcja i jej pochodna
są zdefiniowane dla dowolnego argumentu rzeczywistego. Zauważmy, że jest wszędzie nieujemna, ponieważ oraz dla dowolnego . Zatem w punkcie krytycznym nie ma ekstremum. ( jest jedynym punktem krytycznym, bo nieujemna suma zeruje się tylko wtedy, gdy oba składniki się zerują, a jest jedynym pierwiastkiem funkcji każdej z tych funkcji).
Ćwiczenie 10.2.
Wyznaczyć ekstrema funkcji
a) ,
b) .
c) ,
d) .
Podobnie jak w ćwiczeniu 10.1. wyznaczamy dziedzinę funkcji i punkty krytyczne oraz badamy znak pochodnej w sąsiedztwie punktów krytycznych.
a) Pierwszą z tych funkcji można zapisać w innej, dobrze znanej
postaci (jakiej?).a) Zauważmy, że można też zapisać w postaci . Funkcja ta ma minimum w punkcie i jest to jedyny punkt krytyczny tej funkcji, bo jej pochodna
jest nieokreślona tylko w punkcie i nigdzie się nie zeruje.
Dziedziną funkcji jest zbiór , a jej pochodnej zbiór . Pochodna nigdzie się nie zeruje, ale zmienia znak z ujemnego dla argumentów ujemnych na dodatni dla argumentów dodatnich. Funkcja ma zatem w minimum.
Wreszcie funkcja zdefiniowana dla wszystkich liczb rzeczywistych ma dodatnią pochodną zdefiniowaną wszędzie poza zerem, które jest punktem krytycznym. Funkcja nie ma żadnego ekstremum, bo jej pochodna jest dodatnia.
b) Dziedziną funkcji jest suma przedziałów , a jej pochodnej
zbiór . Ponieważ funkcja jest nieujemna, osiąga minimum globalne w swoim jedynym miejscu zerowym . Ponadto ma również minimum w drugim punkcie krytycznym .
Natomiast również nieujemna funkcja jest zdefiniowana w przedziale i podobnie jak poprzednia funkcja osiąga swoje minimum globalne w swoim jedynym miejscu zerowym . Jest to jedyny punkt krytyczny funkcji , ponieważ jej pochodna
nie zeruje się w żadnym punkcie swojej dziedziny .
c) Dziedzinami wszystkich funkcji rozważanych w tym podpunkcie jest cały zbiór liczb rzeczywistych, natomiast ich pochodne nie są określone w zerze.
Jeśli , to
Punktami krytycznymi są i . Funkcja ma maksimum w punkcie i minimum w punkcie , ponieważ pochodna odpowiednio zmienia znak.
Jeśli , to
Funkcja ma minimum w punkcie i maksimum w punkcie .
Wreszcie jeśli , to i jedynym punktem krytycznym jest . Funkcja ma minimum w tym punkcie.
d) Zauważmy, że dla dowolnego rzeczywistego argumentu . Dlatego dziedziną funkcji jest cały zbiór liczb rzeczywistych, natomiast pochodna
jest nieokreślona tylko w punkcie . Funkcja ma minimum w tym punkcie.
Niech będzie dowolną liczbą rzeczywistą. Zauważmy, że ponieważ , więc , a w konsekwencji . Pokazaliśmy w ten sposób, że dziedziną funkcji jest cały zbiór liczb rzeczywistych. Pochodna
nie jest zdefiniowana w punktach i , ale zmienia znak w ich sąsiedztwach. Funkcja ma minimum w punkcie i maksimum w punkcie .
Ćwiczenie 10.3.
Wyznaczyć największą i najmniejszą wartość funkcji
a) ,
b)
w przedziale .
Obie funkcje są dobrze określone w badanym przedziale. Liczymy pochodne
Funkcja nie ma pochodnej w i
W przedziale obie te funkcje mają jeden punkt krytyczny .
Ponieważ i , najmniejszą wartością funkcji w przedziale jest , a największą .
Dla funkcji mamy i , zatem najmniejszą wartością funkcji w przedziale jest , a największą .
Ćwiczenie 10.4.
Znaleźć wymiary puszki do konserw w kształcie walca o objętości , do sporządzenia której zużyje się najmniej blachy.
Jeśli jest promieniem podstawy walca, jego wysokością, a jego objętością, to . Zatem dla naszej puszki zachodzi , a stąd . Niech oznacza pole powierzchni całkowitej walca, wtedy , gdzie . Liczymy pochodną . Zatem jedynym punktem krytycznym jest i osiąga w tym punkcie minimum. Jeśli , to również , czyli puszka musi mieć promień podstawy równy cm i wysokość również 5 cm, by do jej sporządzenia użyto najmniej blachy.
Ćwiczenie 10.5.
a) Udowodnić, że niezależnie od wyboru parametru funkcja ma minimum w punkcie .
b) Wykorzystując wzór Taylora dla wyznaczyć przybliżoną wartość i , oraz oszacować błąd przybliżenia.
a) Ciekawym przypadkiem jest oczywiście . Jaki znak ma iloczyn niezerowych punktów krytycznych funkcji ?
b) Na mocy wniosku ze wzoru Taylora zachodzi
gdzie dla pewnych takich, że
a) Policzmy pochodną . Jeśli , to ma oczywiście minimum globalne w . Jeśli , to dla czynnika kwadratowego pochodnej , jest więc dodatnia, a w konsekwencji ma trzy różne punkty krytyczne , w tym . Ze wzorów Viete'a mamy , zatem są tego samego znaku. Stąd już wynika, że funkcja ma minimum w punkcie .
b) Stosujemy najpierw wzór Taylora do funkcji w punkcie i dla .
Jeśli , to otrzymujemy
i
bo .
Dla otrzymujemy
i
Następnie stosujemy wzór Taylora do funkcji w punkcie i dla .
Jeśli , to otrzymujemy
i
bo .
Dla otrzymujemy
oraz
Ćwiczenie 10.6.
Niech
Pokazać, że ma -tą pochodną nieciągłą w , a należy do klasy , ale nie ma -ej pochodnej w , dla .
Wskazówki
: funkcji ilorazu różniczkowego dla funkcji , pochodnych funkcji i tak dalej.
Rozwiązania i odpowiedzi
funkcje są klasy poza zerem. Granica nie istnieje z definicji Heinego, bo na przykład , a , zatem nie jest ciągła w zerze.
Mamy także z twierdzenia o iloczynie funkcji ograniczonej i zbieżnej do zera , jeśli , zatem funkcja jest ciągła w .
Następnie widzimy, że nie istnieje (jest to ta sama granica, którą liczyliśmy dla funkcji ), zatem nie ma pochodnej w zerze.
Natomiast ponieważ dla , wszystkie następne funkcje są różniczkowalne i .
Pochodna jest nieciągła w , bo i nie istnieje (co pokazujemy analogicznie jak dla ).
Pochodne są ciągłe dla , co wynika po raz kolejny z twierdzenia o granicy iloczynu funkcji ograniczonej i funkcji zbieżnej do zera.
Kontynuujemy rozumowanie dalej...